Wat me het meest verbaasde bij De Beentjes van Sint-Hildegard, was hoe vaak er gelachen werd.
Kijk, dat ik het zelf erg grappig vond, om die vrouwelijke bemoeizucht waar ik me sinds mijn studententijd al aan ergerde, eens lekker uitgespeeld te zien? Dat vond ik wel logisch.
Ik stak ineens prettig positief af, in vergelijking met Gedda uit De Beentjes van Sint-Hildegard. 

Maar voor mannen is mijn lage Gedda gehalte uiteindelijk toch iets waar ze zich onprettig bij voelen.
Zelfs mijn partner waar ik 16 jaar mee samen ben geweest, en met wie ik een geweldige Jip en Janneke/ Villa Kakelbont achtige relatie had, heeft na mij een relatie gekregen met iemand die zeer georganiseerd en gestructureerd was, en die (voor zover ik dat meekreeg) een heel stuk van de regie overnam.
Dus dat ik ontzettend moest lachen toen Jan uit De Beentjes, zijn “Fuck that shit”- moment had, en in opstand kwam?
Ja, dat was wel logisch.
Wat moest ik anders? Al sinds mijn studententijd kwamen deze vrouwen mijn leven binnen, via de mannelijke vriendengroep.
Inmiddels weet ik dat ik gewoon niet van groepen houd, en dat het met een “vriendin van” heel gezellig was als onze partners niet in de buurt waren;
Maar toch vond ik onze groep als geheel leuker toen er nog geen stelletjes waren. 

Ook in mijn liefdesleven lijk ik het altijd af te leggen tegen Gedda’s.
Ik probeer altijd een beetje een beeld te krijgen wat de concurrentie is, en het is nooit zo dat de man diep twijfelt tussen mij en een whiskey drinkende, getatoeëerde comédienne. 
En dat maakt het lastig.
Want als de man inderdaad behoefte heeft aan wat we dan – omdat ik geen ander woord kan verzinnen – maar even “een normale vrouw” zullen noemen, tja…
Dat gaat over zulke andere skills en kwaliteiten, zo’n andere manier van contact maken en invulling geven aan je relatie:
Dan moet je mij niet hebben.

Ik lijk ook niet zo goed met vrouwen overweg te kunnen, hoewel ik inmiddels vijf goede vriendinnen heb. Maar meer in het algemeen.
De enige vrouwen met wie ik spontaan klik, zijn degene die net zo full-on, badass, en unapologetic zijn als ik, en die ieder uur wel een “Fuck that shit” moment hebben, en de boel in een hogere versnelling gooien.
Totaal geen problemen mee.
Sterker nog, en dit is wel een grappige anekdote in dit verband, ik heb meerdere keren meegemaakt dat ik in een gezelschap kwam waar men zich afvroeg of ik het wel zou kunnen vinden met * insert vrouw met uitzonderlijk pittig karakter en harde lach * en vervolgens verbaasd was dat we binnen tien minuten over de grond rolden van het lachen om grappen die niemand begreep, en dat de rest zich ineens zelf buitengesloten voelde.

En ik kan het ook heeeel goed vinden met hardrock meisjes, cat ladies, Reylo’s, en dierenverzorgsters!
Wat een mooi bruggetje is naar de andere film: Mind my Mind.
Want er is een reden, dat ik deze films samen bespreek.

Mind my Mind is de eerste film die probeert autisme te beschrijven vanuit het oogpunt van een autist.
Ik vond het een hele lieve film, maar ik had er weinig aan omdat ik wel weet hoe een autist denkt.

Sinds zomer 2019 denk/weet ik dat ik autistisch ben.
“Denk” omdat dit is hoe niet-autistische mensen willen dat je dat formuleert als je geen diagnose hebt van een psycholoog. Ik heb net een hele alinea gedelete, over wat ik daarvan vind. 
En ik zeg “weet” (dat ik autistisch ben) omdat het binnen de autistische gemeenschap ganz normal is om jezelf te diagnosticeren, omdat je wel weet als je je leven lang a fuckload of energy kwijt bent aan doen of je normaal bent om geaccepteerd te worden.

Voor ons, autisten, is het net zo min nodig langs een psycholoog te gaan om “vast te stellen” dat je autist bent, als dat je naar een boekhouder zou gaan om vast te laten stellen hoeveel geld je op je eigen bankrekening hebt staan.
Dat weet je wel.

Autistische hersenen zijn anders, net zoals mannen- en vrouwenhersenen verschillen van elkaar. En daar accepteren we ook niet, dat één van die twee een afwijking genoemd zou worden en de ander als gezond wordt bestempeld.
In de drie maanden dat ik autisme heb onderzocht, ging mijn geestelijke gezondheid heel erg snel achteruit.
Van het mind-blowing Eureka! -moment toen ik eindelijk besefte wat ik had, naar het zinkende gevoel hoe dieper je graaft in wetenschappelijke artikelen.

Als ik nog een week had doorgezocht had ik de poort naar de hel gevonden.

In november had ik mijn Fuck That Shit moment, en ben ik eruit gestapt.
Ik heb nog twee maanden gewacht voor ik mezelf van de wachtlijst voor diagnose haalde, maar dat had ik ook direct kunnen doen.
It was final.

Maar ik draag mijn eigen autisme en autisten zelf, nog steeds een warm hart toe. Daarom ging ik dus naar Mind my Mind.

De film was een feest van herkenning, maar in een gesprek erover hoorde ik mezelf zeggen – lichtelijk geïrriteerd zelfs; “Ja, voor mij zou het handiger zijn, als we een film zouden hebben over hoe een niet-autist denkt. Daar ben ik nou wel benieuwd naar.”

Die film is er nu!
De Beentjes van Hildegard was voor mij een kijkje in het hoofd van niet-autisten.
De relatie tussen Jan en Gedda is een overdreven versie van iets dat ik bij andere stellen ervaar, maar dat mijn vriend en ik volgens mij niet hadden. Hoewel ik er geen woorden aan kan geven.

Ik wil hier, een halve dag nadat ik deze blogpost schreef, graag een extra alinea kwijt, waarom ik denk dat veel autistisme, met name bij vrouwen mét relaties, onopgemerkt blijft.
Je moet het je zo voorstellen: Omdat de meeste mannen, ook autistische, het prettig vinden de regie uit handen te geven, komt er een ongelofelijke regellast bij vrouwen terecht.
Dus ook als je geen talent hebt voor dingen regelen, en geen intrinsieke behoefte hebt om voor je man de beslissingen te maken:
Je zult wel moeten.
Ik heb in mijn langetermijn relatie echt ervaren dat ik boven mijn macht moest werken, omdat ik -hoewel ik autistisch was- nog steeds de meest aangewezen persoon was, om lastige sociale situaties op te lossen.

Dat veel autistische vrouwen vaak alleenstaand blijven is dus niet zozeer omdat we niet functioneren in een relatie.
In tegendeel.
Maar juist omdat ook wij, net als andere vrouwen, to the rescue schieten, ten koste van onszelf. We veranderen alleen waarschijnlijk nooit in Gedda’s, maar we kunnen wel kribbig en controle behoeftig worden, omdat we de stress niet aankunnen.
(einde extra alinea)

In de film De Beentjes van Sint-Hildegard, zit ook een vrijgevochten vrouw; Julia, een fotografe.
Ze woont alleen in een prachtig huis in het bos, en verklaart de afwezigheid van een man in haar leven met: “Ik wil een vrijer. Geen kind.”

En ook in Mind my Mind zit een vrouw die niet voldoet aan het beeld van “normaal”: Gwen, de kameleon verzorgster.
Omdat ze een relatie krijgt met de hoofdpersoon Chris, en hij degene is die autisme verbeeldt, heeft waarschijnlijk niemand eraan gedacht dat zij ook autistisch zou kunnen zijn.
Maar ik moet de eerste dierenverzorgster nog zien waarvan ik uitsluit dat ze autistisch is. En al helemaal van exotische dieren.

Aan het einde van De Beentjes van Sint-Hildegard heeft Jan eindelijk de moed aan Gedda te vragen of het misschien iets minder kan met de bemoeizucht. Maar ze antwoordt dat hij nu iets van haar vraagt wat ze helemaal niet is. En ook nooit gedaan heeft alsof ze dat is.

Nee, dan had Jan fotografe Julia of kameleon verzorgster Gwen moeten kiezen. Of een whiskey drinkende, getatoeëerde comédienne.

Of mij.

~Lauren

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020
2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW
3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman
4. Blote Kont- (Nederlands)
5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page