Het verhaal van twee mensen die één nacht de diepte ingaan, maar daarna geen relatie krijgen zal Lauren in 1995 bekend voorkomen. Tenminste; Als ik haar de herinnering meegeef van Benjamin.
Benjamin is een man met wie ik vóór mijn 23e, inderdaad een vergelijkbare nacht heb gehad, als Jesse en Céline in Before Sunrise. Alleen had ik nog niet besloten of ik de nacht met Benjamin ook aan mijn fictieve zelf “Lauren95” ging geven.
Mijn vijf jarige relatie die in december 2019 eindigde, is keurig vertaald naar de jaren 90. In plaats van een getrouwde zakenman had Lauren vijf jaar een affaire met een jongen van haar eigen leeftijd.
Ook de eerste liefde van Lauren, een jongen die net als de hoofdpersoon uit “Before Sunrise” ook Jesse heette, kwam zowel voor in mijn moderne werk van LS Harteveld, als in de serie over de jaren 90 die ik aan het schrijven ben.
Maar had jaren 90 Lauren in de vijf jaar met haar minnaar Bear ook nog een ervaring van één nacht met Benjamin gehad? “Before Sunrise” heeft me doen besluiten;Ja. En niet om de verkeerde redenen, die ik al eerder had bedacht namelijk om haar liefdesleven weer een beetje kleur te geven.
Want als ze in december 1994 Bear kwijtraakt als minnaar omdat hij een gewone relatie wil die naar huisje boompje kindjes gaat, en ze in de zomer van 1995 afhaakt op seksueel gebied omdat haar aidsfobie weer roet in het eten gooit (real time: Covid) dan is het logisch dat ze zou terugdenken aan de nacht met Benjamin. Het opvoeren van Benjamin in mijn dagboek waarin ik mijn huidige leven “vertaal” naar 1995, zou er zeker bij gebaat zijn om over Benjamin te schrijven, zodat t verhaal niet totaal op zijn gat valt.
Toch zag ik meteen dat het zo niet werkt. Schrijven, zelfs dagboek schrijven, is niet zoals het echte leven waar je schaamteloos je ex kunt opzoeken op Facebook als je effe niet zo lekker loopt met dating en alles. En Covid definitely qualifies als dat t niet zo lekker loopt met dating en alles. Maar we gaan geen trucs uithalen om dat dagboek vol te krijgen.
However.
“Before Sunrise” is een enorm pleidooi om dit soort nachten altijd te blijven koesteren. Het legt haarfijn uit dat je zelfs zonder aidsfobie maar met een andere hindernis, zoals Jesse en Céline die op twee continenten wonen, ook tot de conclusie kunt komen dat je er beter aan doet om het bij die nacht te houden.
In “Before Sunrise” wordt dat helemaal uitgepraat, maar je zou het kunnen zien als een proces dat bij velen die wel voelen dat er nog een hoop te overwinnen is waardoor het direct super serieus gaat worden, gewoon onbewust gaat.
Ik voelde onbewust aan dat als ik verder was gegaan met de man die ik in mijn boek Benjamin noem, ik een enorm monster (mijn fobie) mee zou brengen dat alles zou vernietigen wat we die nacht hadden. Eigenlijk was er geen keuze.
Ook Jesse en Céline kunnen de intimiteit aan en durven daarin alles te geven, precies zoals Benjamin en ik deden, juist omdat ze in een vroeg stadium besluiten dat ze niet verder zullen gaan. Ik had een vriend toen ik Benjamin ontmoette, en dat feit heb ik aangevoerd als reden dat hoe leuk we het ook zouden hebben, er niks seksueels zou gebeuren.
Die reden klopte niet. Het was de fobie en niet de andere relatie die ik had, waarvan ik wist dat het uiteindelijk te zwaar zou worden om echt iets met hem te beginnen. Maar pas nu ik “Before Sunrise” zie, besef ik me dat als ik geen “Nee” had gezegd, als ik niet in een vroeg stadium zo helder was geweest over de beperkingen van ons contact; Dat de hele avond waarschijnlijk anders was gelopen.
Dat je dan helemaal niet zo diep durft te gaan…. als het allemaal nog “ergens” heen moet.
Ik heb nooit meer zo’n nacht gehad, zoals met Benjamin. En ik dacht altijd dat dat was, omdat niemand zoals Benjamin was. Wat natuurlijk ook zo is, want het was een hele bijzondere man. Nu nog waarschijnlijk.
Maar door deze film zie ik dat de nacht waarschijnlijk zo mooi was omdat we wisten dat het de enige was. En dat wisten we weer omdat ik had gezegd dat er niks zou gebeuren, omdat ik een vriend had. Ik gaf mezelf één nacht vrij, al was het dan alleen geestelijk en niet lichamelijk.
Maar tientallen jaren later, in de eenzaamheid van de Covid crisis kan ik me er nog aan warmen.
Dat is pure magie.
~Lauren
De nieuwe dagboek aflevering van Lauren, waarin ze zich ook laat inspireren door Before Sunrise, verschijnt op mijn Engelstalige blog; 1995-1996; book 2 of my performance project
Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog over films.De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.
Dit wordt een lastige recensie omdat ik eigenlijk niet van plan was na mijn vorige post, die al vanuit autistisch perspectief geschreven was, ooit nog 1 letter te weiden aan autisme. De vorige post stond zelfs hoog op de nominatie om verwijderd te worden door mij, to get it over with once and for all. Autisme? Weet ik niks van.
Nadat ik mezelf had gediagnostiseerd, overheerste de opluchting. Ik kon zoveel verklaren! En het stomme is dat ik er jaren eerder al aan had gedacht toen er meer bekend werd over ongediagnostiseerd autisme bij volwassen vrouwen. Ik herkende toen al genoeg. Eigenlijk heb ik me in die fase te snel laten “geruststellen”, maar ik denk dat niemand die een thuisdiagnose stelt met een artikel van de RTL nieuwssite, dat zo serieus neemt dat je op basis van alleen dat een maandenlang traject gaat inzetten. Maar inmiddels was het jaren later, en was ik vastgelopen. Tot iemand me er toen aan herinnerde dat ik jaren daarvoor al had gedacht aan autisme. Bingo!
Het was raak, zoveel was zeker. Dat ik was vastgelopen en de daarop volgende klachten, pasten naadloos op autisme.
Maar in de maanden dat ik op de wachtlijst stond voor een diagnose, stuitte ik op zoveel belangen en in mijn ogen ook onkunde, dat ik besloot het hele diagnosetraject en alle hulp af te wijzen. Ik koos ervoor mijn mond te houden en mijn eigen dingen te gaan doen.
Deze post is een breuk met het voornemen mijn mond te houden. Evenals het feit dat ik de vorige post heb laten staan en niet heb verwijderd. Weet je, er is gewoon zo weinig over mijn / “ons” perspectief op de wereld. Ik wil die post laten staan, en ik ga deze ook gewoon schrijven. En mocht ik ondertussen toch weer per ongeluk de poort naar de hel ontdekken, nou ja, dat zie ik dan wel weer.
Misschien is het onderwerp autisme ook gewoon te belangrijk voor me. En! En! Ik wéét nu ook waarom ik mijn zwijgen verbreek bij de actiefilm The Accountant. En dat ik niet “bang” hoef te zijn dat ik na andere films en Netflix series over autisme ook iedere keer de behoefte ga krijgen ze te recenseren.
De Accountant is namelijk uniek. Het is onvergelijkbaar met de films en de series waarin autisten als hele lieve mensen neergezet worden; Wat we óók zijn! En het feit dat er zo’n knuffel tegenbeweging is? Chapeau, hard nodig, kom maar door. Alles beter dan het beeld van de gevoelloze robot wat we decennialang aan onze tail hebben gehad.
Nee, The Accountant gaat een brug of drie verder dan dat.
Ten eerste heeft The Accountant (net als alle andere autisten die ik zelf ken) een hart van goud. Dus geloof de (Netflix) series maar; Wij zijn echt heel erg lief, en het is een verademing om in een wereld met zoveel onechtheid, iemand te ontmoeten die zo authentiek zichzelf is. Koester ons maar!
Maar, zoals ik al zei: De Accountant gaat verder dan dat. Hij is niet alleen een briljant accountant, een dienst die hij aan de hoogste bieder verkoopt en een skill waarmee hij het enige echte wapen van deze tijd tot in de puntjes beheerst namelijk financiële terreur – hij is ook een getraind militair. Een soort financiële James Bond, die zowel 15 jaar aan financiële administratie kan doorlichten in één nacht, als de moordenaars van zijn vriend onschadelijk kan maken met een steakmes uit de pizzaria.
Ik heb er lang over nagedacht waarom de autist, als je hem vergelijkt met andere mensen waar “iets” mee is, altijd buiten de boot valt. Als je autisme ziet als een natuurlijke variatie in de populatie, wat ik doe, dan kun je het vergelijken met homoseksualiteit.
Homoseksualiteit was tot 1973 een psychiatrische stoornis, en stond tot 1986 in de DSM als “verstoring van de seksuele orientatie”. Maar het ging om gezonde mensen, die het label ziek kregen.
Maar de vergelijking met autisten gaat niet helemaal op want het verschil is dat autisten vaak hulp nodig hebben. Ze zijn afhankelijk van anderen voor eenvoudige dingen.
Dan zou je autisme dus beter kunnen vergelijken met verstandelijk gehandicapten (wat we niet zijn: Er zijn zelfs aanwijzingen dat de combinatie verstandelijke beperking en autisme onmogelijk is), met psychiatrisch patiënten (wat we ook niet zijn, omdat wij zo geboren zijn), of met lichamelijk gehandicapten. Wat we ook zelden zijn, hoewel er wel aandoeningen zijn die vaker voorkomen bij autisten, zoals bijvoorbeeld bepaalde unieke hartklachten en motorische problemen.
Maar autisten zijn gezonde mensen, met anderswerkende hersenen waardoor ze informatie anders verwerken dan niet-autisten. Daardoor kunnen ze andere dingen, maar ze kunnen ook andere dingen niet. Daarvoor hebben ze vaak hulp nodig, net als mensen die met een fysieke of verstandelijke beperking zijn geboren. Dat wringt natuurlijk; Hoe kun je hulp nodig hebben als je gezond bent?
Daarom wordt “in de volksmond” een autist die geen hulp nodig heeft een hoogfunctionerende autist genoemd, en een autist die wel hulp nodig heeft, krijgt dat bijvoeglijk naamwoord niet. Zo wordt ook duidelijk waarom autisme, nog meer dan alle andere handicaps, een “social disability” is. Hij is direct gelinkt aan de context, aan de maatschappij.
Social disability is een handicap die is ontstaan doordat de maatschappij is ingericht op de meerderheid van de mensen. Niet omdat je op zich minder uit het leven zou kunnen halen, of minder gelukkig zou kunnen zijn, met jouw “aandoening”.
Handicaps zien door de bril van “social disability” in plaats van medische termen, is erg in opmars de laatste jaren. Gehandicapten worden gehandicapt gemaakt doordat de samenleving niet op hen is ingericht. Als 100% van de bevolking een zintuig had dat niet werkte, of een andere beperking had, dan was de samenleving zo ingericht dat iedereen, ongeacht zijn of haar beperking, er zijn weg in kon vinden.
De samenleving kan het zich veroorloven geen rekening te houden met mensen die anders zijn. Dat is al zo sinds de landbouwrevolutie toen de mens stopte met jagen, en er dorpen en steden ontstonden. Ineens was niet iedereen meer betrokken, of zelfs nodig, om eten en drinken te vinden, en ontstonden wetenschap en kunst. Het was het begin van wat wij beschaving noemen.
De landbouwrevolutie was het moment dat de bevolking explosief toe kon nemen, omdat de welvaart toenam. Maar deze samenleving werd naar de behoeften van degene die werkten ingericht; Daar begint dus al social disability. Dat je misschien juist wél bij de jagers en verzamelaars een plek had gehad, maar in deze nieuwe samenlevingen niet meer. De werkelijkheid waarbinnen werd gewerkt was voorspelbaarder, en daarom was er geen functie voor, of geen vanzelfsprekende aanwezigheid meer van, andersdoenden of andersdenkenden.
De landbouwrevolutie zorgde ervoor dat er een nieuwe samenleving ontstond die qua voedsel iedereen kon voorzien. Maar tegelijkertijd had diversiteit voor het voortbestaan van de populatie haar functie grotendeels verloren.
Eenzelfde ontwikkeling kunnen we zien sinds industriële evolutie, sinds de Tweede Wereldoorlog, en de laatste slag, sinds de digitalisering; Hoe minder mensen er hier, in Nederland, nodig zijn om het werk te doen, naar hoe minder mensen de samenleving is ingericht. De marge is zo nauw geworden, dat allerhanden mensen ineens “patiënt” zijn geworden, die in de generatie boven mij nog gewoon hadden kunnen werken, trouwen, kinderen krijgen, enzovoorts.
Halverwege de jaren 50 was er een veel grotere diversiteit. Er vielen veel en veel minder mensen buiten de boot, als het ging om het opbouwen van een bestaan. En hoewel vrouwen ontslagen werden als ze gingen trouwen, en er een verzuiling was die hele volksstammen van elkaar gescheiden hield, waren er ook goede kanten aan. Eén daarvan was dat er veel meer mensen mee konden draaien dan nu. Er was met veel minder mensen “op papier” iets aan de hand.
Dit gold ook voor de autisten.
Terugkijkend in de geschiedenis wordt ervan uitgegaan dat alle grote wiskundigen autistisch zijn geweest. Maar ook kunstenaars. Zelf vind ik bijvoorbeeld dat “zelfs” iemand als Picasso, vanuit de hypothese dat hij autistisch was, veel verklaarbaarder is in zijn vaak bekritiseerde gewoonte waarbij hij van intense relatie naar intense relatie ging; Dan vanuit het idee dat hij bv een persoonlijkheidsstoornis zou hebben. Ook Obama, van wie mensen lange tijd geopperd hebben dat hij een persoonlijkheidsstoornis zou hebben omdat hij zo charmant en tegelijkertijd onbenaderbaar was, wordt nu veel vaker als autistisch gezien als mensen proberen dat ongrijpbare te definieren.
Als je uitgaat van het idee dat iedereen die ooit op wetenschappelijk of artistiek gebied iets heeft betekend voor de mensheid, autistisch was, zal het je nog niet meevallen om daar het tegendeel van te bewijzen.
Er zijn ook wetenschappers die zich er hard voor maken, dat we een sterker onderscheid moeten leren maken tussen autisme en hoogbegaafdheid. Dat gaat nooit lukken. Ze zijn precies hetzelfde. Zowel autisten die heel veel hulp nodig hebben, als de verstrooide professoren die nooit gediagnosticeerd worden omdat hun partner de eerste behoeften voor hem of haar regelt, en de secretaresse de tweede; Die hebben eenzelfde “diversity” in hun hersenen. Alleen de één heeft er toevallig één waar op dat moment in de samenleving behoefte aan is, bijvoorbeeld omdat er net computers zijn uitgevonden; En de ander heeft een diversity die wij niet begrijpen, of waar we geen communicatiemiddelen voor hebben om met hem of haar te communiceren.
Maar stel je eens voor dat hij of zij in een samenleving geboren zou zijn, waar er Shamanen waren? Waar er contact was met de natuur, met gene zijde, en met een wereld waar de jagers en verzamelaars niet konden komen? Zouden ze dan niet juist in gezelschap van dat ene lid van de stam, dat geen contact had met deze wereld, hun antwoorden krijgen? Ik zie zijn of haar moeder voor me; Van iemand die het pijnlijk vond dat haar kind geen plek had bij de dagelijkse bezigheden, naar een vrouw met aanzien omdat haar zoon of dochter de sleutel tot een heel ander universum bleek te hebben.
Nou, terug op aarde bij The Accountant, worden de zaken wat eigentijdser opgelost.
De vader van het hoofdpersonage, wil van zijn zoon iemand maken die weerbaar is, en geeft hem een Spartaanse militaire training. Iets waar de film mee wegkomt, omdat ze aangeeft dat dit “de foute” keus was. De vader gaat in tegen het advies en aanbod van een zeer geavanceerd instituut waar ze zeer respectvol met hun bewoners omgaan. Het zijn dan ook de laatste vijf a tien minuten van de film waarin we terugkeren naar deze plek, uit de jeugd van hoofdpersoon Christian Wolff, die deze film zijn context geven.
Die duidelijk maken waarom de keus van de vader zijn autistische zoon in een militaire vechtmachine te vormen, aan alle kanten fout was, maar waar één fout, een denkfout die ik overal in de maatschappij en in het beeld van autisten heerst tegenkom, voorkomen wordt. De vader onderschat zijn zoon niet. Hij twijfelt niet aan de kwaliteiten van zijn zoon.
En dat maakt The Accountant als film over autisme, uniek. Dat maakt dat andere series of films over autisme, die zich richten op begrip over het voor niet-autisten ongemakkelijke gedrag en gewoontes van de autist, er mijlenver bij achterblijven. The Accountant als film richt zich niet op begrip en al helemaal niet op medelijden, en portretteert de autist als een briljante en weerbare man.
Dat is niet perfect. Dat is niet compleet. En er is meer te vertellen over autisme, dan het stereotype van het mannelijke wiskundige genie dat zijn gevoelens niet kan uiten.
Maar The Accountant is een stuk meer empowering dan het nu in opkomst zijnde beeld uit series en televisieseries dat we alleen maar soms briljant zijn, maar dat we verder vooral heel erg onhandig en stuntelig zijn, en bij allerhande zaken hulp behoeven. Het beeld van de knuffelautist, hoe lief het ook is, en hoe zeer ik het ook kan beamen uit mijn omgeving en natuurlijk van mezelf, is een beeld wat uiteindelijk te ééndimensionaal is om echt bevredigend te zijn voor hen om wie het gaat.
Autisten zijn onder ons geweest, since the beginning of time. En er zijn tijden geweest dat we zeer nodig waren, omdat diverse omstandigheden vroegen om een diversiteit in visies. En er zijn tijden geweest, zoals nu, waarin er maar één type autist was die in popular demand was. Dat zijn in ons tijdperk de autisten die in de IT werken. En ik denk dat iedereen, autisten en niet-autisten, ontzettend blij is met zo’n grote groep briljante mensen, die vaak al vanaf vroeg in de pupertijd hun eigen computers bouwen. Ik had ooit een kennis die me vertelde over een middag waarop zijn zoon vanuit zijn zitje in de winkelwagen, de weegschaal in de supermarkt had gedeprogrammeerd. En toen hij hem vervolgens op de grond zette, er al snel vandoor ging en alle vriezers uitzette. That shit cannot be taught! Het moet echt in je zitten, en gelukkig leven we in een tijdperk waarin voor iedereen die affiniteit heeft met computers, een gouden toekomst is weggelegd.
Maar voor de rest? De autistische mensen die hulp nodig hebben? Daarvoor is het nog steeds zo belangrijk om los te komen van het idee, dat omdat ze hulp nodig hebben, ze niet hoogfunctionerend zouden zijn.
In het instituut uit The Accountant, een huiselijk landhuis met een gezellige sfeer, omschrijft de neuroloog het zo:
“What if we’ve been wrong? What if we’ve been using the wrong tests to qualify intelligence in children with autism? Your son is not less than. He’s different.
Your expectations for your son may change over time. They might include marriage, children, self-sufficiency. They might not.
But I guarantee you if we let the world set expectations for our children, they will start low, and they will stay there. Maybe your son is capable of much more than we know.
And maybe, just maybe, he doesn’t understand how to tell us. Or, we haven’t learned how to listen.”
Na de eerste fase waarin mensen bang waren van autisten, zijn we nu in de fase dat de zorg voor autisten hand in hand gaat met lage verwachtingen van wat ze kunnen.
Dat is in mijn ogen veel schadelijker voor autisten dan een actiefilm waarin een autist als een moordmachine wordt neergezet.
Het enige waar ze het over eens lijken te zijn, is het hart van goud.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Nederlands) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
Wat me het meest verbaasde bij De Beentjes van Sint-Hildegard, was hoe vaak er gelachen werd. Kijk, dat ik het zelf erg grappig vond, om die vrouwelijke bemoeizucht waar ik me sinds mijn studententijd al aan ergerde, eens lekker uitgespeeld te zien?Dat vond ik wel logisch. Ik stak ineens prettig positief af, in vergelijking met Gedda uit De Beentjes van Sint-Hildegard.
Maar voor mannen is mijn lage Gedda gehalte uiteindelijk toch iets waar ze zich onprettig bij voelen. Zelfs mijn partner waar ik 16 jaar mee samen ben geweest, en met wie ik een geweldige Jip en Janneke/ Villa Kakelbont achtige relatie had, heeft na mij een relatie gekregen met iemand die zeer georganiseerd en gestructureerd was, en die (voor zover ik dat meekreeg) een heel stuk van de regie overnam. Dus dat ik ontzettend moest lachen toen Jan uit De Beentjes, zijn “Fuck that shit”- moment had, en in opstand kwam? Ja, dat was wel logisch. Wat moest ik anders? Al sinds mijn studententijd kwamen deze vrouwen mijn leven binnen, via de mannelijke vriendengroep. Inmiddels weet ik dat ik gewoon niet van groepen houd, en dat het met een “vriendin van” heel gezellig was als onze partners niet in de buurt waren; Maar toch vond ik onze groep als geheel leuker toen er nog geen stelletjes waren.
Ook in mijn liefdesleven lijk ik het altijd af te leggen tegen Gedda’s. Ik probeer altijd een beetje een beeld te krijgen wat de concurrentie is, en het is nooit zo dat de man diep twijfelt tussen mij en een whiskey drinkende, getatoeëerde comédienne. En dat maakt het lastig. Want als de man inderdaad behoefte heeft aan wat we dan – omdat ik geen ander woord kan verzinnen – maar even “een normale vrouw” zullen noemen, tja… Dat gaat over zulke andere skills en kwaliteiten, zo’n andere manier van contact maken en invulling geven aan je relatie: Dan moet je mij niet hebben.
Ik lijk ook niet zo goed met vrouwen overweg te kunnen, hoewel ik inmiddels vijf goede vriendinnen heb. Maar meer in het algemeen. De enige vrouwen met wie ik spontaan klik, zijn degene die net zo full-on, badass, en unapologetic zijn als ik, en die ieder uur wel een “Fuck that shit” moment hebben, en de boel in een hogere versnelling gooien. Totaal geen problemen mee. Sterker nog, en dit is wel een grappige anekdote in dit verband, ik heb meerdere keren meegemaakt dat ik in een gezelschap kwam waar men zich afvroeg of ik het wel zou kunnen vinden met * insert vrouw met uitzonderlijk pittig karakter en harde lach * en vervolgens verbaasd was dat we binnen tien minuten over de grond rolden van het lachen om grappen die niemand begreep, en dat de rest zich ineens zelf buitengesloten voelde.
En ik kan het ook heeeel goed vinden met hardrock meisjes, cat ladies, Reylo’s, en dierenverzorgsters! Wat een mooi bruggetje is naar de andere film: Mind my Mind. Want er is een reden, dat ik deze films samen bespreek.
Mind my Mind is de eerste film die probeert autisme te beschrijven vanuit het oogpunt van een autist. Ik vond het een hele lieve film, maar ik had er weinig aan omdat ik wel weet hoe een autist denkt.
Sinds zomer 2019 denk/weet ik dat ik autistisch ben. “Denk” omdat dit is hoe niet-autistische mensen willen dat je dat formuleert als je geen diagnose hebt van een psycholoog. Ik heb net een hele alinea gedelete, over wat ik daarvan vind. En ik zeg “weet” (dat ik autistisch ben) omdat het binnen de autistische gemeenschap ganz normal is om jezelf te diagnosticeren, omdat je wel weet als je je leven lang a fuckload of energy kwijt bent aan doen of je normaal bent om geaccepteerd te worden.
Voor ons, autisten, is het net zo min nodig langs een psycholoog te gaan om “vast te stellen” dat je autist bent, als dat je naar een boekhouder zou gaan om vast te laten stellen hoeveel geld je op je eigen bankrekening hebt staan. Dat weet je wel.
Autistische hersenen zijn anders, net zoals mannen- en vrouwenhersenen verschillen van elkaar. En daar accepteren we ook niet, dat één van die twee een afwijking genoemd zou worden en de ander als gezond wordt bestempeld. In de drie maanden dat ik autisme heb onderzocht, ging mijn geestelijke gezondheid heel erg snel achteruit. Van het mind-blowing Eureka! -moment toen ik eindelijk besefte wat ik had, naar het zinkende gevoel hoe dieper je graaft in wetenschappelijke artikelen.
Als ik nog een week had doorgezocht had ik de poort naar de hel gevonden.
In november had ik mijn Fuck That Shit moment, en ben ik eruit gestapt. Ik heb nog twee maanden gewacht voor ik mezelf van de wachtlijst voor diagnose haalde, maar dat had ik ook direct kunnen doen. It was final.
Maar ik draag mijn eigen autisme en autisten zelf, nog steeds een warm hart toe. Daarom ging ik dus naar Mind my Mind.
De film was een feest van herkenning, maar in een gesprek erover hoorde ik mezelf zeggen – lichtelijk geïrriteerd zelfs; “Ja, voor mij zou het handiger zijn, als we een film zouden hebben over hoe een niet-autist denkt. Daar ben ik nou wel benieuwd naar.”
Die film is er nu! De Beentjes van Hildegard was voor mij een kijkje in het hoofd van niet-autisten. De relatie tussen Jan en Gedda is een overdreven versie van iets dat ik bij andere stellen ervaar, maar dat mijn vriend en ik volgens mij niet hadden. Hoewel ik er geen woorden aan kan geven.
Ik wil hier, een halve dag nadat ik deze blogpost schreef, graag een extra alinea kwijt, waarom ik denk dat veel autistisme, met name bij vrouwen mét relaties, onopgemerkt blijft. Je moet het je zo voorstellen:Omdat de meeste mannen, ook autistische, het prettig vinden de regie uit handen te geven, komt er een ongelofelijke regellast bij vrouwen terecht. Dus ook als je geen talent hebt voor dingen regelen, en geen intrinsieke behoefte hebt om voor je man de beslissingen te maken: Je zult wel moeten. Ik heb in mijn langetermijn relatie echt ervaren dat ik boven mijn macht moest werken, omdat ik -hoewel ik autistisch was- nog steeds de meest aangewezen persoon was, om lastige sociale situaties op te lossen.
Dat veel autistische vrouwen vaak alleenstaand blijven is dus niet zozeer omdat we niet functioneren in een relatie. In tegendeel. Maar juist omdat ook wij, net als andere vrouwen, to the rescue schieten, ten koste van onszelf. We veranderen alleen waarschijnlijk nooit in Gedda’s, maar we kunnen wel kribbig en controle behoeftig worden, omdat we de stress niet aankunnen. (einde extra alinea)
In de film De Beentjes van Sint-Hildegard, zit ook een vrijgevochten vrouw; Julia, een fotografe. Ze woont alleen in een prachtig huis in het bos, en verklaart de afwezigheid van een man in haar leven met:“Ik wil een vrijer. Geen kind.”
En ook in Mind my Mind zit een vrouw die niet voldoet aan het beeld van “normaal”: Gwen, de kameleon verzorgster. Omdat ze een relatie krijgt met de hoofdpersoon Chris, en hij degene is die autisme verbeeldt, heeft waarschijnlijk niemand eraan gedacht dat zij ook autistisch zou kunnen zijn. Maar ik moet de eerste dierenverzorgster nog zien waarvan ik uitsluit dat ze autistisch is. En al helemaal van exotische dieren.
Aan het einde van De Beentjes van Sint-Hildegard heeft Jan eindelijk de moed aan Gedda te vragen of het misschien iets minder kan met de bemoeizucht.Maar ze antwoordt dat hij nu iets van haar vraagt wat ze helemaal niet is. En ook nooit gedaan heeft alsof ze dat is.
Nee, dan had Jan fotografe Julia of kameleon verzorgster Gwen moeten kiezen. Of een whiskey drinkende, getatoeëerde comédienne.
Of mij.
~Lauren
Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Nederlands) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right. . Facebook page
Birds of Prey is zich op geen perfecte film. Misschien is het zelfs geen goeie film, of haalt het de status vermakelijk niet eens. Zeker niet voor wie bekend is met de comics en recente versies van Harley Quinn schijnt Birds of Prey een onbevredigende film te zijn geworden. Voor mij was het allemaal nieuw.
Voor wie wel bekend is met het DC Universum, zal Birds of Prey zoiets zijn als voor mij The Rise of Skywalker; Je kunt wel van de daken schreeuwen dat de verhaallijn van de overpowered heroine die aan het einde van de film in d’r eentje overblijft in de woestijn met een robot, in plaats van in de armen van haar dark prince, TOTAAL NIET in lijn is met het grotere verhaal uit de eerdere twee films, maar wat schiet je ermee op?
Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen blij te zijn voor alle bezoekers die er geen last van hadden en die van The Rise of Skywalker konden genieten zonder constant te moeten denken aan hoe goed het had kunnen zijn. En, in mijn ogen gebaseerd op de eerdere twee films, ook had moeten zijn. Voor “ons”, grofweg gezegd voor de vrouwelijke nieuwe fans van Star Wars die pas bij de broeierige sfeer van de sequel trilogy zijn aangehaakt, zijn maar twee films gemaakt en wij hebben nooit een slot gekregen.
Misschien dat ik daarom zo ongelofelijk blij ben met Birds of Prey? Want als we dan toch een onafhankelijke overpowered actieheldin moeten hebben, laat het er dan maar één zijn die met gevoel voor drama de chemische fabriek opblaast waar zij en haar foute vriend The Joker altijd uitzinnige seks hadden. Tenminste daar ga ik van uit als jullie hoofdkwartier met zoveel toeters en bellen midden in de nacht met de grond gelijk gemaakt moet worden. Dan heb je t wel echt leuk gehad samen.
Laat het dan maar een hedendaagse Pippi Langkous zijn die in het asiel smelt bij een reusachtige rebound hyena, en als antwoord op de asielmedewerker die haar toelispelt dat hij in natura betaald kan worden, hem laat opeten door haar Bruce, zoals ze de hyena noemt. En ze eet dropveters met Bruce, ieder aan één kant beginnen totdat ze hem een dikke smakkerd kan geven.
En aangezien de schuld voor het niet inlossen van de belofte van Star Wars, bij de zeer luide en dominante mannelijke fans van Star Wars wordt gezocht, die ten tijde van The Last Jedi haatcampagnes tegen Rian Johnson en actrice Kelly Marie Tran hebben opgezet en die jarenlang online hebben getrolld tegen alle Reylo’s (fans van de Kylo Ren/ Rey liefdesrelatie), kan Birds of Prey waar werkelijk alle mannen slecht en overbodig zijn, er voor mij prima tussendoor!
Zeker omdat mijn minnaar het in december uitmaakte, en ik net zoals Harley Quinn aan de kant werd gezet. Ja, daar moest nog eventjes wat verwerkt worden bij mij.
Zo’n film over dat mannen het vleesgeworden kwaad zijn, daar kon ik met plezier twee uur naar kijken.
Aan het eind heeft Harley Quinn iedereen uit de weg geruimd die haar dood wilde, en de vriendinnen die te netjes waren gaan lekker met elkaar verder zodat Harley haar eigen ongebruikelijke pad kan vervolgen. Ze heeft het dik voor mekaar met in haar hand haar favoriete ei-kaassandwich, en ze rijdt een coole cabrio waar Bruce achterin zit. Samen rijden ze de toekomst tegemoet.
Ze heeft haar leven weer op de rit en zelfs eindelijk haar visitekaartje op orde.
Harley Quinn & Associates: Badass Motherfuckers.
Zo is dat.
~Lauren
Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Nederlands) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right. . Facebook page
Waarschuwing: Deze post bevat spoilers voor de film Instinct.
De oorspronkelijke titel van deze post was: Instinct (2019): Het einde verklaart. Daarin zou ik illustreren dat Instinct zo eindigt omdat de hoofdpersonen niet weten hoe ze een foute relatie tot een succes kunnen maken. “Het einde verklaart” refereert aan het Engelstalige “The Ending explained”. Op YouTube circuleren talloze video’s van eerst een filmtitel en dan “The Ending Explained”. Meestal gaat het om films waarbij tijdlijnen, dimensies of perspectieven door elkaar hebben gelopen, waardoor de kijker het spoor bijster is geraakt. Of omdat de dubbelspion een drievoudige blijkt te zijn, die naast voor de Britten en de Russen ook nog voor de CIA werkt. Een film over het spel tussen man en vrouw die een the ending explained nodig heeft, is een zeldzaamheid. Waarschijnlijk omdat dit op het oog uiteindelijk eendimensionaal is. Krijgen ze elkaar wel of niet. Overleeft iedereen het. Kiezen ze voor de ware liefde, voor veiligheid, of toch voor avontuur.
Door deze ééndimensionale bril bekeken heeft Instinct dan ook een redelijk voorspelbaar einde. Afgerond loopt het voor beide partijen slecht af. Terwijl dat totaal niet had gehoeven. En de enige reden dat wij dit slechte einde geloofwaardiger zullen vinden, dan wat er in potentie mogelijk is als je slimmer speelt, is omdat er verrekte slecht wordt gespeeld. Het spel tussen man en vrouw ligt na decennia verwaarlozing en shaming, zelf rillend in de foetushouding op de bank. Of wordt veilig opgeborgen in de long-stay afdeling van de TBS inrichting. Want we houden er niet van, van dat spel. Emancipatie, #MeToo, Vrouwen van Venus Mannen van Mars, een heel bataljon foute mannen dat zich tegen riante betaling opwerpt als coach om vrouwen te versieren: Allemaal hebben ze hun sporen achtergelaten op het spel dat zich in het verborgene, in het ongezegde, in het niet-transparante, afspeelde. Een spel dat maar moeizaam op gang komt anno 2019.
Als iets geen kaders kent, geen afspraken en geen duidelijk doel, dan voelt het voor ons onveilig. En wat onveilig is, ontkennen we liever. Ontkennen dat je een sterke behoefte hebt aan onveiligheid en spanning is de eerste en belangrijkste reden dat de film fout afloopt. Deze behoefte is per definitie sterk, zodra deze waargenomen wordt, omdat een zwakke of matige behoefte aan onveiligheid of spanning wordt weggeduwd en niet naar buiten komt. Bij een hanteerbaar verlangen naar avontuur wordt netjes binnen de lijntjes gekleurd. Hier worden geen risico’s voor genomen.
Mannelijke hoofdpersoon Idris erkent zijn behoefte aan agressie tijdens de seks niet. Hij toont geen enkel inzicht waarom hij een vrouw met wie hij ook normale seks had kunnen hebben, omdat hij haar wekenlang had verleid, bruut verkracht heeft.
Ook psychiater Nicoline erkent niet dat ze alleen seksueel functioneert als ze overmeesterd wordt. Haar andere sekspartner in deze film, ook een stoere vent waar ongetwijfeld meer in had gezeten als zij explicieter had gecommuniceerd wat ze nodig had, doet meerdere pogingen om contact met haar te maken als ze tijdens de seks zo kronkelt en beweegt dat duidelijk is dat ze wil spelen dat ze tegen haar zin wordt genomen. Maar zij haakt af als deze partner contact zoekt. Terwijl het voor hem vermoedelijk alleen maar diende als een check-in om te kijken of hij haar goed had begrepen. Dat zij eerst voor haar verlangen moet uitkomen, voor hij het kan vervullen is al teveel voor haar. Dat kan ze niet.
Les 1 voor het hebben van een foute relatie is dus: Erken in jezelf je behoefte eraan. En wees je bewust dat dit een sterk verlangen is, want zoals ik al zei als het niet sterk was, dan had je het gewoon genegeerd. Dit kan ruwe seks zijn, maar ook een verlangen naar een bezette partner, een foute vrouw of man, of iemand anders die emotioneel of anderzins onbeschikbaar is. Allemaal zijn ze geworteld in een sterk verlangen naar avontuur én in een verlangen naar dat ene kenmerk waar hij of zij voor jou voor staat. Overmeestering. Het verbodene. Gevaar. Soms zelfs verlangen om de dood in de ogen te mogen kijken of het risico te lopen verminkt te worden. Allemaal verlangens die je volledig in jezelf moet erkennen, om een succesvolle foute relatie aan te kunnen gaan.
door Henry Leverseege
Ik heb een visitekaartje waarop een schilderij staat van Roodkapje en de Wolf. Het is duidelijk dat Roodkapje geen kind is, en ze heeft een geinteresseerde houding naar de wolf. Alsof ze doelbewust haar mandje heeft ingepakt en het bos is ingelopen omdat ze gehoord had dat de wolf goed was met meisjes dingen laten doen die ze van huis uit niet mochten. Roodkapje erkent haar verlangens. De wolf erkent de zijne. Dat heeft wel kans van slagen.
Dit brengt me bij het tweede element voor een geslaagde foute relatie: Vertrouwen in de ander. Niet omdat die ander je vertrouwen verdient, er geen misbruik van zal maken, of een andere objectieve reden. Maar vertrouwen als strategie. Strategie om te krijgen wat je wilt, namelijk een geslaagde foute relatie. En strategie om de spanning in de relatie te houden. Want wat is er nou spannender dan het schenken van het vertrouwen zelf? Juist als degene een schimmige reputatie heeft, en je niet zeker weet of hij of zij je vertrouwen zal schaden. Dat is de hele thrill ervan. Je weet het niet. Maar je voelt het wel.
Misschien kun je voelen dat je de ander kunt vertrouwen. Maar zelfs als je dat niet kunt voelen, dan kun je iets anders voelen: Dat je hem of haar wilt vertrouwen, omdat je een spannende relatie wilt en die kan pas beginnen als je hem of haar vertrouwt.
In de film Instinct vertrouwen Idris en Nicoline elkaar niet. Nicoline vertrouwt er niet op dat Idris haar niet bruut zal verkrachten, en blijft hangen in een behoefte aan bevestiging dat hij dat niet zal doen. Voordat zij uitkomt voor haar verlangen, voordat zij hem vertrouwt, moet hij bewijzen dat hij haar vertrouwen waard is. Dat is het paard achter de wagen spannen. Zij had sowieso uit moeten komen voor haar verlangen naar hem, en had moeten inzien dat zij geen andere keus had dan hem haar fysieke veiligheid toe te vertrouwen.
Aan de andere kant vertrouwt Idris er niet op dat Nicoline zijn hart niet zal breken. Voordat hij zijn gevoelens opbiecht heeft hij behoefte aan bevestiging dat zij hem echt wil. Voordat hij haar vertrouwt moet zij bewijzen dat zij zijn vertrouwen waard is. Ook Idris spant daarmee het paard achter de wagen. Hij had sowieso moeten uitkomen voor zijn verlangen naar haar, en moeten inzien dat hij geen andere keus had dan om haar zijn hart toe te vertrouwen.
Ik heb lange tijd gedacht dat een foute relatie risicovoller was dan een gewone relatie. Een gewone relatie wordt gekenmerkt door vorm, grenzen, en afspraken. Een foute relatie wordt gekenmerkt door passie, risico’s, een honger om elkaar te ontdekken en daarin het Zelf te overstijgen. We hebben allemaal een bijna onbedwingbare behoefte om een foute relatie, in termen van een risicovolle relatie die niet door de buitenwereld wordt erkend, om te turnen in een “goede” relatie. Omdat we denken dat fout een waardeoordeel is. Nu zie ik dat anders.
Het woord “fout” in de term foute relatie is geen waarde oordeel, maar staat voor erkenning dat er fouten gemaakt gaan worden. Dit gaat pijn doen, omdat je er beide voor hebt gekozen het spel te spelen dat op de grens zit van wat je aankan. Maar onder die wetteloosheid, die absentie van bevestiging van de ander, en de afwezigheid van vorm, is een geslaagde foute relatie juist heel erg veilig. Juist omdat er geen vorm is om je achter te verbergen. De vorm wordt bepaald door het verlangen naar elkaar.
Een foute relatie vraagt van je, dat je je alleen richt op dat wat is, in het moment zelf. Keer op keer. En dat is uiteindelijk niet alleen heel veilig, het kan zelfs een zeer geslaagde relatie opleveren. In de recensies van Instinct lees ik veel de vergelijking kat en muisspel, jager en prooi. Maar een geslaagde “foute” relatie kent geen verliezers en geen winnaars. Er vallen geen dooien en er raakt zelfs niemand gewond.
Het beste spel tussen man en vrouw kan eeuwig doorgaan. Ze spelen beide met de regels, ze dagen elkaar uit. Ze weten dat ze elkaar kunnen vertrouwen en niet uit zullen schakelen, want dan hebben ze niemand meer om dit leuke te spel te spelen.
Het is jammer dat Idris en Nicoline dat niet wisten.
~Lauren
Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Nederlands) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right. . Facebook page
Oohhh, dit viel te verwachten! Een film in Lux Nijmegen, die volgens het praatje vooraf, van een spannende hoogleraar van de Radboud Universiteit (Die zelf ook wel iets van een wolf weghad…. of misschien meer een vos?) zo genuanceerd is, dat Republikeinen het portret van Dick Cheney karikaturaal vinden; En Vice volgens Democraten juist te menselijk is. Dat ik er dan twee uur en tien minuten verlekkerd naar kijk, en me pas daarna realiseer dat we er ook nog iets van moeten vinden. Behalve dan “Jezus wat een lekker ding die Christian Bale! Net Michael Madsen!” En dat ik daarna diep in gedachten verzink hoe het komt dat ik die gelijkenis niet eerder heb gezien. Zijn het alleen de extra kilo’s die Christian Bale voor de rol van Dick Cheney is aangekomen?
boven: Christian Bale als een jonge Dick Cheney. onder: Michael Madsen
Of is het toch die bedachtzame manier van praten, die hij heeft aangeleerd? Een spraak die sinds de jaren 80 in de vergetelheid is geraakt en nu nog door weinigen wordt beheerst. Want die communicatieve mannen van tegenwoordig. Bah, bah. Ik was nog in deze gedachten verzonken toen een man die ook naar Vice was geweest, min of meer uit beleefdheid omdat we naast elkaar stonden te wachten en uit dezelfde film kwamen, vroeg wat ik van de film vond. Ik kon aan hem zien dat hij wel normen en waarden had, maar desondanks maakte hij een prettige, zakelijke indruk. Niet zo iemand die meteen je handen vastpakt en zegt dat hij masseur is. Dus ik zei dat ik het een geweldige film vond. Na een minuut raving review realiseerde ik me, dat ik me misschien even moest uitspreken over het morele niveau van de hoofdpersoon. Voor hij me definitief in het bakje met Femme Fatales zou gooien. Ik probeerde ook heel hard te bedenken of ik dat erg vond in die illustere mand te belanden, dus ik moest echt mentaal multitasken. Toen ik eenmaal had besloten mijn opmerking toch enigszins moreel te kaderen, maakte ik het eigenlijk alleen maar erger. Want mijn: “Ja, het was natuurlijk wel een foute man.” Werd al snel aangevuld met: “Ik hou eigenlijk wel van foute mannen.” Dit was tevens een test, of hij nu nog met mij wilde praten, aangezien hij en ik allebei wisten dat hij niet in die categorie viel. En al vrij snel droomde ik: “Wist je dat in de jaren 50 alle mannen zo waren? Wat geweldig hè? Waar zijn ze gebleven? Gedomesticeerd door vrouwen vrees ik.” Ik nam een extra grote slok Chardonnay om dit verdriet te verwerken, en liet een dramatische stilte vallen terwijl ik in de verte tuurde. “Eeuwig zonde.” Als de mannen het dan af lieten weten om zich als ondoordringbare vestingen door het leven te bewegen, dan deed ik het zelf wel. De Goede Man daarentegen, liet zich zomaar niet wegjagen, en knikte begripvol bij mijn loflied op foute mannen. En ik heb zelden in één avond zoveel over mezelf geleerd. Hij kwam echt met nieuwe intel. Want ondanks de grote hoeveelheid tijd die ik besteed aan persoonlijke ontwikkeling, ken ik mezelf verrassend slecht. Vooral omdat ik alles ook weer vergeet. Iedere keer ben ik weer verbaasd dat ik zo n zwak heb voor foute mannen, en seksueel gezien een onderdanig, Roodkapje achtig meisje blijk te zijn, dat graag het bos ingaat om met de wolven haar krachten te meten. “Dat is interessant!” zei de man, die inmiddels mijn visitekaartje bestudeerde. Op de achterkant stond een schilderij van Roodkapje en de Wolf. Eén van zijn vele interessante observaties van die avond, was dat ik me in mijn relatie als het kind opstelde. Ik leg alle verantwoordelijkheid bij mijn geheime minnaar. Dat is ook echt zo. Hij is mijn toegang naar seks in de echte mensenwereld. Zelf heb ik alleen mijn fantasie, mijn innerlijke seksualiteit. Maar daar komt geen man aan te pas. Die hoef ik ook niet meer. Voor ik mijn geheime minnaar ontmoette, was ik single en had ik bijna uitsluitend seks met beschikbare, aardige mannen. Maar ik weet nu beter. Ik moet écht verliefd zijn, voor ik seks wil. En de mannen waar ik nu nog verliefd op ben, dat zijn wolven. Alfamannetjes die ondanks hun macht nooit iets tegen je zin in zullen doen. Dat is zwaar onder hun niveau. Een Wolf vindt de uiteindelijke verovering alleen tellen als Roodkapje er letterlijk om smeekt. En hierin is de Wolf veel geduldiger dan andere mannen want hij heeft lijntjes met meerdere vrouwen lopen. De Wolf heeft zijn eieren niet allemaal in één mandje, dus hij kan zo’n risico investering als Roodkapje er wel naast hebben. Het eerste signaal dat Roodkapje aan het ontdooien is, is als ze op een date verzucht: “Ik zou wel een keer jouw huis willen zien. En thee met koekjes krijgen.” Min of meer toevallig (want zo willen ze het allebei graag spelen) komen ze inderdaad bij de Wolf thuis. Roodkapje kijkt voorzichtig om zich heen, of ze tekenen ziet dat de Wolf vrouwen verkracht en tegen hun zin vasthoudt. Want dan kan ze het nog op een lopen zetten. Maar ze ziet eigenlijk niks. En de Wolf vraagt vanuit de keuken wat voor thee ze wil. Als ze op de bank zitten, maakt de Wolf grapjes en Roodkapje moet heel erg lachen. Wat een leuke Wolf! Op precies het goede moment trekt de Wolf haar dichterbij, en kust haar. “Hmmm!” zegt hij daarna, alsof hij een lekker hapje op heeft. “Wat zoen jij lekker!”
achterkant visitekaartje: Little Red Riding Hood by Henry Leverseege
Roodkapje krijgt er een rode wangetjes van, en ze trekt haar neus op in een grijns. Na de zoen gaat de Wolf gewoon door met kletsen, en hij vraagt of ze nog thee wil. Roodkapje loopt door de grote woonkamer, en vraagt nieuwsgierig waar zijn slaapkamer is. “Of mag ik die niet zien?” steekt ze haar kapje om de hoek van de keuken. De Wolf lacht haar weer toe. “Nee. Pas als je geen draad meer om je lijf hebt.” Onverstoorbaar gaat de Wolf verder met zijn huishoudelijke taken. Hij lijkt bijna te vergeten dat er een opgewonden meisje staat, dat niet zo goed weet hoe het nou verder moet. “En wanneer is dat dan?” vraagt Roodkapje. “Ik zou het niet weten,” zegt de Wolf. “Volgens mij kwam er iemand voor thee en koekjes.” En ineens viel het Roodkapje op, dat de Wolf heel erg op Michael Madsen leek.
~Lauren/ LS Harteveld
Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Nederlands) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right. . Facebook page
Gisteren ben ik naar de film Bohemian Rhapsody geweest, in Lux Nijmegen.
En terwijl één kassamedewerker mij last minute nog een plaatsbewijs kon verkopen, vroeg zijn collega die me herkende, de hoeveelste keer het was dat ik de film ging zien. Ze gokte de vijfde. Niet zonder trots vertelde ik dat het de tiende keer was. Waarop een klein praatje volgde waarin er over en weer Oh’s en Ah’s vielen, posters werden aangeboden (Ja, graag, Lux Nijmegen!) en vluchtige analyses werden gedeeld. In die korte tijdspanne kon ik wel aangeven dat ik een poster als Bo-rap recordhouder erg leuk zou vinden, maar nauwelijks een verklaring geven waarom ik al tien keer was geweest.
Dat ik iedere keer weer een beetje met mijn mond vol tanden sta voor mijn Bo-rap elevator pitch, is ook omdat ik er al zoveel over heb geschreven. Ik ben namelijk een vrouw van heel veel woorden. And then some more.
Dus voor catchy oneliners over de film Bohemian Rhapsody moet je niet bij mij zijn.
Maar gelukkig voor ons allen, is de film daar zelf heel goed in.
Het script staat vol soundbites, waar directe bevrediging én een diepere betekenis in te vinden zijn.
Al naar gelang je behoefte.
Het script van de film staat niet online, dus de quotes kunnen onzuiver zijn.
Maar na tien keer kijken kom ik een heel eind.
Dit zijn de filosofische quotes van de film Bohemian Rhapsody
Fortune favors the bold
~advocaat Jim “Miami” Beach
*
No looking back. Only forward.
~Freddie Mercury over het veranderen van zijn naam
*
“I m not entirely sure if this is the record you promised us.” platenbaas Ray Foster
It’s better than the record we promised you.
It’s better than any record anyone has ever promised you.
It’s a bloody masterpiece.
~Freddie Mercury over A Night at the Opera
*
If I really have their attention, I couldn’t sing off-key, even if I wanted. I’m exactly who I was born to be.
~Freddie Mercury over optredens geven
*
I like you too, Freddie.
Come and find me when you decide to like yourself.
~Jim Hutton, die Freddie Mercury’s laatste partner zou worden
*
“You’re late.” Roger Taylor
I m a performer darling. Not a Swiss train conductor.
~Freddie Mercury
*
“Do you ever doubt your talent?” reporter
Of course not. What kind of stupid question is that? ~Freddie Mercury
*
Being human is a condition that requires a little anesthesia ~Freddie Mercury
*
You know when you know you’ve gone rotten, really rotten? Fruit flies.
Dirty little fruit flies, coming to feast on what’s left.
~Freddie Mercury beeindigt zijn relatie met Paul Prenter
*
“They just need a bit of time.”
Jim Beach
over wanneer de bandleden Freddie weer willen zien
Freddie Mercury: What if I don’t have time?
*
I don’t have time to be their victim. Their AIDS poster boy, their cautionary tale. No, I decide who I am. I’m going to be what I was born to be. A performer, who gives the people what they want. A touch of the heavens. Freddie fucking Mercury.
~Freddie Mercury
nadat hij heeft verteld heeft dat hij aids heeft.
*
All I know is that if we wake up the day after the concert, and we didn’t do our part,
we’re going to regret it until the day we die. ~Freddie Mercury
Over meedoen aan Live Aid. En het hele leven uiteraard.
Je kunt mijn dagboeken en erotica deze week zonder verzendkosten bestellen.
Nadat je je eerste boek in het karretje hebt gelegd, kun je met de vlag rechtsboven de winkel Nederland selecteren.
Gebruik code ONESHIP bij het afrekenen voor de gratis verzending binnen Nederland.
Over Zeg maar Lauren
Ik schrijf hier voornamelijk over boeken van mooie mannen,
en films over stoere vrouwen. De subscribe staat op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
“I decide what I want to be.” ~Freddie Mercury in Bohemian Rhapsody
Ik kom net uit mijn zesde Bo-Rap gerold, en had verwacht dat er nu toch wel scenes zouden zijn die ik niet nóg een keer wilde zien. De andere films waar ik dit jaar meerdere keren heen ben geweest, waren The Last Jedi acht keer, maar uitsluitend omdat ik verliefd ben op Kylo Ren. En Book Club voor Don Johnson, maar dat was na twee keer al niet meer te doen. Maar Bohemian Rhapsody? Die twee uur en 15 minuten vliegen voorbij! Zelfs de zesde keer. Hier, in no particular order, redenen waarom de film zo goed is:
muziek van Queen
Van Keep Yourself Alive tot Under Pressure: twintig jaar Queen komt voorbij. En de nummers worden meesterlijk gebruikt, waarbij de grote hits meestal drie opéénvolgende scenes krijgen. Dus in de eerste scene zie je hoe het nummer ontstaat, in de tweede zie je hoe ze het nummer laten horen, of loopt het op de achtergrond mee. En in de derde scene wordt het uitgevoerd op het podium. Ik vertel het nu heel statisch, maar de shots wisselen met duizelingwekkende snelheid, en de scenes rijgen zich moeiteloos aan elkaar, zonder een woord, of noot, teveel. Er lijken (voor mij als leek) onevenredig veel close-ups in te zitten, maar dat verklaart misschien waarom alle personages echt tot leven komen. Je zit de hele film bij ze op schoot.
Top cast, top script
Niet alleen de flamboyante Freddie Mercury, ook drijvende kracht gitarist Brian May, geniale drummer en tevens womanizer Roger Taylor en de stille maar zeer humorvolle John “Deacy” Deacon komen prachtig uit de verf. Mijn persoonlijke favoriet is de onderkoelde advocaat van de band, Jim Beach.
visie
Er is in de eerste jaren van de productie van de film ontzettend gekloot met acteurs en regisseurs, die een andere ideeën hadden over wat deze film moest zijn. Namelijk rauwer en “echter”. Het is te danken aan de visie van producent Jim Beach en mede-initiatiefnemers Brian May en Roger Taylor, dat deze film op deze manier gemaakt kon worden. Een film voor alle leeftijden, en je verlaat de zaal all hyped up alsof je een concert ervaring hebt gehad. De filosofie van de band iedereen een topavond te bezorgen, is nu toegepast op de film.
drama met gestrekt been erin
Ik kwam ergens tegen dat er kritiek was dat de film aan de oppervlakte bleef en je Freddie Mercury niet echt leerde kennen. Nou, dan denk ik echt, welke film heb jij gezien, darling? Van de eerste scenes waarin Freddie zich ontworstelt aan zijn conservatieve immigranten ouders, tot aan de scene waarin hij voor het eerst bloed hoest in een zakdoek, en hem wegstopt zonder iemand in vertrouwen te nemen dat hij ziek is; Freddie wordt geportretteerd als een man die boven alles, eerst artiest is. En dat is verrekte eenzaam.
alles is liefde
De belangrijkste relatie van Freddie Mercury was met zijn vriendin Mary Austin. Eerst als verloofden, en na zijn coming out werden ze beste vrienden en zijn dat tot zijn dood gebleven. Ze verzorgde hem samen met de laatste partner van Freddie, Jim Hutton. Deze twee relaties, met Mary en Jim, geven de film zijn begin en (happy) einde. De derde relatie die aan bod komt is die in het midden van de film, met Paul Prenter. Hij wordt neergezet als een slechte invloed op Freddie, die zijn drugs gebruik en promiscuïteit verergerden. Eén van de kritieken op de film was dat zijn seksualiteit onvoldoende aan bod kwam. Maar onder de “12 jaar en ouder” banner (Amerikaanse maatstaven), is er echt het maximale uitgehaald. Zowel Paul Prenter als Jim Hutton hebben een zoen scene met Freddie. En zijn promiscuïteit wordt gesuggereerd met beelden van een disco/kelder, rood verlicht, met dansende mannen in zwart leer. Freddie Mercury, slow motion verlekkerd om zich heen kijkend. Op de broeierige klanken van Another One Bites The Dust. Man, ik zou er zelf nog zin van krijgen.
Vlak voor het live aid concert vertelt Freddie Mercury de overige bandleden dat hij aids heeft. “I’m not going to be anybody’s victim, AIDS poster boy or cautionary tale,” zegt hij erbij.
En hij hield woord. Hij hield zijn ziekte tot een dag voor zijn sterven geheim. Geheel in de geest van Freddie is de bio-pic Bohemian Rhapsody dan ook allerminst een treurzang geworden, maar de viering van de grootste performer aller tijden. Freddie Fucking Mercury.
“Are you going to see The Book Club with Don Johnson or are you just happy to see me?”
Laat ik beginnen met wat er wel goed is aan de komedie The Book Club, een film over een groepje oudere vriendinnen die al sinds hun twenties bij elkaar komen om maandelijks een boek te bespreken.
De humor.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel en hard gelachen heb bij een film dat ik me af begon te vragen of de andere mensen het Pathé nummer voor overlast gingen sms-en, omdat ze last hadden van mijn gegil.
En op zeker!
Een film met vier dames tegen de pensioengerechtigde leeftijd, daar kijk ik honderd keer liever naar dan vrouwen van in de twintig, dertig of veertig.
Hoe ouder hoe beter, net zoals hoe gekker hoe beter.
En wat dat betreft kom je met deze vier dames optimaal aan je trekken, want er is weinig normaals aan te ontdekken.
Alle vier hebben ze de nadruk gelegd op één aspect van hun persoonlijkheid, dus dan heb je wel een behoorlijk uitgesproken karakter tegen de tijd dat je 60 bent.
In The Book Club kiezen ze 50 Shades of Grey, de SM trilogie over de steenrijke Christian Grey die de maagdelijke Anastacia Steel verleidt tot een relatie die zich grotendeels in zijn Red Room of Pain zal afspelen.
En tussen de spanking sessies door vliegt hij haar ook rond in zijn privévliegtuigje.
En hij komt bij haar shoppen in de plaatselijke Gamma waar ze werkt, alwaar ze een broeierige conversatie hebben over duct tape, tie-wraps en touw.
Dus als in The Book Club één van de love-interests, de goddelijke Andy Garcia, een piloot blijkt te zijn die je rondvliegt in zijn privévliegtuigje?
En het getrouwde stel heeft een pikant getinte conversatie in de garage? Over tie-wraps?
Wat denkt een normaal mens dan?
Of nou ja, ik in elk geval:
“D’r gaat er straks eentje opgebonden worden!”
Maar helaas.
No. Such. Thing.
Terwijl als er nou één generatie is, waarbij je het vuur zonder gevaar gerust een beetje hoger kunt zetten, dan zijn het de 55 plussers wel.
Eén van de grootste kritiekpunten op 50 Shades was dat het machtsverschil te groot was. Anastacia was onbemiddeld en onervaren.
En Christian was dat alles mach 10.
Bovendien dwong Christian haar in de relatie. Als ze hem wilde moest ze meespelen in zijn spel. Zo hoor je dat inderdaad niet te doen, als de situatie al zo ongelijk is.
Maar als je 55+ bent?
Nou…..
Andy Garcia
Ik zou Andy Garcia sowieso wel willen, maar als hij me zou zeggen dat hij geen normale relaties heeft, alleen seksslavinnen, DAN SIGN ME UP!
Ik vind t wel spannend als ik niet weet hoe iets afloopt en ik emotioneel of otherwise me op ongelofelijk glad ijs begeef.
En ik ben pas 46!
Eén van de meest vreemde “gewoontes” of gebruiken, vind ik dat jonge mensen wordt aangeraden om een beetje rond te scharrelen of te experimenteren;
Eind twintig gesettled te zijn met één partner, en daarna monogaam te blijven.
Daar heeft niemand over nagedacht, dat weet ik bijna zeker.
Als je jong bent, ben je nog zo n speelbal van je eigen emoties. Het laatste wat je dan moet doen, is experimenteren.
Bad idea.
Als iemand mijn advies zou vragen, dan zou dat zijn:
Zoen een beetje rond.
Hou t verder heel rustig.
Eén partner per keer.
Je eerste one-night stand niet voor je twintigste, als je er überhaupt al aan wil beginnen.
Vanaf je dertigste, kun je een beetje losser worden en zonder vaste relatie seks gaan hebben. Dan heb je zelfs kans een hele goede single te worden, die fijne nachten samen heeft zonder dat het Leiden in last is.
En als je boven de veertig bent, kun je zelfs spannende cocktails maken waarbij je onconventionele relatievormen (single, open relatie, trio’s etc) gaat combineren met onconventionele seks, zoals de Red Room of Pain van Christian Grey.
Dat is namelijk pas echt spannend, als je die man die jou daar geknecht en gekneveld heeft, écht niet kent.
In plaats van dat het Rolf je echtgenoot is, die voor die avond een leren broek aan heeft getrokken.
Henk Westbroek zei het jaren geleden al:
“Boven de veertig kom je niet meer klaar van een aai over je rug.”
Precies.
Behalve dan als je de film The Book Club moet geloven.
Want daar wordt de liefde in het huwelijk teruggevonden door goede gesprekken;
Don Johnson
Wordt een bijna frigide rechter weer op het seksueel actieve pad getrokken doordat ze gaat internetdaten, en daar leuke losse contacten opdoet.
En wordt een notoire mannenverslindster een mak lammetje doordat ze verliefd wordt op haar jeugdliefde. In her defense: het was wel de heerlijke Don Johnson, maar toch.
Hoe opwindend was het geweest als Don Johnson niet alleen haar jeugdliefde was, maar óók had gezegd dat hij alleen “kwam” als zijn Red Room of Pain ook welkom was?
Juist 55+ers kunnen zich vrijheden en risico’s permitteren, waar de gemiddelde millenial finaal aan onderdoor gaat.
Zij kunnen echt alle 50 Shades of Grey aan, met die combinatie van onconventionele relaties en risicovolle seks. En misschien hebben ze het ook wel meer nodig dan wie dan ook.
Vraag maar aan Henk Westbroek.
subscribe
Dit blog verscheen op Zeg Maar Lauren, waar ik je op de hoogte zal houden van mijn Nederlandse werk + aanbiedingen.
De subscribe button voor Zeg Maar Lauren zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
gids voor solitaire vrouwen die een geweldig seksleven willen en plenty energie
“Verrassend leesbaar,” aldus een man, dus zelfs zij beleven er plezier aan.
.
Dus sla deze week je slag en krijg ze allemaal met 25% en zonder verzendkosten via
Laat ik voor ik van wal steek en het hele idee van een Ladies Night met de grond gelijk maak, eerst even stilstaan bij het feit dat ik deze blogpost niet mocht schrijven van mezelf.
Niet voordat het theater X te Y, wat ik dan uiteraard wel met naam en toenaam zou outen, negatief had gereageerd op mijn verzoek om restitutie.
Verzuimd had te reageren op mijn handgeschreven melding, of op de later verstuurde email.
Of als de bioscoop op enige andere wijze had nagelaten mij ruimhartig tegemoet te komen en de gore nasmaak die hun hell night zelfs na vijftien minuten al had achtergelaten, gul weg te spoelen met anything van het wijntje dat ik van ze tegoed had – en dan nu graag in een glas – tot een leuke fles champagne, om aan te geven dat ze heus wel wisten wat cachet was maar dat ze hun niveau van die avond op het wanstaltige cinematografische niveau van hun voorstelling hadden aangepast.
Op 50 Shades Freed.
En dat ze helaas, het slachtoffer waren van een DDoS aanval en dat er daarom geen uitleg op hun site stond over de Ladies Night.
Dat het ging om een voorstelling waar je om totaal onduidelijke redenen meer voor betaalde, om een tas vol onbruikbare zooi op je stoel te vinden, constant ongevraagd op foto’s te staan die door het personeel voor social media doeleinden werden gemaakt, en waar ruim de tijd voor werd genomen wat misschien verklaarde waarom er tien minuten na aanvang nog geen enkele aanstalten werd gemaakt te beginnen.
Normaal stond dat op de site.
Ladies Night; meer betalen, jezelf een weg banen door een halve huishoudbeurs aan stands waarvan de eerste I KID YOU NOT Tupperware is. Heel lang in de rij staan voor je wijn. Die in plastic krijgen. Ook bij navraag geen glas krijgen.
Ook als je wijst op alle mensen die met ECHTE glazen champagne lopen nog steeds geen glas krijgen, en op je stoel een berg met zooi vinden.
DAT, dames en heren, is Ladies Night!
Wat ontzettend vervelend voor u, dat u dat niet van tevoren had kunnen lezen en er daardoor abusievelijk van uit bent gegaan dat het hier een voorstelling betrof zoals de zeven keer dat u bij ons naar Star Wars 8 bent geweest in precies hetzelfde theater.
Waar u een vaste prijs betaalde, met een beetje extra voor 3D.
Maar niet eens voor uw 3D bril want die nam u altijd zelf mee.
Waar u de wijn altijd in een glas kreeg, onze voorstelling op tijd begon, u geen hindernisbaan aan stands en opdringerige verkopers hoefde te ontlopen en u op uw zitplaats geen grote tas aantrof met commerciële rommel. Wij zijn het helemaal met u eens dat het rommel was, want onze enige eis was dat een bedrijf ons moest betalen om het product erin te krijgen.
We hadden er nog hondenpoep ingedaan als dat wat had geschoven.
Ha ha ha, nou daar zult u toch wel blij om zijn!
Dat er geen hondenpoep in zat!
Ha ha ha, nou een gebbetje moet toch kunnen mevrouw, kom kom.
Maar u krijgt van ons dat kaartje terug hoor.
En sorry nog hè.
Houdt u daar trouwens van? Van zweepjes? Lekker *maakt obscene gebaren*
Nee joh, dat zijn mijn zaken ook niet joh.
Geintje.
(…)
(…)
Die laatste alinea dat was dichterlijke vrijheid, want ik heb geen enkele negatieve ervaring met het personeel van de bioscoop. Sterker nog, er werkt een hele attente frisse jongen. Voor hij me mijn zitplaats wees vroeg hij;
“Goedenavond! U gaat niet naar Star Wars dit keer?”
“Nee,” antwoordde ik. “En daar heb ik nu al spijt van.”
Tien minuten later vertrok ik in mijn walk of shame, weer langs hetzelfde gangpad, nog voor de voorstelling begonnen was. Ik liet mijn plastic wijn en mijn bioscoopkaartje met verzoek om restitutie achter bij de balie. En ik nam me voor om nooit meer naar Ladies Night te gaan.
Om mijn frustratie af te reageren Twitterde ik 90 minuten, waarbij ik me openlijk af vroeg of ik een sexist was omdat ik had getwitterd;
“Ladies Night is hell. I’m never setting foot there again. Not even if Adam Driver would give free head to every woman in there.”
Dit leidde tot verwarring.
Ik vond het seksistisch om zoiets over Adam Driver te zeggen, de hoofdrolspeler uit Star Wars. Maar mensen dachten dat ik t misschien seksistisch vond om zo denigrerend over Ladies Night te spreken.
No.
Ik meen ieder woord.
En na deze blogpost besef ik dat er voor Ladies Night echt een speciale plek in de hel is. Naast de Tupperware stand.
Laat het dan maar een hedendaagse Pippi Langkous zijn die in het asiel smelt bij een reusachtige rebound hyena, en als antwoord op de asielmedewerker die haar toelispelt dat hij in natura betaald kan worden, hem laat opeten door haar Bruce, zoals ze de hyena noemt.
Ontkennen dat je een sterke behoefte hebt aan onveiligheid en spanning is de eerste en belangrijkste reden dat de film fout afloopt. 
Zeg maar Lauren 