Auteur: LS Harteveld

Voor mijn Engelstalige dagboekserie uit 1995, kijk ik films uit dat jaar of eerder.
Wat zou mijn 23 jarige zelf eruit gehaald hebben?

Het verhaal van twee mensen die één nacht de diepte ingaan, maar daarna geen relatie krijgen zal Lauren in 1995 bekend voorkomen.
Tenminste;
Als ik haar de herinnering meegeef van Benjamin.

Benjamin is mijn muze vanaf het moment dat ik begon te schrijven.
Hij zit in mijn allereerste boek Mango, maar wie goed zoekt kan hem ook vinden in 22 erotische verhalen.

Benjamin is een man met wie ik vóór mijn 23e, inderdaad een vergelijkbare nacht heb gehad, als Jesse en Céline in Before Sunrise.
Alleen had ik nog niet besloten of ik de nacht met Benjamin ook aan mijn fictieve zelf “Lauren95” ging geven.

Mijn vijf jarige relatie die in december 2019 eindigde, is keurig vertaald naar de jaren 90.
In plaats van een getrouwde zakenman had Lauren vijf jaar een affaire met een jongen van haar eigen leeftijd.

Ook de eerste liefde van Lauren, een jongen die net als de hoofdpersoon uit “Before Sunrise” ook Jesse heette, kwam zowel voor in mijn moderne werk van LS Harteveld, als in de serie over de jaren 90 die ik aan het schrijven ben.

Maar had jaren 90 Lauren in de vijf jaar met haar minnaar Bear ook nog een ervaring van één nacht met Benjamin gehad?
“Before Sunrise” heeft me doen besluiten; Ja.
En niet om de verkeerde redenen, die ik al eerder had bedacht namelijk om haar liefdesleven weer een beetje kleur te geven.

Want als ze in december 1994 Bear kwijtraakt als minnaar omdat hij een gewone relatie wil die naar huisje boompje kindjes gaat, en ze in de zomer van 1995 afhaakt op seksueel gebied omdat haar aidsfobie weer roet in het eten gooit (real time: Covid) dan is het logisch dat ze zou terugdenken aan de nacht met Benjamin.
Het opvoeren van Benjamin in mijn dagboek waarin ik mijn huidige leven “vertaal” naar 1995, zou er zeker bij gebaat zijn om over Benjamin te schrijven, zodat t verhaal niet totaal op zijn gat valt.

Toch zag ik meteen dat het zo niet werkt.
Schrijven, zelfs dagboek schrijven, is niet zoals het echte leven waar je schaamteloos je ex kunt opzoeken op Facebook als je effe niet zo lekker loopt met dating en alles.
En Covid definitely qualifies als dat t niet zo lekker loopt met dating en alles.
Maar we gaan geen trucs uithalen om dat dagboek vol te krijgen.

However.

“Before Sunrise” is een enorm pleidooi om dit soort nachten altijd te blijven koesteren.
Het legt haarfijn uit dat je zelfs zonder aidsfobie maar met een andere hindernis, zoals Jesse en Céline die op twee continenten wonen, ook tot de conclusie kunt komen dat je er beter aan doet om het bij die nacht te houden.

In “Before Sunrise” wordt dat helemaal uitgepraat, maar je zou het kunnen zien als een proces dat bij velen die wel voelen dat er nog een hoop te overwinnen is waardoor het direct super serieus gaat worden, gewoon onbewust gaat.

Ik voelde onbewust aan dat als ik verder was gegaan met de man die ik in mijn boek Benjamin noem, ik een enorm monster (mijn fobie) mee zou brengen dat alles zou vernietigen wat we die nacht hadden.
Eigenlijk was er geen keuze.

Ook Jesse en Céline kunnen de intimiteit aan en durven daarin alles te geven, precies zoals Benjamin en ik deden, juist omdat ze in een vroeg stadium besluiten dat ze niet verder zullen gaan.
Ik had een vriend toen ik Benjamin ontmoette, en dat feit heb ik aangevoerd als reden dat hoe leuk we het ook zouden hebben, er niks seksueels zou gebeuren. 

Die reden klopte niet. 
Het was de fobie en niet de andere relatie die ik had, waarvan ik wist dat het uiteindelijk te zwaar zou worden om echt iets met hem te beginnen.
Maar pas nu ik “Before Sunrise” zie, besef ik me dat als ik geen “Nee” had gezegd, als ik niet in een vroeg stadium zo helder was geweest over de beperkingen van ons contact;
Dat de hele avond waarschijnlijk anders was gelopen.

Dat je dan helemaal niet zo diep durft te gaan…. als het allemaal nog “ergens” heen moet.

Ik heb nooit meer zo’n nacht gehad, zoals met Benjamin.
En ik dacht altijd dat dat was, omdat niemand zoals Benjamin was.
Wat natuurlijk ook zo is, want het was een hele bijzondere man.
Nu nog waarschijnlijk.

Maar door deze film zie ik dat de nacht waarschijnlijk zo mooi was omdat we wisten dat het de enige was.
En dat wisten we weer omdat ik had gezegd dat er niks zou gebeuren, omdat ik een vriend had.
Ik gaf mezelf één nacht vrij, al was het dan alleen geestelijk en niet lichamelijk.

Maar tientallen jaren later, in de eenzaamheid van de Covid crisis kan ik me er nog aan warmen.

Dat is pure magie.

~Lauren

De nieuwe dagboek aflevering van Lauren, waarin ze zich ook laat inspireren door Before Sunrise, verschijnt op mijn Engelstalige blog;
1995-1996; book 2 of my performance project

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog over films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020

2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW

3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman

4. Blote Kont- (Nederlands)

5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

De beste manier om deze uitgaves te volgen is via dit blog,
Facebook,
of Twitter:
https://twitter.com/LSHarteveld

Dit wordt een lastige recensie omdat ik eigenlijk niet van plan was na mijn vorige post, die al vanuit autistisch perspectief geschreven was, ooit nog 1 letter te weiden aan autisme.
De vorige post stond zelfs hoog op de nominatie om verwijderd te worden door mij, to get it over with once and for all.
Autisme?
Weet ik niks van.

Nadat ik mezelf had gediagnostiseerd, overheerste de opluchting.
Ik kon zoveel verklaren!
En het stomme is dat ik er jaren eerder al aan had gedacht toen er meer bekend werd over ongediagnostiseerd autisme bij volwassen vrouwen.
Ik herkende toen al genoeg.
Eigenlijk heb ik me in die fase te snel laten “geruststellen”, maar ik denk dat niemand die een thuisdiagnose stelt met een artikel van de RTL nieuwssite, dat zo serieus neemt dat je op basis van alleen dat een maandenlang traject gaat inzetten.
Maar inmiddels was het jaren later, en was ik vastgelopen.
Tot iemand me er toen aan herinnerde dat ik jaren daarvoor al had gedacht aan autisme.
Bingo!

Het was raak, zoveel was zeker.
Dat ik was vastgelopen en de daarop volgende klachten, pasten naadloos op autisme.

Maar in de maanden dat ik op de wachtlijst stond voor een diagnose, stuitte ik op zoveel belangen en in mijn ogen ook onkunde, dat ik besloot het hele diagnosetraject en alle hulp af te wijzen.
Ik koos ervoor mijn mond te houden en mijn eigen dingen te gaan doen.

Deze post is een breuk met het voornemen mijn mond te houden.
Evenals het feit dat ik de vorige post heb laten staan en niet heb verwijderd.
Weet je, er is gewoon zo weinig over mijn / “ons” perspectief op de wereld.
Ik wil die post laten staan, en ik ga deze ook gewoon schrijven.
En mocht ik ondertussen toch weer per ongeluk de poort naar de hel ontdekken, nou ja, dat zie ik dan wel weer.

Misschien is het onderwerp autisme ook gewoon te belangrijk voor me.
En! En!
Ik wéét nu ook waarom ik mijn zwijgen verbreek bij de actiefilm The Accountant. En dat ik niet “bang” hoef te zijn dat ik na andere films en Netflix series over autisme ook iedere keer de behoefte ga krijgen ze te recenseren.

De Accountant is namelijk uniek.
Het is onvergelijkbaar met de films en de series waarin autisten als hele lieve mensen neergezet worden;
Wat we óók zijn!
En het feit dat er zo’n knuffel tegenbeweging is?
Chapeau, hard nodig, kom maar door.
Alles beter dan het beeld van de gevoelloze robot wat we decennialang aan onze tail hebben gehad. 

Nee, The Accountant gaat een brug of drie verder dan dat.

Ten eerste heeft The Accountant (net als alle andere autisten die ik zelf ken) een hart van goud.
Dus geloof de (Netflix) series maar; Wij zijn echt heel erg lief, en het is een verademing om in een wereld met zoveel onechtheid, iemand te ontmoeten die zo authentiek zichzelf is.
Koester ons maar!

Maar, zoals ik al zei:
De Accountant gaat verder dan dat.
Hij is niet alleen een briljant accountant, een dienst die hij aan de hoogste bieder verkoopt en een skill waarmee hij het enige echte wapen van deze tijd tot in de puntjes beheerst namelijk financiële terreur – hij is ook een getraind militair.
Een soort financiële James Bond, die zowel 15 jaar aan financiële administratie kan doorlichten in één nacht, als de moordenaars van zijn vriend onschadelijk kan maken met een steakmes uit de pizzaria.

Ik heb er lang over nagedacht waarom de autist, als je hem vergelijkt met andere mensen waar “iets” mee is, altijd buiten de boot valt.
Als je autisme ziet als een natuurlijke variatie in de populatie, wat ik doe, dan kun je het vergelijken met homoseksualiteit.

Homoseksualiteit was tot 1973 een psychiatrische stoornis, en stond tot 1986 in de DSM als “verstoring van de seksuele orientatie”.
Maar het ging om gezonde mensen, die het label ziek kregen.

Maar de vergelijking met autisten gaat niet helemaal op want het verschil is dat autisten vaak hulp nodig hebben.
Ze zijn afhankelijk van anderen voor eenvoudige dingen.

Dan zou je autisme dus beter kunnen vergelijken met verstandelijk gehandicapten (wat we niet zijn: Er zijn zelfs aanwijzingen dat de combinatie verstandelijke beperking en autisme onmogelijk is), met psychiatrisch patiënten (wat we ook niet zijn, omdat wij zo geboren zijn), of met lichamelijk gehandicapten.
Wat we ook zelden zijn, hoewel er wel aandoeningen zijn die vaker voorkomen bij autisten, zoals bijvoorbeeld bepaalde unieke hartklachten en motorische problemen. 

Maar autisten zijn gezonde mensen, met anderswerkende hersenen waardoor ze informatie anders verwerken dan niet-autisten.
Daardoor kunnen ze andere dingen, maar ze kunnen ook andere dingen niet.
Daarvoor hebben ze vaak hulp nodig, net als mensen die met een fysieke of verstandelijke beperking zijn geboren.
Dat wringt natuurlijk; Hoe kun je hulp nodig hebben als je gezond bent? 

Daarom wordt “in de volksmond” een autist die geen hulp nodig heeft een hoogfunctionerende autist genoemd, en een autist die wel hulp nodig heeft, krijgt dat bijvoeglijk naamwoord niet.
Zo wordt ook duidelijk waarom autisme, nog meer dan alle andere handicaps, een “social disability” is.
Hij is direct gelinkt aan de context, aan de maatschappij.

Social disability is een handicap die is ontstaan doordat de maatschappij is ingericht op de meerderheid van de mensen.
Niet omdat je op zich minder uit het leven zou kunnen halen, of minder gelukkig zou kunnen zijn, met jouw “aandoening”.

Handicaps zien door de bril van “social disability” in plaats van medische termen, is erg in opmars de laatste jaren.
Gehandicapten worden gehandicapt gemaakt doordat de samenleving niet op hen is ingericht.
Als 100% van de bevolking een zintuig had dat niet werkte, of een andere beperking had, dan was de samenleving zo ingericht dat iedereen, ongeacht zijn of haar beperking, er zijn weg in kon vinden.

De samenleving kan het zich veroorloven geen rekening te houden met mensen die anders zijn. Dat is al zo sinds de landbouwrevolutie toen de mens stopte met jagen, en er dorpen en steden ontstonden.
Ineens was niet iedereen meer betrokken, of zelfs nodig, om eten en drinken te vinden, en ontstonden wetenschap en kunst.
Het was het begin van wat wij beschaving noemen.

De landbouwrevolutie was het moment dat de bevolking explosief toe kon nemen, omdat de welvaart toenam.
Maar deze samenleving werd naar de behoeften van degene die werkten ingericht;
Daar begint dus al social disability.
Dat je misschien juist wél bij de jagers en verzamelaars een plek had gehad, maar in deze nieuwe samenlevingen niet meer.
De werkelijkheid waarbinnen werd gewerkt was voorspelbaarder, en daarom was er geen functie voor, of geen vanzelfsprekende aanwezigheid meer van, andersdoenden of andersdenkenden.

De landbouwrevolutie zorgde ervoor dat er een nieuwe samenleving ontstond die qua voedsel iedereen kon voorzien.
Maar tegelijkertijd had diversiteit voor het voortbestaan van de populatie haar functie grotendeels verloren.

Eenzelfde ontwikkeling kunnen we zien sinds industriële evolutie, sinds de Tweede Wereldoorlog, en de laatste slag, sinds de digitalisering;
Hoe minder mensen er hier, in Nederland, nodig zijn om het werk te doen, naar hoe minder mensen de samenleving is ingericht.
De marge is zo nauw geworden, dat allerhanden mensen ineens “patiënt” zijn geworden, die in de generatie boven mij nog gewoon hadden kunnen werken, trouwen, kinderen krijgen, enzovoorts.

Halverwege de jaren 50 was er een veel grotere diversiteit.
Er vielen veel en veel minder mensen buiten de boot, als het ging om het opbouwen van een bestaan.
En hoewel vrouwen ontslagen werden als ze gingen trouwen, en er een verzuiling was die hele volksstammen van elkaar gescheiden hield, waren er ook goede kanten aan.
Eén daarvan was dat er veel meer mensen mee konden draaien dan nu.
Er was met veel minder mensen “op papier” iets aan de hand.

Dit gold ook voor de autisten.

Terugkijkend in de geschiedenis wordt ervan uitgegaan dat alle grote wiskundigen autistisch zijn geweest. Maar ook kunstenaars.
Zelf vind ik bijvoorbeeld dat “zelfs” iemand als Picasso, vanuit de hypothese dat hij autistisch was, veel verklaarbaarder is in zijn vaak bekritiseerde gewoonte waarbij hij van intense relatie naar intense relatie ging;
Dan vanuit het idee dat hij bv een persoonlijkheidsstoornis zou hebben.
Ook Obama, van wie mensen lange tijd geopperd hebben dat hij een persoonlijkheidsstoornis zou hebben omdat hij zo charmant en tegelijkertijd onbenaderbaar was, wordt nu veel vaker als autistisch gezien als mensen proberen dat ongrijpbare te definieren.

Als je uitgaat van het idee dat iedereen die ooit op wetenschappelijk of artistiek gebied iets heeft betekend voor de mensheid, autistisch was,
zal het je nog niet meevallen om daar het tegendeel van te bewijzen.

Er zijn ook wetenschappers die zich er hard voor maken, dat we een sterker onderscheid moeten leren maken tussen autisme en hoogbegaafdheid.
Dat gaat nooit lukken.
Ze zijn precies hetzelfde.
Zowel autisten die heel veel hulp nodig hebben, als de verstrooide professoren die nooit gediagnosticeerd worden omdat hun partner de eerste behoeften voor hem of haar regelt, en de secretaresse de tweede;
Die hebben eenzelfde “diversity” in hun hersenen.
Alleen de één heeft er toevallig één waar op dat moment in de samenleving behoefte aan is, bijvoorbeeld omdat er net computers zijn uitgevonden;
En de ander heeft een diversity die wij niet begrijpen, of waar we geen communicatiemiddelen voor hebben om met hem of haar te communiceren.

Maar stel je eens voor dat hij of zij in een samenleving geboren zou zijn, waar er Shamanen waren?
Waar er contact was met de natuur, met gene zijde, en met een wereld waar de jagers en verzamelaars niet konden komen?
Zouden ze dan niet juist in gezelschap van dat ene lid van de stam, dat geen contact had met deze wereld, hun antwoorden krijgen?
Ik zie zijn of haar moeder voor me;
Van iemand die het pijnlijk vond dat haar kind geen plek had bij de dagelijkse bezigheden, naar een vrouw met aanzien omdat haar zoon of dochter de sleutel tot een heel ander universum bleek te hebben.

Nou, terug op aarde bij The Accountant, worden de zaken wat eigentijdser opgelost.

De vader van het hoofdpersonage, wil van zijn zoon iemand maken die weerbaar is, en geeft hem een Spartaanse militaire training.
Iets waar de film mee wegkomt, omdat ze aangeeft dat dit “de foute” keus was. De vader gaat in tegen het advies en aanbod van een zeer geavanceerd instituut waar ze zeer respectvol met hun bewoners omgaan.
Het zijn dan ook de laatste vijf a tien minuten van de film waarin we terugkeren naar deze plek, uit de jeugd van hoofdpersoon Christian Wolff, die deze film zijn context geven.

Die duidelijk maken waarom de keus van de vader zijn autistische zoon in een militaire vechtmachine te vormen, aan alle kanten fout was, maar waar één fout, een denkfout die ik overal in de maatschappij en in het beeld van autisten heerst tegenkom, voorkomen wordt.
De vader onderschat zijn zoon niet.
Hij twijfelt niet aan de kwaliteiten van zijn zoon.

En dat maakt The Accountant als film over autisme, uniek.
Dat maakt dat andere series of films over autisme, die zich richten op begrip over het voor niet-autisten ongemakkelijke gedrag en gewoontes van de autist, er mijlenver bij achterblijven.
The Accountant als film richt zich niet op begrip en al helemaal niet op medelijden, en portretteert de autist als een briljante en weerbare man.

Dat is niet perfect.
Dat is niet compleet.
En er is meer te vertellen over autisme, dan het stereotype van het mannelijke wiskundige genie dat zijn gevoelens niet kan uiten.

Maar The Accountant is een stuk meer empowering dan het nu in opkomst zijnde beeld uit series en televisieseries dat we alleen maar soms briljant zijn, maar dat we verder vooral heel erg onhandig en stuntelig zijn, en bij allerhande zaken hulp behoeven.
Het beeld van de knuffelautist, hoe lief het ook is, en hoe zeer ik het ook kan beamen uit mijn omgeving en natuurlijk van mezelf, is een beeld wat uiteindelijk te ééndimensionaal is om echt bevredigend te zijn voor hen om wie het gaat. 

Autisten zijn onder ons geweest, since the beginning of time.
En er zijn tijden geweest dat we zeer nodig waren, omdat diverse omstandigheden vroegen om een diversiteit in visies.
En er zijn tijden geweest, zoals nu, waarin er maar één type autist was die in popular demand was.
Dat zijn in ons tijdperk de autisten die in de IT werken.
En ik denk dat iedereen, autisten en niet-autisten, ontzettend blij is met zo’n grote groep briljante mensen, die vaak al vanaf vroeg in de pupertijd hun eigen computers bouwen.
Ik had ooit een kennis die me vertelde over een middag waarop zijn zoon vanuit zijn zitje in de winkelwagen, de weegschaal in de supermarkt had gedeprogrammeerd.
En toen hij hem vervolgens op de grond zette, er al snel vandoor ging en alle vriezers uitzette.
That shit cannot be taught!
Het moet echt in je zitten, en gelukkig leven we in een tijdperk waarin voor iedereen die affiniteit heeft met computers, een gouden toekomst is weggelegd.

Maar voor de rest?
De autistische mensen die hulp nodig hebben?
Daarvoor is het nog steeds zo belangrijk om los te komen van het idee, dat omdat ze hulp nodig hebben, ze niet hoogfunctionerend zouden zijn.

In het instituut uit The Accountant, een huiselijk landhuis met een gezellige sfeer, omschrijft de neuroloog het zo:

“What if we’ve been wrong?
What if we’ve been using the wrong tests to qualify intelligence in children with autism?
Your son is not less than.
He’s different.

Your expectations for your son may change over time.
They might include marriage, children, self-sufficiency.
They might not.

But I guarantee you if we let the world set expectations for our children,
they will start low, and they will stay there.
Maybe your son is capable of much more than we know.

And maybe, just maybe, he doesn’t understand how to tell us.
Or, we haven’t learned how to listen.”

Na de eerste fase waarin mensen bang waren van autisten, zijn we nu in de fase dat de zorg voor autisten hand in hand gaat met lage verwachtingen van wat ze kunnen.

Dat is in mijn ogen veel schadelijker voor autisten dan een actiefilm waarin een autist als een moordmachine wordt neergezet.

Het enige waar ze het over eens lijken te zijn,
is het hart van goud.

 ~Lauren

The Accountant is voor €2,99 te bekijken op Pathé thuis

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog over films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op:
Engelstalig blog
Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020
2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW
3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman
4. Blote Kont- (Nederlands)
5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

De beste manier om deze uitgaves te volgen is via dit blog, Facebook,
of Twitter: https://twitter.com/LSHarteveld

Wat me het meest verbaasde bij De Beentjes van Sint-Hildegard, was hoe vaak er gelachen werd.
Kijk, dat ik het zelf erg grappig vond, om die vrouwelijke bemoeizucht waar ik me sinds mijn studententijd al aan ergerde, eens lekker uitgespeeld te zien? Dat vond ik wel logisch.
Ik stak ineens prettig positief af, in vergelijking met Gedda uit De Beentjes van Sint-Hildegard. 

Maar voor mannen is mijn lage Gedda gehalte uiteindelijk toch iets waar ze zich onprettig bij voelen.
Zelfs mijn partner waar ik 16 jaar mee samen ben geweest, en met wie ik een geweldige Jip en Janneke/ Villa Kakelbont achtige relatie had, heeft na mij een relatie gekregen met iemand die zeer georganiseerd en gestructureerd was, en die (voor zover ik dat meekreeg) een heel stuk van de regie overnam.
Dus dat ik ontzettend moest lachen toen Jan uit De Beentjes, zijn “Fuck that shit”- moment had, en in opstand kwam?
Ja, dat was wel logisch.
Wat moest ik anders? Al sinds mijn studententijd kwamen deze vrouwen mijn leven binnen, via de mannelijke vriendengroep.
Inmiddels weet ik dat ik gewoon niet van groepen houd, en dat het met een “vriendin van” heel gezellig was als onze partners niet in de buurt waren;
Maar toch vond ik onze groep als geheel leuker toen er nog geen stelletjes waren. 

Ook in mijn liefdesleven lijk ik het altijd af te leggen tegen Gedda’s.
Ik probeer altijd een beetje een beeld te krijgen wat de concurrentie is, en het is nooit zo dat de man diep twijfelt tussen mij en een whiskey drinkende, getatoeëerde comédienne. 
En dat maakt het lastig.
Want als de man inderdaad behoefte heeft aan wat we dan – omdat ik geen ander woord kan verzinnen – maar even “een normale vrouw” zullen noemen, tja…
Dat gaat over zulke andere skills en kwaliteiten, zo’n andere manier van contact maken en invulling geven aan je relatie:
Dan moet je mij niet hebben.

Ik lijk ook niet zo goed met vrouwen overweg te kunnen, hoewel ik inmiddels vijf goede vriendinnen heb. Maar meer in het algemeen.
De enige vrouwen met wie ik spontaan klik, zijn degene die net zo full-on, badass, en unapologetic zijn als ik, en die ieder uur wel een “Fuck that shit” moment hebben, en de boel in een hogere versnelling gooien.
Totaal geen problemen mee.
Sterker nog, en dit is wel een grappige anekdote in dit verband, ik heb meerdere keren meegemaakt dat ik in een gezelschap kwam waar men zich afvroeg of ik het wel zou kunnen vinden met * insert vrouw met uitzonderlijk pittig karakter en harde lach * en vervolgens verbaasd was dat we binnen tien minuten over de grond rolden van het lachen om grappen die niemand begreep, en dat de rest zich ineens zelf buitengesloten voelde.

En ik kan het ook heeeel goed vinden met hardrock meisjes, cat ladies, Reylo’s, en dierenverzorgsters!
Wat een mooi bruggetje is naar de andere film: Mind my Mind.
Want er is een reden, dat ik deze films samen bespreek.

Mind my Mind is de eerste film die probeert autisme te beschrijven vanuit het oogpunt van een autist.
Ik vond het een hele lieve film, maar ik had er weinig aan omdat ik wel weet hoe een autist denkt.

Sinds zomer 2019 denk/weet ik dat ik autistisch ben.
“Denk” omdat dit is hoe niet-autistische mensen willen dat je dat formuleert als je geen diagnose hebt van een psycholoog. Ik heb net een hele alinea gedelete, over wat ik daarvan vind. 
En ik zeg “weet” (dat ik autistisch ben) omdat het binnen de autistische gemeenschap ganz normal is om jezelf te diagnosticeren, omdat je wel weet als je je leven lang a fuckload of energy kwijt bent aan doen of je normaal bent om geaccepteerd te worden.

Voor ons, autisten, is het net zo min nodig langs een psycholoog te gaan om “vast te stellen” dat je autist bent, als dat je naar een boekhouder zou gaan om vast te laten stellen hoeveel geld je op je eigen bankrekening hebt staan.
Dat weet je wel.

Autistische hersenen zijn anders, net zoals mannen- en vrouwenhersenen verschillen van elkaar. En daar accepteren we ook niet, dat één van die twee een afwijking genoemd zou worden en de ander als gezond wordt bestempeld.
In de drie maanden dat ik autisme heb onderzocht, ging mijn geestelijke gezondheid heel erg snel achteruit.
Van het mind-blowing Eureka! -moment toen ik eindelijk besefte wat ik had, naar het zinkende gevoel hoe dieper je graaft in wetenschappelijke artikelen.

Als ik nog een week had doorgezocht had ik de poort naar de hel gevonden.

In november had ik mijn Fuck That Shit moment, en ben ik eruit gestapt.
Ik heb nog twee maanden gewacht voor ik mezelf van de wachtlijst voor diagnose haalde, maar dat had ik ook direct kunnen doen.
It was final.

Maar ik draag mijn eigen autisme en autisten zelf, nog steeds een warm hart toe. Daarom ging ik dus naar Mind my Mind.

De film was een feest van herkenning, maar in een gesprek erover hoorde ik mezelf zeggen – lichtelijk geïrriteerd zelfs; “Ja, voor mij zou het handiger zijn, als we een film zouden hebben over hoe een niet-autist denkt. Daar ben ik nou wel benieuwd naar.”

Die film is er nu!
De Beentjes van Hildegard was voor mij een kijkje in het hoofd van niet-autisten.
De relatie tussen Jan en Gedda is een overdreven versie van iets dat ik bij andere stellen ervaar, maar dat mijn vriend en ik volgens mij niet hadden. Hoewel ik er geen woorden aan kan geven.

Ik wil hier, een halve dag nadat ik deze blogpost schreef, graag een extra alinea kwijt, waarom ik denk dat veel autistisme, met name bij vrouwen mét relaties, onopgemerkt blijft.
Je moet het je zo voorstellen: Omdat de meeste mannen, ook autistische, het prettig vinden de regie uit handen te geven, komt er een ongelofelijke regellast bij vrouwen terecht.
Dus ook als je geen talent hebt voor dingen regelen, en geen intrinsieke behoefte hebt om voor je man de beslissingen te maken:
Je zult wel moeten.
Ik heb in mijn langetermijn relatie echt ervaren dat ik boven mijn macht moest werken, omdat ik -hoewel ik autistisch was- nog steeds de meest aangewezen persoon was, om lastige sociale situaties op te lossen.

Dat veel autistische vrouwen vaak alleenstaand blijven is dus niet zozeer omdat we niet functioneren in een relatie.
In tegendeel.
Maar juist omdat ook wij, net als andere vrouwen, to the rescue schieten, ten koste van onszelf. We veranderen alleen waarschijnlijk nooit in Gedda’s, maar we kunnen wel kribbig en controle behoeftig worden, omdat we de stress niet aankunnen.
(einde extra alinea)

In de film De Beentjes van Sint-Hildegard, zit ook een vrijgevochten vrouw; Julia, een fotografe.
Ze woont alleen in een prachtig huis in het bos, en verklaart de afwezigheid van een man in haar leven met: “Ik wil een vrijer. Geen kind.”

En ook in Mind my Mind zit een vrouw die niet voldoet aan het beeld van “normaal”: Gwen, de kameleon verzorgster.
Omdat ze een relatie krijgt met de hoofdpersoon Chris, en hij degene is die autisme verbeeldt, heeft waarschijnlijk niemand eraan gedacht dat zij ook autistisch zou kunnen zijn.
Maar ik moet de eerste dierenverzorgster nog zien waarvan ik uitsluit dat ze autistisch is. En al helemaal van exotische dieren.

Aan het einde van De Beentjes van Sint-Hildegard heeft Jan eindelijk de moed aan Gedda te vragen of het misschien iets minder kan met de bemoeizucht. Maar ze antwoordt dat hij nu iets van haar vraagt wat ze helemaal niet is. En ook nooit gedaan heeft alsof ze dat is.

Nee, dan had Jan fotografe Julia of kameleon verzorgster Gwen moeten kiezen. Of een whiskey drinkende, getatoeëerde comédienne.

Of mij.

~Lauren

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020
2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW
3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman
4. Blote Kont- (Nederlands)
5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page

Birds of Prey is zich op geen perfecte film. Misschien is het zelfs geen goeie film, of haalt het de status vermakelijk niet eens.
Zeker niet voor wie bekend is met de comics en recente versies van Harley Quinn schijnt Birds of Prey een onbevredigende film te zijn geworden.
Voor mij was het allemaal nieuw. 

Voor wie wel bekend is met het DC Universum, zal Birds of Prey zoiets zijn als voor mij  The Rise of Skywalker;
Je kunt wel van de daken schreeuwen dat de verhaallijn van de overpowered heroine die aan het einde van de film in d’r eentje overblijft in de woestijn met een robot, in plaats van in de armen van haar dark prince,  TOTAAL NIET in lijn is met het grotere verhaal uit de eerdere twee films, maar wat schiet je ermee op?

Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen blij te zijn voor alle bezoekers die er geen last van hadden en die van The Rise of Skywalker konden genieten zonder constant te moeten denken aan hoe goed het had kunnen zijn.
En, in mijn ogen gebaseerd op de eerdere twee films, ook had moeten zijn.
Voor “ons”, grofweg gezegd voor de vrouwelijke nieuwe fans van Star Wars die pas bij de broeierige sfeer van de sequel trilogy zijn aangehaakt,  zijn maar twee films gemaakt en wij hebben nooit een slot gekregen.

Misschien dat ik daarom zo ongelofelijk blij ben met Birds of Prey?
Want als we dan toch een onafhankelijke overpowered actieheldin moeten hebben, laat het er dan maar één zijn die met gevoel voor drama de chemische fabriek opblaast waar zij en haar foute vriend The Joker altijd uitzinnige seks hadden. 
Tenminste daar ga ik van uit als jullie hoofdkwartier met zoveel toeters en bellen midden in de nacht met de grond gelijk gemaakt moet worden.
Dan heb je t wel echt leuk gehad samen.

Laat het dan maar een hedendaagse Pippi Langkous zijn die in het asiel smelt bij een reusachtige rebound hyena, en als antwoord op de asielmedewerker die haar toelispelt dat hij in natura betaald kan worden, hem laat opeten door haar Bruce, zoals ze de hyena noemt.
En ze eet dropveters met Bruce, ieder aan één kant beginnen totdat ze hem een dikke smakkerd kan geven.

En aangezien de schuld voor het niet inlossen van de belofte van Star Wars, bij de zeer luide en dominante mannelijke fans van Star Wars wordt gezocht,
die ten tijde van The Last Jedi haatcampagnes tegen Rian Johnson en actrice Kelly Marie Tran hebben opgezet en die jarenlang online hebben getrolld tegen alle Reylo’s (fans van de Kylo Ren/ Rey liefdesrelatie), kan Birds of Prey waar werkelijk alle mannen slecht en overbodig zijn, er voor mij prima tussendoor!

Zeker omdat mijn minnaar het in december uitmaakte, en ik net zoals Harley Quinn aan de kant werd gezet.
Ja, daar moest nog eventjes wat verwerkt worden bij mij.

Zo’n film over dat mannen het vleesgeworden kwaad zijn, daar kon ik met plezier twee uur naar kijken. 

Aan het eind heeft Harley Quinn iedereen uit de weg geruimd die haar dood wilde, en de vriendinnen die te netjes waren gaan lekker met elkaar verder zodat Harley haar eigen ongebruikelijke pad kan vervolgen.
Ze heeft het dik voor mekaar met in haar hand haar favoriete ei-kaassandwich, en ze rijdt een coole cabrio waar Bruce achterin zit.
Samen rijden ze de toekomst tegemoet.

Ze heeft haar leven weer op de rit en zelfs eindelijk haar visitekaartje op orde.

Harley Quinn & Associates:
Badass Motherfuckers.

Zo is dat.

~Lauren

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020
2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW
3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman
4. Blote Kont- (Nederlands)
5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page