Before Sunrise (1995) | aantekeningen

Voor mijn Engelstalige dagboekserie uit 1995, kijk ik films uit dat jaar of eerder.
Wat zou mijn 23 jarige zelf eruit gehaald hebben?

Het verhaal van twee mensen die één nacht de diepte ingaan, maar daarna geen relatie krijgen zal Lauren in 1995 bekend voorkomen.
Tenminste;
Als ik haar de herinnering meegeef van Benjamin.

Benjamin is mijn muze vanaf het moment dat ik begon te schrijven.
Hij zit in mijn allereerste boek Mango, maar wie goed zoekt kan hem ook vinden in 22 erotische verhalen.

Benjamin is een man met wie ik vóór mijn 23e, inderdaad een vergelijkbare nacht heb gehad, als Jesse en Céline in Before Sunrise.
Alleen had ik nog niet besloten of ik de nacht met Benjamin ook aan mijn fictieve zelf “Lauren95” ging geven.

Mijn vijf jarige relatie die in december 2019 eindigde, is keurig vertaald naar de jaren 90.
In plaats van een getrouwde zakenman had Lauren vijf jaar een affaire met een jongen van haar eigen leeftijd.

Ook de eerste liefde van Lauren, een jongen die net als de hoofdpersoon uit “Before Sunrise” ook Jesse heette, kwam zowel voor in mijn moderne werk van LS Harteveld, als in de serie over de jaren 90 die ik aan het schrijven ben.

Maar had jaren 90 Lauren in de vijf jaar met haar minnaar Bear ook nog een ervaring van één nacht met Benjamin gehad?
“Before Sunrise” heeft me doen besluiten; Ja.
En niet om de verkeerde redenen, die ik al eerder had bedacht namelijk om haar liefdesleven weer een beetje kleur te geven.

Want als ze in december 1994 Bear kwijtraakt als minnaar omdat hij een gewone relatie wil die naar huisje boompje kindjes gaat, en ze in de zomer van 1995 afhaakt op seksueel gebied omdat haar aidsfobie weer roet in het eten gooit (real time: Covid) dan is het logisch dat ze zou terugdenken aan de nacht met Benjamin.
Het opvoeren van Benjamin in mijn dagboek waarin ik mijn huidige leven “vertaal” naar 1995, zou er zeker bij gebaat zijn om over Benjamin te schrijven, zodat t verhaal niet totaal op zijn gat valt.

Toch zag ik meteen dat het zo niet werkt.
Schrijven, zelfs dagboek schrijven, is niet zoals het echte leven waar je schaamteloos je ex kunt opzoeken op Facebook als je effe niet zo lekker loopt met dating en alles.
En Covid definitely qualifies als dat t niet zo lekker loopt met dating en alles.
Maar we gaan geen trucs uithalen om dat dagboek vol te krijgen.

However.

“Before Sunrise” is een enorm pleidooi om dit soort nachten altijd te blijven koesteren.
Het legt haarfijn uit dat je zelfs zonder aidsfobie maar met een andere hindernis, zoals Jesse en Céline die op twee continenten wonen, ook tot de conclusie kunt komen dat je er beter aan doet om het bij die nacht te houden.

In “Before Sunrise” wordt dat helemaal uitgepraat, maar je zou het kunnen zien als een proces dat bij velen die wel voelen dat er nog een hoop te overwinnen is waardoor het direct super serieus gaat worden, gewoon onbewust gaat.

Ik voelde onbewust aan dat als ik verder was gegaan met de man die ik in mijn boek Benjamin noem, ik een enorm monster (mijn fobie) mee zou brengen dat alles zou vernietigen wat we die nacht hadden.
Eigenlijk was er geen keuze.

Ook Jesse en Céline kunnen de intimiteit aan en durven daarin alles te geven, precies zoals Benjamin en ik deden, juist omdat ze in een vroeg stadium besluiten dat ze niet verder zullen gaan.
Ik had een vriend toen ik Benjamin ontmoette, en dat feit heb ik aangevoerd als reden dat hoe leuk we het ook zouden hebben, er niks seksueels zou gebeuren.

Die reden klopte niet.
Het was de fobie en niet de andere relatie die ik had, waarvan ik wist dat het uiteindelijk te zwaar zou worden om echt iets met hem te beginnen.
Maar pas nu ik “Before Sunrise” zie, besef ik me dat als ik geen “Nee” had gezegd, als ik niet in een vroeg stadium zo helder was geweest over de beperkingen van ons contact;
Dat de hele avond waarschijnlijk anders was gelopen.

Dat je dan helemaal niet zo diep durft te gaan…. als het allemaal nog “ergens” heen moet.

Ik heb nooit meer zo’n nacht gehad, zoals met Benjamin.
En ik dacht altijd dat dat was, omdat niemand zoals Benjamin was.
Wat natuurlijk ook zo is, want het was een hele bijzondere man.
Nu nog waarschijnlijk.

Maar door deze film zie ik dat de nacht waarschijnlijk zo mooi was omdat we wisten dat het de enige was.
En dat wisten we weer omdat ik had gezegd dat er niks zou gebeuren, omdat ik een vriend had.
Ik gaf mezelf één nacht vrij, al was het dan alleen geestelijk en niet lichamelijk.

Maar tientallen jaren later, in de eenzaamheid van de Covid crisis kan ik me er nog aan warmen.

Dat is pure magie.

~Lauren

De nieuwe dagboek aflevering van Lauren, waarin ze zich ook laat inspireren door Before Sunrise, verschijnt op mijn Engelstalige blog;
1995-1996; book 2 of my performance project

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog over films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP