Toen ik iemand vertelde dat ik me laat inspireren door de jaren 80, antwoordde deze:
“The first cut is the deepest.”
Nou kun je mijn stoere zwarte leren rugzak, of witte lak Doc Martens, er moeilijk van betichten me met een zakmes achterna te zitten.
Of dat ze op een andere manier kwaadwillend zijn.
Maar ik bedacht me later pas dat er natuurlijk ook pijn zit ja, in mijn herinneringen de jaren 80.
Ik denk dat het kwam doordat ik vandaag ineens op miraculeuze wijze genezen ben van een depressie die ongeveer zeven maanden heeft geduurd.
Niet van de hartklachten.
Ik heb net een uurtje geslapen (midden op de dag- ook al geen teken dat ik zo fit ben als een hoentje) en werd wakker van de pijn in mijn borst. Mijn strak zittende bh heb ik in het kader van de retrotrend, net verbrand op het balkon.
Oh nee, dat was jaren 70 hè?
Maar hoewel de hartklachten en wie weet ook de burn-out dus nog niet over zijn, voel ik me zo licht als een veertje. Geen idee waarom ook! Het enige dat ik kan bedenken (grasping at straws here!) is dat ik voor het eerst in jaren weer Lord of the Rings 1, 2 en 3 heb gekeken.
Lord of the Rings is mijn nieuwe/oude theme movie, nu ik mijn vier boeken moet publiceren.
Ik heb hierover geschreven in een Engelstalige post: Do a Frodo
Het is mijn taak de boeken te publiceren, zoals het Frodo’s taak was die ring in die vulkaan te gooien.
Want die boeken moeten hoe dan ook af!
Als ik straks een 7-Figure Rock Star Writer ben, dan heb ik daar geen tijd meer veur.
En als ik dat per ongeluk niet word, en ik ga normaal werk doen, ja hallo!
Dan kan ik ook niet even in de avonduren vier boeken uitgeven want dan wil ik gewoon s avonds schrijven.
En als ik doodneerval omdat het mijn hart toch allemaal teveel wordt, dan is het helemaal belangrijk dat de nieuwe boeken netjes geupload zijn.
Mijn nabestaanden hebben wel wat beters te doen dan mijn werk postuum uit te geven.
De boeken moeten dus sowieso af.
Maar mijn worsteling met die vier boeken was niet eens de reden dat ik uberhaupt depressief was.
Het juiste woord is suïcidaal trouwens, want of ik depressief was weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik vorig jaar nogal van schrok van mijn vrij a-typische reactie op een dreigend arbeidscontract:
“Nou, nu wil ik dus dood.”
Maar laten we het gewoon “depressief” noemen, want anders wordt deze post helemaal zo zwaar op de hand.
En het gaat al over de jaren 80, dus heel veel meer moeten we er niet bij hebben!
Anyway, ik was dus al “depressief” sinds juli vorig jaar, en iedere keer als ik weer nadacht over gewoon werk om mijn geld te verdienen, dan zag ik die Waalbrug al opdoemen. We hebben er ook twee nieuwe bijgekregen de afgelopen jaren, dus je hebt ook echt keus.
Wil je klassiek, pak dan de oude Waalbrug uit 1936.
Ben je voor het milieu, pak dan de charmante Snelbinder, de gecombineerde fietsbrug/ spoorbrug.
Voor de zelfbewuste Nijmegenaar is er de hypermoderne Oversteek, die ter herinnering aan de tweede wereldoorlog is uitgerust met 48 paren masten, die iedere avond van Nijmegen richting Lent worden ontstoken.
Citaat uit Wikipedia:
“Sinds 19 oktober 2014 loopt, als dagelijks eerbetoon, elke avond bij zonsondergang een of meerdere veteranen de zgn. Sunset March over de brug tijdens het ontsteken van de 48 lichten.”
Met een beetje geluk krijg je dus nog een extra moment van bezinning.
Nou, bah!
Wordt het toch nog veel te concreet.
Maar ik denk dat het voor mij verwerking is.
De afgelopen 7 maanden ben ik zo bezig geweest met: “Daar mag ik in elk geval niet eindigen.”
Nu het beter gaat probeer ik er eigenlijk (en eindelijk) luchtig naar te kijken.
Oké, ik was aan het vertellen.
Dus ik 7 maanden depressief, suïcidaal, of ik was gewoon 7 maanden Kortjakje die niet wilde werken; en ineens vandaag?
Poef!
Weg!
Zoals Hans Teeuwen dan brult: “Ha ha ha! Ik ben er alweer overheen!”
Maar ik heb dus geen idee waarom of hoe!
Behalve dan Lord of the Rings, heb ik volgens mij niks gedaan wat ik de afgelopen 7 maanden niet ook al deed.
En ik pak de winst hoor, daar niet van, maar ik ben niet gewend dat het zo vanzelf gaat.
Ik moet gewoonlijk heel bewust on a journey. A quest. Schepen moeten eerst worden verbrand, banden verbroken, doelen gesteld, en boeken geschreven.
Want niets wordt overwonnen zonder er minimaal één boek over te schrijven.
Nou dat heb ik helemaal niet gedaan.
Ik heb eind vorig jaar een Engelstalig dagboek geschreven over twee mannen waar ik verliefd op was, en nu dus 7-Figure Rock Star Writer over dat ik dat ga worden.
Maar verder sukkelde mijn depressie gewoon door en kwam ik niet veel verder dan: “Geen domme dingen doen.”
Er zat niet bepaald power achter mijn genezingsproces.
En nu blijkt dus dat dat ook helemaal niet nodig is. Want poef! Foetsie depressie!
Vanmorgen zat ik in de stad te werken, onder genot van koffie. Oh! Wacht! Dat is het enige dat ik wél anders doe nu!
Ik heb geen enkel werkschema meer!
Dus op deze doordeweekse woensdagmorgen zat ik in een café met koffie en appeltaart lekker in mijn notebook te schrijven, en te bedenken wat ik vandaag eens zou gaan doen.
En ik kreeg helemaal zin om te gaan werken (!!), als straks mijn vier boeken af zijn.
Liever word ik natuurlijk 7-Figure Rock Star Writer, maar als ik gewoon moet werken?
Geen probleem.
Ik weet ook al wat ik wil, broad strokes, en ik dacht:
“Ja maar dan wil ik zeker niet meer die voorraad boeken in huis hebben. Straks ben ik een werkende dame, en dan ga ik geen boeken meer verkopen. Die ga ik nu verkopen.”
Dus ik begon te denken over hoe en wat.
En toen kwam ik erop uit dat ik vandaag (via deze post) “Mango” ging verkopen.
Mijn debuut!
En WAT voor een debuut!
Als je het nou hebt over transformerende reizen, waarbij ik  mezelf écht overtroffen heb, dan is het “Mango”.
Kijk, ik snap best dat je misschien denkt dat ik als vrije seksgodin geboren ben (tenminste, dat zou ik wel heel gepast vinden) maar dat dreigde in de jaren 80, he-le-maal in de soep te lopen!
Het decennium waarin ik puberde werd geteisterd door angst voor aids, en de net veroverde seksuele vrijheid van de jaren 70 werd samen met de illustere kleurencombinatie bruin, oranje, paars, heel erg snel naar buiten geknuppeld.
Naast punk, krakers en werkeloosheid blonken de jaren 80 namelijk ook uit in tuttigheid en burgerlijkheid. Aids werd wat zwangerschap was geweest tot de pil kwam:
Een manier om meisjes braaf  te houden.
Achteraf gezien was ik dan ook niet zozeer bang om aids te krijgen, en dood te gaan. Maar om niet meer geaccepteerd te worden, en dat niemand meer van me hield, basically omdat ik seks had gehad.
Mijn “aids-fobie” was niet zozeer smetvrees of hypochondrie, maar een sociale fobie, in een tijd dat dit nog helemaal niet hip was.
En mocht je nu denken: “Ja maar, ik ben ook opgegroeid in de jaren 80, en ik heb dat heel anders ervaren.”
Gelukkig maar.
En ik had ook in Afrika gewoond, dus ons gezin kreeg daar ook nog een soort backlash van. Dat we achteraf hoorden dat aids in onze achtertuin begonnen was zal de voorlichting er bij ons thuis ook niet vrolijker op hebben gemaakt.
Maar dat kreeg ik dus als puber voorgeschoteld.
En het heeft tot 2006 geduurd voor ik me er los van kon maken, en de wijde wereld in kon trekken om uit te vinden wat ik nou wél was.
Wat ik nou zelf wilde, seksueel gezien.
En of ik alsnog de boel recht kon breien en een seksuele godin kon worden of dat dat schip al gevaren was.
In het eerste jaar van mijn reis, van mijn single zijn, schreef ik een novelle:
Mango.
Over een meisje dat is opgegroeid in Afrika, alleen woont met haar moeder, en het allemaal maar een beetje moet zien te rooien.
Ondanks die eerste cut die pretty deep was, en niemand die zag, omdat ze allemaal vastzaten in hun eigen angsten.
Ze was echt alleen.
Kijk, dat ik daar van genezen ben?
Dat zie ik wel.
Daar heb ik hemel en aarde voor bewogen, om alsnog het seksleven te krijgen waar ik voor geboren ben.
Maar hoe ik vandaag genezen ben, van mijn depressie?
Geen idee.
Maar de cut zal in elk geval een stuk minder diep zijn geweest.

Ja, cut me baby!

Bestel 

Mango, een novelle  €15*
Seksuele safari, van de jaren 80 tot de zero’s.

of

HBB Het Boek Benjamin €45
Verzameld werk inclusief Mango en 5 Engelstalige dagboeken

Beschrijvingen staan hieronder.

Mail je bestelling naar: 
Lauren info@lsharteveld.nl of stuur me een bericht via Facebook
Mocht je me onder mijn echte naam kennen dan mag je daar ook je gegevens naartoe sturen.
And now that we’re at it!
Mijn rekening is ook onder mijn eigen naam,
want ik heb geen zakelijke rekening.
Wie zakelijk wil doen kan direct bij mijn uitgeverij bestellen–
Daar hebben ze ook bonnen, facturen enzovoorts. Echt voor grote mensen.
Wij doen gewoon boekwinkeltje spelen, hier.

Dus, wil je boekwinkeltje met mij spelen,
mail me dan je adres en onder welke naam je hebt overgemaakt
naar info@lsharteveld.nl
en maak €15 (First Cut – Mango)
of € 45 (First Cut – HBB)
over naar mijn bankrekening
NL71 RABO 0375 8681 51
ten name van S.L.Beenackers

En dan stuur ik de boeken zodra het geld is bijgeschreven.

BESCHRIJVINGEN MANGO & HBB

Ik verkoop vandaag mijn “first cut” boeken, Mango en Het Boek Benjamin; mijn verzamelde werk waar ook Mango inzit.

Mango, een novelle  €15
Seksuele safari, van de jaren 80 tot de zero’s.
Een stoer, technisch meisje groeit op met alleen een moeder, in de roerige jaren 80. Roken is nog van alle leeftijden, drinken idem, en seks ook zolang je bestand bent tegen voorlichtingsfolders over aids waarbij het woord AIDS in bloedspatten is geschreven.
Dat blijkt helaas teveel van ’t goede.
Vermengd met een verleden in Afrika, en een overleden vader, ontwikkelt deze arrogante tiener een angststoornis waar geen psycholoog haar bij kan helpen. Maar ze blijft aangetrokken tot mooie jongens en homoseksuele mannen.

“Mango”
is ook opgenomen in mijn verzamelboek Het Boek Benjamin:

HBB oftewel, Het Boek Benjamin €45
Verzameld werk inclusief 5 Engelstalige dagboeken
Een meisje vrijt met een jongen en een homoseksuele man. Naast het overweldigende verlangen, is ze zich hyper bewust van de risico’s. Zal haar lust het winnen van de angst?
Zo opent het magnum opus van LS Harteveld. Na de coming of age novelle Mango, duik je in het dagboek van een yoga docent. En hier blijken de fictieve karakters uit Mango bestaande personen. Benjamin keert zelfs boek na boek weer terug. Maar wat is de waarheid? En wie is Benjamin?
Het laatste boek gaat over haar affaire met een getrouwde man die ze Mr. Big noemt.
Waardoor de vraag rijst; Is hij Benjamin?
Heeft LS Harteveld haar muze in bescherming genomen en zijn identiteit veranderd? Of heeft ze een nieuwe liefde gevonden?
Een vrouw leunt over een tafel. Ze is naakt, op haar blinddoek na. Haar minnaar rekt haar grenzen op tot het uiterste van wat nog passend is, in dit spel der geesten. Misschien gaat hij eroverheen, dat blijft in het midden. Maar 25 jaar na de eerste scene, is één ding duidelijk; de lust heeft gewonnen.

Connect