Categorie: boeken

Een Heel Belangrijk Boek | Cindy Vermeer – Zaag Me Doormidden

Gepubliceerd op door LS HarteveldEen reactie plaatsen

op 4 april verscheen bij Belgische uitgeverij Borgerhoff-Lamberigts het boek Zaag Me Doormidden van de Brabantse Cindy Vermeer.

Dit is Lauren’s brief aan haar. 
 
Lieve Cindy,
 
Ik zal maar direct met de deur in huis vallen;Mag deze email een blogpost worden? Mogen mensen weten dat we penvriendinnen zijn (A) en valt meewerken aan blogs over het boek onder de dingen die je bereid bent te doen om het boek te supporten? (B)  Want aangezien het al drie dagen uit is, en het nog steeds geen bestseller is, begin IK nu ongeduldig te worden.
Wat direct een leuke hook is naar het hoofdpersonage, de Cindy uit het boek, die net als mijn hoofdpersonage in Mango, heel ongeduldig is wanneer de seks nou begint.Misschien hebben we wel een nieuw genre uitgevonden, met het leidmotief:Wanneer begint de seks?En, als the next best thing:Is mijn boek al een bestseller?
 
Ik heb zelf die tweede vraag helemaal laten vallen, en moet nog een keer alle boeken die ik op voorraad heb verkopen. Want een alterego waaronder ik mijn seksleven een beetje fatsoenlijk kan verwerken, en leuke brieven naar mijn coach kan schrijven, is me veel meer waard dan een boek ergens (ergens? Overal!) op de planken hebben staan, waar dan iedereen het nog over wil hebben.De horror.
“Er is geen nazorg,” zeg ik altijd over mijn werk als LS Harteveld.
Wie een boek of blog leest, is on their own, want in het dagelijks leven doe ik ander werk, waar ik het wél over wil hebben.
 
De expressies en vakgebieden die ik heb geselecteerd om contact over te maken, bleken meer dan 10 jaar nadat ik begon met schrijven als LS Harteveld, níet mijn werk als LS Harteveld te zijn.En dat terwijl ik altijd dacht dat ik een beroemde schrijver wilde worden die de hele wereld afreisde.
 
Vandaar mijn vraag: Wat ben jij bereid te doen? Wat heb je afgesproken met je uitgever, en met jezelf?
Voor zover ik je ken, denk ik dat jij wel degelijk game bent! Maar omdat de Cindy uit het boek juist met een fictieve uitgever van haar boek heeft afgesproken dat zij niets hoefde te doen, dacht ik eraan dat ik hier natuurlijk wel helderheid over moest vragen.
Mag ik deze brief bloggen en is het de bedoeling überhaupt, dat het een bestseller wordt?
 
Just in case het nog undecided is, wil ik graag een flinke duit in het zakje “JA” doen.
Ik denk namelijk dat je een heel erg belangrijk boek hebt geschreven.Een Heel Belangrijk Boek. Hoofdletters.
 
Een grappig boek. Een hilarisch boek. Een inspirerend boek. Een dondersgoed geschreven boek, met een keilief hoofdpersonage, dat je zo wel helemaal af wilt knuffelen omdat ze zo ontwapenend is in al haar oprechte geilheid. En in haar frustratie dat ze allemaal van die moeilijke mannen tegenkomt die gewoon stukken minder van ongebreidelde seks houden dan zij.
All true.
Maar bovenal is Zaag Me Doormidden in mijn ogen Een Heel Belangrijk Boek. Hoofdletters.
Want: Waar gaat het boek over? Waar gaat het écht over? Gaat het wel over de spannende man die haar met zijn Japanse seksknooptechniek komt verlossen uit haar burgerlijke bestaan? Is dat wel het schokkende?
Neen.
 
Natuurlijk zou ik als marketing afdeling en uitgever ook die kink-kraan wagenwijd openzetten, je getatoeëerde rug op de back cover gooien, en ALL IN gaan met de zwart/rood combinatie van de Twilight saga op de voorkant!De vampier serie Twilight zijn de boeken waar het uiteindelijk nóg populairdere 50 Shades oorspronkelijk op gebaseerd is. 50 Shades was een fan fiction, een seksversie, op Twilight. Deze schrijvende fan heeft dat later, nu onder de naam E.L. James, als 50 Shades weten uit te geven.
Wat dat betreft moet ik, en JIJ!!!!, nog maar eens goed bedenken of we ons het niet-promoten van onze seksverhalen eigenlijk überhaupt kunnen veroorloven, meissie.Wacht. Ik ga even kijken wat de net worth is van EL James.
 
150 miljoen Amerikaanse dollars.Dus we hebben nu in het “JA! Een bestseller voor Cindy!” zakje *telt* 150 miljoen dollar én dat het Een Heel Belangrijk Boek is volgens LS Harteveld.Voor als je überhaupt die tweede nog verder uitgewerkt wil hebben, dan doe ik dat met liefde.
 
Zaag Me Doormidden is Een Heel Belangrijk Boek omdat het de onschuld en de schoonheid laat zien van seksualiteit van een vrouw die in vrijheid is opgegroeid bij ouders wiens grootste zonde is dat ze altijd boterhammen met kaas eten en tot na middernacht koffie lusten.Soms maken ze zich zorgen of hun Cindy wel “onder de pannen” komt, een opdracht die zwaar op Cindy’s schouders rust omdat ze weet hoe belangrijk dit voor hen is; Maar verder houden ze afstand van haar leven als koningin van de Eindhovense nacht, zodat zij niet hoeft te vertellen wat ze liever voor zichzelf houdt, en zij zich er niet mee hoeven te bemoeien.Dit boek laat zien wat een ontwapenend eerlijke, leuke, en seksueel ongeremde vrouw er dan ineens zo voor je staat, na 30 en nog wat jaren.
 
Zoals de cover met de rode linten al laat zien: Strikje erom en klaar!
 
Maar er is meer. Er is nog iets, en misschien dat ik daarmee toch een beetje een kras op de plaat zet die de uitgever wil spelen maar het is eigenlijk de échte reden waarom ik dit Een Heel Belangrijk Boek vind.En dat is universeler dan een loflied op de ouders die het zo hebben aangepakt als de ouders van Cindy uit het boek.
 
Wat universeler is: De afschuwelijke relatie die zij met die stoere bink turned fietser Aaron heeft.Die fantastische seksrelatie die, en dit zag ik echt niet aankomen, volledig desintegreert tot Aaron een veel intiemere relatie heeft met zijn racefietsen, zijn fietsschema’s, zijn fietsvrienden, en zijn fietsvakanties in de Ardennen, dan dat hij heeft met haar, en hij zijn ooit verfijnde kookhobby alleen nog maar door de bril van wielerdieet kan bekijken.Maar het begon natuurlijk allemaal al veel eerder toen er ineens groter gewoond moest worden, en er allerlei burgerlijke items voor in huis moesten worden aangeschaft.De red flags dat deze relatie absoluut géén zwart met rode cover meer op zou leveren, waren er al ruim voordat er geen land meer met hem te bezeilen viel.
 
Red flags (geen rode shibari touwtjes) die we allemaal herkennen.
 
En daarmee komen we bij wat voor mij de kern is van dit boek. Perversiteit is niet shibari waarbij de knoop op je klitje zit. Het is niet afspreken in een sjiek hotel met een tatoeëerder die erotische foto’s van je gaat nemen. Niet in je kont geneukt worden met een grote zwarte dildo.
Perversiteit is een relatie die allang is uitgeblust en alles dat ooit geil, nat, en bonkend was, is overleden. Overleden; Een woord dat Cindy gebruikt om haar relatie te typeren. Als de seks is overleden en de relatie rolt nog door; dat is perversiteit.
 
Zaag Me Doormidden is een belangrijk boek omdat het de shibari knoop precies op de zere plek legt.Eén die we allemaal voelen.
 
~Lauren
 
links: bestel Zaag Me Doormidden bij je lokale Libris boekhandel uitgeverij https://borgerhoff-lamberigts.be/boeken/zaag-me-doormidden
Interview Cindy (betaald:) https://www.humo.be/nieuws/je-taille-ingesnoerd-je-borsten-vooruitgeduwd-je-rug-rechtgetrokken-wow~bd516875/
 

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog
Mango, 22 Erotische verhalen, en mijn Engelstalige boeken te koop via de BOOK SHOP

Facebook
Twitter https://twitter.com/LSHarteveld

The first cut is the deepest..

Gepubliceerd op door LS Harteveld1 reactie

Toen ik iemand vertelde dat ik me laat inspireren door de jaren 80, antwoordde deze:
“The first cut is the deepest.”
Nou kun je mijn stoere zwarte leren rugzak, of witte lak Doc Martens, er moeilijk van betichten me met een zakmes achterna te zitten.
Of dat ze op een andere manier kwaadwillend zijn.
Maar ik bedacht me later pas dat er natuurlijk ook pijn zit ja, in mijn herinneringen de jaren 80.
Ik denk dat het kwam doordat ik vandaag ineens op miraculeuze wijze genezen ben van een depressie die ongeveer zeven maanden heeft geduurd.
Niet van de hartklachten.
Ik heb net een uurtje geslapen (midden op de dag- ook al geen teken dat ik zo fit ben als een hoentje) en werd wakker van de pijn in mijn borst. Mijn strak zittende bh heb ik in het kader van de retrotrend, net verbrand op het balkon.
Oh nee, dat was jaren 70 hè?
Maar hoewel de hartklachten en wie weet ook de burn-out dus nog niet over zijn, voel ik me zo licht als een veertje. Geen idee waarom ook! Het enige dat ik kan bedenken (grasping at straws here!) is dat ik voor het eerst in jaren weer Lord of the Rings 1, 2 en 3 heb gekeken.
Lord of the Rings is mijn nieuwe/oude theme movie, nu ik mijn vier boeken moet publiceren.
Ik heb hierover geschreven in een Engelstalige post: Do a Frodo
Het is mijn taak de boeken te publiceren, zoals het Frodo’s taak was die ring in die vulkaan te gooien.
Want die boeken moeten hoe dan ook af!
Als ik straks een 7-Figure Rock Star Writer ben, dan heb ik daar geen tijd meer veur.
En als ik dat per ongeluk niet word, en ik ga normaal werk doen, ja hallo!
Dan kan ik ook niet even in de avonduren vier boeken uitgeven want dan wil ik gewoon s avonds schrijven.
En als ik doodneerval omdat het mijn hart toch allemaal teveel wordt, dan is het helemaal belangrijk dat de nieuwe boeken netjes geupload zijn.
Mijn nabestaanden hebben wel wat beters te doen dan mijn werk postuum uit te geven.
De boeken moeten dus sowieso af.
Maar mijn worsteling met die vier boeken was niet eens de reden dat ik uberhaupt depressief was.
Het juiste woord is suïcidaal trouwens, want of ik depressief was weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik vorig jaar nogal van schrok van mijn vrij a-typische reactie op een dreigend arbeidscontract:
“Nou, nu wil ik dus dood.”
Maar laten we het gewoon “depressief” noemen, want anders wordt deze post helemaal zo zwaar op de hand.
En het gaat al over de jaren 80, dus heel veel meer moeten we er niet bij hebben!
Anyway, ik was dus al “depressief” sinds juli vorig jaar, en iedere keer als ik weer nadacht over gewoon werk om mijn geld te verdienen, dan zag ik die Waalbrug al opdoemen. We hebben er ook twee nieuwe bijgekregen de afgelopen jaren, dus je hebt ook echt keus.
Wil je klassiek, pak dan de oude Waalbrug uit 1936.
Ben je voor het milieu, pak dan de charmante Snelbinder, de gecombineerde fietsbrug/ spoorbrug.
Voor de zelfbewuste Nijmegenaar is er de hypermoderne Oversteek, die ter herinnering aan de tweede wereldoorlog is uitgerust met 48 paren masten, die iedere avond van Nijmegen richting Lent worden ontstoken.
Citaat uit Wikipedia:
“Sinds 19 oktober 2014 loopt, als dagelijks eerbetoon, elke avond bij zonsondergang een of meerdere veteranen de zgn. Sunset March over de brug tijdens het ontsteken van de 48 lichten.”
Met een beetje geluk krijg je dus nog een extra moment van bezinning.
Nou, bah!
Wordt het toch nog veel te concreet.
Maar ik denk dat het voor mij verwerking is.
De afgelopen 7 maanden ben ik zo bezig geweest met: “Daar mag ik in elk geval niet eindigen.”
Nu het beter gaat probeer ik er eigenlijk (en eindelijk) luchtig naar te kijken.
Oké, ik was aan het vertellen.
Dus ik 7 maanden depressief, suïcidaal, of ik was gewoon 7 maanden Kortjakje die niet wilde werken; en ineens vandaag?
Poef!
Weg!
Zoals Hans Teeuwen dan brult: “Ha ha ha! Ik ben er alweer overheen!”
Maar ik heb dus geen idee waarom of hoe!
Behalve dan Lord of the Rings, heb ik volgens mij niks gedaan wat ik de afgelopen 7 maanden niet ook al deed.
En ik pak de winst hoor, daar niet van, maar ik ben niet gewend dat het zo vanzelf gaat.
Ik moet gewoonlijk heel bewust on a journey. A quest. Schepen moeten eerst worden verbrand, banden verbroken, doelen gesteld, en boeken geschreven.
Want niets wordt overwonnen zonder er minimaal één boek over te schrijven.
Nou dat heb ik helemaal niet gedaan.
Ik heb eind vorig jaar een Engelstalig dagboek geschreven over twee mannen waar ik verliefd op was, en nu dus 7-Figure Rock Star Writer over dat ik dat ga worden.
Maar verder sukkelde mijn depressie gewoon door en kwam ik niet veel verder dan: “Geen domme dingen doen.”
Er zat niet bepaald power achter mijn genezingsproces.
En nu blijkt dus dat dat ook helemaal niet nodig is. Want poef! Foetsie depressie!
Vanmorgen zat ik in de stad te werken, onder genot van koffie. Oh! Wacht! Dat is het enige dat ik wél anders doe nu!
Ik heb geen enkel werkschema meer!
Dus op deze doordeweekse woensdagmorgen zat ik in een café met koffie en appeltaart lekker in mijn notebook te schrijven, en te bedenken wat ik vandaag eens zou gaan doen.
En ik kreeg helemaal zin om te gaan werken (!!), als straks mijn vier boeken af zijn.
Liever word ik natuurlijk 7-Figure Rock Star Writer, maar als ik gewoon moet werken?
Geen probleem.
Ik weet ook al wat ik wil, broad strokes, en ik dacht:
“Ja maar dan wil ik zeker niet meer die voorraad boeken in huis hebben. Straks ben ik een werkende dame, en dan ga ik geen boeken meer verkopen. Die ga ik nu verkopen.”
Dus ik begon te denken over hoe en wat.
En toen kwam ik erop uit dat ik vandaag (via deze post) “Mango” ging verkopen.
Mijn debuut!
En WAT voor een debuut!
Als je het nou hebt over transformerende reizen, waarbij ik  mezelf écht overtroffen heb, dan is het “Mango”.
Kijk, ik snap best dat je misschien denkt dat ik als vrije seksgodin geboren ben (tenminste, dat zou ik wel heel gepast vinden) maar dat dreigde in de jaren 80, he-le-maal in de soep te lopen!
Het decennium waarin ik puberde werd geteisterd door angst voor aids, en de net veroverde seksuele vrijheid van de jaren 70 werd samen met de illustere kleurencombinatie bruin, oranje, paars, heel erg snel naar buiten geknuppeld.
Naast punk, krakers en werkeloosheid blonken de jaren 80 namelijk ook uit in tuttigheid en burgerlijkheid. Aids werd wat zwangerschap was geweest tot de pil kwam:
Een manier om meisjes braaf  te houden.
Achteraf gezien was ik dan ook niet zozeer bang om aids te krijgen, en dood te gaan. Maar om niet meer geaccepteerd te worden, en dat niemand meer van me hield, basically omdat ik seks had gehad.
Mijn “aids-fobie” was niet zozeer smetvrees of hypochondrie, maar een sociale fobie, in een tijd dat dit nog helemaal niet hip was.
En mocht je nu denken: “Ja maar, ik ben ook opgegroeid in de jaren 80, en ik heb dat heel anders ervaren.”
Gelukkig maar.
En ik had ook in Afrika gewoond, dus ons gezin kreeg daar ook nog een soort backlash van. Dat we achteraf hoorden dat aids in onze achtertuin begonnen was zal de voorlichting er bij ons thuis ook niet vrolijker op hebben gemaakt.
Maar dat kreeg ik dus als puber voorgeschoteld.
En het heeft tot 2006 geduurd voor ik me er los van kon maken, en de wijde wereld in kon trekken om uit te vinden wat ik nou wél was.
Wat ik nou zelf wilde, seksueel gezien.
En of ik alsnog de boel recht kon breien en een seksuele godin kon worden of dat dat schip al gevaren was.
In het eerste jaar van mijn reis, van mijn single zijn, schreef ik een novelle:
Mango.
Over een meisje dat is opgegroeid in Afrika, alleen woont met haar moeder, en het allemaal maar een beetje moet zien te rooien.
Ondanks die eerste cut die pretty deep was, en niemand die zag, omdat ze allemaal vastzaten in hun eigen angsten.
Ze was echt alleen.
Kijk, dat ik daar van genezen ben?
Dat zie ik wel.
Daar heb ik hemel en aarde voor bewogen, om alsnog het seksleven te krijgen waar ik voor geboren ben.
Maar hoe ik vandaag genezen ben, van mijn depressie?
Geen idee.
Maar de cut zal in elk geval een stuk minder diep zijn geweest.

Ja, cut me baby!

Bestel 

Mango, een novelle  €15*
Seksuele safari, van de jaren 80 tot de zero’s.

of

HBB Het Boek Benjamin €45
Verzameld werk inclusief Mango en 5 Engelstalige dagboeken

Beschrijvingen staan hieronder.

Mail je bestelling naar: 
Lauren info@lsharteveld.nl of stuur me een bericht via Facebook
Mocht je me onder mijn echte naam kennen dan mag je daar ook je gegevens naartoe sturen.
And now that we’re at it!
Mijn rekening is ook onder mijn eigen naam,
want ik heb geen zakelijke rekening.
Wie zakelijk wil doen kan direct bij mijn uitgeverij bestellen–
Daar hebben ze ook bonnen, facturen enzovoorts. Echt voor grote mensen.
Wij doen gewoon boekwinkeltje spelen, hier.

Dus, wil je boekwinkeltje met mij spelen,
mail me dan je adres en onder welke naam je hebt overgemaakt
naar info@lsharteveld.nl
en maak €15 (First Cut – Mango)
of € 45 (First Cut – HBB)
over naar mijn bankrekening
NL71 RABO 0375 8681 51
ten name van S.L.Beenackers

En dan stuur ik de boeken zodra het geld is bijgeschreven.

BESCHRIJVINGEN MANGO & HBB

Ik verkoop vandaag mijn “first cut” boeken, Mango en Het Boek Benjamin; mijn verzamelde werk waar ook Mango inzit.

Mango, een novelle  €15
CmrjEP5WEAEvYqVSeksuele safari, van de jaren 80 tot de zero’s.
Een stoer, technisch meisje groeit op met alleen een moeder, in de roerige jaren 80. Roken is nog van alle leeftijden, drinken idem, en seks ook zolang je bestand bent tegen voorlichtingsfolders over aids waarbij het woord AIDS in bloedspatten is geschreven.
Dat blijkt helaas teveel van ’t goede.
Vermengd met een verleden in Afrika, en een overleden vader, ontwikkelt deze arrogante tiener een angststoornis waar geen psycholoog haar bij kan helpen. Maar ze blijft aangetrokken tot mooie jongens en homoseksuele mannen.

“Mango”
is ook opgenomen in mijn verzamelboek Het Boek Benjamin:

HBB oftewel, Het Boek Benjamin €45
Het Boek Benjamin CoverVerzameld werk inclusief 5 Engelstalige dagboeken
Een meisje vrijt met een jongen en een homoseksuele man. Naast het overweldigende verlangen, is ze zich hyper bewust van de risico’s. Zal haar lust het winnen van de angst?
Zo opent het magnum opus van LS Harteveld. Na de coming of age novelle Mango, duik je in het dagboek van een yoga docent. En hier blijken de fictieve karakters uit Mango bestaande personen. Benjamin keert zelfs boek na boek weer terug. Maar wat is de waarheid? En wie is Benjamin?
Het laatste boek gaat over haar affaire met een getrouwde man die ze Mr. Big noemt.
Waardoor de vraag rijst; Is hij Benjamin?
Heeft LS Harteveld haar muze in bescherming genomen en zijn identiteit veranderd? Of heeft ze een nieuwe liefde gevonden?
Een vrouw leunt over een tafel. Ze is naakt, op haar blinddoek na. Haar minnaar rekt haar grenzen op tot het uiterste van wat nog passend is, in dit spel der geesten. Misschien gaat hij eroverheen, dat blijft in het midden. Maar 25 jaar na de eerste scene, is één ding duidelijk; de lust heeft gewonnen.

Connect

LS Harteveld Facebook

LS Harteveld Twitter

en ik zit op Linkedin!

Engelstalig dagboek

De subscribe of volg button voor dit blog, zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

columns van Menno de Bree – het eeuwig tekort | vijf sterren

Gepubliceerd op door LS HarteveldEen reactie plaatsen

Deze week las ik een artikel van Menno de Bree 
Deze speech is ook als TedX talk te bekijken.
Inmiddels volg ik zijn Fd columns op Linkedin en heb ik zijn nieuwe boek gekocht.
Daarover gaat deze post.

Als er ooit iemand mijn werk analyseert, dan hoop ik dat het opvalt dat ik nooit recensies schrijf over films waar ik niks aan vond.
Of nou dat is niet helemaal waar, want ik vond geen biet aan “Mother” maar heb er één, twee blog posts aan besteed op mijn alleroudste blog waar volgens mij niemand meer komt.
Ik voelde me een beetje een slacker dat dit blog ondanks mijn keus fulltime schrijver te zijn, nog geen nieuwe posts heeft, en dat ik überhaupt niet weet wat ik ermee moet.
Want al mijn Nederlandse posts plaats ik hier.
En mijn Engelstalige dagboek op Lauren Harteveld punt com.
Dus waarom zou ik mijn oude blog aanhouden? Behalve dan dat er nu nog posts opstaan die nog niet in boekvorm zijn verschenen, dus het is een soort magazijn.
Anyway!
Menno de Bree heeft een website waar alleen maar heel groot (wel heel mooi!) Menno de Bree opstaat; dus toen voelde ik me al direct minder schuldig.
Blijkbaar als je heel leuk bent, en er provocerende meningen op na houdt, dan word je ook zonder website gevraagd.
Mits!
Mits je een gewone baan hebt, en voor je werk ook nog wel eens een congresje mag bezoeken, zodat iedereen je tegenkomt en denkt:
“Wat een leuke vent die Menno! En dat voor een filosoof. Kunnen we hem niet vragen voor *vul in willekeurig event of programma* *vraagteken*”
Menno de Bree werkt bij het universitair medisch centrum in Groningen, en daar profiteert iedereen van, want de columns over de werkvloer in zijn boek Het Eeuwig Tekort zijn een feest van herkenning.
Tenminste dat neem ik aan, want ik ben er vijftien jaar niet geweest.
Ik was yogajuf.
Maar ik hou er rekening mee dat ik terug moet naar de werkvloer om mijn nieuwe bestaan als schrijver van whatever-the-fuck-I-want te financieren.
En wat is er dan leuker dan om te lezen dat je je werk ook met frisse tegenzin mag doen?
Dat je collega’s “nutvrienden” zijn, en dat je dus met hen geen activiteiten moet ondernemen die voor je “genotsvrienden” zijn.
Zoals borrelen of dagjes uit.
Niet (te) doen met collega’s.
En van de lijst kwaliteiten waar Menno de Bree sollicitanten op beoordeelt word ik ook vrolijk.
De kandidaat moet het hele leven als speelkwartier zien, en hard vanuit de onderbuik lachen om Gumbah. Een goed gevoel voor absurditeit is essentieel en “gezond verstand” absoluut uit den boze.
Want dan kunnen ze iedereen wel aan gaan nemen bij het Universitair Medisch Centrum.
Ook heb ik eindelijk iemand ontmoet met een nog groter wantrouwen naar trainers, mindfulness, en productiviteitscursussen, en een regelrechte afkeer van werkgevers in het algemeen. Een “doffe haat” die hij tot in de puntjes heeft leren koesteren in zijn twee jaar als neomarxist.
Voor wie nog steeds de illusie heeft dat Menno de Bree ook maar enigszins te kneden is als werknemer, geeft hij ergens een korte omschrijving van zijn weerzinpunten: 
“Ik heb een enorme hekel aan pseudopositiviteit, eufemismen, als objectieve waarheden gepresenteerde persoonlijke voorkeuren, verborgen hiërarchieën, pseudowetenschappelijke bla bla, en kunstmatige opgedrongen gespreksvormen.”
Dat er binnen een chique instelling als het UMC behoefte is aan mensen die schrijven waar ze zin in hebben, inclusief het fileren van de dynamiek op de werkvloer, dat is voor mij het beste nieuws van 2018.
Daar moet ik heel hard om lachen.
Vanuit de onderbuik.

~Lauren/ LS Harteveld

Menno de Bree, Het Eeuwig Tekort, is net uit.
Over liefde, werk, geluk en ander ongemak.

Ik schrijf over boeken, films en waar ik maar zin in heb.
De subscribe staat op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.

— mijn boeken zijn voor Nederland tijdelijk zonder verzendkosten én met 25% korting verkrijgbaar bij mijn uitgever. Gebruik code ONESHIP.
Nadat je je eerste boek in het karretje hebt gelegd, kun je met de vlag rechtsboven je winkel Nederland selecteren —-

LS Harteveld Facebook
LS Harteveld Twitter
en ik zit op Linkedin!

Klik hier voor mijn Engelstalige blog, over mijn pad naar het worden van een
7- Figure Rock Star Writer

De drie mooiste schrijvers van Nederland.

Gepubliceerd op door LS HarteveldEen reactie plaatsen

video: en kijk eens wie daar haar boek laat signeren op 1 minuut 19! 

{ oorspronkelijk gepubliceerd in 2014, privé nieuwsbrief }

In principe lees ik geen boeken. Dat is natuurlijk niet zo mooi.
Eén tree lager op de ladder der ongeletterdheid en je staat in een oranje mini-jurk, met een Bavaria in je gemanicuurde hand op je Weber barbecue (of nou ja, die van je man dan) hamburgers te bakken.
Maar toen kwam ik erachter dat Harry Mulish ook geen boeken las. Zelfs geen Harry Potter en Twilight. Sindsdien ben ik een schaamteloze non-reader. Zeggen dat je geen boeken leest is grappig, getuigt van zelfrelativering, en ach, als niemand kijkt kun je altijd nog stiekem een boek lezen. Dat is inmiddels een paar keer voorgekomen.

Als heteroseksuele veertiger met een voorliefde voor jonge mannen lees ik (heel verrassend) uitsluitend in Amsterdam wonende in meer of mindere mate getergde woordkunstenaars. Zeg maar het type waar Abdelkader Benali laatst nog een hele rant tegen heeft staan houden. Over dat het allemaal hoogopgeleide, neurotische drop-outs zijn met een veels te klein leefwereldje bla bla bla.
Maar goed, genoeg geluld over mannen boven de 30. We gaan beginnen.

Fretz 2025
door Johan Fretz
door mij ontdekt: oktober 2012

Het begon na een half dozijn tv optredens voor mij pas bij een uitzending van DWDD, laat oktober.
Toen door een garderobe technische reden (een groen sportvest), fabuleuze belichting (de bleekbruine huid glansde als zijde) en een gapend groot verlangen naar een oude liefde, de vlammen om mijn hart sloegen.
Ik kocht het boek en verwarmde mij een grillige herfst lang aan alle clipjes die ik van Johan Fretz kon vinden, en het verhaal van een slanke, elegante bijna veertiger, die terugkijkt op wat ooit zijn grote liefde was, en wat ooit een grote buik.
Dat laatste staat er nu heel grappig maar dat is om te verbloemen dat ik de laatste twee hoofdstukken bijna aan één stuk gehuild heb omdat het mij zo raakte.
Johan Fretz schreef vanuit zijn 20’s het verhaal dat mijn gemiste geliefde geschreven zou kunnen hebben, gedacht zou kunnen hebben, there and now, in de herfst van 2012.
Mijn gemiste geliefde zat ergens in Dubai of Singapore, met een soepel vallend maatpak, in een onbetaalbaar hotel, mijmerend met een trouwring om zijn slanke vinger.
En ik zat thuis te huilen. 
Onlangs vertelde Johan Fretz dat zijn nieuwe boek een heel ander onderwerp heeft.
“Het gaat over een veertiger die zijn grote liefde is verloren. Dus het gaat niet over politiek, of dat ik minister president van Nederland wil worden.”
En ik vroeg mij af wie in hemelsnaam dacht dat Fretz 2025 daar wel over ging.

De Belofte van Pisa
door Mano Bouzamour
door mij ontdekt: november 2013

Het begon met een postzegel-sized zwart-wit foto’tje op de site van Pauw en Witteman, waardoor ik dacht:
“Noooouuuuuu…… dat zou zomaar eens een mooie jongen kunnen zijn.”
Rond de klok van elf zat ik met verse munt thee, dadeldroomballetjes en twee katten verend van opwinding voor de buis.
Een gespierd jeugdig postuur met spannende kuif verscheen in beeld.
“Ik heb hier twee jaar naar uitgekeken,” zei het.
Ik ook.
Ik heb hier ook twee jaar naar uitgekeken.
Ik wist niet dat je bestond, mijn prachtige, sexy, intrigerende Mano Bouzamour, maar ik kijk alsnog met terugwerkende kracht twee jaar naar je uit.       
Wat volgde was een surrealistisch gesprek. En wel om twee redenen.                
Ten eerste zat de tafel vol inmiddels opgewonden vrouwen die waren uitgenodigd om het over de lustpil voor vrouwen te hebben. Eén van de vrouwen had het nog over het Johnny Depp effect, om aan te geven dat gebrek aan lust een relatief begrip is.
Dat noch Pauw noch Witteman benoemden dat het Johnny Depp effect op dat moment volop aan de gang was, geeft aan dat er op de regel verhalen van gasten niet te koppelen, geen uitzonderingen worden gemaakt.
Stoïcijns trokken zij de dames stroef door de voors- en tegens van het libido verhogende middel heen, in plaats van de natuur zijn gang te laten gaan.
Of het natuurverschijnsel toch op zijn minst te benoemen.     
Ten tweede werden er aan de dadeldroomoog- knipperende Mano Bouzamour vragen gesteld zoals hoe het is om als Marokkaanse jongen op te groeien op een elitaire school in Amsterdam Zuid.
Over cultuurverschillen.
Dat soort dingen.
Mano tuitte dan meestal zijn hartvormige mond terwijl hij geduldig luisterde naar Jeroen Pauw, die een zorg en liefde in zijn stem legde, die je ineens deed begrijpen waarom daar 243 keer iemand was ingetrapt. 
Niemand vroeg hoe het was om als homoseksuele jongen op te groeien in een Marokkaanse gemeenschap.
De olifant stond midden op de tafel, tussen de opgewonden vrouwen, voor Jeroen Pauw die op flirtfactor 10 stond.
En naast Mano Bouzamour die zijn prachtige wenkbrauwen fronste toen de olifant op tafel poepte, vlakbij het glas van de altijd rustige en beheerste Paul Witteman. 
Niemand had het over die olifant. 
Waardoor ik, opgewonden maar ook een beetje uitgeput na een uur zulke opwindende televisie, begon te denken dat ik het allemaal gedroomd had. Was Mano Bouzamour dan niet homo?
Ging De Belofte van Pisa helemaal niet over dat het zo lastig is om homoseksueel te zijn in de Marokkaanse gemeenschap?
Het leven liet mij geen keus dan het boek te kopen. Voor ik het in zijn geheel las, scande ik de seksscenes. Het waren allemaal meisjes.
Omdat dit een recensie is, zal ik iets zeggen over de schrijfstijl van Mano.
Die. Jongen. Kan. Schrijven.
Dit is geen half werk. Dit is géén verteller die – zoals ik – zichzelf als uitgangspunt neemt, er dan een olifant of ander fictief figuur bij verzint, het geheel met een bloggerig sausje overgiet en het ego document vol taalfouten bij Prometheus op tafel flikkert.
Hier is aan gewerkt.
Het show don’t tell principe is tot in de laatste allitererende alinea uitgewerkt. De vergelijkingen vliegen om je vagina, so to speak. 
Een paar jaar voor zijn debuut heeft Mano een verhalen wedstrijd gewonnen, het Rozentuin Festival. Vimeo heeft nog een video, die ik hier niet klikbaar maak, want als je hem wil zien dan mag je er moeite voor doen vind ik.
Die twintig minuten theater van een 19 jarige Mano zonder kuif, maar met djellaba, een trommel, en een bewierookte voordracht waar je de woestijn op je huid voelt en de pijn in je hart, maken duidelijk waarom Mano de meest veelbelovende schrijver van zijn generatie is. 
En om te kijken of ik die olifant wel of niet goed had gezien, heb ik Mano opgezocht. Twee weken nadat zijn boek uit was.
En het enige wat ik kan zeggen is: als lustpil voor vrouwen werkt ‘ie uitstekend.

Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn 
door Yuki Kempees
door mij ontdekt: april 2014

Ik stond op een barbecue. Het ging over voetbal, zoals alles buiten mij bij hem om voetbal leek te gaan. Iemand vroeg of ik een braadworst wilde, iets waar ik als vegetariër-met-uitzonderingen normaal gretig op toehap, maar ik had geen honger.
Ik wilde weg.
Ouders die continu op elkaar reageerden, kinderen die in eenzelfde sociale kluwe de hierarchie uitvochten met goed- of kwaad bedoeld stoei gedrag. Ik had buikpijn. Zelfs de seks waarbij ik vaker klaarkwam dan goed voor mij was, waar ik meer deed dan waarvan ik acte wil hebben, en waarbij ik meer van hem hield dan ik toe kon geven, zelfs die woog niet op tegen de sociale martelgang die ik nu moest ondergaan.
Het enige voordeel was dat ik nooit bang hoefde te zijn dat mijn voetballiefhebbende bedpartner in het incest wereldje van de Amsterdamse schrijvers zat.
“Dat? Oh dat is Yuki,” beantwoordde iemand een vraag waarvan ik vergeten was dat ik hem had gesteld.
“Hij neukt iedereen en schrijft een boek.”
Drie honden en een bal raasden voor de rennende jongen over het veld. Een shirt was met de armen om zijn middel geknoopt. Hij had een wasbordje. Ik besloot hem te haten.

Achteraf was dat natuurlijk dom en onvolwassen. Ik had natuurlijk mijn partner spontaan moeten dumpen en over moeten te stappen op voetballer 2.0 die wel boeken las. Maar dat bracht andere problemen met zich mee, want Yuki was mijn type niet. Ik viel op donkere net iets te stevige mannen (haat aan de personal trainer door wie Johan Fretz er nu al weer 10 kilo af heeft), veel te gespierde mannen (lof voor de personal trainer waardoor Mano er 20 kilo spieren bij heeft), en mannen met grote bruine kinderlijke ogen.
Yuki had kleine ogen, als een roofdier, net als ik.
Hij was blank, net als ik.
Yuki blogde. Net als ik.
En Yuki deed het met iedereen.
Iets waar men mij altijd van verdacht en wat pertinent niet waar was. Als ik het met Yuki deed kon ik net zo goed direct het hele elftal nemen, want mijn reputatie zou dan toch al onherstelbaar beschadigd zijn. De beslissing hem te haten was dus uiteindelijk een weloverwogen keuze. 
En Yuki kende mij niet. Hij zou er niets van voelen.
Fast forward. 2014. 
Ik sta in een Bruna. Ik moet wachten. Lang. Veels te lang. En ondertussen staart het boek van Yuki mij aan vanaf het schap.
Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn.
Wat een debiele titel. Zal ik de achterflap lezen? Even lekker gruwelen bij de hipsterfoto en dat gezeik uit de Linda, Cosmo of welk ander damesblad ze maar hebben genomen om uit te citeren waarom dat veels te blanke, slungelige luie roofdier Yuki Kempees zogenaamd gelezen moet worden?
Dat kon geen kwaad toch?
En ik draaide het boek om.
En ik las.
En ik zag een man die niet probeert te verbergen wie hij is. Een man die zegt: “Nee, het is niet mooi, maar dit is wie ik ben, en dat is misschien niet iets om trots op te zijn, maar het levert wel een goed verhaal op.”
Ik las het boek van de man die blogt over alles wat hij fout had gedaan, er slordig een literair sausje overheen gooit, en het verhaal vol spelfouten op het bureau van Oscar van Gelderen gooit en er zijn schouders over ophaalt. 
Kom maar op.
Haat me. Veracht me. Bewonder me. Heb me lief.
En ik zal het allemaal met liefde omarmen.

In Yuki zag ik mijzelf.

~Lauren

PS Koop hier het boek van Mano, van Johan en hier van Yuki Kempees. Ja, alle drie ja. Wees blij dat t geen heel voetbalelftal is. 

De drie mooiste schrijvers van Nederland
komt in mijn nieuwe boek
Blote Kont
Verhalen over mannen, macht en dagjes uit

Nieuwe Nederlandse posts + boekaankondigingen verschijnen allemaal op dit blog!
De subscribe of volg button zit ergens op deze pagina,
waarschijnlijk rechtsboven.

LEVERING IN NEDERLAND

De goedkoopste manier om mijn werk te kopen is via de uitgeverij –
of je kunt via deze pop-up shop een beroep op yours truly doen!

Gered door Ronald

Gepubliceerd op door LS HarteveldEen reactie plaatsen

deze column {januari 2015} komt in mijn eerste boek onder mijn eigen naam Blote Kont – verhalen over mannen, macht en dagjes uit

Soms vergelijk ik t lezen van boeken met anale seks:
In principe doe ik er niet aan.
Niet omdat ‘t door een talentvol iemand met ervaring, én als je er helemaal voor in de stemming bent en er ruim de tijd voor neemt, niet fantastisch kan zijn.
Maar omdat dit meestal niet het geval is.
Ik ken je niet, ik wil je niet, en mocht ik je wel willen dan verwacht ik dat je net doet alsof het je niets interesseert wat ik beslis en moet je zéker niet proberen mijn aandacht te vangen met:
“Als je me de kans zou geven, zou ik je echt iets bijzonders kunnen laten ervaren.”
Want je iets te zelfverzekerde houding vertelt me dan, dat je er nogal aan gehecht bent, of ik me laat meevoeren door jou.
En daar hou ik niet van.
Je moet je gedragen alsof het je werkelijk helemaal niets uitmaakt of ik je ook maar een blik waardig keur.
En dan wil ik het waarschijnlijk nog niet.
.
Dus je snapt: met anale seks moet je bij mij ook niet aankomen.
.
Nu wil het geluk dat ik in de jaren 90 door mijn huisgenoot-nog-steeds-vriendin Famke gered ben voor de literatuur.
Hoewel geluk?
Als mensen mijn licht erotisch getinte oeuvre liever ongepubliceerd zouden zien, dan is dat ook een te respecteren mening. Maar Famke, die kwam dus met Giph van Ronald Giphart en dat heb ik gelezen en toen was ik verliefd op Ronald Giphart.
Een nanoseconde dacht ik nog dat ik nu ook andere schrijvers aankon, zoals Joost Zwagerman die ook heel leuk was. Aldus Famke. Dit was voor ze haar hart verloor aan Hafid Bouazza.
Maar dat bleek niet het geval.
Zowel van Joost als Hafid heb ik wel boeken gelezen, maar het extatische gevoel van blinde adoratie kwam totaal niet op gang.
‘t Werk van Jan Wolkers had ik op de middelbare school al uitgewoond. En hoewel de goede man nog even profiteerde van mijn door Ronald aangezwengelde lust voor boeken (ik heb nog prachtige foto’s van Wolkers’ handen gemaakt) was t toch al vrij snel duidelijk dat t om Ronald ging.
Trouw kocht ik ieder nieuw boek, waar Ronald gevatte opdrachten in schreef als:
“Voor de allerleukste Suzanne van de hele wereld.”
En de slimste.
En de geilste.
Hoewel ik dat laatste waarschijnlijk heb verzonnen. Ik heb nog foto’s van Ronald gemaakt in 1996 maar die zijn erg vaag. Ik worstelde indertijd met een lens waarvan de sluiter bleek te haperen. Maar het kan ook zijn dat de zaak gewoon besloeg als wij onze zoveelste meet cute hadden.
.
Toen verloor ik mijn vader, en er was nog iets met twee torens in New York, en vervolgens kwam Ronald Giphart uit met een dagboek over 2001 dat Het Leukste jaar uit de Geschiedenis van de Mensheid heette.
Wat ik De Meest Onvergeeflijke Titel uit de Geschiedenis van de Mensheid vond. Maar de titel Het Leukste Jaar uit de Geschiedenis van de Mensheid, was ten tijde van de aanslag al definitief.
“Eén van mijn mindere vondsten,” schreef hij zelf ook op 13 september 2001 in dat dagboek, maar dat heb ik dus nooit gelezen. Ik wilde dat boek uit het jaar dat mijn vader was overleden voor geen goud in mijn bezit hebben.
Het was uit tussen Ronald en mij.
.
Tien jaar later vond ik ons break-up book voor een paar euro in een stuiptrekkende De Slegte. Voor die prijs was ik de beroerdste niet. Ik las t en raakte ervan overtuigd dat Ronald Giphart een begaafd dagboek schrijver was. Dit dagboek was nog boeiender dan zijn romans.
En achteraf gezien was die titel een schot in de roos. Juist in t jaar dat voor bijna iedereen een dieptepunt was, getuigt het van een Charlie Hebdo achtig lef dit Het Leukste Jaar te noemen. Je suis Ronald!
Eind 2014. Voor ’t eerst in meer dan 15 jaar ontmoetten we elkaar. Het idool, dat zich nooit De Beste Schrijver van Nederland zal noemen maar het natuurlijk wel lang en breed was. En de fan. Die inmiddels een zeer bescheiden schrijver en nog bescheidener muze was geworden. Hij baseerde ooit een yogalerares met een dubbelleven op mij.
.
Ik kreeg een lieve opdracht in Het Leukste Boek van de Beste Schrijver van Nederland, en beloofde plechtig in januari uit te kijken naar zijn nieuwe roman Harem. In onze emails maakte ik meerdere ongepaste grapjes over de titel maar stiekem zag ik er tegenop een Echt Boek te Lezen. Een roman? Dat was gewoon mijn ding niet. Zo dacht ik, maar ik zei niets.
.
Op een vrijdagmiddag kocht ik t boek Harem, van Ronald Giphart. En na een weekend binge lezen vond ik t spijtig dat ik m al uit had.
.
Over heel veel dingen in t leven heb ik nog steeds mijn bedenkingen. Maar neem nou maar van mij aan: met Ronald Giphart kun je ’t gerust proberen.
.
~Lauren
.
Dit najaar verschijnt mijn eerste boek onder mijn eigen naam
Blote Kont
Verhalen over mannen, macht en dagjes uit
Volg dit blog om op de hoogte gehouden te worden.
De aanmeldbutton zit ergens op deze pagina,
waarschijnlijk rechtsboven.
.
.
Je kunt in mijn boekwinkeltje voordelig shoppen
via mijn uitgever Lulu

Johan Fretz is The Last Jedi

Gepubliceerd op door LS HarteveldEen reactie plaatsen

“Dark rises and light to meet it.” 
Supreme Leader Snoke

De legendarische Luke Skywalker is eindelijk getraceerd, op het eiland Ohch-to waar hij jaren geleden terecht kwam. Hij verdween omdat hij na zijn empathische overwinning op het kwaad zwaar had geblunderd en daardoor zeker wist dat hij, en de Jedi, de wereld meer kwaad dan goed deden.
“It is time for the Jedi to end.”
Hij ging op zoek naar zijn wortels, de eerste Jedi tempel; een religie die duizend generaties terug op Ohch-to haar oorsprong bleek te hebben. Het tempel complex bestaat uit drie delen; een mozaïek op de vloer, een gat onder de grond en een walk-in holle boom met de oude boeken van de eerste Jedi.

Aspirant Jedi Rey biedt Luke het lichtzwaard aan.

Aspirant Jedi Rey is degene die hem heeft gevonden en ze legt Luke Skywalker haarfijn uit dat alleen hij, de laatste Jedi Master, de wereld nog kan redden. De oorlog is de laatste fase ingegaan. Het zal niet lang meer duren voor The First Order alles in handen heeft.
Maar Luke wil er niks van weten.
Hij gooit het lichtzwaard dat Rey hem aanbiedt in de openingsscène achteloos over zijn schouder, en vertelt haar dat hij niet naar de andere kant van het Universum is gereisd om ooit nog terug te komen. Bovendien confronteert hij haar genadeloos met de onmogelijkheid van de opdracht.
Luke Skywalker tegen Rey;
“You think I’m gonna walk out with a laser sword and take down the whole First Order?”

Mozaïek uit de eerste Jedi tempel; de Prime Jedi. Hij (of zij) is niet alleen maar óf goed óf kwaad, zoals de Jedi en de Sith. Maar de belichaming van licht en duister in één.

Het is tijd voor de Jedi om uit te sterven.
“I came to this island to die,” zegt hij dan ook.

Ik zou kunnen zeggen “spoilers ahead voor The Last Jedi” maar als je nu nog niet geweest bent dan acht ik de kans klein dat je überhaupt nog gaat. Sterker nog, waarschijnlijk heb je net als ik juist spoilers nodig. Want het was na uren spoiler reviews op YouTube dat ik op stel en sprong, met de hoogste spoed, alleen, op een vrijdagavond dat ik doodmoe was, naar deze film ging.
Maar vooruit; spoilers ahead.
Dus.
Hoe denk je dat na het lezen van die eerste alinea’s, en given the laws of film making die Rian Johnson erg goed beheerst, de film afloopt? Kan dat überhaupt anders zijn dan dat Luke Skywalker in zijn eentje met zijn light saber (dat hij het kinderachtige laser sword gebruikte was ook een leuke touch) de hele First Order verslaat?
Nee.
Natuurlijk niet.
Een film heeft hoop en helden nodig. Mannen die er in de kracht van hun leven van overtuigd raken dat de wereld beter af is als ze in their little corner of the world blijven zitten, dienen alleen als inspiratie. Dat ongeacht hoe erg je aan jezelf twijfelt, en ondanks alles wat je fout hebt gedaan, het nooit te laat is om het goede te doen.

Kylo Ren zet zijn helm af en pronkt met zijn prinsenhaar. (The Force Awakens, deel 7)

Star Wars heeft een Christelijke achtergrond. Het Hope en Redemption thema ligt er metersdik bovenop. Dit is de voornaamste reden dat ik denk dat er nog steeds een kans is dat “hot mess” slechterik Kylo Ren zijn onvermijdelijke verlossing wellicht toch met de dood moet bekopen. Ondanks het feit dat de Star Wars franchise inmiddels van Disney is en ook J.J.Abrams het sprookjesachtige van de nieuwe trilogie benadrukt.
Dus laten we hopen dat het Christendom het moet afleggen tegen Disney, en dat we het mierzoete einde krijgen;
het meisje van eenvoudige komaf Rey en de voormalige dark prince Kylo Ren – als personificatie van het goede en het kwade dat in iedereen zit – heersen samen in harmonie over het universum.
*pakt roze zakdoekje en veegt een traantje weg*

Ik heb me sinds die eerste viewing van The Last Jedi dan ook voornamelijk bezig gehouden met de Rey en Kylo Ren romance, kortweg “reylo” genoemd. Maar ik heb van de andere verhaallijnen ook wel iets meegekregen.
Dat gebeurt vanzelf na vijf keer kijken.
Dus toen ik ineens naar de boekpresentatie van “Onder de paramariboom” van Johan Fretz kon, zat ik daar met een hele andere blik.
Maar dit kwam niet alleen door The Last Jedi.
ik zit een hele andere levensfase.
Een week geleden heb ik namelijk afscheid genomen van mijn katje Max .
Ik ben geen alleenstaande kattenmoeder meer en kan de stad uit zonder dat ik een babysit hoef te regelen die Maxje tussendoor zijn acht uur gegaarde kip geeft.
De boekpresentatie van Johan Fretz was mijn eerste uitje in maanden, en ik zag het als iets dat ik op therapeutische basis deed. Ik wil niet zeggen dat ik mensenschuw ben, maar ik ben mensenschuw.
En helemaal in literair Amsterdam en al die mensen van Twitter die ik heus wel herkende but… just couldn’t bring myself to say hello.
Ik was er nog niet aan toe.
Want mijn eigen schrijverschap, of eigenlijk mijn hele identiteit, was de afgelopen jaren in een heel veilig hoekje geparkeerd. Ik zorgde voor Max dus ik ging toch nergens heen. Mijn boeken, mijn diertje en ik; we zaten op ons eigen eiland Ohch-to. En sinds zeven dagen hoorde ik daar niet meer.
Maar waar ik naartoe wilde wist ik niet.
En nu was ik om te beginnen maar eens naar “iets met Johan Fretz” gegaan want dat was wat ik deed voor ik me had opgesloten.

Al vijf jaar kijk ik naar Johan op een manier waarop niemand dit doet. Hijzelf al helemaal niet. En dit is ook iets waar hij niks van moet weten, dus meestal hou ik mijn mond erover.
The thing is; I know Johan.
En niet zoals alle anderen hem kennen. Niet als vriend, schrijver, columnist, theatermaker, opiniemaker. En dat laatste mogen we nooit meer zeggen. Ik ken hem als de fictieve politicus, uit zijn fictieve boek Fretz 2025 waarin hij in 2025 premier van Nederland wordt. Hij. Een theatermaker die in de toekomst zogenaamd bij De Wereld Draait Door zit als bijna veertiger, en wordt uitgedaagd de politiek in te gaan als hij het allemaal toch zo goed weet. Om eindelijk te doen waar hij al jaren tegenaan schurkt.
En hij doet het, en hij wordt premier van Nederland. Einde.
Behalve dan dat er iets onverwachts gebeurde.
Mensen vertrouwden Johan. Ze luisterden graag naar Johan. Oren en harten die jarenlang waren gegeseld door veel te harde politieke debatten smolten, en t volk pakte zijn roze zakdoekje, pinkte een traantje weg en dacht;
“Ja. Hij is het. Hij is onze verlosser.”
En Johan kwam in programma’s als er politiek was, hij schreef spitse columns, kwam in een identiteitscrisis, kreeg een hekel aan zichzelf, twijfelde, walgde van zijn eigen politieke aspiraties en hij riep:
“Stop! Zo ben ik niet! Ik ben een theatermaker en ik wil lieve verbindende columns schrijven. Ik ben geen politicus, het was fictie.”
En omdat we allemaal heel veel van Johan hielden en graag iets terug wilden doen, lieten we hem gaan.

Johan ging op zoek naar zijn roots, naar het land van zijn moeder. Daar ontdekte hij hoe hij begonnen is, en hij vond er de oude manuscripten van zijn opa.
The ancient Jedi texts.
Zijn moeder nam hem mee naar de grote boom, achterin de tuin van haar voormalige ouderlijk huis. Ze liet Johan een gat graven, diep in de grond, en daarin legde ze zijn navelstreng. Nu was hij geworteld in Suriname.

In een klein en vredig koninkrijk, hier niet zover vandaan, roert het kwaad zich. Een machtige prins is opgestaan;  Een rijzige gestalte met adellijke trekken. De Dark Prince twijfelt niet aan zijn recht op absolute macht en niet aan zijn morele gelijk. Sommigen zien in hem de antichrist, maar hele volksstammen zullen op hem stemmen.
Hij zal het land in volledige duisternis onderdompelen.
Rey vraagt Luke Skywalker te hulp te schieten. Opnieuw weigert hij.
“Dan ga ik wel naar hem,” zegt ze.
Ze denkt dat ze de Dark Prince kan redden, maar Luke wil dit absoluut niet hebben.
En dan biedt ze Luke nog één keer het lichtzwaard aan, dat nog van zijn opa is geweest.
Het is nacht, stromende regen, ze perst haar lippen samen, vurig hopend dat hij het nu wel aanneemt. Maar hij blijft stil.
Ze schudt haar hoofd.
“Then he is our last hope.”

Het nieuwe boek van Johan Fretz – “Onder de paramariboom” – ligt vanaf vandaag bij alle boekhandels en dit is de speellijst van zijn voorstelling De Zachtmoedige Radicaal.

wil je meer?
lees het vervolg op mijn yogablog
De 3 levenslessen van The Last Jedi

Volg LSHarteveld op Twitter en LS Harteveld op Facebook
of abonneer je op dit blog over boeken en films

DTxQ9wCX4AEYMWK
“You think I’m gonna walk out with a laser sword and take down the whole First Order?”

 

 

de Nijmeegse waterpomp van Jan Wolkers

Gepubliceerd op door LS HarteveldEen reactie plaatsen

Vandaag heb ik drie uur in een boekhandel gezeten die door een andere schrijver die er was, “de waterpomp van Nijmegen” werd genoemd om aan te geven dat iedereen elkaar ontmoet, het nieuws bespreekt en nieuwe vrienden maakt.

Dat is al 40 jaar zo, maar sinds de boekhandel pakjes aanneemt voor als je niet thuis bent als de bezorger langskomt, is het helemaal zoete inval.
En iedereen blijft plakken.
Als je komt voor iets zakelijks, mag je gerust vijf keer zo lang uittrekken voor je de boel hebt geregeld.
Behalve als je een boek wilt kopen, of een pakje komt ophalen; dat kan ook heel snel.

Ik was vandaag bij deze boekhandel en toen ik wegging had ik twee nieuwe vrienden gekregen, vijf koffie, en één boterham met pindakaas.
Op weg naar buiten zag ik de nieuwe biografie van Jan Wolkers liggen.
“Die heb ik gewonnen bij de Wereld Draait Door,” zei ik tegen de eigenaar van de winkel.
“Je moest vertellen wat Jan Wolkers voor je betekende.”

En terwijl ik dacht dat alles toch wel zo n beetje gezegd was, en we wel waren uitgekoffieleut, kwam er ineens nog een heel verhaal achteraan.
Over dat Jan Wolkers een echte ster was, die je mocht bewonderen. En dat hij heel aardig was als je een handtekening in je boek liet zetten. En een kei in lezingen. En in vragen beantwoorden van het publiek.
En dat bijna niemand een vraag stelde, ook niet als er vijfhonderd man in de zaal zat.

“Maar daar maakte Jan dan een grapje van,” zei ik.
“Zo van: soms vraagt niemand wat. En soms moet de brandweer eraan te pas komen om iedereen met de brandslang naar buiten te spuiten.”

Eigenlijk net als in de boekhandel.

~Lauren

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog over films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP