Ik had het al opgegeven. Het hele idee dat er in het kader van de experimentele documentaire reeks, slash driedelige porno serie “Vieze Film”, ook maar iets geproduceerd zou worden dat niet tenenkrommend ongemakkelijk was.
Iets wat de naam porno eer aan zou doen. Of überhaupt het woord seks.
Nu snap ik ook wel dat je met publiek geld niet aan kunt komen met;
“We willen porno maken, maar dan leuk.”
Maar ik vond t minimaal even stuitend dat er geld was uitgetrokken om jonge filmmakers hun opkomende walging voor de pornofilm vast te laten leggen, of hun levenslange afkeer van het genre.
Luister!
Als er van tevoren was gezegd; We vragen drie filmmakers voor een pornofilm; “Eén die het veel heeft gekeken, en zichzelf nu vies voelt.
Eén die het lelijke humorloze rommel vindt.
En één die ervan geniet, en er iets moois van wil maken.”
Dan had ik geweten waar ik aan toe was.
Maar nu was ik het die me vies voelde na twee humorloze afleveringen van het genre “politiek correcte porno documentaire”.
En dan had ik ze nog na vijf minuten uitgezet.
Het mag een Gods wonder heten dat ik net tijdens de lunch bij Gemist de derde aflevering überhaupt nog aanklikte.
Net als bij “Tegenlicht” geeft ook deze driedelige documentairereeks aan het begin van elke aflevering een paar shots forward van wat je kunt verwachten.
Ik was direct nieuwsgierig toen ik zag dat het om een male-male pairing ging. Niet dat ik iets tegen hetero-porn heb.
Sterker nog: dat heeft mijn voorkeur.
Ik zal for the sake of dat je doorleest geen al te gedetailleerde beschrijving geven van hoe “vrouwonvriendelijk” dat van mij mag zijn, maar ik ben mijn grens binnen de normale porno (gelukkig) nog niet tegengekomen.
Het ziet er in mijn ogen altijd heel consensual en opwindend uit.
Er zijn veel misvattingen over vrouwelijke seksualiteit, en ik voel me geroepen daar vaker over te praten of te schrijven. Dus laat ik dan toch maar van wal steken.
Ik erger me aan het steeds terugkerende onbegrip voor de behoefte van mij, en veel vrouwen met mij, onderdanig te zijn tijdens seks. En in het bijzonder het onbegrip voor de rol van de man hierin.
Zolang we denken dat onderdanig zijn in de slaapkamer ook maar iets te maken heeft met gebrek aan emancipatie daarbuiten, en play-rape iets met echt misbruik, dan komen we helemaal nergens.
Zolang we denken dat vrouwen niet opgewonden worden van Amerikaanse porno waarin drie zwarte mannen een kleine bungalow binnendringen en de daar douchende blondine, na haar eerdere gewillige medewerking, toch wel erg ruw nemen? En totaal geen rekening houden met wat ze allemaal aankan?
Dan zijn we nergens. En dat is een echte film trouwens. Eind jaren 90, begin deze eeuw. Mocht je de titel weten dan let me know, want ik wil hem graag terugzien.
Het is bekend dat veel vrouwen verkrachtingsfantasieen hebben, en er is geen seksuoloog die zal beweren dat dit ook maar iets te maken heeft met dat ze dat ook “in het echt” wil.
Waar “in het echt” staat voor een situatie waar ze geen controle over heeft, zoals een werkelijke verkrachting. Maar spelen kan wel. Dit vereist een zeer bekwame minnaar, want hij moet constant met haar in verbinding staan met wat ze écht wil terwijl ze genotverhogend “Nee! Niet doen!” roept.
Een man die echt verkrachter is, is hier per definitie ongeschikt voor, omdat een verkrachter juist klaarkomt op het idee dat zij het niet wil.
De rol van play-rapist moet natuurlijk bij een man passen, maar dat hij van ruwe seks houdt is daarbij net zo belangrijk als dat hij is toegewijd aan haar genot. Natuurlijk leunt hij tegen de grens aan en neemt hij risico’s door dingen te doen die ze niet verwacht of eng vindt. Maar een goede play-rapist voelt precies aan wanneer haar genot ophoudt.
En voor de minder talentvolle play-rapists is er altijd nog een safe-word; een woord dat je zegt als je uit het spel wil stappen.
Een aan play-rape vergelijkbare opwinding ervaart een vrouw – die van ruwe seks houdt – als ze zogenaamde “vrouwonvriendelijke” porno kijkt.
De beelden sluiten helemaal aan bij haar voorkeur alle verantwoordelijkheid uit handen te geven, en de slachtofferrol te spelen. Dat is haar kink. Mijn kink.
En iedere keer als men het heeft over “vrouwvriendelijke” porno dan voelt dit voor mij – en ik kan me alleen maar voorstellen vele vrouwen met mij – alsof je keihard wordt afgewezen op je seksuele voorkeur.
En wat dacht je van de mannen zelf?
Iedere keer als je het hebt over “vrouwvriendelijke porno” zeg je dus eigenlijk; “Wat je nu kijkt is vrouwONvriendelijk, je bent een ongevoelige bruut en een enorme eikel dat je je dat nooit gerealiseerd hebt.”
En daar stopt t niet; Porno wordt voor van alles verantwoordelijk gehouden. Van de onderdrukte positie van vrouwen tot en met mannen die slechte minnaars zijn of geen erecties meer kunnen krijgen bij echte vrouwen, echte seks. Ik heb zowel porno als ruige seks altijd ervaren als opwindend en leuk. Maar in de discussie erover voel ik me een buitenstaander.
Net zoals toen ik een prille tiener was en in de Yes moest lezen over meisjes die nog nooit waren klaargekomen.
Ik masturbeerde al toen ik vijf was.
En powerplay is een onderdeel van mijn seksualiteit, ook al zo lang ik me kan herinneren.
Dus als je dan in een meisjestijdschrift seks alleen gekoppeld ziet aan liefde, relaties, en onbekendheid met je eigen lichaam, en je ziet nergens de in jouw DNA verankerde voorkeur om – kort door de bocht – misbruikt te worden, dan ga je vanzelf wel denken dat er iets mis is met je.
En ik keek, of kijk, nauwelijks porno. En onder de twintig zelfs nul. Dus iedere keer als ze porno de schuld willen geven van mannen die m niet meer omhoog krijgen, of te sterke geestelijke stimulatie van ongelijkheid en misbruik nodig hebben, dan denk ik;
“Dat heb ik ook. En dat heeft helemaal niets met porno te maken. It’s you.”
Ver voor ik een minnaar had, Mr.Big, was er maar één iemand aan wie ik mijn seksuele fantasieën vertelde, en hoe ver ik al was in het wel of niet verwezenlijken ervan. Dat was mijn gay best friend. Bij mijn vriendinnen repte ik met geen woord over mijn seksuele voorkeuren.
Ik had t gevoel dat een gesprek met vrouwen over seks, eierenlopen was.
Dat je van de ene trigger naar de andere detonator knalde, en je vriendschap al had verknald voor je je vraag had gesteld. Ik keek wel link uit. Maar ik voelde haarfijn aan dat homo’s mijn zielsverwanten waren.
Zo hangt er in de homowereld geen oordeel aan of je een “top” bent, of een “bottom”.
Of “versatile”, dan kun je wisselen.
Het is gewoon een verfijning van je seksuele voorkeur. Dus homoseksuele mannen weten niet alleen dat ze op mannen vallen, maar ook welke rol ze willen spelen. Dat is daar de normaalste zaak van de wereld. Net als porno kijken zonder dat je Amnesty erbij hoeft te halen.
Ik keek de hele documentaire af van de homoseksuele filmmaker die zijn eerste pornofilm ging maken. En alles was net zo fijn als ik had gedacht. Van zijn sympathieke vriend die alvast een leuke pornoster voor hem uitkoos. Tot de liefdevolle ontmoeting tussen de twee gewone jongens die ineens pornoster zouden worden.
Aan het einde van de documentaire zag je flitsen van de film Bliss Point, je kunt hem tussen 20.00 en 06.00 kijken, er wordt niemand misbruikt, en het zag er prachtig, en smaakvol uit.
En ik hou heel erg van zoenende mannen, en die zaten er volop in.
Niet alleen bevat mijn bundel 22 erotische verhalen buitengewoon veel male-male pairings.
Ook in mijn origin story Mango spelen homoseksuele en biseksuele mannen heldenrollen.
Zij zijn de enige waar ik me verbonden mee voel als het op seks aankomt. Alles is namelijk goed, zolang het maar geil is.
Ik heb er met de film Bliss Point dan ook alle vertrouwen in.
~Lauren
Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog over films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.
Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog
Zeg maar Lauren 