reden 1. Niet natgespoten met pudding
Ik weet niet of Waardenberg en de Jong ermee begonnen zijn, maar ik associeer het woord Theatermaker met het reële risico dat de brandslang op het publiek wordt gezet, een perfectly well-behaved betalende bezoeker voor lul wordt gezet (bij voorkeur na hem of haar eerst het podium op te lokken), of iemand die op een hele vieze manier iets eet.
En in t ergste geval een combinatie van al die elementen.
Naar een cabaretier slash theatermaker slash stand-up comedian gaan die je niet kent, is als in een ongecontroleerde kermisattractie stappen;
een deel van het avontuur is simpelweg dat je het hebt overleefd.
Nou al die dingen?
Die doet Johan niet.
Vroeger al niet, toen hij een duo vormde met Marcel Harteveld. Geen familie van mij, want Harteveld is alleen mijn schrijversnaam. Ik wilde al zo heten vanaf dat ik kind was maar wilde niet trouwen met de jongetjes die Harteveld heetten. Dit was trouwens voor ik Marcel kende, maar dat kon ook niet want die was nog niet geboren.
Anyway- vroeger was Johan dus een duo.
En toen was hij ook al de lieve van de twee.
Want de naam Harteveld blijkt toch gepaard te gaan met een zekere voorkeur voor het banale, daar weet ik alles van.
Maar daar heb je bij Johan geen last van.
Hij gooit niet met pudding.
Hij praat met twee woorden.
En die ene keer dat hij me aansprak midden in de voorstelling zei hij “u” tegen me.
Johan is een man waar je mee thuis kan komen om hem aan je moeder voor te stellen, maar hij heeft al jaren gelukkige verkering dus dat doet ie niet.
Al met al kun je gerust naar zijn voorstelling zonder #metoo in any way shape or form.
Ook geen gewenste.
2. Eigenzinnig schrijver
Johan Fretz is naast theatermaker ook schrijver. Dat begon met een pamflet dat hij voor een protestmars schreef, tegen bezuinigingen in de culturele sector.
En daarna verkreeg hij bekendheid met zijn boek Fretz 2025.
Het gaat over de verkiezingsnacht van 2025 waarin hij wel of niet wordt verkozen tot minister-president van Nederland. Fictie op basis van werkelijkheid want Johan en zijn vrienden “spelen” zichzelf.
Maar dan ouder.
Het boek was goed geschreven, en hij kreeg dan ook een contract voor een tweede boek. Er verschenen voorstukjes, en soms las hij voor.
Toen kwam er een hele tijd niets.
Publicatie data werden gemist.
En ineens was Johan er weer!
Hij had zijn hele manuscript (en voorschot?) overboord gegooid, en zich helemaal op zijn Surinaamse roots gestort. In de spaarzame interviews die hij erover gaf vertelde hij dat hij zich eerst had laten verleiden een “echt” boek te schrijven.
Literair.
Met een hoofdpersoon die niet op de schrijver leek.
Etcetera.
Tot hij zich realiseerde: “Ik wil dit helemaal niet schrijven.”
Hij nam zijn moeder mee naar Suriname, er verschenen lieve filmpjes op Facebook, en columns in het Parool. En op 22 januari 2018 wordt zijn tweede roman Onder de Paramariboom gepresenteerd.
Iedere schrijver die ervan afziet een boek te schrijven zoals het hoort, of verwacht wordt?
Iedere schrijver die de huid heeft verkocht voor de beer is geschoten, maar die nooit zijn ziel verkoopt?
Die schrijver steun ik!
En bij voorkeur door er blogposts over te schrijven zoals deze waarin ik alle regels breek over hoe een column of een theater recensie eruit moet zien.
Want verwachtingen zijn er om genegeerd te worden.
En regels om te breken. Wat me brengt bij de nummer 1 reden om naar zijn eerste solo voorstelling te gaan.
1. De Zachtmoedige Radicaal
Wie de speech leest op de laatste pagina’s van Fretz 2025 weet het al; Johan Fretz is een politiek dier. Alleen geen soort waar we veel ervaring mee hebben.
Hij verzoent, verbroedert, beslecht.
Na Fretz 2025 heeft hij van zich laten horen in columns, die voor zijn doen achteraf te uitgesproken waren. Of te gevat probeerden te zijn.
Hij was te zien in tv programma’s als er ergens verkiezingen waren.
Maar ook daar wrong de krappe schoen van de politiek.
Het zoeken naar zijn vorm, al ingelijfd in de media, was een pijnlijk proces. Maar vooral, of misschien wel uitsluitend, voor Johan zelf.
Daar kwam hij later achter.
Want toen hij zijn pen en hart de vrije teugel gaf, zijn columns milder werden, zijn boek persoonlijker, en de theatervoorstelling werd teruggebracht tot de essentie van Johan, zonder de grappen van Marcel Harteveld?
Veranderde er niets.
Nog steeds lezen dezelfde lezers zijn columns, wilden dezelfde theaters hem boeken, werd hij door dezelfde televisieprogramma’s uitgenodigd en hielden dezelfde mensen hem.
De wereld had al die tijd al de ware Johan gezien;
Een zachtmoedige radicaal.
~Lauren
lees hier de eerdere post die ik n.a.v. zijn optreden in Nijmegen schreef
Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog over films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.
Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog
Zeg maar Lauren 