Categorie: Nijmegen

Dit wordt zo n ongelofelijke hack job!
Je ziet het er waarschijnlijk niet aan af maar ik doe zo zes uur over deze Zeg maar Lauren blogposts.
En nadat ik verregend als een nat konijn thuiskwam heb ik eerst nog een uur met mijn vriendin Marieke in Amerika gebeld.
Dus nu is het al 19.00 uur.
Over drie uur moet de computer uit!
En dan bijtijds naar bed, zodat ik morgen weer fris en fruitig ben voor de nieuwe werkweek.
Dat betekent dat ik drie uur heb om te schrijven over:
– twee vintage sales
– twee Nijmeegse vintage muren
– twee mannen die allebei nog sneller praten dan ik
– twee nieuwe hippe koffietentjes
– friet bij Credible
– en één verloren biggetje.
Dus laat ik maar snel beginnen.

Gisteren ben ik met fotograaf Sjaak Snetselaar op het Honigterrein geweest om foto’s te maken voor mijn Berlin 1989 Atomic Blonde inspired photoshoot.
Dit was de tweede keer, want van de eerste keer zijn de foto’s verloren geraakt.
En pas toen ik vandaag in de stromende regen, voor de derde keer in 24 uur (!!!) weer over de Waalbandijk fietste (dit keer op zoek naar mijn verloren biggetje) met een in de haast aangeschafte windvaste paraplu van €5 van het Kruidvat die al drie keer binnenstebuiten was geklapt, pas toen dacht ik:
Natuurlijk.
NATUURLIJK zijn die foto’s die we DAAR gemaakt hebben kwijt.
Net zoals ik NATUURLIJK mijn pluche biggetje DAAR kwijtraak.
En om 10 uur s ochtends DAAR op een vintage sale-per-kilo sale sta, die ik niet eens betreed omdat ik daar helemaal niet wil zijn.
Natuurlijk.
Natuurlijk.
Natuurlijk.
Want het was allemaal op de Honig!
Na de sluiting van de fabriek in 2012 is er bij gebrek aan beter, én bij aanwezigheid van recessie, besloten aan de tochtige rand van de stad naast de Waal, tijdelijke, hippe bedrijvigheid te openen.
En nu willen die natuurlijk niet meer weg.
En voor de bewoners in de nieuwbouw is het óók leuk dat er voorzieningen zijn. En ze niet net als andere nieuwbouwwijken tot in de lengte van dagen verstoken blijven van stadse gezelligheid.
“De stad” komt zelfs naar de Honig toe, zo gezellig is het er!
Behalve ik dan, want ik vind de Honig stom. En ik ga bijna nooit naar een horeca gelegenheid buiten het centrum.
Dus toen mijn fotograaf voor de shoot de Honig voorstelde als locatie waar ze een mooie muur hadden, had ik direct moeten zeggen:
“Ik heb heel slecht karma op de Honig, dus ik weet niet of we dat wel moeten doen!”
En toen ik een date ging maken met mijn vriend De Archeoloog en ik zei dat ik de hele zondag kon, en alleen om 10 uur s ochtends naar een vintage sale wilde (“Maar dan zit jij toch nog in de kerk,” grapte ik) en hij onverwacht zei:
“Dan ga ik mee!”
Toen had ik moeten zeggen:
“Disclaimer, de vintage sale is op de HONIG! Dus waarschijnlijk wordt dat niks!”
Maar pas toen ik om vijf uur met de angst om mijn hart dat ik Cookie kwijt was, in de stromende regen over de effing Waalbandijk fietste, op zoek naar mijn pluche vriendin, viel het kwartje.
“Kind, wat doe jij een heel weekend uitgerekend op de Honig?!”
Gisteren was ik er dus met de fotograaf, voor onze tweede shoot.
En vanmorgen om tien uur fietste ik met De Archeoloog weer over de Waalbandijk.
Ik wapperde met mijn hand richting wat ik “het Rotterdams Kwartier” van Nijmegen noemde.
Rondom de Waalhaven en op de plek waar de Gelderlander stond.
Het is helemaal herbouwd met sjieke appartementen zonder balkons en met ramen die niet open kunnen. Zo trending dat zelfs Loetje, de Amsterdamse biefstukformule, er wil zitten.
“Daar om de hoek bij Loetje zit een nieuw koffietentje,” zei ik tegen de Archeoloog. “Het heet Blommers. Dus als je het niet meer volhoudt bij de vintage sale, dan moet je zeggen: “Ik ga koffiedrinken.” En dan vind ik je hier weer.”
Maar dat bleek niet nodig.
Het was andersom; Ik hield het zelf niet vol.
Om te beginnen stond er een rij bij de vintage sale.
Hierdoor hadden we ruim de tijd de schoonheid van het terrein te bewonderen want ik heb namelijk een zwak voor lelijke gebouwen.

Met name het Talis gebouw: een jaren 70 gebouw met donkere spiegelende ramen. Geweldig!
De andere locatie waar we gisteren foto’s hadden gemaakt, was hiermee vergelijkbaar:
Metterswane, recht tegenover station Nijmegen.
Het deed me denken aan het inmiddels gesloopte communistische cultuurhuis Palast der Republik in het voormalige Oost Berlijn.
Ook het gouden gebouw Metterswane bij het station wacht de sloopkogel, en de Archeoloog dacht dat de kans groot was dat het Talis gebouw er ook aan zou gaan.
Eeuwig zonde.
Die jaren 70 architectuur is uiteraard een acquired taste, en not for the faint at heart, maar ik zie het als een grote fout dat deze periode zo gewetenloos gesloopt wordt.
Hier gaan we echt spijt van krijgen.
Na deze architectonische analyse was de rij voor de vintage per kilo sale opgeschoven en zag ik dat je bij de ingang je tas, jas, of spullen in moest leveren.
En ineens was ik er nu al klaar mee.
Het zal heus wel getriggerd zijn door dat inleveren van je spullen (waar moest mijn biggetje Cookie dan blijven?), én ik vond de muziek die ze draaiden en die zo hard stond dat hij buiten te horen was ook niet leuk.
Maar ik werd me vooral ineens heel bewust van de sfeer.
De energie van heel veel vrouwen in een kleine ruimte die hetzelfde leuk vonden als ik. Ik kreeg 50 Shades of Grey première flashbacks!
{ meer lezen: 50 Shades of Hell bij Ladies Night }
Een ervaring die ik ook had beëindigd nog voor ik er goed en wel aan was begonnen.
“Kom we gaan,” trok ik de Archeoloog aan zijn mouw.
Maar die wilde daar helemaal niets van weten.
Hij was net lekker gemaakt door mijn belofte dat er daarbinnen kleding was die 30 jaar geleden in de mode was.
Bovendien was ik degene geweest die hem op dit onchristelijke tijdstip uit zijn bed had gehaald om als eerste bij de vintage sale te zijn, dus ik stond niet erg sterk.
We gingen naar binnen.
Maar toen greep God in, wat echt heel bijzonder was, want die komt normaal niet op de Honig. God is overal, maar daar niet, dat weet ik echt zeker.
Maar nu vond zelfs hij het welletjes.
De engeltjes bij de entree (die echt heel erg lief waren, ik kan niet anders zeggen) vertelden ons namelijk dat het pas om 11 uur begon.
Er was nu alleen Early Bird.
Daar had je je apart voor aan moeten melden.
Dat wist ik, want dat had ik zien staan! Maar desondanks had ik begintijd 10.00 uur in mijn agenda gezet. Dus nu legden ze uit dat we ons op hadden moeten geven, en dat we dan voor €5 naar binnen hadden gekund.
Opgelucht ritste ik mijn rugzak weer dicht.
Blij dat ik geen beslissing hoefde te maken welke bezittingen ik al koopjesjagend in mijn hand moest vasthouden. Mijn forse portomonnee, mijn telefoon én Cookie waren allemaal belangrijk voor me.
Maar gelukkig mochten we er niet in. Tas dicht, omdraaien en klaar.
Maar dat ging zomaar niet!
“Als we nou €5 betalen, dan kunnen we toch naar binnen?” zei de Archeoloog die zijn portemonnee al uit zijn binnenzak haalde.
Ik zuchtte diep en ik denk dat ik ook gromde.
Opnieuw werd van hogerhand ingegrepen.
Ze zaten al op het maximumaantal Early Bird reserveringen en waren niet omkoopbaar. Tenminste, ik bleef niet lang genoeg om dat uit te vinden.
“Je gaf wel snel op hoor,” zei de Archeoloog, die nog netjes afscheid had genomen van de dames. “Ik was net lekker op dreef.”
“Ik trek dat gewoon niet, al die vrouwen.”
Ik kon nu eindelijk mijn hart luchten want het plein tussen de gebouwen was uiteraard (zoals ik al zei!) door God verlaten.
“Ik voel mijn energie gewoon uit me lekken tussen zoveel vrouwen. Dan moet ik denk ik de rest van de middag gegangbanged worden, om dat nog goed te krijgen.”
Als ze nou allemaal een man mee hadden genomen, dan had het nog wel gekund. Niet die gangbang bedoel ik, maar dan was de energie 50/50 geweest.
Dat is wel oké.
Maar ja, ik kon t ze niet kwalijk nemen, want de Archeoloog was ook geleend. Die was ook niet van mezelf.
“Kom we gaan even kijken naar het fort!” zei de Archeoloog, die toch niet meteen rechtsomkeert wilde maken naar de koffiebar achter Loetje.
“Het fort staat daar!” Wees hij trots naar een bouwplaats met gravers, heuvels, zand, en een hek dat openstond.
“Tenminste als je weet waar je moet kijken.”
De strijd om de Romeinse resten hadden de archeologen verloren van de projectontwikkelaars. Ze hadden hun woningen tot op de centimeter diep de grond in geheid, nét boven de bodemschatten.
Nét boven de grens dat er kostbare maanden verloren zouden gaan aan archeologisch onderzoek.
Maar het fort lag veel minder diep, en hier boekten de archeologen meer succes.
De muren van het fort waren altijd zichtbaar gebleven, vanaf de waal. Ze vormden de kade.
En nu lag ook de binnenkant bloot.
Er zou een park komen, een groenvoorziening waar stukken van het fort zichtbaar zouden blijven.
Na deze excursie wilde de archeoloog ook nog achter de Honig doorfietsen, precies de plek waar ik de foto’s had laten maken gisteren. Bij Klein Berlijn.
Als de Waalhaven het Rotterdams Kwartier is, dan is de muur achter de Meesterproef bij de Honig, Klein Berlijn.
Zelfs de stroken betonnen pre-fab muur zijn even breed.

Ondanks mijn gesputter (“Honig! Boehoe!”) had ik de fotograaf dan ook achteraf uitvoerig bedankt voor zijn suggestie!
En voor het vasthouden daaraan, ondanks mijn gezeur.
De locatie was geniaal om mijn Berlijnse vintage foto’s te maken.
Behalve dan dat we om de plantenbakken heen moesten werken.
Hoe kwam het dat ze uitgerekend deze charmante muur van plantenbakken dachten te moeten voorzien?
De Archeoloog wilde terugfietsen langs deze muur, en ik vond het best.
Zolang ik maar niet terug hoefde naar de vintage sale.
Bij de muur aangekomen vertelde hij over de Honig silo, en welk stuk van de fabriek beschermd was omdat het was aangemerkt als industrieel erfgoed.
En ineens zagen we dat hier ook een heel leuk koffietentje was.
“Zullen we hier gaan zitten?” zei hij, of ik, of allebei.
En ineens gilde ik:”OMG DAT IS HETZELFDE TENTJE ALS BIJ LOETJE!!!”
Beide waren Blommers café. Ik herkende ze aan de Duitse adelaar, wat ongetwijfeld voor whomever dat logo had bedacht geen Duitse adelaar was, maar wat koren op de molen van mijn Berlijn fetisj was.
We gingen naar binnen, en vintage heaven just opened its doors!
Fantastisch!
Zo leuk ingericht.
Met chesterfield banken en schoolstoeltjes. Jaren 70 salontafels en een prachtige industrial look all over.
De Blommers in het Rotterdam Kwartier op Kaaisjouwerskade, waar ik de dag daarvoor door mijn fotograaf mee naartoe was genomen, was modern en urban.
Maar Blommers op het Honigterrein was balsem voor de ziel voor iedereen die net door ingrijpen van hogerhand een sale-per-kilo heeft gemist.
Super!
We zaten er tot diep in de middag.
De Archeoloog en ik dronken heel veel koffie, die ik allemaal weer vergat af te stempelen op mijn Blommers stempelkaart. Ik heb er nu vier gedronken, en zes afgerekend, en nog steeds een lege spaarkaart. Maar niets kon de pret meer drukken.
We aten hetzelfde overheerlijke appelgebak als ik gisteren met de fotograaf had gehad. En ook nu weer koos ik voor de mildere koffie met citrustonen, en mijn date voor de robuustere soort.
Toen ik zat te speuren naar een alcoholvrij biertje vroeg ik aan de Archeoloog of hij misschien wist wat gemberbier was.
“Dat is heel lekker, maar er zit wel zo’n kick in,” antwoordde hij. “Net als echte gember. Je moet ervan houden.”
Ik stelde hem gerust dat ik iedere dag minimaal één gemberbol zo los uit de pot eet, dus dat ik wel iets kan hebben.
En nu lust ik dus ook gemberbier.
We braken de zitting op, en ik fietste veel te lang mee met de Archeoloog, omdat we nog steeds honderduit aan het kletsen waren.
Uiteindelijk sloeg ik af bij het gouden gebouw tegenover het station, richting binnenstad.
Want ik had namelijk een middagprogramma bedacht!
Om mezelf te troosten dat ik geen vintage sale had gehad, en misschien ook om mezelf te overtuigen dat het écht een kwestie van gevoeligheid voor het publiek was geweest, en geen hekel aan vintage – ging ik naar een winkel hier in Nijmegen die ik al heel lang wilde zien.
De vintage shop Fabrics & More, in de Derde Walstraat.
Een daar was alles zoals ik het graag heb!
Ze draaiden leuke muziek (een live concert van de Rolling Stones), het rook er lekker, en het was er rustig en ruim.
Binnen een half uur had ik een eighties zonnebril; eighties ski-handschoenen in mijn favoriete kleuren wit met rood; een prachtige rode leren handtas én een praktisch nieuwe zwarte leren rugzak van een nog zwaardere kwaliteit dan die ik in de jaren 80 als schooltas gebruikte.
Ik was spontaan verliefd op zijn robuuste uiterlijk!
“Op deze stond geen prijs” gaf hem af bij de kassa. “I think I m fucked!”
Ik kneep mijn ogen dicht omdat ik niet wilde nadenken over hoeveel pijn deze prijs ging doen.
“Hij is € 40,” zei ze.
Wat me honderdduizendprocent meeviel, als dat wiskundig mogelijk was geweest dan.
High van mijn leuke dag én de tas met vintage aankopen ging ik naar Credible voor frietjes, nog meer gemberbier, en lekker in mijn notebook schrijven voor dit blog.
Which reminds me – ik zal er eens even inkijken of alles nou in dit blog staat.
Oh! Alleen de piramide van Geops niet.
Ik had de archeoloog verteld dat ik de eerste Nederlandse 7-Figure Rock Star Writer wilde worden, naar aanleiding van een artikel uit de krant over de malaise bij Nederlandse schrijvers.
Dat het mij al snel duidelijk was geworden dat je in elk geval niet het reguliere pad moest bewandelen, maar radicaal iets volledig nieuws in moest zetten.
Ik had berekend dat er in Nederland precies plek was voor één 7-Figure Rock Star Writer.
En die was er nog niet, dus dat werd ik.
Maar als je naar mijn aanpak keek, dan zag je niets wat anderen deden.
“En het is zo tof!” zei ik. “Want als ik faal, dan heb ik gefaald om een 7-figure Rock Star Writer te worden. Maar dat is veel minder erg, dan dat je gefaald hebt om €20.000 per jaar verdienen.”
Dit was een verwijzing naar het artikel waarin had gestaan dat er 123 Nederlandse schrijvers een krappe €20.000 per jaar of meer verdienen met de verkoop van hun boeken.
“Jouw aanpak is als de piramide van Geops,” zei de Archeoloog.
En hij vertelde hoe iedereen zich stond te verdringen om de Koningskamer, en hoe de “entree” er naartoe tot in den treure werd geanalyseerd.
Maar dat daarachter, als je naar beneden ging, een Koninginnekamer was.
Hier was vrijwel niets over bekend.
“De weg naar beneden, is de weg omhoog,” zei hij.
En we spraken over Jezus en van Gogh.
Wanneer de weg naar beneden niet eindigt in gered worden, en ook niet in 7 Figures, maar in de dood.
Tijdens mijn gesprek met Marieke uit Amerika was ik nog steeds door het dolle heen van mijn leuke dag én van de kers op de taart;
Cookie stond gewoon thuis.
Nadat ik vanuit Credible in paniek mijn hele route terug had afgespeurd op zoek naar Cookie –  langs Fabrics & More, Blommers, en zelfs de vertrekkende dames van de vintage per kilo die me ook niet verder konden helpen – was ik naar huis gegaan waar Cookie op het plankje van de hal op me wachtte.
“Ik ben zo blij dat ik Cookie weer heb!” stuiterde ik aan de telefoon.
“Ach, zij wilde gewoon ook niet naar die vintage sale,” zei Marieke.
Dat vond ik een plausibele verklaring.
“Ik denk dat zij ook meer met mannen heeft,” zei ik.
Ook vertelde ik Marieke dat de vermissing van Cookie eigenlijk de druppel was. Want dat ik gewoon veel eerder had moeten inzien dat ik niet naar de Honig moet gaan.
“Want weet je nog, dat we daar jaren geleden waren?” herinnerde ik Marieke aan een middag op één of andere eetmarkt die we helemaal verkleumd hadden doorgebracht.
“En dat er een rij van meer dan een half uur stond bij de koffie?”
Marieke wist dat nog precies.
“Maar dat was de Vasim hoor.”

~Lauren/ LS Harteveld

facebook links: Fabrics & More Nijmegen,
(hun vestiging in Arnhem!)
Blommers Bar (“Rotterdam’s Kwartier”);
Blommers Coffee (“Klein Berlijn”);
Vintage per Kilo (de volgende is Utrecht);
Altijd balsem of friet voor de ziel: Credible

En het Honigcomplex, dat ik wel een heel groot excuus verschuldigd ben na deze post!

De foto’s van onze Atomic Blonde shoot in Klein Berlijn en het gouden gebouw tegenover het station komen op: 
LS Harteveld Facebook
LS Harteveld Twitter
en ik zit op Linkedin!

.
Over Zeg maar lauren

Ik schrijf hier voornamelijk over mannen, films, boeken en biggen.
De subscribe staat op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.