{ oorspronkelijk gepubliceerd in 2014, privé nieuwsbrief }

In principe lees ik geen boeken. Dat is natuurlijk niet zo mooi.
Eén tree lager op de ladder der ongeletterdheid en je staat in een oranje mini-jurk, met een Bavaria in je gemanicuurde hand op je Weber barbecue (of nou ja, die van je man dan) hamburgers te bakken.
Maar toen kwam ik erachter dat Harry Mulish ook geen boeken las. Zelfs geen Harry Potter en Twilight. Sindsdien ben ik een schaamteloze non-reader. Zeggen dat je geen boeken leest is grappig, getuigt van zelfrelativering, en ach, als niemand kijkt kun je altijd nog stiekem een boek lezen. Dat is inmiddels een paar keer voorgekomen.

Als heteroseksuele veertiger met een voorliefde voor jonge mannen lees ik (heel verrassend) uitsluitend in Amsterdam wonende in meer of mindere mate getergde woordkunstenaars. Zeg maar het type waar Abdelkader Benali laatst nog een hele rant tegen heeft staan houden. Over dat het allemaal hoogopgeleide, neurotische drop-outs zijn met een veels te klein leefwereldje bla bla bla.
Maar goed, genoeg geluld over mannen boven de 30. We gaan beginnen.

Fretz 2025
door Johan Fretz
door mij ontdekt: oktober 2012

Het begon na een half dozijn tv optredens voor mij pas bij een uitzending van DWDD, laat oktober.
Toen door een garderobe technische reden (een groen sportvest), fabuleuze belichting (de bleekbruine huid glansde als zijde) en een gapend groot verlangen naar een oude liefde, de vlammen om mijn hart sloegen.
Ik kocht het boek en verwarmde mij een grillige herfst lang aan alle clipjes die ik van Johan Fretz kon vinden, en het verhaal van een slanke, elegante bijna veertiger, die terugkijkt op wat ooit zijn grote liefde was, en wat ooit een grote buik.
Dat laatste staat er nu heel grappig maar dat is om te verbloemen dat ik de laatste twee hoofdstukken bijna aan één stuk gehuild heb omdat het mij zo raakte.
Johan Fretz schreef vanuit zijn 20’s het verhaal dat mijn gemiste geliefde geschreven zou kunnen hebben, gedacht zou kunnen hebben, there and now, in de herfst van 2012.
Mijn gemiste geliefde zat ergens in Dubai of Singapore, met een soepel vallend maatpak, in een onbetaalbaar hotel, mijmerend met een trouwring om zijn slanke vinger.
En ik zat thuis te huilen. 
Onlangs vertelde Johan Fretz dat zijn nieuwe boek een heel ander onderwerp heeft.
“Het gaat over een veertiger die zijn grote liefde is verloren. Dus het gaat niet over politiek, of dat ik minister president van Nederland wil worden.”
En ik vroeg mij af wie in hemelsnaam dacht dat Fretz 2025 daar wel over ging.

De Belofte van Pisa
door Mano Bouzamour
door mij ontdekt: november 2013

Het begon met een postzegel-sized zwart-wit foto’tje op de site van Pauw en Witteman, waardoor ik dacht:
“Noooouuuuuu…… dat zou zomaar eens een mooie jongen kunnen zijn.”
Rond de klok van elf zat ik met verse munt thee, dadeldroomballetjes en twee katten verend van opwinding voor de buis.
Een gespierd jeugdig postuur met spannende kuif verscheen in beeld.
“Ik heb hier twee jaar naar uitgekeken,” zei het.
Ik ook.
Ik heb hier ook twee jaar naar uitgekeken.
Ik wist niet dat je bestond, mijn prachtige, sexy, intrigerende Mano Bouzamour, maar ik kijk alsnog met terugwerkende kracht twee jaar naar je uit.       
Wat volgde was een surrealistisch gesprek. En wel om twee redenen.                
Ten eerste zat de tafel vol inmiddels opgewonden vrouwen die waren uitgenodigd om het over de lustpil voor vrouwen te hebben. Eén van de vrouwen had het nog over het Johnny Depp effect, om aan te geven dat gebrek aan lust een relatief begrip is.
Dat noch Pauw noch Witteman benoemden dat het Johnny Depp effect op dat moment volop aan de gang was, geeft aan dat er op de regel verhalen van gasten niet te koppelen, geen uitzonderingen worden gemaakt.
Stoïcijns trokken zij de dames stroef door de voors- en tegens van het libido verhogende middel heen, in plaats van de natuur zijn gang te laten gaan.
Of het natuurverschijnsel toch op zijn minst te benoemen.     
Ten tweede werden er aan de dadeldroomoog- knipperende Mano Bouzamour vragen gesteld zoals hoe het is om als Marokkaanse jongen op te groeien op een elitaire school in Amsterdam Zuid.
Over cultuurverschillen.
Dat soort dingen.
Mano tuitte dan meestal zijn hartvormige mond terwijl hij geduldig luisterde naar Jeroen Pauw, die een zorg en liefde in zijn stem legde, die je ineens deed begrijpen waarom daar 243 keer iemand was ingetrapt. 
Niemand vroeg hoe het was om als homoseksuele jongen op te groeien in een Marokkaanse gemeenschap.
De olifant stond midden op de tafel, tussen de opgewonden vrouwen, voor Jeroen Pauw die op flirtfactor 10 stond.
En naast Mano Bouzamour die zijn prachtige wenkbrauwen fronste toen de olifant op tafel poepte, vlakbij het glas van de altijd rustige en beheerste Paul Witteman. 
Niemand had het over die olifant. 
Waardoor ik, opgewonden maar ook een beetje uitgeput na een uur zulke opwindende televisie, begon te denken dat ik het allemaal gedroomd had. Was Mano Bouzamour dan niet homo?
Ging De Belofte van Pisa helemaal niet over dat het zo lastig is om homoseksueel te zijn in de Marokkaanse gemeenschap?
Het leven liet mij geen keus dan het boek te kopen. Voor ik het in zijn geheel las, scande ik de seksscenes. Het waren allemaal meisjes.
Omdat dit een recensie is, zal ik iets zeggen over de schrijfstijl van Mano.
Die. Jongen. Kan. Schrijven.
Dit is geen half werk. Dit is géén verteller die – zoals ik – zichzelf als uitgangspunt neemt, er dan een olifant of ander fictief figuur bij verzint, het geheel met een bloggerig sausje overgiet en het ego document vol taalfouten bij Prometheus op tafel flikkert.
Hier is aan gewerkt.
Het show don’t tell principe is tot in de laatste allitererende alinea uitgewerkt. De vergelijkingen vliegen om je vagina, so to speak. 
Een paar jaar voor zijn debuut heeft Mano een verhalen wedstrijd gewonnen, het Rozentuin Festival. Vimeo heeft nog een video, die ik hier niet klikbaar maak, want als je hem wil zien dan mag je er moeite voor doen vind ik.
Die twintig minuten theater van een 19 jarige Mano zonder kuif, maar met djellaba, een trommel, en een bewierookte voordracht waar je de woestijn op je huid voelt en de pijn in je hart, maken duidelijk waarom Mano de meest veelbelovende schrijver van zijn generatie is. 
En om te kijken of ik die olifant wel of niet goed had gezien, heb ik Mano opgezocht. Twee weken nadat zijn boek uit was.
En het enige wat ik kan zeggen is: als lustpil voor vrouwen werkt ‘ie uitstekend.

Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn 
door Yuki Kempees
door mij ontdekt: april 2014

Ik stond op een barbecue. Het ging over voetbal, zoals alles buiten mij bij hem om voetbal leek te gaan. Iemand vroeg of ik een braadworst wilde, iets waar ik als vegetariër-met-uitzonderingen normaal gretig op toehap, maar ik had geen honger.
Ik wilde weg.
Ouders die continu op elkaar reageerden, kinderen die in eenzelfde sociale kluwe de hierarchie uitvochten met goed- of kwaad bedoeld stoei gedrag. Ik had buikpijn. Zelfs de seks waarbij ik vaker klaarkwam dan goed voor mij was, waar ik meer deed dan waarvan ik acte wil hebben, en waarbij ik meer van hem hield dan ik toe kon geven, zelfs die woog niet op tegen de sociale martelgang die ik nu moest ondergaan.
Het enige voordeel was dat ik nooit bang hoefde te zijn dat mijn voetballiefhebbende bedpartner in het incest wereldje van de Amsterdamse schrijvers zat.
“Dat? Oh dat is Yuki,” beantwoordde iemand een vraag waarvan ik vergeten was dat ik hem had gesteld.
“Hij neukt iedereen en schrijft een boek.”
Drie honden en een bal raasden voor de rennende jongen over het veld. Een shirt was met de armen om zijn middel geknoopt. Hij had een wasbordje. Ik besloot hem te haten.

Achteraf was dat natuurlijk dom en onvolwassen. Ik had natuurlijk mijn partner spontaan moeten dumpen en over moeten te stappen op voetballer 2.0 die wel boeken las. Maar dat bracht andere problemen met zich mee, want Yuki was mijn type niet. Ik viel op donkere net iets te stevige mannen (haat aan de personal trainer door wie Johan Fretz er nu al weer 10 kilo af heeft), veel te gespierde mannen (lof voor de personal trainer waardoor Mano er 20 kilo spieren bij heeft), en mannen met grote bruine kinderlijke ogen.
Yuki had kleine ogen, als een roofdier, net als ik.
Hij was blank, net als ik.
Yuki blogde. Net als ik.
En Yuki deed het met iedereen.
Iets waar men mij altijd van verdacht en wat pertinent niet waar was. Als ik het met Yuki deed kon ik net zo goed direct het hele elftal nemen, want mijn reputatie zou dan toch al onherstelbaar beschadigd zijn. De beslissing hem te haten was dus uiteindelijk een weloverwogen keuze. 
En Yuki kende mij niet. Hij zou er niets van voelen.
Fast forward. 2014. 
Ik sta in een Bruna. Ik moet wachten. Lang. Veels te lang. En ondertussen staart het boek van Yuki mij aan vanaf het schap.
Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn.
Wat een debiele titel. Zal ik de achterflap lezen? Even lekker gruwelen bij de hipsterfoto en dat gezeik uit de Linda, Cosmo of welk ander damesblad ze maar hebben genomen om uit te citeren waarom dat veels te blanke, slungelige luie roofdier Yuki Kempees zogenaamd gelezen moet worden?
Dat kon geen kwaad toch?
En ik draaide het boek om.
En ik las.
En ik zag een man die niet probeert te verbergen wie hij is. Een man die zegt: “Nee, het is niet mooi, maar dit is wie ik ben, en dat is misschien niet iets om trots op te zijn, maar het levert wel een goed verhaal op.”
Ik las het boek van de man die blogt over alles wat hij fout had gedaan, er slordig een literair sausje overheen gooit, en het verhaal vol spelfouten op het bureau van Oscar van Gelderen gooit en er zijn schouders over ophaalt. 
Kom maar op.
Haat me. Veracht me. Bewonder me. Heb me lief.
En ik zal het allemaal met liefde omarmen.

In Yuki zag ik mijzelf.

~Lauren

PS Koop hier het boek van Mano, van Johan en hier van Yuki Kempees. Ja, alle drie ja. Wees blij dat t geen heel voetbalelftal is. 

Facebook
Twitter
en ik zit op Linkedin