columns van Menno de Bree – het eeuwig tekort | vijf sterren

Deze week las ik een artikel van Menno de Bree
Deze speech is ook als TedX talk te bekijken.
Inmiddels volg ik zijn Fd columns op Linkedin en heb ik zijn nieuwe boek gekocht.
Daarover gaat deze post.

Als er ooit iemand mijn werk analyseert, dan hoop ik dat het opvalt dat ik nooit recensies schrijf over films waar ik niks aan vond.
Of nou dat is niet helemaal waar, want ik vond geen biet aan “Mother” maar heb er één, twee blog posts aan besteed op mijn alleroudste blog waar volgens mij niemand meer komt.
Ik voelde me een beetje een slacker dat dit blog ondanks mijn keus fulltime schrijver te zijn, nog geen nieuwe posts heeft, en dat ik überhaupt niet weet wat ik ermee moet.
Want al mijn Nederlandse posts plaats ik hier.
En mijn Engelstalige dagboek op Lauren Harteveld punt com.
Dus waarom zou ik mijn oude blog aanhouden? Behalve dan dat er nu nog posts opstaan die nog niet in boekvorm zijn verschenen, dus het is een soort magazijn.
Anyway!
Menno de Bree heeft een website waar alleen maar heel groot (wel heel mooi!) Menno de Bree opstaat; dus toen voelde ik me al direct minder schuldig.
Blijkbaar als je heel leuk bent, en er provocerende meningen op na houdt, dan word je ook zonder website gevraagd.
Mits!
Mits je een gewone baan hebt, en voor je werk ook nog wel eens een congresje mag bezoeken, zodat iedereen je tegenkomt en denkt:
“Wat een leuke vent die Menno! En dat voor een filosoof. Kunnen we hem niet vragen voor *vul in willekeurig event of programma* *vraagteken*”
Menno de Bree werkt bij het universitair medisch centrum in Groningen, en daar profiteert iedereen van, want de columns over de werkvloer in zijn boek Het Eeuwig Tekort zijn een feest van herkenning.
Tenminste dat neem ik aan, want ik ben er vijftien jaar niet geweest.
Ik was yogajuf.
Maar ik hou er rekening mee dat ik terug moet naar de werkvloer om mijn nieuwe bestaan als schrijver van whatever-the-fuck-I-want te financieren.
En wat is er dan leuker dan om te lezen dat je je werk ook met frisse tegenzin mag doen?
Dat je collega’s “nutvrienden” zijn, en dat je dus met hen geen activiteiten moet ondernemen die voor je “genotsvrienden” zijn.
Zoals borrelen of dagjes uit.
Niet (te) doen met collega’s.
En van de lijst kwaliteiten waar Menno de Bree sollicitanten op beoordeelt word ik ook vrolijk.
De kandidaat moet het hele leven als speelkwartier zien, en hard vanuit de onderbuik lachen om Gumbah. Een goed gevoel voor absurditeit is essentieel en “gezond verstand” absoluut uit den boze.
Want dan kunnen ze iedereen wel aan gaan nemen bij het Universitair Medisch Centrum.
Ook heb ik eindelijk iemand ontmoet met een nog groter wantrouwen naar trainers, mindfulness, en productiviteitscursussen, en een regelrechte afkeer van werkgevers in het algemeen. Een “doffe haat” die hij tot in de puntjes heeft leren koesteren in zijn twee jaar als neomarxist.
Voor wie nog steeds de illusie heeft dat Menno de Bree ook maar enigszins te kneden is als werknemer, geeft hij ergens een korte omschrijving van zijn weerzinpunten:
“Ik heb een enorme hekel aan pseudopositiviteit, eufemismen, als objectieve waarheden gepresenteerde persoonlijke voorkeuren, verborgen hiërarchieën, pseudowetenschappelijke bla bla, en kunstmatige opgedrongen gespreksvormen.”
Dat er binnen een chique instelling als het UMC behoefte is aan mensen die schrijven waar ze zin in hebben, inclusief het fileren van de dynamiek op de werkvloer, dat is voor mij het beste nieuws van 2018.
Daar moet ik heel hard om lachen.
Vanuit de onderbuik.