Menno de Bree – Zeg maar Lauren

De Grote Purpose Show met LS Harteveld

Gepubliceerd op 30 januari 201912 april 2019 door LS HarteveldEen reactie plaatsen

Sinds gisteren volg ik een account dat voor Twitter een Nijmeegs jaren 80 feestje organiseert.
Nu ben ik toevallig dol op de jaren 80, maar ik hou absoluut niet van feestjes.
Ook via Twitter spreek ik uitsluitend één op één af, en op mijn eigen initiatief.
Ik ben difficult en complicated in de sociale omgang, op een niveau waarvan je helemaal niet wist dat difficult en complicated bestond.
Tenminste…als het gaat om dingen die alleen voor de gezellig zijn! Zoals daten of vriendschap.
Maar als er een lezing of een voorstelling is, dan vind ik het ineens veel vaker leuk om te komen. En waarschijnlijk word ik dan je grootste fan, en ga ik erover schrijven.
Bijvoorbeeld op dit blog Zeg maar Lauren, waar ik de afgelopen maand over Bohemian Rhapsody heb geschreven (die ik inmiddels 11 keer heb gezien);
Ik heb over Carl Cederstrom geschreven, na een lezing in de Lux, maar dat was op mijn Engelstalige blog; En ik heb ook heel veel over columnist-met-inhoud Menno de Bree geschreven.
Of filosoof-met-humor Menno de Bree.
Het is maar hoe je het bekijkt.
Maar om jaren 80 feestjes geef ik niks, want ik hou gewoon niet van feestjes. Bij het Nijmeegse Boekenfeest bijvoorbeeld (waar ik überhaupt niet meer kom omdat ik dat intellectueel niet bij kan benen) haak ik echt af op het moment dat rond middernacht de voetjes van de vloer gaan.
Maar dat account op Twitter, dat dat jaren 80 feest organiseert?
Het enthousiasme spat er vanaf en dat is aanstekelijk!
Zo staat er in de gepinde aankondiging van de editie op 9 maart:
“Let wel! Van deel 1 zijn nog niet alle lichamen geborgen.”
En vanmorgen Twitterde het feestaccount:
“Al dansend en springend begin ik de dag! Bijna 80stweetpartwee! Ik kan niet wachten!”
En het is dit enthousiasme, dat ik de laatste maand, jaren, mijn hele fucking leven, gemist heb in BIJNA ALLES.
Gisteren nog, kreeg ik een mailtje terug van iemand;
bij een organisatie;
– die ik beide heel discreet niet zal noemen-
die Menno de Bree geen optreden in Nijmegen wil geven.
En ik heb hartelijkere brieven gekregen van de belastingdienst.
Zelfs de afwijzing van mijn bloedeigen manuscripten, van een uitgever die ik vorig jaar heb aangeschreven, was nog prettiger om te lezen.
Uit de afwijzing van de uitgever sprak tenminste nog een soort Het Bureau-achtige levensmoeheid. Van een club mensen die je niet met goed fatsoen kunt lastigvallen met een done-for-you tweetalig oeuvre en een plan om de wereld te veroveren.
Daar kunnen ze echt niet aan beginnen.
Er moet ook nog gewoon gewerkt worden.
Dat.
De afwijzing voor de lezing, die dus niet eens voor mezelf was maar een eerste poging om Menno de Bree naar Nijmegen te halen, wist mij in zes woorden bovenop de kast te krijgen.
De stoom spoot uit mijn oren, en ik had een FUCK THAT SHIT MOMENT van jewelste. Ik besefte ook meteen wat ik verkeerd had gedaan.
Ik had na een email van Menno de Bree waarin hij zei het leuk te vinden weer eens naar Nijmegen te komen, nagelaten om te BESLUITEN dat hij naar Nijmegen kwam.
Yoda zegt het al:
“Do or do not. There is no try.”
Ik bedoel, wat was mijn plan precies?
Dat ik voortaan iedereen die ik leuk vond, ging lopen pitchen bij de lokale cultuurhuizen of ze Pretty please een geweldige spreker in hun line-up wilden opnemen?
En zo fail-proof is dat niet eens, als het professioneel wordt georganiseerd.
Ik heb in bijna lege theaterzalen gezeten.
Ik ben naar boeksigneersessies geweest (dit laatste was overigens niet in Nijmegen, even voor de duidelijkheid) waar Nederlandse bestseller schrijvers zich doodverveelden omdat ze niets te doen hadden.
En dit was in de jaren 90 ook al zo, toen er nog veel meer gelezen werd dan nu.
Dus achteraf gezien rammelde mijn idee om Menno de Bree uitgenodigd te laten worden in Nijmegen, echt van alle kanten.
Maar de afwijzingsemail raakte een punt waar ik zoals gezegd mijn hele leven al aanstoot aanneem:
Het niet herkennen van enthousiasme.
En er zelfs uitgesproken negatief op reageren.
Als je een uitgever met een burnout bent, dan zei dat je vergeven.
Maar het is volgens mij een houding die gaandeweg genormaliseerd is.
Ik ben 15 jaar yogadocent geweest, en het meest aanstootgevende van dat beroep vond ik de RUST die ervan uit diende te gaan. Terwijl ik meer de behoefte voel mensen wakker te schudden dan om ze in slaap te sussen.
Want is het leven niet: Je wordt geboren; Je gaat keihard werken om er iets van te maken ; En je gaat dood.
Einde verhaal.
WAAR ZIT HIER RUST?!
Nergens toch?
Het allerbelangrijkste, om niet te zeggen het enige, dat ertoe doet in het leven is dat je als de wiedeweerga uitvindt waarom je op aarde bent. Uitrusten klinkt als een activiteit die noodzakelijk wordt zodra je NIET weet waarom je op aarde bent, en je daarvan moet uitrusten.
Bijvoorbeeld omdat je geld moet verdienen met stom werk.
Zoals het organiseren van lezingen, het afwijzen van honderd schrijvers per dag, of 200 kilometer moeten reizen voor een boeksigneersessie waar alleen LS Harteveld komt opdagen.
DAN heb je rust nodig.
Maar zo n leven dient heel goed overwogen te worden. Kosten-baten-wise. Want je staat gewoon al je energie in de plomp te gooien voor een pay cheque.
Zodra we eenmaal in de kinderen-hypotheek-tot-over-de-oren-in-de-verplichtingen fase zitten, dan is het gewoon te laat.
Dan begrijp ik wel dat je yoga nodig hebt.
Mijn oprechte excuses dat ik dat dan nu niet meer geef.
Maar ik geloof dat ik geschikter ben om mensen te gaan waarschuwen dat ze veel beter op moeten passen voordat ze hierin stappen.
Het is mijn visie dat er onnodig veel mensen achter hun zeven delen van Het Bureau eindigen, omdat niemand ons vertelt dat we ons nooit moeten binden tot we hebben ervaren wat het verschil is tussen een HELL YES, en een taking one for the team.
Het verschil tussen een HELL YES en een geen idee hoe lang ik dit volhoud maar als ik er genoeg bij drink dan kan t misschien nog een maandje lijden.
Een HELL YES en een als ik nou ga mediteren dan red ik het misschien net tot de zomervakantie.
En dat we tegelijkertijd God, die ons met de regelmaat van de klok een fantastisch avontuur voorzet, steeds afwijzen.
“Nee komt nu niet zo goed uit.”
“Dat organiseren we niet.”
“Dat is niet netjes, want die en die persoon voelt zich dan gepasseerd.”
???????
DAN lig je dus iedere maandagavond op je yogamat om je energie in balans te brengen. Om te ontspannen. Maar als je avonturen beleeft en geweldige dingen doet, dan HOEF je helemaal niet te ontspannen. Dan heb je daar echt geen tijd voor.
Het is niet zo dat ik geen empathie kan opbrengen voor wie hard moet werken in een baan die hij niet leuk vindt. Dat kan ik juist wel. Maar waar ik me met hand en tand en pen tegen verzet is het idee dat we dit normaal vinden.
Dat “het leven nou eenmaal niet alleen leuk is”.
En dan denk ik: Dat klopt!
Maar als je PURPOSE hebt, of enthousiasme herkent, of opspringt bij jaren 80 feestjes van €6 op 9 maart terwijl je niet eens van feestjes houdt,
DAN IS DAT JE LEUK.
DAT IS ENERGIE.
En ik weet dat ik moet stoppen met in blokletters schreeuwen, maar ik lag gisteravond in bed, en de email lag me nog steeds zwaar op de maag, en ik dacht gewoon:
Dit kan zo niet langer.
Ik moet NU opstaan en laten zien dat het anders kan.
Dat je net als die mensen van dat jaren 80 feestje, gewoon goud te pakken hebt als je goede zin krijgt, en je bloed voelt stromen naar allerlei delen van je lichaam die zich niet voor public display lenen.
En dat het ENIGE dat je in dit leven hoeft te doen is dat te volgen, en te connecten met andere mensen die dat ook doen.
En vooral NIET connecten met mensen die dat niet doen.
Dat ik als yogadocent 15 jaar heb moeten doen alsof ontspannen me een goed idee leek, dat is al erg genoeg. Maar dat ik nu ook als schrijver, mezelf wil inperken tot schrijven, en cultuur wil doorschuiven naar de cultuur people, en filosofie naar de lezingen people, enzovoorts?
Dat is niet alleen totaal zinloos, want die mensen voelen daar helemaal geen energie bij want het is niet hun idee. Dat is bovendien kei-stom, want ik ontzeg mezelf dan de energie.
Dan ben ik degene die tegen God zegt:
“Nou, die grote pot met filosofen, dat lijkt me wel heel leuk, maar dat komt me niet zo goed uit, want dat is mijn werk niet.”
“Al die knappe schrijvers, dat lijkt me wel heel leuk om daarmee van gedachten te wisselen, maar dat is mijn werk niet.”
“Al die Nijmegenaren die van die leuke dingen organiseren, leuk hoor, maar ik ga nu even achter mijn bureau 2000 woorden tikken want dat moet ook gebeuren.”
Straks heb ik nog yoga nodig man, als ik al die potten met energie en inspiratie ongeopend weer terugstuur naar boven.
En daarom heb ik besloten dat ik voortaan niemand meer doorstuur.
Als het klikt tussen ons, dan ben ik je host in Nijmegen of ik kom met mijn telefooncamera naar waar jij woont, en dan gaan we live op Facebook.
Ik noem het De Grote Purpose Show met LS Harteveld.
En misschien zijn er hier in Nijmegen wel mensen die het leuk vinden om De Grote Purpose Show met LS Harteveld te hosten en een café op 36 graden op de schaal van Richter willen aanbieden waar ik een gast kan ontvangen.
Een gast met wie het goed klikt, en die me minimaal één keer ongelofelijk aan het blozen maakt.
Een paar maanden geleden was ik bij Credible, en toen zat daar een vrouw samen met een man, en ze was zo cool!
Ha ha ha.
Heel ontspannen, ze had het over werk, en had duidelijk ergens een leidinggevende positie.
Ook de man die bij haar was vertoonde niet het kenmerkende, pleasende gedrag, dat bij een date te verwachten viel. Of bij iedereen die bij zo n geweldige vrouw aan tafel mag zitten, mind you.
Toen de man even weg was, sprak ik haar aan, en ze bleek een powervrouw van heb ik jou daar!
Met zulke mensen ga ik dan in gesprek, in De Grote Purpose Show.
En met Nijmegenaren natuurlijk.
De komende weken ga ik er een beetje over nadenken, maar als je ideeën hebt of te gast wil zijn in De Grote Purpose Show met LS Harteveld – op (live) video, of in het echt (in een zaal of café), neem dan contact met me op.
Zolang je me minimaal één keer laat blozen, lijkt me dat ontzettend leuk.

~Lauren/ LS Harteveld

.
Over Zeg maar lauren

Ik schrijf hier voornamelijk over boeken van mooie mannen,
en films over stoere vrouwen.
De subscribe staat op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.

LS Harteveld Facebook
LS Harteveld Twitter
en ik zit op Linkedin!

Klik hier voor mijn Engelstalige blog, 7- Figure Rock Star Writer

— tijdelijk geen verzendkosten dagboeken en erotica + 25% korting—

Je kunt mijn dagboeken en erotica zonder verzendkosten bestellen.
Nadat je je eerste boek in het karretje hebt gelegd, kun je met de vlag rechtsboven de winkel Nederland selecteren.
Gebruik code ONESHIP bij het afrekenen voor de gratis verzending binnen Nederland.

columns van Menno de Bree – het eeuwig tekort | vijf sterren

Gepubliceerd op 29 december 201812 april 2019 door LS HarteveldEen reactie plaatsen

Deze week las ik een artikel van Menno de Bree
Deze speech is ook als TedX talk te bekijken.
Inmiddels volg ik zijn Fd columns op Linkedin en heb ik zijn nieuwe boek gekocht.
Daarover gaat deze post.

Als er ooit iemand mijn werk analyseert, dan hoop ik dat het opvalt dat ik nooit recensies schrijf over films waar ik niks aan vond.
Of nou dat is niet helemaal waar, want ik vond geen biet aan “Mother” maar heb er één, twee blog posts aan besteed op mijn alleroudste blog waar volgens mij niemand meer komt.
Ik voelde me een beetje een slacker dat dit blog ondanks mijn keus fulltime schrijver te zijn, nog geen nieuwe posts heeft, en dat ik überhaupt niet weet wat ik ermee moet.
Want al mijn Nederlandse posts plaats ik hier.
En mijn Engelstalige dagboek op Lauren Harteveld punt com.
Dus waarom zou ik mijn oude blog aanhouden? Behalve dan dat er nu nog posts opstaan die nog niet in boekvorm zijn verschenen, dus het is een soort magazijn.
Anyway!
Menno de Bree heeft een website waar alleen maar heel groot (wel heel mooi!) Menno de Bree opstaat; dus toen voelde ik me al direct minder schuldig.
Blijkbaar als je heel leuk bent, en er provocerende meningen op na houdt, dan word je ook zonder website gevraagd.
Mits!
Mits je een gewone baan hebt, en voor je werk ook nog wel eens een congresje mag bezoeken, zodat iedereen je tegenkomt en denkt:
“Wat een leuke vent die Menno! En dat voor een filosoof. Kunnen we hem niet vragen voor *vul in willekeurig event of programma* *vraagteken*”
Menno de Bree werkt bij het universitair medisch centrum in Groningen, en daar profiteert iedereen van, want de columns over de werkvloer in zijn boek Het Eeuwig Tekort zijn een feest van herkenning.
Tenminste dat neem ik aan, want ik ben er vijftien jaar niet geweest.
Ik was yogajuf.
Maar ik hou er rekening mee dat ik terug moet naar de werkvloer om mijn nieuwe bestaan als schrijver van whatever-the-fuck-I-want te financieren.
En wat is er dan leuker dan om te lezen dat je je werk ook met frisse tegenzin mag doen?
Dat je collega’s “nutvrienden” zijn, en dat je dus met hen geen activiteiten moet ondernemen die voor je “genotsvrienden” zijn.
Zoals borrelen of dagjes uit.
Niet (te) doen met collega’s.
En van de lijst kwaliteiten waar Menno de Bree sollicitanten op beoordeelt word ik ook vrolijk.
De kandidaat moet het hele leven als speelkwartier zien, en hard vanuit de onderbuik lachen om Gumbah. Een goed gevoel voor absurditeit is essentieel en “gezond verstand” absoluut uit den boze.
Want dan kunnen ze iedereen wel aan gaan nemen bij het Universitair Medisch Centrum.
Ook heb ik eindelijk iemand ontmoet met een nog groter wantrouwen naar trainers, mindfulness, en productiviteitscursussen, en een regelrechte afkeer van werkgevers in het algemeen. Een “doffe haat” die hij tot in de puntjes heeft leren koesteren in zijn twee jaar als neomarxist.
Voor wie nog steeds de illusie heeft dat Menno de Bree ook maar enigszins te kneden is als werknemer, geeft hij ergens een korte omschrijving van zijn weerzinpunten:
“Ik heb een enorme hekel aan pseudopositiviteit, eufemismen, als objectieve waarheden gepresenteerde persoonlijke voorkeuren, verborgen hiërarchieën, pseudowetenschappelijke bla bla, en kunstmatige opgedrongen gespreksvormen.”
Dat er binnen een chique instelling als het UMC behoefte is aan mensen die schrijven waar ze zin in hebben, inclusief het fileren van de dynamiek op de werkvloer, dat is voor mij het beste nieuws van 2018.
Daar moet ik heel hard om lachen.
Vanuit de onderbuik.

~Lauren/ LS Harteveld

Menno de Bree, Het Eeuwig Tekort, is net uit.
Over liefde, werk, geluk en ander ongemak.

Ik schrijf over boeken, films en waar ik maar zin in heb.
De subscribe staat op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.

— mijn boeken zijn voor Nederland tijdelijk zonder verzendkosten én met 25% korting verkrijgbaar bij mijn uitgever. Gebruik code ONESHIP.
Nadat je je eerste boek in het karretje hebt gelegd, kun je met de vlag rechtsboven je winkel Nederland selecteren —-

LS Harteveld Facebook
LS Harteveld Twitter
en ik zit op Linkedin!

Klik hier voor mijn Engelstalige blog, over mijn pad naar het worden van een
7- Figure Rock Star Writer

Macht, manipulatie en andere goede bedoelingen

Gepubliceerd op 27 december 201812 april 2019 door LS HarteveldEen reactie plaatsen

Vandaag las ik een artikel van Menno de Bree:
Zo geeft de ideologie van kapitalisme je de schuld van falen op je werk
En dit inspireerde deze eerste gedachten over mijn nieuwe onderwerp, namelijk macht en manipulatie.

In de jaren 90 had je een tekenfilmserie “Pinky and the Brain”
Hierin gingen twee muizen op zoek naar world domination.
Of nou, in elk geval één muis, The Brain.
Dan vroeg Pinky:
“What are we going to do tonight?”
En antwoordde The Brain:
“The same thing we do every night Pinky. Try to take over the world.”
December 2018 zijn machtswellustelingen een stuk minder goed te herkennen, en inmiddels ben ik erachter dat ze vaker wel dan niet uiterst goed vermomd zijn.
Zonder slecht te willen spreken over mijn geheime minnaar weet ik nog dat ik hem jaren geleden zei dat ik nooit iets met hem zou beginnen omdat hij een foute man was.
Dit was ver voor ik wist dat ik eigenlijk uitsluitend foute mannen moet hebben, en andere soorten bij mij uit de buurt gehouden dienen te worden. Dat doen hun vrouwen meestal voor me, dus dat gaat vanzelf.
Ten tijde van dit gesprek was het 8 jaar geleden dat ik mijn hart in vierhonderd stukjes bij elkaar kon gaan rapen, nadat een foute man en mijn inmiddels ex-beste vriendin erop hadden staan dansen.
Ik had het niet zo op foute mannen.
Mijn toekomstige minnaar voelde zich aangevallen door mijn vaststelling dat hij fout was, en drukte me op het hart, waar de lijmresten van de vorige keer nog aanhingen:
“Je moet echt beseffen dat ik nooit iets tegen je zin in zou doen!”
Waarop ik heel hard begon te lachen.
“Natuurlijk niet!” zei ik. “Dat is voor amateurs! Jij rust niet voor ik zo gek op je ben, dat ik je smeek om me te nemen.”
Machtsmisbruik zoals bij Pinky and the Brain herkennen we nog wel.
En tegen mannen die iets tegen je zin doen, daar hebben de meesten van ons ook wel een beeld bij.
Maar mannen die je regelrecht uit je broekje charmeren?
Die je gierend verliefd maken met leuke grapjes, en geanimeerde gesprekken, en je zelfs zo gek krijgen dat je sympathie hebt voor hun persoonlijke situatie;
Problemen op het werk, en thuis, en vijf bloedjes van kinderen uit een eerder huwelijk waar al alimentatie voor moet worden betaald.
Helaas is er geen plek is voor jou, maar dat ligt niet aan jou!
Want ze hebben er gewoon toch zo n puinhoop van gemaakt, ach, ach…
DIE mannen sluit je in je armen.
Want ze zijn zoveel leuker dan die betrouwbare heren die al zenuwachtig worden bij het idee een drankje met je te moeten gaan drinken.
En saai zal het nooit worden, met zo n spannende man.
Dus de muizen en de mannen; dat redden we allemaal nog wel.
Ook zo n spannende maar erg leuke man zal door de meesten wel herkend worden als bad news.
Sinds kort heb ik als hobby moeilijke structuren ontrafelen, tot je weet waar de kern zit. De kern is altijd hetzelfde punt, namelijk het moment dat je de verantwoordelijkheid, en daarmee de macht, uit handen hebt gegeven.
En daarna ga ik strategieën bedenken om toch mijn zin te krijgen. Of wat gelukkig ook heel vaak voorkomt – strategieën voor iemand anders bedenken waardoor zij kunnen krijgen wat ze willen.
Met name werkvloer situaties zijn daar heel geschikt voor, maar ik ben ook goed met relaties manipuleren.
Het werkt eigenlijk altijd hetzelfde.

Stap 1 is: herkennen waar die ander je mee gijzelt

Waar ben je aan gehecht? Voorbeelden zijn: je baan, je inkomen, liefde, je eigenwaarde. Maar ook: aardig gevonden worden en een afkeer van het gebruik van methoden a.k.a. wapens die je niet gepast vindt om je gelijk te halen.
Als iemand weet dat je een probleem toch niet doorlekt naar de pers, omdat je je loyaal voelt aan het bedrijf, dan is dat slecht voor je machtspositie.
Als je partner weet dat je toch niet weggaat omdat je twijfelt of je nog wel ooit aan de man of vrouw komt, dan is dat slecht voor je machtspositie.
Maar gijzeling kan ook van onder naar boven: Als jij gehecht bent altijd als Beste Werkgever uit de bus te komen, dan maakt je dat chantabel.
Voor je het weet ga je sturen op individuele gevallen
Dus ik laat je eerst zien waar je allemaal op manipuleerbaar bent, en waar die ander dus een staak tussen je wiel steekt.
De snelste manier om controle terug te pakken, is door bereid te zijn alles te verliezen. Alleen dat geeft volledige vrijheid, en je trekt er de absolute macht mee naar je toe.
Degene die het meest gehecht is aan een bepaalde uitkomst, betaalt de grootste prijs.
Als het geen optie is je volledig van de uitkomst los te maken, gaan we na hoeveel je bereid bent te betalen voor de uitkomst.
Wat is het losgeld dat je bereid bent te betalen aan de gijzelnemer.

Stap 2: het belang van de ander

Dit is ook een makkie. Want dit gaat altijd om het verkrijgen van, en de controle over, dingen die schaars zijn:
Tijd, geld, liefde, macht, status.
Bovendien heb je al een conflict dus heeft die ander je waarschijnlijk vaak genoeg duidelijk gemaakt waar jullie niet lekker matchen.
Nu komt het aspect verborgen manipulatie om de hoek kijken!
Want als je open en bloot ruzie hebt gemaakt, dan is dit meestal vrij snel duidelijk. Maar sommige mensen vechten door uiterst redelijk te lijken.
Die weten het zo te draaien dat ze net doen alsof er geen tegengestelde belangen zijn, en er een soort hogere ethische waarden zijn, bijvoorbeeld “eerlijkheid”, “transparantie”, “loyaliteit”.
Jesse Klaver die gebrek aan transparantie aanhaalde om het wegsturen van de twee medewerkers met de geheime affaire te rechtvaardigen?
Don’t be fooled guys.
Transparantie is een wapen, net zo hard als achterkamertjespolitiek dat is. Het één is niet beter of slechter dan het ander, en je hebt als partij alle wapens nodig.
Dat Groen Links er twee de laan uitstuurden die juist heel goed waren in het discreet hun eigen agenda doorduwen, dat zal ze nog duur komen te staan.
Wees dus altijd hyperalert als mensen met een gemeenschappelijk doel (een transparante partij) of gemeenschappelijk wapen (transparantie) aankomen.
Net doen alsof er een eenduidige gemeenschappelijke agenda is, is pure manipulatie zodat jij je schuldig gaat voelen als je voor je eigen belang opkomt.
Of je eigen geneugten nastreeft.
Het kan dus zijn dat je bij punt 2, het belang van de ander, even uit het lood geslagen bent omdat het ontmaskeren van “jullie” gezamenlijke agenda voelt alsof je vrijwillig je linkerarm afstaat.
Earth to deceived citizen: Er was helemaal nooit een gemeenschappelijke agenda.
Dat ding was een rookgordijn zodat jij je eigen voeten niet eens meer kon zien, laat staan je eigen belangen.
Oké, punt 2, de belangen van de ander?
Hebben we die helder in termen van geld, liefde en tijd?
In geval van Jesse Klaver was het dat hij geen controle had over hen én geen inschatting kon maken hoeveel kiezers de rug naar de partij zouden keren.
Hij zag ook niet dat deze twee politici hun gewicht in goud waard waren. Met die twee had je de wereld kunnen veroveren, zoveel is duidelijk.
Maar goed, ik zou zeggen stem gewoon op een Marianne Thieme de volgende keer en verder naar punt 3!

Stap 3. Bedenk 2 oplossingen voor het probleem van de tegenstander, beide met behoud van ego voor alle partijen,

Oplossing 1 is een gedeescaleerde versie van wat jullie nu hebben.
Bijvoorbeeld Jesse zegt tegen het liefdespaar:
“De meest voor de hand liggende oplossing is dat jullie beide de partij verlaten.
Dan hoeven we ook niet tot in detail te analyseren, waarom dit mis ging, waar de verantwoordelijkheden van de partij in deze liggen enzovoorts.
Dan gaan we gewoon uit elkaar.
Wat gebeurd is, is gebeurd.”
Alsof hij zich plotseling iets bedenkt leunt Jesse achterover.
“Ik wil toch ook nog een ander voorstel doen! En ik heb dit nog helemaal niet precies uitgedacht, maar ik wil het jullie toch voorleggen.”
En alsof hij het allemaal zo uit zijn mouw schudt, schetst hij een plaatje waarin de voormalig heimelijk geliefden een voortrekkers rol gaan nemen bij de partij.
Ze worden de spindoctors van Groen Links, en creëren rookgordijnen voor alle moves die nog niet naar buiten mogen gekomen.
Ze leren de hele partij over machtsbelangen en over diplomatie, van hoog tot laag. Het ja zeggen nee doen, wordt er onder gelach en soms een traan, in steeds terugkerende rollenspellen ingedrild, tot iedereen er zo bedreven in is dat ze de ganse kamer, en het volledige electoraat om hun poezelige groene vingertjes winden.
Groen Links wordt de grootste partij van Nederland, en daarna de grootste van Europa. En zelfs Engeland komt vragen of ze misschien weer onder Nederland mogen vallen, omdat ze onze manieren zo prettig en verfijnd vinden.
Wij zijn echte gentlemen, en ons accent klinkt zo charmant!
Zo jolly allemaal!
Mogen ze er please bij?
Jesse is weer gaan zitten.
Hij heeft zijn armen met de bekende opgestroopte mouwen op het bureau liggen, staart even naar de tafel alsof hij zelf ook onder de indruk is van zijn bevlogen speech, en schudt dan een lok uit zijn gezicht.
“Ach, het was maar een ideetje.
De keus is uiteraard helemaal aan jullie.”