Gisteren kwam ik hem weer tegen op de bouwplaats; De man met de baard.
We kwamen op elkaars pad toen ik heel moeilijk deed over het afstaan van mijn sleutels voor de verbouwing van mijn woning, en hij dit soort problemen blijkbaar geacht werd op te lossen.
Geen idee of dit uit hoofde van zijn functie was, of omdat hij de beste people skills had, maar onverwacht stond er een dik ingepakte man met een baard, een bril en een muts in mijn hal. Niet echt een killer outfit zou je zeggen.
Toch was ik zo blown away dat ik spontaan zijn naam vergat hoewel ik zeker weet dat hij zich voorstelde.
Meestal ben ik degene die haar hand uitsteekt maar dit ging op zijn initiatief. Waarschijnlijk stond ik nog naar lucht te happen.
Misschien was het een Pavlov reactie omdat ik die weken ook de serie van baard- en brildrager Martin Koolhoven volgde:
de Kijk van Koolhoven.
Daar zit zoveel opwinding in dat je de Kijk van Koolhoven van de NPO alleen tussen 22.00 en 06.00 mag zien. Hoewel ik hem uitsluitend voor Martin Koolhoven kijk want ik heb een echte SBS6 filmsmaak. Of zelfs RTL7, de meer-voor-mannenzender met actiefilms.
Ik heb in elk geval niets met kwaliteitsfilms of obscure film genres.
Maar als Martin Koolhoven over Italiaanse giallo’s praat, dan hang ik aan zijn bebaarde lippen.
Op dezelfde manier heb ik in de jaren 90 (was het geloof ik) de allereerste serie van Jeroen Krabbé voor de Nederlandse televisie gevolgd. Volgens mij ging het over de geschiedenis van de schilderkunst in Nederland.
Vol trots vertelde ik aan mijn moeder dat ik een echte kunstserie volgde. Mijn ouders hebben tevergeefs geprobeerd mij cultureel te vormen, door mij in de zomers langs de meesterwerken van Europese musea te slepen. Dus ik wilde ze laten weten dat er toch nog iets van terecht was gekomen.
Het was opgenomen in het atelier van Jeroen Krabbé, waar hij dan in een schilderstuinbroek stond met zijn armen over elkaar, rustend op een stevige buik. Met warme stem verhaalde hij over Rembrandt tot Corneille.
Mijn moeder luisterde aandachtig en zei toen niet zonder liefde in haar stem:
“Volgens mij kijk jij meer naar Jeroen Krabbé, dan naar de kunst.”
En uiteindelijk denk ik dat we inderdaad moeten concluderen dat hun opvoeding in niet veel meer heeft geresulteerd (nou ja, noem het maar niets!) dan dat ik schoonheid in mannen kan zien.
Zij zijn mijn muzen.
Zonder mannen zou ik geen letter op papier krijgen en niets hebben om voor te leven. Ik zou op mijn knieën vallen voor God:
“Neem mij dan ook maar meteen mee!!”
En niet eens de moeite nemen er een blogpost over te schrijven.
Which is saying something.
Het is niet alleen zo dat ik kunst alleen interessant vind als het door een aantrekkelijke man wordt gemaakt; Wat hij maakt is slechts een manier om hem te leren kennen.
De man zelf, is de kunst.
Dus dat ik met mijn mond vol tanden stond toen de opzichter, teamleider of projectcoördinator zich aan mij voorstelde, was niet zo gek.
Iemand hoeft voor mij geen kunstenaar te zijn.
Il est l’art.
Dat ik weet dat hij een leidinggevende functie had, was omdat hij het had over “de jongens”.
Anyway, dat was dus maanden geleden. Mijn blown away moment met deze man van de bouwplaats.
Als een echte leider bezegelde hij onze vredesonderhandelingen over de sleutel met een handdruk en woorden:
“Ach ja, we moeten er toch gewoon een beetje uitkomen met elkaar.”
In de daarop volgende weken vertelde ik aan iedereen in mijn omgeving die ook eindeloze dramaverhalen moest aanhoren over niet functionerende radiatoren en talloze monteurs waar ik voor thuis moest blijven, ook het verhaal van de man met de baard:
“Dus toen ging ik zeuren over de sleutels en toen stond er ineens een hele leuke man in mijn hal!”
Het was een manier om mijn geëmmer waarmee ik mijn vriendschappen onder druk zette, toch op een positieve noot af te kunnen sluiten.
Verder had ik niet de illusie dat de stoere man en ik elkaar nou zoveel te melden hadden, maar ik vergat het incident ook niet.
Weken later kwam hij een bouwkeet uit, net toen ik daar rondliep met de bewonersbegeleider, die dozen en afdekzeilen voor me uit de opslag ging halen.
Ik groette hem, en hij groette vriendelijk terug, zonder teken van herkenning.
Maar ook zonder geïntimideerd te zijn.
Wat zo ongeveer de meest sexy manier is om mij een tweede keer tegen te komen.
Een soort:
“Pfoe, moet ik die ook weer groeten. Nou, t moet niet gekker worden hoor.”
Daar doe ik het heel goed op.
Dus met een 6 verhuisdozen, twee afdekzeilen en een fascinatie rijker liep ik in gedachten het bouwterrein af.
Niet alleen omdat hij glansrijk naar het volgende level ging (mannen die de tweede keer ook nog leuk zijn) maar ook omdat ik helemaal niet van baarden hou.
Waarom viel ik er dan wel op?
In de zomer van 2018 heb ik nog een filmpje gemaakt, met mijn oproep voor een tweede minnaar. Mijn eisen waren streng maar rechtvaardig:
Hij moest al een vriendin of vrouw moest hebben, want ik wilde geen hoofdleverancier zijn.
En hij mocht geen baard of snor hebben.
Dus waarom waren er dan mannen met baarden waar ik voor viel?
De eerste die ik me herinner was Jeff Bridges in de film The Big Lebowski.
De film is uit 1998 maar ik heb hem pas veel later gezien, dus dat zal begin deze eeuw geweest zijn.
De tweede leuke man met een baard was een date die ik in mijn blogs Hagrid noemde. We kenden elkaar via een datingsite, en ik viel in die tijd op gladde mooiboys.
Nog steeds eigenlijk wel, maar toen waren ze ook nog heel jong.
Hagrid viel dus totaal buiten de boot.
Bovendien had Hagrid een harem, waar ik ook niet zo van gediend was. Ik was er niet op tegen, en ik kon mijn vinger er ook niet precies opleggen wat het was, maar het sprak niet voor hem.
Achteraf zie ik dat het gewoon een hele praktische overweging was dat ik hem niet als potentiele partner kon zien, omdat ik dat soa-technisch te riskant vond.
Ik was ook herstellende van een soa-fobie, die me 17 jaar in vaste relaties gevangen had gehouden, en ik was nog lang niet klaar voor Hagrid.
En nee ook niet met condoom, want daar kan nog van alles langs of mee mis gaan, waar ik nog niet mee kon dealen.
Maar Hagrid maakte me ongelofelijk aan het lachen de hele tijd.
Ik herinner me dat we videocalls hadden.
Misschien via de datingsite, of MSN. Geen Skype in elk geval.
Maar ik herinner me ze nog, ook omdat zijn katten de hele tijd door het beeld liepen, wat natuurlijk ook vertrouwen gaf dat je misschien toch niet gegangbanged op de GHB zou eindigen. Maar ik vond het toch niet helemaal vertrouwd.
Ik vroeg hem of hij nog op date wilde nu hij wist dat hij mijn type niet was.
Hij antwoordde: “Ja, ik weet ook niet waarom, maar doe maar.”
Daar moest ik hartelijk om lachen.
Tijdens de date was ik toch wel nieuwsgierig wat al die andere vrouwen in hem zagen. Ook daar was Hagrid was daar heel laconiek over.
“Jij blockt je gevoelens gewoon.”
Nu, een jaar of tien later, zie ik dat hij gelijk had. En daarmee was Hagrid de eerste man met de baard die ik in levende lijve ontmoette, en waar ik gevoelens voor had. Al waren ze dan diep weggestopt.
Een andere man uit diezelfde periode was Jan Heemskerk.
Net als Hagrid een reus van een vent, hoofdredacteur van Playboy, en hij is inmiddels twintig of dertig kilo afgevallen, maar toen zat dat er allemaal nog aan.
En in all fairness, daar hou ik gewoon van.
Ik kan vast ook van een slanke Jan houden, maar rond 2010 ging het allemaal wel heel makkelijk.
Anyway, Jan heb ik alleen een keertje op een boekenpresentatie gezien, en daar was hij net zo leuk als op tv.
Dus Hagrid en Jan waren de mannen twee en drie, met een baard.
Dat was alle ervaring die ik had met mannen met baarden, daarna is het stilgevallen. En ik maak ook heel veel hipstergrappen waarbij ik rare gezichten trek, dus ik ben echt niet a bearded man’s best friend.
Misschien dus uiteindelijk niet zo verwonderlijk, dat ik in de videooproep van deze zomer, zei dat ik zonder snor en baard wilde.
Ook de man met de baard van de bouwplaats ontmoette ik pas eind 2018, dus ik kon niet weten dat er beweging zat in die hoek.
Gisteren kwam ik hem weer tegen.
Ik was op de bouwplaats om iets te bespreken met de bewonersbegeleider, maar haar keet zat op slot.
“Goedemiddag,” hoorde ik achter me.
Ik herstelde me redelijk snel ( Na: “Oh jij bent het hoooi!!!”) en legde uit waar ik voor kwam. Hij gaf me antwoord en zei dat het in orde zou komen.
“Hoef ik dat nergens doorgeven?” vroeg ik.
“U bent toch de mevrouw van nummer ( ) ?”
Ik knikte verbaasd. Ik stond er met een grote muts tot over mijn oren, een sjaal, een bril, en ik had een ski-jack aan waarin niemand mij ooit in gezien heeft, en die ook totaal niet lijkt op wat ik normaal draag.
Ik droeg een spijkerbroek en bergschoenen.
Ik zag eruit alsof de fashionpolice me tot diep in de Himalaya zou achtervolgen.
“Ja dat ben ik,” antwoordde ik, me ervan bewust dat ik me nooit meer zonder contactlenzen, hakken en dansende krullen op de bouwplaats mocht vertonen als ik mijn kansen ook maar enigszins open wilde houden.
Hij knikte dat het dan dus geregeld was.
In gedachte schoof ik hem door naar level 3. 

~Lauren/ LS Harteveld

.
Over Zeg maar lauren

Ik schrijf hier voornamelijk over boeken van mooie mannen,
en films over stoere vrouwen.
De subscribe staat op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.

LS Harteveld Facebook
LS Harteveld Twitter
en ik zit op Linkedin!