Sinds gisteren volg ik een account dat voor Twitter een Nijmeegs jaren 80 feestje organiseert.
Nu ben ik toevallig dol op de jaren 80, maar ik hou absoluut niet van feestjes.
Ook via Twitter spreek ik uitsluitend één op één af, en op mijn eigen initiatief.
Ik ben difficult en complicated in de sociale omgang, op een niveau waarvan je helemaal niet wist dat difficult en complicated bestond.
Tenminste…als het gaat om dingen die alleen voor de gezellig zijn! Zoals daten of vriendschap.
Maar als er een lezing of een voorstelling is, dan vind ik het ineens veel vaker leuk om te komen. En waarschijnlijk word ik dan je grootste fan, en ga ik erover schrijven.
Bijvoorbeeld op dit blog Zeg maar Lauren, waar ik de afgelopen maand over Bohemian Rhapsody heb geschreven (die ik inmiddels 11 keer heb gezien);
Ik heb over Carl Cederstrom geschreven, na een lezing in de Lux, maar dat was op mijn Engelstalige blog; En ik heb ook heel veel over columnist-met-inhoud Menno de Bree geschreven.
Of filosoof-met-humor Menno de Bree.
Het is maar hoe je het bekijkt.
Maar om jaren 80 feestjes geef ik niks, want ik hou gewoon niet van feestjes. Bij het Nijmeegse Boekenfeest bijvoorbeeld (waar ik überhaupt niet meer kom omdat ik dat intellectueel niet bij kan benen) haak ik echt af op het moment dat rond middernacht de voetjes van de vloer gaan.
Maar dat account op Twitter, dat dat jaren 80 feest organiseert?
Het enthousiasme spat er vanaf en dat is aanstekelijk!
Zo staat er in de gepinde aankondiging van de editie op 9 maart:
“Let wel! Van deel 1 zijn nog niet alle lichamen geborgen.”
En vanmorgen Twitterde het feestaccount:
“Al dansend en springend begin ik de dag! Bijna 80stweetpartwee! Ik kan niet wachten!”
En het is dit enthousiasme, dat ik de laatste maand, jaren, mijn hele fucking leven, gemist heb in BIJNA ALLES.
Gisteren nog, kreeg ik een mailtje terug van iemand;
bij een organisatie;
– die ik beide heel discreet niet zal noemen-
die Menno de Bree geen optreden in Nijmegen wil geven.
En ik heb hartelijkere brieven gekregen van de belastingdienst.
Zelfs de afwijzing van mijn bloedeigen manuscripten, van een uitgever die ik vorig jaar heb aangeschreven, was nog prettiger om te lezen.
Uit de afwijzing van de uitgever sprak tenminste nog een soort Het Bureau-achtige levensmoeheid. Van een club mensen die je niet met goed fatsoen kunt lastigvallen met een done-for-you tweetalig oeuvre en een plan om de wereld te veroveren.
Daar kunnen ze echt niet aan beginnen.
Er moet ook nog gewoon gewerkt worden.
Dat.
De afwijzing voor de lezing, die dus niet eens voor mezelf was maar een eerste poging om Menno de Bree naar Nijmegen te halen, wist mij in zes woorden bovenop de kast te krijgen.
De stoom spoot uit mijn oren, en ik had een FUCK THAT SHIT MOMENT van jewelste. Ik besefte ook meteen wat ik verkeerd had gedaan.
Ik had na een email van Menno de Bree waarin hij zei het leuk te vinden weer eens naar Nijmegen te komen, nagelaten om te BESLUITEN dat hij naar Nijmegen kwam.
Yoda zegt het al:
“Do or do not. There is no try.”
Ik bedoel, wat was mijn plan precies?
Dat ik voortaan iedereen die ik leuk vond, ging lopen pitchen bij de lokale cultuurhuizen of ze Pretty please een geweldige spreker in hun line-up wilden opnemen?
En zo fail-proof is dat niet eens, als het professioneel wordt georganiseerd.
Ik heb in bijna lege theaterzalen gezeten.
Ik ben naar boeksigneersessies geweest (dit laatste was overigens niet in Nijmegen, even voor de duidelijkheid) waar Nederlandse bestseller schrijvers zich doodverveelden omdat ze niets te doen hadden.
En dit was in de jaren 90 ook al zo, toen er nog veel meer gelezen werd dan nu.
Dus achteraf gezien rammelde mijn idee om Menno de Bree uitgenodigd te laten worden in Nijmegen, echt van alle kanten.
Maar de afwijzingsemail raakte een punt waar ik zoals gezegd mijn hele leven al aanstoot aanneem:
Het niet herkennen van enthousiasme.
En er zelfs uitgesproken negatief op reageren.
Als je een uitgever met een burnout bent, dan zei dat je vergeven.
Maar het is volgens mij een houding die gaandeweg genormaliseerd is.
Ik ben 15 jaar yogadocent geweest, en het meest aanstootgevende van dat beroep vond ik de RUST die ervan uit diende te gaan. Terwijl ik meer de behoefte voel mensen wakker te schudden dan om ze in slaap te sussen.
Want is het leven niet: Je wordt geboren; Je gaat keihard werken om er iets van te maken ; En je gaat dood.
Einde verhaal.
WAAR ZIT HIER RUST?!
Nergens toch?
Het allerbelangrijkste, om niet te zeggen het enige, dat ertoe doet in het leven is dat je als de wiedeweerga uitvindt waarom je op aarde bent. Uitrusten klinkt als een activiteit die noodzakelijk wordt zodra je NIET weet waarom je op aarde bent, en je daarvan moet uitrusten.
Bijvoorbeeld omdat je geld moet verdienen met stom werk.
Zoals het organiseren van lezingen, het afwijzen van honderd schrijvers per dag, of 200 kilometer moeten reizen voor een boeksigneersessie waar alleen LS Harteveld komt opdagen.
DAN heb je rust nodig.
Maar zo n leven dient heel goed overwogen te worden. Kosten-baten-wise. Want je staat gewoon al je energie in de plomp te gooien voor een pay cheque.
Zodra we eenmaal in de kinderen-hypotheek-tot-over-de-oren-in-de-verplichtingen fase zitten, dan is het gewoon te laat.
Dan begrijp ik wel dat je yoga nodig hebt.
Mijn oprechte excuses dat ik dat dan nu niet meer geef.
Maar ik geloof dat ik geschikter ben om mensen te gaan waarschuwen dat ze veel beter op moeten passen voordat ze hierin stappen.
Het is mijn visie dat er onnodig veel mensen achter hun zeven delen van Het Bureau eindigen, omdat niemand ons vertelt dat we ons nooit moeten binden tot we hebben ervaren wat het verschil is tussen een HELL YES, en een taking one for the team.
Het verschil tussen een HELL YES en een geen idee hoe lang ik dit volhoud maar als ik er genoeg bij drink dan kan t misschien nog een maandje lijden.
Een HELL YES en een als ik nou ga mediteren dan red ik het misschien net tot de zomervakantie.
En dat we tegelijkertijd God, die ons met de regelmaat van de klok een fantastisch avontuur voorzet, steeds afwijzen. 
“Nee komt nu niet zo goed uit.”
“Dat organiseren we niet.”
“Dat is niet netjes, want die en die persoon voelt zich dan gepasseerd.”
???????
DAN lig je dus iedere maandagavond op je yogamat om je energie in balans te brengen. Om te ontspannen. Maar als je avonturen beleeft en geweldige dingen doet, dan HOEF je helemaal niet te ontspannen. Dan heb je daar echt geen tijd voor. 
Het is niet zo dat ik geen empathie kan opbrengen voor wie hard moet werken in een baan die hij niet leuk vindt. Dat kan ik juist wel. Maar waar ik me met hand en tand en pen tegen verzet is het idee dat we dit normaal vinden.
Dat “het leven nou eenmaal niet alleen leuk is”.
En dan denk ik: Dat klopt!
Maar als je PURPOSE hebt, of enthousiasme herkent, of opspringt bij jaren 80 feestjes van €6 op 9 maart terwijl je niet eens van feestjes houdt,
DAN IS DAT JE LEUK.
DAT IS ENERGIE.
En ik weet dat ik moet stoppen met in blokletters schreeuwen, maar ik lag gisteravond in bed, en de email lag me nog steeds zwaar op de maag, en ik dacht gewoon:
Dit kan zo niet langer.
Ik moet NU opstaan en laten zien dat het anders kan.
Dat je net als die mensen van dat jaren 80 feestje, gewoon goud te pakken hebt als je goede zin krijgt, en je bloed voelt stromen naar allerlei delen van je lichaam die zich niet voor public display lenen.
En dat het ENIGE dat je in dit leven hoeft te doen is dat te volgen, en te connecten met andere mensen die dat ook doen.
En vooral NIET connecten met mensen die dat niet doen.
Dat ik als yogadocent 15 jaar heb moeten doen alsof ontspannen me een goed idee leek, dat is al erg genoeg. Maar dat ik nu ook als schrijver, mezelf wil inperken tot schrijven, en cultuur wil doorschuiven naar de cultuur people, en filosofie naar de lezingen people, enzovoorts?
Dat is niet alleen totaal zinloos, want die mensen voelen daar helemaal geen energie bij want het is niet hun idee. Dat is bovendien kei-stom, want ik ontzeg mezelf dan de energie.
Dan ben ik degene die tegen God zegt:
“Nou, die grote pot met filosofen, dat lijkt me wel heel leuk, maar dat komt me niet zo goed uit, want dat is mijn werk niet.”
“Al die knappe schrijvers, dat lijkt me wel heel leuk om daarmee van gedachten te wisselen, maar dat is mijn werk niet.”
“Al die Nijmegenaren die van die leuke dingen organiseren, leuk hoor, maar ik ga nu even achter mijn bureau 2000 woorden tikken want dat moet ook gebeuren.”
Straks heb ik nog yoga nodig man, als ik al die potten met energie en inspiratie ongeopend weer terugstuur naar boven.
En daarom heb ik besloten dat ik voortaan niemand meer doorstuur.
Als het klikt tussen ons, dan ben ik je host in Nijmegen of ik kom met mijn telefooncamera naar waar jij woont, en dan gaan we live op Facebook.
Ik noem het De Grote Purpose Show met LS Harteveld.
En misschien zijn er hier in Nijmegen wel mensen die het leuk vinden om De Grote Purpose Show met LS Harteveld te hosten en een café op 36 graden op de schaal van Richter willen aanbieden waar ik een gast kan ontvangen.
Een gast met wie het goed klikt, en die me minimaal één keer ongelofelijk aan het blozen maakt.
Een paar maanden geleden was ik bij Credible, en toen zat daar een vrouw samen met een man, en ze was zo cool!
Ha ha ha.
Heel ontspannen, ze had het over werk, en had duidelijk ergens een leidinggevende positie.
Ook de man die bij haar was vertoonde niet het kenmerkende, pleasende gedrag, dat bij een date te verwachten viel. Of bij iedereen die bij zo n geweldige vrouw aan tafel mag zitten, mind you.
Toen de man even weg was, sprak ik haar aan, en ze bleek een powervrouw van heb ik jou daar!
Met zulke mensen ga ik dan in gesprek, in De Grote Purpose Show.
En met Nijmegenaren natuurlijk.
De komende weken ga ik er een beetje over nadenken, maar als je ideeën hebt of te gast wil zijn in De Grote Purpose Show met LS Harteveld – op (live) video, of in het echt (in een zaal of café), neem dan contact met me op.
Zolang je me minimaal één keer laat blozen, lijkt me dat ontzettend leuk.

~Lauren/ LS Harteveld

.
Over Zeg maar lauren

Ik schrijf hier voornamelijk over boeken van mooie mannen,
en films over stoere vrouwen.
De subscribe staat op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.

LS Harteveld Facebook
LS Harteveld Twitter
en ik zit op Linkedin!