mannen en macht – Zeg maar Lauren

Verlangen naar duisternis

Gepubliceerd op 22 november 20193 juli 2020 door LS HarteveldEen reactie plaatsen

licht en duisternis, de prime Jedi uit Star Wars 8

Op mijn keukenkastje hangt al maanden een column van Arnon Grunberg, die volgens mij uit een tijdschrift van Amnesty International komt.
De column gaat over het verloren gaan van mythen en daarmee het verloren gaan van betekenis.
En dat het verlangen naar mythen is terug te voeren op een verlangen naar duisternis.
Bij mijn eerste yogales hing een ingelijst citaat van Nelson Mandela.
Over dat onze grootste angst niet onze duisternis is, maar ons licht.
Niet de angst dat we nietig zijn, maar dat we oneindig groot zijn.
Het waren de jaren 90, en met internet in de kinderschoenen wisten we toen nog niet dat dit citaat helemaal niet van Nelson Mandela is, maar van Marianne Williamson.
Uit het boek Return to Love (1992).
Sommige sites beweren zelfs nu nog dat Nelson Mandela het in zijn inauguratiespeech gebruikte, maar daar heb ik geen enkel bewijs van kunnen vinden.
Maar dat wist ik toen allemaal nog niet.
Ik stond in de kleedkamer, een voorportaal naar een kelderlocatie zonder enige ramen, en staarde naar de muur en las het ingelijste citaat.

Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness
That most frightens us.

We ask ourselves
Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God.

Your playing small
Does not serve the world.
There’s nothing enlightened about shrinking
So that other people won’t feel insecure around you.

We are all meant to shine,
As children do.
We were born to make manifest
The glory of God that is within us.

It’s not just in some of us;
It’s in everyone.

And as we let our own light shine,
We unconsciously give other people permission to do the same.
As we’re liberated from our own fear,
Our presence automatically liberates others.

uit Return to Love,
Marianne Williamson

Alleen stond er dan dus Nelson Mandela onder.

Hoewel de waarde van het licht me dus met de yogapaplepel werd ingegoten, werd de waarde van de duisternis me pas veel later duidelijk.
Het begon bij Tantra, waar ik me op magische wijze toe aangetrokken voelde aan het begin van de jaren 0.
Vooral de duistere Tantra, dat heette de Tantra van de linkerhand en was verbonden met de Saddhu’s in India die op de crematoriumvelden leven, en rituelen doen in de geesteswereld en met doden.
Het boek Aghora At Left Hand of God, beschrijft dit het beste. Maar ik had zelf een moderner Tantra boek dat ik tot op de dag van vandaag bewaard heb, en dat ook aangeeft dat donkere energie er ook bij hoort.
Mijn boek gaat niet zover dat het dark magic beoefent, op de manier dat de Aghori dat wel doen, maar het was desalniettemin een verademing in de schone yogawereld, met al zijn regels.
Ik heb het boek er even bijgepakt, willekeurig opengeslagen, en heb direct de toon te pakken.
Het boek heet: Tantra for the West van Marcus Allen
Ik zie tot mijn opperste verbazing dat het nog steeds in druk is! Met een totaal andere cover, maar Marcus Allen blijkt nog steeds actief. Hij heeft een eigen uitgeverij en je kunt recente interviews met hem zien op YouTube.
Zo kom je nog eens ergens achter.
Maar dit is dus wat ik lees op een willekeurig opengeslagen pagina van Tantra for the West:
Alinea kopje: “You are not what you eat”
En dan:
“By taking our eating so seriously, and by telling each other “you are what you eat,” we’re denying ourselves not only a lot of enjoyment, but we’re denying our body’s incredible strength and natural cleansing and healing functions.”
Misschien nu nog meer dan toen een bevrijdende gedachte!
De subtitel van het boek is dan ook:
A Guide to Personal Freedom
Tantra for the West staat vol met voorbeelden en inzichten dat we geen onderscheid moeten maken tussen wat goed is en wat slecht is. En dat negatieve emoties juist veel interessanter zijn dan positieve.
Onderaan deze blogpost staat een filmpje van Marcus Allen waarin hij uitlegt hoe het pad van de Tantra yogi verschilt van andere spirituele beoefenaars:
Een Tantra yogi duikt middenin de duisternis.
Na het nog enigszins traditionele begin van de studie van duisternis in de jaren 00, verplaatste mijn interesse voor The Dark Side, zich in mijn keuze voor mannen.
Ik hield van mannen die veel vrouwen hadden, en daar naar hartelust over logen.
Of nou ja, hartelust?
Ik was meestal een grotere fan van hun duistere kant, dan dat zijzelf waren.
Maar zolang ze mijn aanbidding van hun interessante karakters tolereerden, waren ze fantastisch gezelschap.
Ik was die jaren nog niet heel strikt, en heb ook vriendjes gehad die wel aardig waren. Maar inmiddels weet ik dat dat gewoon niet bij me past:
Ik moet de bad boys hebben.
Hoewel het woord bad boys ook weer impliceert dat iedereen die een scooter steelt voor mij interessant is, wat ook niet klopt. Laten we ze charmeurs noemen. Nee, dat klopt ook niet want dat klinkt alsof ze veel te veel moeite doen om door mij aardig gevonden te worden, dat is ook de dood in de pot.
Foute mannen is toch het beste.
Meer dan tien jaar uitte mijn liefde voor de duisternis zich dus doordat ik verliefd werd op foute mannen.
Maar de afgelopen 1,5 jaar werd mijn liefde voor de duisternis wel heel concreet, want het ging heel slecht met me. Het leek wel alsof ik alle geestelijke problemen die een normaal mensen een beetje uitspreidt over zijn leven, er in 16 maanden doorheen jaste.
Ik had nog nooit zelfmoordgedachtes gehad, maar vorig jaar wel.
En dit jaar nog meer.
En de intervallen werden steeds korter.
Tot opeens? Poef! Weg waren ze!
En wat ik nu zie is dat mijn zelfmoordgedachtes niet zozeer gekoppeld waren aan het niet meer willen leven. Ze werden hooguit op zulke momenten of door angst voor de toekomst getriggered. Nee, mijn zelfmoordgedachtes kwamen uit iets heel anders voort:
Een verlangen naar duisternis.
De dood in de ogen te kijken en niet wegrennen.
Net zoals ik er al jaren een kick van kreeg met mannen om te gaan waar andere vrouwen zich lelijk aan vertilden, voelde het nu heerlijk me bezig te houden met gedachtes die so called “gezonde” mensen ten alle tijden hopen te voorkomen.
Maar het was niet alleen de kick van het gaan waar niemand durft te gaan, en oog in oog te staan met mijn eigen sterfelijkheid.
Het ging ook om iets anders:
Ik wilde ergens naartoe.
Zowel mijn vader als mijn katjes Max en Willem waren aan de andere kant van de regenboog. Ik zou ze weer zien. Daarom heb ik ook zo snel mogelijk nieuwe katjes genomen toen dit jaar de verbouwing van de woningvereniging voorbij was:
Het was voor mij levensgevaarlijk zonder katjes.
Ik denk zelfs dat ik zonder de verbouwing van de woningbouwvereniging veel sneller nieuwe katjes had genomen, en dat het nooit zover was gekomen. Dan waren deze 16 maanden nooit zo gebeurd.
Mijn eerste zelfmoordgedachte, van mijn hele leven dus, kwam pas 6 maanden nadat Max was overleden. Ik heb t nooit serieus genomen omdat ze heel duidelijk door iets getriggerd werd en ik gewoon dacht:
“Nou, datgene moet ik dus niet doen.”
Helder signaal.
De andere gedachtes kwamen pas deze zomer, toen ik al nieuwe katjes had.
Dus ook toen maakte ik me geen zorgen omdat het steeds door hele aardse zaken getriggerd werd en ik daarbovenop ook nog eens wist dat voor mij de katjes genoeg reden waren om mijn leven op de rit te krijgen en er niet te lang in te blijven hangen.
Maar desondanks was het toch hardnekkig en t begon me de keel uit te hangen.
Je moet ook niet vergeten dat ik tot zomer 2018 nergens last van had gehad:
Ik was helemaal niet gewend met dit soort zware periodes om te gaan.
Dus ik ben blij dat het nu over is.
En helemaal zelf gedaan, dus zonder professionals.
Uiteindelijk was het een briljante vriendin die de gouden tip gaf. Dat ik een lichtheid die ik in mijn jeugd, mijn technische studie en bij mijn ex-partner had ervaren, niet had weten vast te houden. En dat mijn paniek alleen ontstond als iemand met iets kwam waar ik nog meer zwaarte ervaarde.
Ik moest het gewoon allemaal weer luchtiger maken.
En zo simpel is het dus ook echt, in mijn geval.
Geen zware gesprekken, maar lekker ouwehoeren en plezier maken.
“Het” is echt over, echt voorbij.
Het eerste inzicht dat ik daarna kreeg over wat er die 16 maanden was gebeurd, was dat mijn gedachten over de dood een uiting waren geweest van het gemis van mijn vader en mijn katjes.
Een gebroken hart, voor hen die over de regenboog waren gegaan.
Ik had naar hen toe gewild.
En het tweede inzicht dat ik kreeg was dat ik een verlangen had gehad naar duisternis. Dat het een voortzetting was van mijn fascinatie voor foute mannen.
Zoals ik er behoefte aan had met spannende mannen om te gaan, waren gedachten over zelfmoord spannend. Dat bijna niemand het durfde, en ik wel, dat gaf me een gevoel controle.
Ik rende niet weg.
Maar het was nog meer dan dat. Meer dan de macht en controle die ik voelde over mijn plaats in de wereld, door zo expliciet te overwegen hem op te geven.
Ik ben dit pad gegaan omdat het moest.
Dit was het enige dat me kon brengen wat ik nodig had:
Ik moest mijn eigen sterfelijkheid in de waagschaal durven te zetten, voor ik verder kon.
Wat mij te doen staat in dit leven kan ik niet met een angst voor de dood.
Zoals je ook niet met die foute mannen om kunt gaan zolang je nog bang bent voor ze, zo kun je niet verder met je leven zolang je bang bent voor de dood.
Ik heb dit één keer eerder meegemaakt.
Ik was in mijn late-twenties.
Al sinds mijn pubertijd werd mijn liefdesleven beheerst door een irreële angst voor aids, die ontstaan was door een onfortuinlijke combinatie van een jeugd in Afrika, bezorgde ouders, en jaren 80 seksuele voorlichting – een tijd waarin het volstrekt normaal werd geacht folders met bloedvegen te schrijven alsof het een videoband voor Hellraiser was.
Iedere keer als ik iets deed dat niet helemaal veilig was, wat voor wie goed voorgelicht is zo n beetje alles is, werd ik zo angstig dat ik begon te trillen en ik t ijskoud kreeg.
Hoewel het door volstrekt risicoloos gedrag en een vaste relatie door mij was gestabiliseerd en niet meer voorkwam, kreeg ik toen ik eind twintig was een terugslag toen ik stopte met de pil. De paniekaanvallen kwamen terug, terwijl daar geen reden voor was. Ik was nog steeds met dezelfde man, en we gebruikten condooms.
Toch had ik er zo n last van dat ik niet meer alleen durfde te slapen.
Toen ik daarvan hersteld was, kreeg ik s nachts een zenuwontsteking in mijn tand. Dit triggerde de paniekaanval die ik al maanden had weten te ontlopen, en het leek alsof het er allemaal in alle hevigheid uit kwam.
Het trillen en de fysieke angst reactie stond in geen verhouding. Noch tot mijn risico om aids te hebben, noch tot mijn angst voor de tandarts of de pijn van de ontsteking.
Het was echt doodsangst.
Dat was het moment dat mijn leven veranderde.
In plaats van hulp te zoeken, of iemand te bellen, liet ik de angst me bewust helemaal opslokken. Ik gaf me er helemaal aan over.
Sindsdien was ik genezen.
Als ik een paniekaanval kreeg, wist ik dat ik me er alleen maar aan over hoefde te geven, en ik er sterker uit zou komen.
Ik heb dit als bijzonder empowering ervaren!!
Mijn tip aan mensen die paniekaanvallen hebben is dan ook, om er head first in te gaan, want het is de snelste weg naar verlichting ooit.
Mijn benadering was dus heel Tantrisch: dwars door je angsten, door de duisternis, daar ligt de weg naar het licht.
Dat was eind jaren 90 zo, toen ik mijn angst gebruikte door er recht doorheen te gaan.
En dat is nu zo geweest, door 16 maanden zelfmoordgedachtes te hebben.
Deze twee episodes in mijn leven, zijn het meest bevrijdende wat ik ooit gedaan heb, en de belangrijkste spirituele lessen ooit.
Of zoals Luke Skywalker het zegt, in de Star Wars trailer van The Rise of Skywalker, die uitkomt op 18 december:
“Confronting fear is the destiny of a Jedi.
Your destiny.”
My destiny.

~Lauren

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020
2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW
3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman
4. Blote Kont- (Nederlands)
5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page

Twitter:

https://twitter.com/LSHarteveld

de film Instinct (2019): Handleiding voor een “foute” relatie

Gepubliceerd op 19 oktober 20194 juli 2020 door LS Harteveld1 reactie

Waarschuwing:
Deze post bevat spoilers voor de film Instinct.

De oorspronkelijke titel van deze post was:
Instinct (2019): Het einde verklaart.
Daarin zou ik illustreren dat Instinct zo eindigt omdat de hoofdpersonen niet weten hoe ze een foute relatie tot een succes kunnen maken.
“Het einde verklaart” refereert aan het Engelstalige “The Ending explained”.
Op YouTube circuleren talloze video’s van eerst een filmtitel en dan “The Ending Explained”. Meestal gaat het om films waarbij tijdlijnen, dimensies of perspectieven door elkaar hebben gelopen, waardoor de kijker het spoor bijster is geraakt.
Of omdat de dubbelspion een drievoudige blijkt te zijn, die naast voor de Britten en de Russen ook nog voor de CIA werkt.
Een film over het spel tussen man en vrouw die een the ending explained nodig heeft, is een zeldzaamheid. Waarschijnlijk omdat dit op het oog uiteindelijk eendimensionaal is. Krijgen ze elkaar wel of niet. Overleeft iedereen het. Kiezen ze voor de ware liefde, voor veiligheid, of toch voor avontuur.

Door deze ééndimensionale bril bekeken heeft Instinct dan ook een redelijk voorspelbaar einde. Afgerond loopt het voor beide partijen slecht af.
Terwijl dat totaal niet had gehoeven.
En de enige reden dat wij dit slechte einde geloofwaardiger zullen vinden, dan wat er in potentie mogelijk is als je slimmer speelt, is omdat er verrekte slecht wordt gespeeld.
Het spel tussen man en vrouw ligt na decennia verwaarlozing en shaming, zelf rillend in de foetushouding op de bank. Of wordt veilig opgeborgen in de long-stay afdeling van de TBS inrichting.
Want we houden er niet van, van dat spel.
Emancipatie, #MeToo, Vrouwen van Venus Mannen van Mars, een heel bataljon foute mannen dat zich tegen riante betaling opwerpt als coach om vrouwen te versieren:
Allemaal hebben ze hun sporen achtergelaten op het spel dat zich in het verborgene, in het ongezegde, in het niet-transparante, afspeelde.
Een spel dat maar moeizaam op gang komt anno 2019.

Als iets geen kaders kent, geen afspraken en geen duidelijk doel, dan voelt het voor ons onveilig.
En wat onveilig is, ontkennen we liever.
Ontkennen dat je een sterke behoefte hebt aan onveiligheid en spanning is de eerste en belangrijkste reden dat de film fout afloopt.
Deze behoefte is per definitie sterk, zodra deze waargenomen wordt, omdat een zwakke of matige behoefte aan onveiligheid of spanning wordt weggeduwd en niet naar buiten komt. Bij een hanteerbaar verlangen naar avontuur wordt netjes binnen de lijntjes gekleurd. Hier worden geen risico’s voor genomen.

Mannelijke hoofdpersoon Idris erkent zijn behoefte aan agressie tijdens de seks niet. Hij toont geen enkel inzicht waarom hij een vrouw met wie hij ook normale seks had kunnen hebben, omdat hij haar wekenlang had verleid, bruut verkracht heeft.

Ook psychiater Nicoline erkent niet dat ze alleen seksueel functioneert als ze overmeesterd wordt. Haar andere sekspartner in deze film, ook een stoere vent waar ongetwijfeld meer in had gezeten als zij explicieter had gecommuniceerd wat ze nodig had, doet meerdere pogingen om contact met haar te maken als ze tijdens de seks zo kronkelt en beweegt dat duidelijk is dat ze wil spelen dat ze tegen haar zin wordt genomen.
Maar zij haakt af als deze partner contact zoekt.
Terwijl het voor hem vermoedelijk alleen maar diende als een check-in om te kijken of hij haar goed had begrepen. Dat zij eerst voor haar verlangen moet uitkomen, voor hij het kan vervullen is al teveel voor haar.
Dat kan ze niet.

Les 1 voor het hebben van een foute relatie is dus:
Erken in jezelf je behoefte eraan.
En wees je bewust dat dit een sterk verlangen is, want zoals ik al zei als het niet sterk was, dan had je het gewoon genegeerd.
Dit kan ruwe seks zijn, maar ook een verlangen naar een bezette partner, een foute vrouw of man, of iemand anders die emotioneel of anderzins onbeschikbaar is. Allemaal zijn ze geworteld in een sterk verlangen naar avontuur én in een verlangen naar dat ene kenmerk waar hij of zij voor jou voor staat.
Overmeestering.
Het verbodene.
Gevaar.
Soms zelfs verlangen om de dood in de ogen te mogen kijken of het risico te lopen verminkt te worden.
Allemaal verlangens die je volledig in jezelf moet erkennen, om een succesvolle foute relatie aan te kunnen gaan.

Ik heb een visitekaartje waarop een schilderij staat van Roodkapje en de Wolf. Het is duidelijk dat Roodkapje geen kind is, en ze heeft een geinteresseerde houding naar de wolf. Alsof ze doelbewust haar mandje heeft ingepakt en het bos is ingelopen omdat ze gehoord had dat de wolf goed was met meisjes dingen laten doen die ze van huis uit niet mochten.
Roodkapje erkent haar verlangens.
De wolf erkent de zijne.
Dat heeft wel kans van slagen.

Dit brengt me bij het tweede element voor een geslaagde foute relatie:
Vertrouwen in de ander.
Niet omdat die ander je vertrouwen verdient, er geen misbruik van zal maken, of een andere objectieve reden. Maar vertrouwen als strategie.
Strategie om te krijgen wat je wilt, namelijk een geslaagde foute relatie.
En strategie om de spanning in de relatie te houden.
Want wat is er nou spannender dan het schenken van het vertrouwen zelf?
Juist als degene een schimmige reputatie heeft, en je niet zeker weet of hij of zij je vertrouwen zal schaden. Dat is de hele thrill ervan.
Je weet het niet.
Maar je voelt het wel.

Misschien kun je voelen dat je de ander kunt vertrouwen.
Maar zelfs als je dat niet kunt voelen, dan kun je iets anders voelen:
Dat je hem of haar wilt vertrouwen, omdat je een spannende relatie wilt en die kan pas beginnen als je hem of haar vertrouwt.

In de film Instinct vertrouwen Idris en Nicoline elkaar niet.
Nicoline vertrouwt er niet op dat Idris haar niet bruut zal verkrachten, en blijft hangen in een behoefte aan bevestiging dat hij dat niet zal doen. Voordat zij uitkomt voor haar verlangen, voordat zij hem vertrouwt, moet hij bewijzen dat hij haar vertrouwen waard is.
Dat is het paard achter de wagen spannen.
Zij had sowieso uit moeten komen voor haar verlangen naar hem, en had moeten inzien dat zij geen andere keus had dan hem haar fysieke veiligheid toe te vertrouwen.

Aan de andere kant vertrouwt Idris er niet op dat Nicoline zijn hart niet zal breken. Voordat hij zijn gevoelens opbiecht heeft hij behoefte aan bevestiging dat zij hem echt wil. Voordat hij haar vertrouwt moet zij bewijzen dat zij zijn vertrouwen waard is.
Ook Idris spant daarmee het paard achter de wagen.
Hij had sowieso moeten uitkomen voor zijn verlangen naar haar, en moeten inzien dat hij geen andere keus had dan om haar zijn hart toe te vertrouwen.

Ik heb lange tijd gedacht dat een foute relatie risicovoller was dan een gewone relatie. Een gewone relatie wordt gekenmerkt door vorm, grenzen, en afspraken.
Een foute relatie wordt gekenmerkt door passie, risico’s, een honger om elkaar te ontdekken en daarin het Zelf te overstijgen.
We hebben allemaal een bijna onbedwingbare behoefte om een foute relatie, in termen van een risicovolle relatie die niet door de buitenwereld wordt erkend, om te turnen in een “goede” relatie.
Omdat we denken dat fout een waardeoordeel is.
Nu zie ik dat anders.

Het woord “fout” in de term foute relatie is geen waarde oordeel, maar staat voor erkenning dat er fouten gemaakt gaan worden.
Dit gaat pijn doen, omdat je er beide voor hebt gekozen het spel te spelen dat op de grens zit van wat je aankan.
Maar onder die wetteloosheid, die absentie van bevestiging van de ander, en de afwezigheid van vorm, is een geslaagde foute relatie juist heel erg veilig.
Juist omdat er geen vorm is om je achter te verbergen.
De vorm wordt bepaald door het verlangen naar elkaar.

Een foute relatie vraagt van je, dat je je alleen richt op dat wat is, in het moment zelf.
Keer op keer.
En dat is uiteindelijk niet alleen heel veilig, het kan zelfs een zeer geslaagde relatie opleveren.
In de recensies van Instinct lees ik veel de vergelijking kat en muisspel, jager en prooi.
Maar een geslaagde “foute” relatie kent geen verliezers en geen winnaars.
Er vallen geen dooien en er raakt zelfs niemand gewond.

Het beste spel tussen man en vrouw kan eeuwig doorgaan.
Ze spelen beide met de regels, ze dagen elkaar uit.
Ze weten dat ze elkaar kunnen vertrouwen en niet uit zullen schakelen, want dan hebben ze niemand meer om dit leuke te spel te spelen.

Het is jammer dat Idris en Nicoline dat niet wisten.

~Lauren

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page

Twitter:

https://twitter.com/LSHarteveld

de film Vice is de foute man in al zijn glorie

Gepubliceerd op 2 maart 20197 juli 2020 door LS HarteveldEen reactie plaatsen

Oohhh, dit viel te verwachten!
Een film in Lux Nijmegen, die volgens het praatje vooraf, van een spannende hoogleraar van de Radboud Universiteit (Die zelf ook wel iets van een wolf weghad…. of misschien meer een vos?) zo genuanceerd is, dat Republikeinen het portret van Dick Cheney karikaturaal vinden;
En Vice volgens Democraten juist te menselijk is.
Dat ik er dan twee uur en tien minuten verlekkerd naar kijk, en me pas daarna realiseer dat we er ook nog iets van moeten vinden.
Behalve dan “Jezus wat een lekker ding die Christian Bale! Net Michael Madsen!”
En dat ik daarna diep in gedachten verzink hoe het komt dat ik die gelijkenis niet eerder heb gezien.
Zijn het alleen de extra kilo’s die Christian Bale voor de rol van Dick Cheney is aangekomen?

boven: Christian Bale als een jonge Dick Cheney. onder: Michael Madsen

Of is het toch die bedachtzame manier van praten, die hij heeft aangeleerd? Een spraak die sinds de jaren 80 in de vergetelheid is geraakt en nu nog door weinigen wordt beheerst.
Want die communicatieve mannen van tegenwoordig.
Bah, bah.
Ik was nog in deze gedachten verzonken toen een man die ook naar Vice was geweest, min of meer uit beleefdheid omdat we naast elkaar stonden te wachten en uit dezelfde film kwamen, vroeg wat ik van de film vond.
Ik kon aan hem zien dat hij wel normen en waarden had, maar desondanks maakte hij een prettige, zakelijke indruk.
Niet zo iemand die meteen je handen vastpakt en zegt dat hij masseur is.
Dus ik zei dat ik het een geweldige film vond. Na een minuut raving review realiseerde ik me, dat ik me misschien even moest uitspreken over het morele niveau van de hoofdpersoon. Voor hij me definitief in het bakje met Femme Fatales zou gooien.
Ik probeerde ook heel hard te bedenken of ik dat erg vond in die illustere mand te belanden, dus ik moest echt mentaal multitasken. Toen ik eenmaal had besloten mijn opmerking toch enigszins moreel te kaderen, maakte ik het eigenlijk alleen maar erger.
Want mijn: “Ja, het was natuurlijk wel een foute man.”
Werd al snel aangevuld met:
“Ik hou eigenlijk wel van foute mannen.”
Dit was tevens een test, of hij nu nog met mij wilde praten, aangezien hij en ik allebei wisten dat hij niet in die categorie viel.
En al vrij snel droomde ik:
“Wist je dat in de jaren 50 alle mannen zo waren? Wat geweldig hè? Waar zijn ze gebleven? Gedomesticeerd door vrouwen vrees ik.”
Ik nam een extra grote slok Chardonnay om dit verdriet te verwerken, en liet een dramatische stilte vallen terwijl ik in de verte tuurde.
“Eeuwig zonde.”
Als de mannen het dan af lieten weten om zich als ondoordringbare vestingen door het leven te bewegen, dan deed ik het zelf wel.
De Goede Man daarentegen, liet zich zomaar niet wegjagen, en knikte begripvol bij mijn loflied op foute mannen.
En ik heb zelden in één avond zoveel over mezelf geleerd.
Hij kwam echt met nieuwe intel.
Want ondanks de grote hoeveelheid tijd die ik besteed aan persoonlijke ontwikkeling, ken ik mezelf verrassend slecht. Vooral omdat ik alles ook weer vergeet. Iedere keer ben ik weer verbaasd dat ik zo n zwak heb voor foute mannen, en seksueel gezien een onderdanig, Roodkapje achtig meisje blijk te zijn, dat graag het bos ingaat om met de wolven haar krachten te meten.
“Dat is interessant!” zei de man, die inmiddels mijn visitekaartje bestudeerde. Op de achterkant stond een schilderij van Roodkapje en de Wolf.
Eén van zijn vele interessante observaties van die avond, was dat ik me in mijn relatie als het kind opstelde. Ik leg alle verantwoordelijkheid bij mijn geheime minnaar.
Dat is ook echt zo.
Hij is mijn toegang naar seks in de echte mensenwereld. Zelf heb ik alleen mijn fantasie, mijn innerlijke seksualiteit. Maar daar komt geen man aan te pas.
Die hoef ik ook niet meer.
Voor ik mijn geheime minnaar ontmoette, was ik single en had ik bijna uitsluitend seks met beschikbare, aardige mannen.
Maar ik weet nu beter.
Ik moet écht verliefd zijn, voor ik seks wil.
En de mannen waar ik nu nog verliefd op ben, dat zijn wolven.
Alfamannetjes die ondanks hun macht nooit iets tegen je zin in zullen doen. Dat is zwaar onder hun niveau. Een Wolf vindt de uiteindelijke verovering alleen tellen als Roodkapje er letterlijk om smeekt.
En hierin is de Wolf veel geduldiger dan andere mannen want hij heeft lijntjes met meerdere vrouwen lopen. De Wolf heeft zijn eieren niet allemaal in één mandje, dus hij kan zo’n risico investering als Roodkapje er wel naast hebben.
Het eerste signaal dat Roodkapje aan het ontdooien is, is als ze op een date verzucht:
“Ik zou wel een keer jouw huis willen zien. En thee met koekjes krijgen.”
Min of meer toevallig (want zo willen ze het allebei graag spelen) komen ze inderdaad bij de Wolf thuis. Roodkapje kijkt voorzichtig om zich heen, of ze tekenen ziet dat de Wolf vrouwen verkracht en tegen hun zin vasthoudt.
Want dan kan ze het nog op een lopen zetten.
Maar ze ziet eigenlijk niks.
En de Wolf vraagt vanuit de keuken wat voor thee ze wil.
Als ze op de bank zitten, maakt de Wolf grapjes en Roodkapje moet heel erg lachen. Wat een leuke Wolf!
Op precies het goede moment trekt de Wolf haar dichterbij, en kust haar.
“Hmmm!” zegt hij daarna, alsof hij een lekker hapje op heeft. “Wat zoen jij lekker!”

achterkant visitekaartje: Little Red Riding Hood by Henry Leverseege

Roodkapje krijgt er een rode wangetjes van, en ze trekt haar neus op in een grijns.
Na de zoen gaat de Wolf gewoon door met kletsen, en hij vraagt of ze nog thee wil.
Roodkapje loopt door de grote woonkamer, en vraagt nieuwsgierig waar zijn slaapkamer is.
“Of mag ik die niet zien?” steekt ze haar kapje om de hoek van de keuken.
De Wolf lacht haar weer toe.
“Nee. Pas als je geen draad meer om je lijf hebt.”
Onverstoorbaar gaat de Wolf verder met zijn huishoudelijke taken. Hij lijkt bijna te vergeten dat er een opgewonden meisje staat, dat niet zo goed weet hoe het nou verder moet.
“En wanneer is dat dan?” vraagt Roodkapje.
“Ik zou het niet weten,” zegt de Wolf. “Volgens mij kwam er iemand voor thee en koekjes.”
En ineens viel het Roodkapje op, dat de Wolf heel erg op Michael Madsen leek.

~Lauren/ LS Harteveld

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page

Twitter:

https://twitter.com/LSHarteveld

Mannen met baarden

Gepubliceerd op 25 januari 201912 maart 2020 door LS HarteveldEen reactie plaatsen

Gisteren kwam ik hem weer tegen op de bouwplaats; De man met de baard.
We kwamen op elkaars pad toen ik heel moeilijk deed over het afstaan van mijn sleutels voor de verbouwing van mijn woning, en hij dit soort problemen blijkbaar geacht werd op te lossen.
Geen idee of dit uit hoofde van zijn functie was, of omdat hij de beste people skills had, maar onverwacht stond er een dik ingepakte man met een baard, een bril en een muts in mijn hal. Niet echt een killer outfit zou je zeggen.
Toch was ik zo blown away dat ik spontaan zijn naam vergat hoewel ik zeker weet dat hij zich voorstelde.
Meestal ben ik degene die haar hand uitsteekt maar dit ging op zijn initiatief. Waarschijnlijk stond ik nog naar lucht te happen.
Misschien was het een Pavlov reactie omdat ik die weken ook de serie van baard- en brildrager Martin Koolhoven volgde:
de Kijk van Koolhoven.
Daar zit zoveel opwinding in dat je de Kijk van Koolhoven van de NPO alleen tussen 22.00 en 06.00 mag zien. Hoewel ik hem uitsluitend voor Martin Koolhoven kijk want ik heb een echte SBS6 filmsmaak. Of zelfs RTL7, de meer-voor-mannenzender met actiefilms.
Ik heb in elk geval niets met kwaliteitsfilms of obscure film genres.
Maar als Martin Koolhoven over Italiaanse giallo’s praat, dan hang ik aan zijn bebaarde lippen.
Op dezelfde manier heb ik in de jaren 90 (was het geloof ik) de allereerste serie van Jeroen Krabbé voor de Nederlandse televisie gevolgd. Volgens mij ging het over de geschiedenis van de schilderkunst in Nederland.
Vol trots vertelde ik aan mijn moeder dat ik een echte kunstserie volgde. Mijn ouders hebben tevergeefs geprobeerd mij cultureel te vormen, door mij in de zomers langs de meesterwerken van Europese musea te slepen. Dus ik wilde ze laten weten dat er toch nog iets van terecht was gekomen.
Het was opgenomen in het atelier van Jeroen Krabbé, waar hij dan in een schilderstuinbroek stond met zijn armen over elkaar, rustend op een stevige buik. Met warme stem verhaalde hij over Rembrandt tot Corneille.
Mijn moeder luisterde aandachtig en zei toen niet zonder liefde in haar stem:
“Volgens mij kijk jij meer naar Jeroen Krabbé, dan naar de kunst.”
En uiteindelijk denk ik dat we inderdaad moeten concluderen dat hun opvoeding in niet veel meer heeft geresulteerd (nou ja, noem het maar niets!) dan dat ik schoonheid in mannen kan zien.
Zij zijn mijn muzen.
Zonder mannen zou ik geen letter op papier krijgen en niets hebben om voor te leven. Ik zou op mijn knieën vallen voor God:
“Neem mij dan ook maar meteen mee!!”
En niet eens de moeite nemen er een blogpost over te schrijven.
Which is saying something.
Het is niet alleen zo dat ik kunst alleen interessant vind als het door een aantrekkelijke man wordt gemaakt; Wat hij maakt is slechts een manier om hem te leren kennen.
De man zelf, is de kunst.
Dus dat ik met mijn mond vol tanden stond toen de opzichter, teamleider of projectcoördinator zich aan mij voorstelde, was niet zo gek.
Iemand hoeft voor mij geen kunstenaar te zijn.
Il est l’art.
Dat ik weet dat hij een leidinggevende functie had, was omdat hij het had over “de jongens”.
Anyway, dat was dus maanden geleden. Mijn blown away moment met deze man van de bouwplaats.
Als een echte leider bezegelde hij onze vredesonderhandelingen over de sleutel met een handdruk en woorden:
“Ach ja, we moeten er toch gewoon een beetje uitkomen met elkaar.”
In de daarop volgende weken vertelde ik aan iedereen in mijn omgeving die ook eindeloze dramaverhalen moest aanhoren over niet functionerende radiatoren en talloze monteurs waar ik voor thuis moest blijven, ook het verhaal van de man met de baard:
“Dus toen ging ik zeuren over de sleutels en toen stond er ineens een hele leuke man in mijn hal!”
Het was een manier om mijn geëmmer waarmee ik mijn vriendschappen onder druk zette, toch op een positieve noot af te kunnen sluiten.
Verder had ik niet de illusie dat de stoere man en ik elkaar nou zoveel te melden hadden, maar ik vergat het incident ook niet.
Weken later kwam hij een bouwkeet uit, net toen ik daar rondliep met de bewonersbegeleider, die dozen en afdekzeilen voor me uit de opslag ging halen.
Ik groette hem, en hij groette vriendelijk terug, zonder teken van herkenning.
Maar ook zonder geïntimideerd te zijn.
Wat zo ongeveer de meest sexy manier is om mij een tweede keer tegen te komen.
Een soort:
“Pfoe, moet ik die ook weer groeten. Nou, t moet niet gekker worden hoor.”
Daar doe ik het heel goed op.
Dus met een 6 verhuisdozen, twee afdekzeilen en een fascinatie rijker liep ik in gedachten het bouwterrein af.
Niet alleen omdat hij glansrijk naar het volgende level ging (mannen die de tweede keer ook nog leuk zijn) maar ook omdat ik helemaal niet van baarden hou.
Waarom viel ik er dan wel op?
In de zomer van 2018 heb ik nog een filmpje gemaakt, met mijn oproep voor een tweede minnaar. Mijn eisen waren streng maar rechtvaardig:
Hij moest al een vriendin of vrouw moest hebben, want ik wilde geen hoofdleverancier zijn.
En hij mocht geen baard of snor hebben.
Dus waarom waren er dan mannen met baarden waar ik voor viel?
De eerste die ik me herinner was Jeff Bridges in de film The Big Lebowski.
De film is uit 1998 maar ik heb hem pas veel later gezien, dus dat zal begin deze eeuw geweest zijn.
De tweede leuke man met een baard was een date die ik in mijn blogs Hagrid noemde. We kenden elkaar via een datingsite, en ik viel in die tijd op gladde mooiboys.
Nog steeds eigenlijk wel, maar toen waren ze ook nog heel jong.
Hagrid viel dus totaal buiten de boot.
Bovendien had Hagrid een harem, waar ik ook niet zo van gediend was. Ik was er niet op tegen, en ik kon mijn vinger er ook niet precies opleggen wat het was, maar het sprak niet voor hem.
Achteraf zie ik dat het gewoon een hele praktische overweging was dat ik hem niet als potentiele partner kon zien, omdat ik dat soa-technisch te riskant vond.
Ik was ook herstellende van een soa-fobie, die me 17 jaar in vaste relaties gevangen had gehouden, en ik was nog lang niet klaar voor Hagrid.
En nee ook niet met condoom, want daar kan nog van alles langs of mee mis gaan, waar ik nog niet mee kon dealen.
Maar Hagrid maakte me ongelofelijk aan het lachen de hele tijd.
Ik herinner me dat we videocalls hadden.
Misschien via de datingsite, of MSN. Geen Skype in elk geval.
Maar ik herinner me ze nog, ook omdat zijn katten de hele tijd door het beeld liepen, wat natuurlijk ook vertrouwen gaf dat je misschien toch niet gegangbanged op de GHB zou eindigen. Maar ik vond het toch niet helemaal vertrouwd.
Ik vroeg hem of hij nog op date wilde nu hij wist dat hij mijn type niet was.
Hij antwoordde: “Ja, ik weet ook niet waarom, maar doe maar.”
Daar moest ik hartelijk om lachen.
Tijdens de date was ik toch wel nieuwsgierig wat al die andere vrouwen in hem zagen. Ook daar was Hagrid was daar heel laconiek over.
“Jij blockt je gevoelens gewoon.”
Nu, een jaar of tien later, zie ik dat hij gelijk had. En daarmee was Hagrid de eerste man met de baard die ik in levende lijve ontmoette, en waar ik gevoelens voor had. Al waren ze dan diep weggestopt.
Een andere man uit diezelfde periode was Jan Heemskerk.
Net als Hagrid een reus van een vent, hoofdredacteur van Playboy, en hij is inmiddels twintig of dertig kilo afgevallen, maar toen zat dat er allemaal nog aan.
En in all fairness, daar hou ik gewoon van.
Ik kan vast ook van een slanke Jan houden, maar rond 2010 ging het allemaal wel heel makkelijk.
Anyway, Jan heb ik alleen een keertje op een boekenpresentatie gezien, en daar was hij net zo leuk als op tv.
Dus Hagrid en Jan waren de mannen twee en drie, met een baard.
Dat was alle ervaring die ik had met mannen met baarden, daarna is het stilgevallen. En ik maak ook heel veel hipstergrappen waarbij ik rare gezichten trek, dus ik ben echt niet a bearded man’s best friend.
Misschien dus uiteindelijk niet zo verwonderlijk, dat ik in de videooproep van deze zomer, zei dat ik zonder snor en baard wilde.
Ook de man met de baard van de bouwplaats ontmoette ik pas eind 2018, dus ik kon niet weten dat er beweging zat in die hoek.
Gisteren kwam ik hem weer tegen.
Ik was op de bouwplaats om iets te bespreken met de bewonersbegeleider, maar haar keet zat op slot.
“Goedemiddag,” hoorde ik achter me.
Ik herstelde me redelijk snel ( Na: “Oh jij bent het hoooi!!!”) en legde uit waar ik voor kwam. Hij gaf me antwoord en zei dat het in orde zou komen.
“Hoef ik dat nergens doorgeven?” vroeg ik.
“U bent toch de mevrouw van nummer ( ) ?”
Ik knikte verbaasd. Ik stond er met een grote muts tot over mijn oren, een sjaal, een bril, en ik had een ski-jack aan waarin niemand mij ooit in gezien heeft, en die ook totaal niet lijkt op wat ik normaal draag.
Ik droeg een spijkerbroek en bergschoenen.
Ik zag eruit alsof de fashionpolice me tot diep in de Himalaya zou achtervolgen.
“Ja dat ben ik,” antwoordde ik, me ervan bewust dat ik me nooit meer zonder contactlenzen, hakken en dansende krullen op de bouwplaats mocht vertonen als ik mijn kansen ook maar enigszins open wilde houden.
Hij knikte dat het dan dus geregeld was.
In gedachte schoof ik hem door naar level 3.

~Lauren/ LS Harteveld

.
Over Zeg maar lauren

Ik schrijf hier voornamelijk over boeken van mooie mannen,
en films over stoere vrouwen.
De subscribe staat op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.

LS Harteveld Facebook
LS Harteveld Twitter
en ik zit op Linkedin!

Klik hier voor mijn Engelstalige blog

Macht, manipulatie en andere goede bedoelingen

Gepubliceerd op 27 december 201812 april 2019 door LS HarteveldEen reactie plaatsen

Vandaag las ik een artikel van Menno de Bree:
Zo geeft de ideologie van kapitalisme je de schuld van falen op je werk
En dit inspireerde deze eerste gedachten over mijn nieuwe onderwerp, namelijk macht en manipulatie.

In de jaren 90 had je een tekenfilmserie “Pinky and the Brain”
Hierin gingen twee muizen op zoek naar world domination.
Of nou, in elk geval één muis, The Brain.
Dan vroeg Pinky:
“What are we going to do tonight?”
En antwoordde The Brain:
“The same thing we do every night Pinky. Try to take over the world.”
December 2018 zijn machtswellustelingen een stuk minder goed te herkennen, en inmiddels ben ik erachter dat ze vaker wel dan niet uiterst goed vermomd zijn.
Zonder slecht te willen spreken over mijn geheime minnaar weet ik nog dat ik hem jaren geleden zei dat ik nooit iets met hem zou beginnen omdat hij een foute man was.
Dit was ver voor ik wist dat ik eigenlijk uitsluitend foute mannen moet hebben, en andere soorten bij mij uit de buurt gehouden dienen te worden. Dat doen hun vrouwen meestal voor me, dus dat gaat vanzelf.
Ten tijde van dit gesprek was het 8 jaar geleden dat ik mijn hart in vierhonderd stukjes bij elkaar kon gaan rapen, nadat een foute man en mijn inmiddels ex-beste vriendin erop hadden staan dansen.
Ik had het niet zo op foute mannen.
Mijn toekomstige minnaar voelde zich aangevallen door mijn vaststelling dat hij fout was, en drukte me op het hart, waar de lijmresten van de vorige keer nog aanhingen:
“Je moet echt beseffen dat ik nooit iets tegen je zin in zou doen!”
Waarop ik heel hard begon te lachen.
“Natuurlijk niet!” zei ik. “Dat is voor amateurs! Jij rust niet voor ik zo gek op je ben, dat ik je smeek om me te nemen.”
Machtsmisbruik zoals bij Pinky and the Brain herkennen we nog wel.
En tegen mannen die iets tegen je zin doen, daar hebben de meesten van ons ook wel een beeld bij.
Maar mannen die je regelrecht uit je broekje charmeren?
Die je gierend verliefd maken met leuke grapjes, en geanimeerde gesprekken, en je zelfs zo gek krijgen dat je sympathie hebt voor hun persoonlijke situatie;
Problemen op het werk, en thuis, en vijf bloedjes van kinderen uit een eerder huwelijk waar al alimentatie voor moet worden betaald.
Helaas is er geen plek is voor jou, maar dat ligt niet aan jou!
Want ze hebben er gewoon toch zo n puinhoop van gemaakt, ach, ach…
DIE mannen sluit je in je armen.
Want ze zijn zoveel leuker dan die betrouwbare heren die al zenuwachtig worden bij het idee een drankje met je te moeten gaan drinken.
En saai zal het nooit worden, met zo n spannende man.
Dus de muizen en de mannen; dat redden we allemaal nog wel.
Ook zo n spannende maar erg leuke man zal door de meesten wel herkend worden als bad news.
Sinds kort heb ik als hobby moeilijke structuren ontrafelen, tot je weet waar de kern zit. De kern is altijd hetzelfde punt, namelijk het moment dat je de verantwoordelijkheid, en daarmee de macht, uit handen hebt gegeven.
En daarna ga ik strategieën bedenken om toch mijn zin te krijgen. Of wat gelukkig ook heel vaak voorkomt – strategieën voor iemand anders bedenken waardoor zij kunnen krijgen wat ze willen.
Met name werkvloer situaties zijn daar heel geschikt voor, maar ik ben ook goed met relaties manipuleren.
Het werkt eigenlijk altijd hetzelfde.

Stap 1 is: herkennen waar die ander je mee gijzelt

Waar ben je aan gehecht? Voorbeelden zijn: je baan, je inkomen, liefde, je eigenwaarde. Maar ook: aardig gevonden worden en een afkeer van het gebruik van methoden a.k.a. wapens die je niet gepast vindt om je gelijk te halen.
Als iemand weet dat je een probleem toch niet doorlekt naar de pers, omdat je je loyaal voelt aan het bedrijf, dan is dat slecht voor je machtspositie.
Als je partner weet dat je toch niet weggaat omdat je twijfelt of je nog wel ooit aan de man of vrouw komt, dan is dat slecht voor je machtspositie.
Maar gijzeling kan ook van onder naar boven: Als jij gehecht bent altijd als Beste Werkgever uit de bus te komen, dan maakt je dat chantabel.
Voor je het weet ga je sturen op individuele gevallen
Dus ik laat je eerst zien waar je allemaal op manipuleerbaar bent, en waar die ander dus een staak tussen je wiel steekt.
De snelste manier om controle terug te pakken, is door bereid te zijn alles te verliezen. Alleen dat geeft volledige vrijheid, en je trekt er de absolute macht mee naar je toe.
Degene die het meest gehecht is aan een bepaalde uitkomst, betaalt de grootste prijs.
Als het geen optie is je volledig van de uitkomst los te maken, gaan we na hoeveel je bereid bent te betalen voor de uitkomst.
Wat is het losgeld dat je bereid bent te betalen aan de gijzelnemer.

Stap 2: het belang van de ander

Dit is ook een makkie. Want dit gaat altijd om het verkrijgen van, en de controle over, dingen die schaars zijn:
Tijd, geld, liefde, macht, status.
Bovendien heb je al een conflict dus heeft die ander je waarschijnlijk vaak genoeg duidelijk gemaakt waar jullie niet lekker matchen.
Nu komt het aspect verborgen manipulatie om de hoek kijken!
Want als je open en bloot ruzie hebt gemaakt, dan is dit meestal vrij snel duidelijk. Maar sommige mensen vechten door uiterst redelijk te lijken.
Die weten het zo te draaien dat ze net doen alsof er geen tegengestelde belangen zijn, en er een soort hogere ethische waarden zijn, bijvoorbeeld “eerlijkheid”, “transparantie”, “loyaliteit”.
Jesse Klaver die gebrek aan transparantie aanhaalde om het wegsturen van de twee medewerkers met de geheime affaire te rechtvaardigen?
Don’t be fooled guys.
Transparantie is een wapen, net zo hard als achterkamertjespolitiek dat is. Het één is niet beter of slechter dan het ander, en je hebt als partij alle wapens nodig.
Dat Groen Links er twee de laan uitstuurden die juist heel goed waren in het discreet hun eigen agenda doorduwen, dat zal ze nog duur komen te staan.
Wees dus altijd hyperalert als mensen met een gemeenschappelijk doel (een transparante partij) of gemeenschappelijk wapen (transparantie) aankomen.
Net doen alsof er een eenduidige gemeenschappelijke agenda is, is pure manipulatie zodat jij je schuldig gaat voelen als je voor je eigen belang opkomt.
Of je eigen geneugten nastreeft.
Het kan dus zijn dat je bij punt 2, het belang van de ander, even uit het lood geslagen bent omdat het ontmaskeren van “jullie” gezamenlijke agenda voelt alsof je vrijwillig je linkerarm afstaat.
Earth to deceived citizen: Er was helemaal nooit een gemeenschappelijke agenda.
Dat ding was een rookgordijn zodat jij je eigen voeten niet eens meer kon zien, laat staan je eigen belangen.
Oké, punt 2, de belangen van de ander?
Hebben we die helder in termen van geld, liefde en tijd?
In geval van Jesse Klaver was het dat hij geen controle had over hen én geen inschatting kon maken hoeveel kiezers de rug naar de partij zouden keren.
Hij zag ook niet dat deze twee politici hun gewicht in goud waard waren. Met die twee had je de wereld kunnen veroveren, zoveel is duidelijk.
Maar goed, ik zou zeggen stem gewoon op een Marianne Thieme de volgende keer en verder naar punt 3!

Stap 3. Bedenk 2 oplossingen voor het probleem van de tegenstander, beide met behoud van ego voor alle partijen,

Oplossing 1 is een gedeescaleerde versie van wat jullie nu hebben.
Bijvoorbeeld Jesse zegt tegen het liefdespaar:
“De meest voor de hand liggende oplossing is dat jullie beide de partij verlaten.
Dan hoeven we ook niet tot in detail te analyseren, waarom dit mis ging, waar de verantwoordelijkheden van de partij in deze liggen enzovoorts.
Dan gaan we gewoon uit elkaar.
Wat gebeurd is, is gebeurd.”
Alsof hij zich plotseling iets bedenkt leunt Jesse achterover.
“Ik wil toch ook nog een ander voorstel doen! En ik heb dit nog helemaal niet precies uitgedacht, maar ik wil het jullie toch voorleggen.”
En alsof hij het allemaal zo uit zijn mouw schudt, schetst hij een plaatje waarin de voormalig heimelijk geliefden een voortrekkers rol gaan nemen bij de partij.
Ze worden de spindoctors van Groen Links, en creëren rookgordijnen voor alle moves die nog niet naar buiten mogen gekomen.
Ze leren de hele partij over machtsbelangen en over diplomatie, van hoog tot laag. Het ja zeggen nee doen, wordt er onder gelach en soms een traan, in steeds terugkerende rollenspellen ingedrild, tot iedereen er zo bedreven in is dat ze de ganse kamer, en het volledige electoraat om hun poezelige groene vingertjes winden.
Groen Links wordt de grootste partij van Nederland, en daarna de grootste van Europa. En zelfs Engeland komt vragen of ze misschien weer onder Nederland mogen vallen, omdat ze onze manieren zo prettig en verfijnd vinden.
Wij zijn echte gentlemen, en ons accent klinkt zo charmant!
Zo jolly allemaal!
Mogen ze er please bij?
Jesse is weer gaan zitten.
Hij heeft zijn armen met de bekende opgestroopte mouwen op het bureau liggen, staart even naar de tafel alsof hij zelf ook onder de indruk is van zijn bevlogen speech, en schudt dan een lok uit zijn gezicht.
“Ach, het was maar een ideetje.
De keus is uiteraard helemaal aan jullie.”