Er zijn van die dagen dat je je eigen boeken nodig hebt.
Dat je heel even je debuut Mango aan moet raken; een novelle over een pittig meisje dat geplaagd wordt door een fobie die met seks te maken heeft, maar die uiteindelijk haar angst overwint.

Dat je heel even met je vingers door een spiritueel seksueel boek moet gaan dat je op Aswoensdag in 2007 kocht om jezelf moed in te praten.
Dat als je toen, aan het begin van je nieuwe leven met niet meer dan één boek over hoe je een onafhankelijk single moet zijn, het voor elkaar kreeg?
Dat je het dan nu ook kan.
13 Jaar later en met nota bene een eigen boek dat je geschreven hebt:
Een gidsje Witte Tijgerin, waarin je de mindset van dit eerste boek van deze Chinese Taoistes, vertaalde naar de moderne Westerse tijd.

En dat je de 22 Erotische Verhalen die je schreef lang voordat je de ideale minnaar gevonden had, avonturen die je op papier vastlegde zodat ze in elk geval daar vast gebeurd waren;
Dat je die verhalen weer even moet zien om te weten dat je eerst je bestemming moet weten, en je op één lijn moet komen met je dromen van dat universum gevuld met geheimzinnige seksuele avonturen, voor je de poort kunt vinden en naar binnen mag.

Het laatste boek dat ik heb uitgegeven ging over de eerste twee jaar met mijn minnaar Mr.Big. Inmiddels zien we elkaar niet meer, en mijn vorige blog post op dit blog was me coming to terms met hoeveel energie het me had gekost.
Hoe onveilig het had aangevoeld.
Dat de emotionele onveiligheid bij hem, een walk in the park was, in vergelijking met hoe onveilig ik me in de wereld voelde.
In die blogpost overtuigde ik mezelf ervan dat de opluchting ’t er zonder kleerscheuren van afgebracht te hebben, opwoog tegen het verdriet.
Dat ik wel geheim wilde zijn voor mijn eigen genot, maar dat ze de rol van foute vrouw aan iemand anders mochten geven.

Nu ben ik daar niet meer zo zeker van.

Eén van de dingen die me eigenlijk pas na het schrijven van Mango duidelijk werd, was dat ik nooit bang ben geweest voor seks.
Ik was bang voor de gevolgen, de afwijzing van de maatschappij.
Het was een sociale fobie.

Door mijn angst dat me als geheime minnares hetzelfde zal overkomen, is voor mij duidelijk dat ik er nog lang niet ben.
De angst voor represailles om mijn seksualiteit, heeft alleen een andere vorm gekregen. De fobie zit er nog steeds.

Het schrijven van Mango, waar ik in de vroege zomer van 2006 mee begonnen was, zette mijn hele leven op zijn kop.
Ik maakte mijn relatie uit, en ging eindelijk mijn seksualiteit onderzoeken zonder me nog langer door mijn angsten te laten hinderen.

In de lente van 2007, ontmoette ik een man waar ik heel erg verliefd op werd. Hij zou mijn eerste geheime minnaar worden en uiteraard liep het gruwelijk af met mij.
Het knappe was dat ik na 14 jaar in een relatie, direct raak had geschoten. Het was een oprechte verliefdheid en de relatievorm van geheime minnares zou mijn echte aard blijken.
Maar toen ik finaal instortte toen hij het uitmaakte, dacht ik daar anders over. 
En ook achteraf zou ik het mijn ergste vijand niet toewensen zo hoog in te zetten als je broos je eerste schreden zet op het liefdespad. Of dat nou is als je 16 bent of 36.
Maar dat is de aard van het beestje, want ik heb nooit anders gedaan.

Altijd als ik mijn hart volgde kwam ik bij geweldige, spannende mannen terecht.
Pas als ik daarna verstandige keuzes ging maken werd het ingewikkeld.
Je hart gebroken krijgen is niet ingewikkeld. Het is alleen heel vervelend.

Toen Mr.Big en ik uit elkaar gingen, op zijn verzoek, werd mijn hart niet gebroken. Ik zou bijna zeggen, daarvoor hield ik teveel van hem.
Het idee dat ik hem kon helpen door geen relatie te hebben, vond ik fijn, hoe raar het ook klinkt.
En de opluchting dat ik nu geen geheime minnares meer was, overheerste.

Natuurlijk wist ik dat er heel veel over de minnares als maatschappelijk fenomeen te vertellen was. Dat ze de antagonist was geworden van een samenleving die seks, en zeker ingedutte seks in lange relaties, veel liever niet benoemd ziet dan dat er zo van vlees en bloed een antwoord opduikt.
Natuurlijk wist ik dat.
Maar ze flikkerden maar een eind op met hun lange relaties. Ik ging de kastanjes niet meer voor ze uit t vuur halen.

Ik wist niet hoe snel ik de mantel van de minnares moest afgooien, verbranden, en ik beloofde aan iedereen die het wilde horen dat ik het nooit meer zou doen.
Oh, how convenient.

And then what, Lauren? And then what?

Hopelijk weten mijn boeken het antwoord.

~Lauren

De eerste twee jaar van mijn affaire met Mr.Big staan in het boek Big