Ik Google net voor een plaatje van Carrie en Mr.Big, en stuit als eerste op een artikel uit Harper’s Bazaar uit 2016:
Why Carrie and Mr. Big Were Never Supposed to End Up Together
According to the ‘Sex and the City’ creator. 
En misschien is dat dit verhaal wel in een notendop:
We were never supposed to end up together.
Maar als zelfs bij een serie die überhaupt “creators” heeft, het verhaal al met de makers aan de haal gaat, kun je wel nagaan dat onverwachte wendingen in het echte leven al helemaal meer regel dan uitzondering zijn.
Mr. Big was zo’n onverwachte wending.
Ik in zijn leven en hij in het mijne.
Ook al had ik hier acht jaar voor “getraind”; Om van een bange bijna fobische single die zichzelf 14 jaar lang had opgesloten in een lange termijn relatie, te veranderen in een vrouw die in vergelijking met anderen snel verliefd kon worden (ik zit nu weer op eens per jaar) en als ze dat wat werd, er ook met volle teugen van kon genieten.
En zelfs kon genieten als het niet helemaal ware liefde was, maar daar was ik inmiddels mee gestopt.
Al wist ik dat toen nog niet.
Achteraf zal er een voor Mr.Big zijn, waarin mijn seks- en liefdesleven nog in ontwikkeling was, en een na Mr.Big, waarbij ik weet wat ik wil, and not to anyone’s surprise I suppose, wil ik nooit meer een geheime minnares zijn.
Maar niet om de redenen die voor de hand liggen.
Voor ik zal uitweiden over de pros en cons van het geheime minnaressenschap, wil ik hier iets delen, dat ik nog nergens heb gedeeld.
Dit is de eerste keer.
Toen Mr.Big en ik bij elkaar kwamen was het niet de bedoeling dat wij iets met elkaar kregen. Maar niet om de reden die ik vijf jaar lang heb volgehouden.
De reden was dus niet omdat hij getrouwd was, een moeilijk huwelijk had, kinderen waar regelmatig iets mee was, en dat hij naar eer en twijfelachtig geweten er het beste van probeerde te maken.
Dat betekent niet dat al deze dingen niet waar waren:
Het betekent alleen dat ze in het licht van wat ik, en wellicht zelfs wij, achteraf gezien als het grootste probleem zagen, niet ter zake deden. 
Ik heb me dit nooit gerealiseerd.
Pas nu, nu het uit is, en ik de eerste dagen me zo ongelofelijk licht voel dat ik heel anders naar onze relatie ben gaan kijken, zie ik dat de geheimhouding niet alleen was om hem van dienst te zijn.
Hoewel dat ook een goede reden was.
Maar het was vooral om mezelf van dienst te zijn.
Het gevoel toen het uit was, was verdriet, maar vooral ook:
Opluchting.
Dat het eindelijk voorbij was.
We hadden het gehaald, ik kon weer ademhalen.
Ik moest dit gevoel wel onderzoeken. Waar kwam het vandaan? Waar was ik precies opgelucht over? Mr.Big is de belangrijkste geliefde uit mijn leven geweest, daar kan geen twijfel over bestaan. Ook al heeft hij nooit geprobeerd om onze problemen (waarover zo meer) te overwinnen, zodat we samen konden zijn; Dat maakte voor mij niet uit.
Mijn gevoel voor hem was helder.
Als ik na vijf jaar, zonder enige aanwijzing en zonder dat de liefde minder is geworden ineens aan de kant gezet word, wat is dan de verklaring dat mijn wereld niet instort? 
En inmiddels heb ik daar het antwoord op.
Een onverwacht antwoord ook, want ik heb altijd beweerd dat een geheime affaire me uitzonderlijk goed beviel. Dat ik de spanning nodig had. 
En dat is ook zo.
Huisje, boompje, beestje met spetterende seks in de echtelijke sponde? Ik zie het mezelf niet doen. Huisje, boompje, beestje met spetterende seks met een echtgenoot die “zijn eigen dingen doet”? In de breedste zin des woord?
Dat begint er al op te lijken.
Hoe spannender de man, hoe meer ik game ben.
Maar een spannende man én een spannende relatievorm, zoals wij de afgelopen vijf jaar hebben gehad? Tja. Dat is natuurlijk helemaal de bom.
Wat dat betreft had ik gelijk toen ik al die tijd beweerde dat ik helemaal achter mijn identiteit als minnares stond. En dat ik vind dat een goede echtgenoot en vader, niet wordt gedefinieerd door zijn vermogen om trouw te zijn.
Quite the opposite, zou ik daar bijna brutaal aan toevoegen.
En het is die overtuiging, dat we allemaal echt anders moeten gaan kijken naar wat een goede relatie is, en moeten ophouden zo’n drama te maken van wat iemand in zijn vrije tijd met zijn onderlijf doet – waarom ik de titel of verklaring van “geheime minnares” heb gebruikt, die vijf jaar.
En het was niet níet waar.
Ik was ook geheim.
Alleen, misschien niet om de redenen waarom je dat misschien denkt. En achteraf gezien zelfs dus niet om de reden die ik zelf dacht.
Want ik dacht dat dit bij hem lag. Dat we voor hem vijf jaar poppenkast aan het spelen waren. En daar steunde ik hem in en dit is ook de reden dat ik mezelf een geheime minnares noemde.
Een geheime minnares is geheim omdat haar geliefde niet wil dat het uitkomt.
Vijf jaar heb ik aangevoerd dat dit was omdat hij getrouwd was en kinderen had, maar dit “had ook” een hele andere reden kunnen zijn.

Andere mogelijke redenen waarom de relatie geheim “had kunnen zijn”:

categorie 1. van tijdelijk naar permanent geheim  

reden 1. bestaande connecties

Als we door een vriend, vriendin, ex-partner of familielid verbonden zijn.
En dat we er dus iemand mee zouden kwetsen als het naar buiten zou komen. 
Dat we wilden wachten om te weten of “het gevoel” niet vanzelf over ging, maar het daarna zo gecompliceerd was geworden dat we niet meer terug konden. Of gingen.

reden 2. we’re on a break

Omdat hij in scheiding lag of een gewone relatie had, die op het moment dat we samenkwamen uit was. Maar dat hij uiteindelijk getrouwd bleef of ze weer bij elkaar kwamen, en inmiddels ook iets had met mij.

categorie 2. geheime minnares bedoeld als permanente oplossing

Zoals gezegd, ik heb mezelf altijd neergezet als dé klassieke minnares, van een getrouwde man met kinderen. Maar er zijn ook andere situaties waarin ik permanent een geheime minnares zou zijn:

reden 3. permanent geheim – netwerk issues

Opnieuw omdat we via vriendschappen, werk, of andere structuren met elkaar verbonden zijn, maar dit keer zit het zo in elkaar dat we echt geen relatie kunnen hebben zonder een heel netwerk op te geven.
Of, indien we wel als koppel uit de bus zouden kunnen komen, het daarna een drama zou worden als we uit elkaar zouden gaan.
Deze situatie zou ervoor zorgen dat we permanent geheim zouden blijven.

reden  4. permanent geheim – macht, geld en andere dreiging

Als hij rijk is, beveiligd wordt, een geheim beroep heeft (en dan kun je denken aan twee kanten van de wet…) of politicus is, maakt hem dat chantabel.
En mij kwetsbaar.
Zelfs als hij single zou zijn, wil ik niet gevolgd worden door de roddelbladen, of bekend staan als minnares-van. 
Wat voor mij ook onder dit kopje valt, en dit is iets waar ik (al is het sporadisch) wel over geschreven heb, is als er wél sprake zou zijn van een andere partner/ vrouw, en ik door haar bedreigd zou worden of door haar “vrienden” (het is waarschijnlijker dat ze deze mannen alleen maar indruk op haar willen maken, door haar te wreken) .
Wat hier ook onder valt is als zijn vrouw rijk is, een geheim beroep heeft, beveiligd wordt etc
En het is deze laatste categorie, de permanente dreiging, die ik vijf jaar lang onderschat heb.
En die ervoor zorgt dat ik vooral opluchting voel. Heel veel opluchting.

It’s Complicated

Onze relatie is vijf jaar geheim geweest. For good reason. Maar hij is nooit zo eenduidig geweest als dat hij getrouwd was, en mij als luchtige afwisseling er tussendoor nodig had, om een goede vader en echtgenoot te zijn.
Dat is waar ik het naar heb afgerond. Of misschien is het allemaal fantasie, zonder overeenkomst met de werkelijkheid.
Maar wat wel waar is, zijn de intenties die ik vijf jaar lang geprobeerd heb te vertellen door mijn verhalen:
Dat wij nooit iemand pijn hebben willen doen, maar tegelijkertijd ook onze eigen behoefte en verlangens niet ten koste van alles hebben onderdrukt.
Dat we een hele goede reden hadden om het geheim te houden, en dat ik er dus pas later achter kwam dat ik die spanning erg leuk vond.
Dat de reden voor geheimhouding nog steeds geldt, en we nooit de afgelopen vijf jaar alsnog in de openbaarheid zullen brengen.
En het heeft me veranderd.
Ik weet nu dat ik geheimhouding nodig heb, of prefereer, omdat ik het spannend vind. In die zin zal mijn voorkeursrelatie wél die van een geheime minnares zijn.
Maar met een subtiel verschil.
Want ik zie nu pas zie dat ik “punt 4” heb onderschat.
Ik wil me nooit meer onveilig voelen.  
Ik heb al die jaren een dreiging gevoeld van iets dat bij hem/ zijn omgeving lag, maar wat door onze affaire bij mij terecht kon komen.
En die dreiging is de reden dat ik nooit meer een geheime minnares zal zijn;
Nooit meer onveilig zijn als een geheim uitkomt.
Alleen als spel is het leuk.
Om in wat ik wel eens “the world between worlds”, een affaire te hebben. We creëren een fantasie, en geven elkaar volledige aandacht. Maar ook liefde, zoveel liefde. 
Het is het mooiste dat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt, en ik zal het nooit vergeten.
Net als de personages van Mr.Big en Carrie uit Sex and the City, waren wij wel degelijk voorbestemd, om bij elkaar te komen.
En dit was ons happy end.

~Lauren

De eerste twee jaar van mijn affaire met Mr.Big staan in het boek Big