De dagen dat je je eigen boeken nodig hebt

 

Er zijn van die dagen dat je je eigen boeken nodig hebt.
Dat je heel even je debuut Mango aan moet raken; een novelle over een pittig meisje dat geplaagd wordt door een fobie die met seks te maken heeft, maar die uiteindelijk haar angst overwint.

Dat je heel even met je vingers door een spiritueel seksueel boek moet gaan dat je op Aswoensdag in 2007 kocht om jezelf moed in te praten.
Dat als je toen, aan het begin van je nieuwe leven met niet meer dan één boek over hoe je een onafhankelijk single moet zijn, het voor elkaar kreeg?
Dat je het dan nu ook kan.

13 Jaar later en met nota bene een eigen boek dat je geschreven hebt:
Een gidsje Witte Tijgerin, waarin je de mindset van dit eerste boek van deze Chinese Taoistes, vertaalde naar de moderne Westerse tijd.

En dat je de 22 Erotische Verhalen die je schreef lang voordat je de ideale minnaar gevonden had, avonturen die je op papier vastlegde zodat ze in elk geval daar vast gebeurd waren;
Dat je die verhalen weer even moet zien om te weten dat je eerst je bestemming moet weten, en je op één lijn moet komen met je dromen van dat universum gevuld met geheimzinnige seksuele avonturen, voor je de poort kunt vinden en naar binnen mag.

Het laatste boek dat ik heb uitgegeven ging over de eerste twee jaar met mijn minnaar Mr.Big. Inmiddels zien we elkaar niet meer, en mijn vorige blog post op dit blog was me coming to terms met hoeveel energie het me had gekost.
Hoe onveilig het had aangevoeld.
Dat de emotionele onveiligheid bij hem, een walk in the park was, in vergelijking met hoe onveilig ik me in de wereld voelde.
In die blogpost overtuigde ik mezelf ervan dat de opluchting ’t er zonder kleerscheuren van afgebracht te hebben, opwoog tegen het verdriet.
Dat ik wel geheim wilde zijn voor mijn eigen genot, maar dat ze de rol van foute vrouw aan iemand anders mochten geven.

Nu ben ik daar niet meer zo zeker van.

Eén van de dingen die me eigenlijk pas na het schrijven van Mango duidelijk werd, was dat ik nooit bang ben geweest voor seks.
Ik was bang voor de gevolgen, de afwijzing van de maatschappij.
Het was een sociale fobie.

Door mijn angst dat me als geheime minnares hetzelfde zal overkomen, is voor mij duidelijk dat ik er nog lang niet ben.
De angst voor represailles om mijn seksualiteit, heeft alleen een andere vorm gekregen. De fobie zit er nog steeds.

Het schrijven van Mango, waar ik in de vroege zomer van 2006 mee begonnen was, zette mijn hele leven op zijn kop.
Ik maakte mijn relatie uit, en ging eindelijk mijn seksualiteit onderzoeken zonder me nog langer door mijn angsten te laten hinderen.

In de lente van 2007, ontmoette ik een man waar ik heel erg verliefd op werd. Hij zou mijn eerste geheime minnaar worden en uiteraard liep het gruwelijk af met mij.
Het knappe was dat ik na 14 jaar in een relatie, direct raak had geschoten. Het was een oprechte verliefdheid en de relatievorm van geheime minnares zou mijn echte aard blijken.
Maar toen ik finaal instortte toen hij het uitmaakte, dacht ik daar anders over. 
En ook achteraf zou ik het mijn ergste vijand niet toewensen zo hoog in te zetten als je broos je eerste schreden zet op het liefdespad. Of dat nou is als je 16 bent of 36.
Maar dat is de aard van het beestje, want ik heb nooit anders gedaan.

Altijd als ik mijn hart volgde kwam ik bij geweldige, spannende mannen terecht.
Pas als ik daarna verstandige keuzes ging maken werd het ingewikkeld.
Je hart gebroken krijgen is niet ingewikkeld. Het is alleen heel vervelend.

Toen Mr.Big en ik uit elkaar gingen, op zijn verzoek, werd mijn hart niet gebroken. Ik zou bijna zeggen, daarvoor hield ik teveel van hem.
Het idee dat ik hem kon helpen door geen relatie te hebben, vond ik fijn, hoe raar het ook klinkt.

En de opluchting dat ik nu geen geheime minnares meer was, overheerste.

Natuurlijk wist ik dat er heel veel over de minnares als maatschappelijk fenomeen te vertellen was. Dat ze de antagonist was geworden van een samenleving die seks, en zeker ingedutte seks in lange relaties, veel liever niet benoemd ziet dan dat er zo van vlees en bloed een antwoord opduikt.
Natuurlijk wist ik dat.
Maar ze flikkerden maar een eind op met hun lange relaties. Ik ging de kastanjes niet meer voor ze uit t vuur halen.

Ik wist niet hoe snel ik de mantel van de minnares moest afgooien, verbranden, en ik beloofde aan iedereen die het wilde horen dat ik het nooit meer zou doen.
Oh, how convenient.

And then what, Lauren? And then what?

Hopelijk weten mijn boeken het antwoord.

~Lauren

De eerste twee jaar van mijn affaire met Mr.Big staan in het boek Big

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020
2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW
3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman
4.
Blote Kont- (Nederlands)
5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page

Categorieën Big

Waarom ik nooit meer een geheime minnares zal zijn

Ik Google net voor een plaatje van Carrie en Mr.Big, en stuit als eerste op een artikel uit Harper’s Bazaar uit 2016:
Why Carrie and Mr. Big Were Never Supposed to End Up Together
According to the ‘Sex and the City’ creator. 
En misschien is dat dit verhaal wel in een notendop:
We were never supposed to end up together.
Maar als zelfs bij een serie die überhaupt “creators” heeft, het verhaal al met de makers aan de haal gaat, kun je wel nagaan dat onverwachte wendingen in het echte leven al helemaal meer regel dan uitzondering zijn.
Mr. Big was zo’n onverwachte wending.
Ik in zijn leven en hij in het mijne.
Ook al had ik hier acht jaar voor “getraind”; Om van een bange bijna fobische single die zichzelf 14 jaar lang had opgesloten in een lange termijn relatie, te veranderen in een vrouw die in vergelijking met anderen snel verliefd kon worden (ik zit nu weer op eens per jaar) en als ze dat wat werd, er ook met volle teugen van kon genieten.
En zelfs kon genieten als het niet helemaal ware liefde was, maar daar was ik inmiddels mee gestopt.
Al wist ik dat toen nog niet.
Achteraf zal er een voor Mr.Big zijn, waarin mijn seks- en liefdesleven nog in ontwikkeling was, en een na Mr.Big, waarbij ik weet wat ik wil, and not to anyone’s surprise I suppose, wil ik nooit meer een geheime minnares zijn.
Maar niet om de redenen die voor de hand liggen.
Voor ik zal uitweiden over de pros en cons van het geheime minnaressenschap, wil ik hier iets delen, dat ik nog nergens heb gedeeld.
Dit is de eerste keer.
Toen Mr.Big en ik bij elkaar kwamen was het niet de bedoeling dat wij iets met elkaar kregen. Maar niet om de reden die ik vijf jaar lang heb volgehouden.
De reden was dus niet omdat hij getrouwd was, een moeilijk huwelijk had, kinderen waar regelmatig iets mee was, en dat hij naar eer en twijfelachtig geweten er het beste van probeerde te maken.
Dat betekent niet dat al deze dingen niet waar waren:
Het betekent alleen dat ze in het licht van wat ik, en wellicht zelfs wij, achteraf gezien als het grootste probleem zagen, niet ter zake deden. 
Ik heb me dit nooit gerealiseerd.
Pas nu, nu het uit is, en ik de eerste dagen me zo ongelofelijk licht voel dat ik heel anders naar onze relatie ben gaan kijken, zie ik dat de geheimhouding niet alleen was om hem van dienst te zijn.
Hoewel dat ook een goede reden was.
Maar het was vooral om mezelf van dienst te zijn.
Het gevoel toen het uit was, was verdriet, maar vooral ook:
Opluchting.
Dat het eindelijk voorbij was.
We hadden het gehaald, ik kon weer ademhalen.
Ik moest dit gevoel wel onderzoeken. Waar kwam het vandaan? Waar was ik precies opgelucht over? Mr.Big is de belangrijkste geliefde uit mijn leven geweest, daar kan geen twijfel over bestaan. Ook al heeft hij nooit geprobeerd om onze problemen (waarover zo meer) te overwinnen, zodat we samen konden zijn; Dat maakte voor mij niet uit.
Mijn gevoel voor hem was helder.
Als ik na vijf jaar, zonder enige aanwijzing en zonder dat de liefde minder is geworden ineens aan de kant gezet word, wat is dan de verklaring dat mijn wereld niet instort? 
En inmiddels heb ik daar het antwoord op.
Een onverwacht antwoord ook, want ik heb altijd beweerd dat een geheime affaire me uitzonderlijk goed beviel. Dat ik de spanning nodig had. 
En dat is ook zo.
Huisje, boompje, beestje met spetterende seks in de echtelijke sponde? Ik zie het mezelf niet doen. Huisje, boompje, beestje met spetterende seks met een echtgenoot die “zijn eigen dingen doet”? In de breedste zin des woord?
Dat begint er al op te lijken.
Hoe spannender de man, hoe meer ik game ben.
Maar een spannende man én een spannende relatievorm, zoals wij de afgelopen vijf jaar hebben gehad? Tja. Dat is natuurlijk helemaal de bom.
Wat dat betreft had ik gelijk toen ik al die tijd beweerde dat ik helemaal achter mijn identiteit als minnares stond. En dat ik vind dat een goede echtgenoot en vader, niet wordt gedefinieerd door zijn vermogen om trouw te zijn.
Quite the opposite, zou ik daar bijna brutaal aan toevoegen.
En het is die overtuiging, dat we allemaal echt anders moeten gaan kijken naar wat een goede relatie is, en moeten ophouden zo’n drama te maken van wat iemand in zijn vrije tijd met zijn onderlijf doet – waarom ik de titel of verklaring van “geheime minnares” heb gebruikt, die vijf jaar.
En het was niet níet waar.
Ik was ook geheim.
Alleen, misschien niet om de redenen waarom je dat misschien denkt. En achteraf gezien zelfs dus niet om de reden die ik zelf dacht.
Want ik dacht dat dit bij hem lag. Dat we voor hem vijf jaar poppenkast aan het spelen waren. En daar steunde ik hem in en dit is ook de reden dat ik mezelf een geheime minnares noemde.
Een geheime minnares is geheim omdat haar geliefde niet wil dat het uitkomt.
Vijf jaar heb ik aangevoerd dat dit was omdat hij getrouwd was en kinderen had, maar dit “had ook” een hele andere reden kunnen zijn.

Andere mogelijke redenen waarom de relatie geheim “had kunnen zijn”:

categorie 1. van tijdelijk naar permanent geheim  

reden 1. bestaande connecties

Als we door een vriend, vriendin, ex-partner of familielid verbonden zijn.
En dat we er dus iemand mee zouden kwetsen als het naar buiten zou komen. 
Dat we wilden wachten om te weten of “het gevoel” niet vanzelf over ging, maar het daarna zo gecompliceerd was geworden dat we niet meer terug konden. Of gingen.

reden 2. we’re on a break

Omdat hij in scheiding lag of een gewone relatie had, die op het moment dat we samenkwamen uit was. Maar dat hij uiteindelijk getrouwd bleef of ze weer bij elkaar kwamen, en inmiddels ook iets had met mij.

categorie 2. geheime minnares bedoeld als permanente oplossing

Zoals gezegd, ik heb mezelf altijd neergezet als dé klassieke minnares, van een getrouwde man met kinderen. Maar er zijn ook andere situaties waarin ik permanent een geheime minnares zou zijn:

reden 3. permanent geheim – netwerk issues

Opnieuw omdat we via vriendschappen, werk, of andere structuren met elkaar verbonden zijn, maar dit keer zit het zo in elkaar dat we echt geen relatie kunnen hebben zonder een heel netwerk op te geven.
Of, indien we wel als koppel uit de bus zouden kunnen komen, het daarna een drama zou worden als we uit elkaar zouden gaan.
Deze situatie zou ervoor zorgen dat we permanent geheim zouden blijven.

reden  4. permanent geheim – macht, geld en andere dreiging

Als hij rijk is, beveiligd wordt, een geheim beroep heeft (en dan kun je denken aan twee kanten van de wet…) of politicus is, maakt hem dat chantabel.
En mij kwetsbaar.
Zelfs als hij single zou zijn, wil ik niet gevolgd worden door de roddelbladen, of bekend staan als minnares-van. 
Wat voor mij ook onder dit kopje valt, en dit is iets waar ik (al is het sporadisch) wel over geschreven heb, is als er wél sprake zou zijn van een andere partner/ vrouw, en ik door haar bedreigd zou worden of door haar “vrienden” (het is waarschijnlijker dat ze deze mannen alleen maar indruk op haar willen maken, door haar te wreken) .
Wat hier ook onder valt is als zijn vrouw rijk is, een geheim beroep heeft, beveiligd wordt etc
En het is deze laatste categorie, de permanente dreiging, die ik vijf jaar lang onderschat heb.
En die ervoor zorgt dat ik vooral opluchting voel. Heel veel opluchting.

It’s Complicated

Onze relatie is vijf jaar geheim geweest. For good reason. Maar hij is nooit zo eenduidig geweest als dat hij getrouwd was, en mij als luchtige afwisseling er tussendoor nodig had, om een goede vader en echtgenoot te zijn.
Dat is waar ik het naar heb afgerond. Of misschien is het allemaal fantasie, zonder overeenkomst met de werkelijkheid.
Maar wat wel waar is, zijn de intenties die ik vijf jaar lang geprobeerd heb te vertellen door mijn verhalen:
Dat wij nooit iemand pijn hebben willen doen, maar tegelijkertijd ook onze eigen behoefte en verlangens niet ten koste van alles hebben onderdrukt.
Dat we een hele goede reden hadden om het geheim te houden, en dat ik er dus pas later achter kwam dat ik die spanning erg leuk vond.
Dat de reden voor geheimhouding nog steeds geldt, en we nooit de afgelopen vijf jaar alsnog in de openbaarheid zullen brengen.
En het heeft me veranderd.
Ik weet nu dat ik geheimhouding nodig heb, of prefereer, omdat ik het spannend vind. In die zin zal mijn voorkeursrelatie wél die van een geheime minnares zijn.
Maar met een subtiel verschil.
Want ik zie nu pas zie dat ik “punt 4” heb onderschat.
Ik wil me nooit meer onveilig voelen.  
Ik heb al die jaren een dreiging gevoeld van iets dat bij hem/ zijn omgeving lag, maar wat door onze affaire bij mij terecht kon komen.
En die dreiging is de reden dat ik nooit meer een geheime minnares zal zijn;
Nooit meer onveilig zijn als een geheim uitkomt.
Alleen als spel is het leuk.
Om in wat ik wel eens “the world between worlds”, een affaire te hebben. We creëren een fantasie, en geven elkaar volledige aandacht. Maar ook liefde, zoveel liefde. 
Het is het mooiste dat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt, en ik zal het nooit vergeten.
Net als de personages van Mr.Big en Carrie uit Sex and the City, waren wij wel degelijk voorbestemd, om bij elkaar te komen.
En dit was ons happy end.

~Lauren

De eerste twee jaar van mijn affaire met Mr.Big staan in het boek Big

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020
2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW
3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman
4.
Blote Kont- (Nederlands)
5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page

Categorieën Big

Don’t try this at home; wanneer Nee geen Nee is.

Ik wist ’t al dagen en toch hoopte ik dat ik eraan kon ontkomen.
Dat ik het tussen de #metoo bekentenissen van slachtoffers het over twee dingen niet hoefde te hebben.

Ten eerste mijn liefde voor foute mannen, dus mannen voor wie nee geen nee is. Ik kom hier nog op terug, because there is more than meets the eye/ ear.
En ten tweede voor foute seks, waarbij nee geen nee is. Playrape dus. Ook hier kom ik uitgebreid op terug.

Maar de reden dat ik me verzette tegen het idee deze blog te schrijven, is dat ik me er pijnlijk van bewust ben dat er nog volop werk is voordat iedereen, en in het bijzonder mannen, überhaupt beseffen waar #metoo over gaat.
En  daarmee is het ook op deze tiende dag van #metoo eigenlijk nog zaak t simpel te houden;

Wat mag wel en wat mag niet.

De tijd is nog niet rijp om in het mijnenveld van ruige, grensoverschrijdende seks, op zoek te gaan zoeken naar de pareltjes. Althans dat vertelde ik mezelf. Ik zou niet degene zijn die het “feestje” van de heldere afspraken ging verstoren.
Tot ik me vanmorgen realiseerde;
Juist de pareltjes van de grijze gebieden, maken helder waar de grens ligt.

WANNEER IS HET MISBRUIK

De discussie op Twitter ging ongeveer als volgt.
twitteraar 1 (vrouw)
Seks is geen misbruik. Hoe moeilijk kan t zijn.
twitteraar 2 (man)
Het gaat allang niet meer over echt misbruik
ik (vrouw)
Het gaat juist alleen maar over misbruik; machtsmisbruik.
Het gaat niet over seks.

Er volgde een korte conclusie.
Voor een slachtoffer is het helder wanneer iets ongewenst is, maar voor een dader niet.

Ik heb zelfs een verhaal gelezen over een jongen die een meisje nam nadat ze out was, en zich niet bewust was dat hij haar had verkracht.
Dit was iets dat Saskia Noort ook verwoordde deze week;
“Mannen denken gewoon; niet zo n fijne vrijpartij.”

We hebben het hier dus over mannen die niet eens in staat zijn om strafbaar gedrag te herkennen.
Dan is het niet verbazingwekkend dat #metoo mannen al helemaal op de zenuwen werkt, als het om niet-strafbaar gedrag gaat.

Dit heet ook wel “grensoverschrijdend gedrag”.

Dus wel strontvervelend gedrag, maar niet strafbaar. 

Met deze invulling van #metoo worden mannen beticht van iets waar ze geen weet van hebben, en de paniek is bijna voelbaar.
Maar de reacties zijn heel wisselend.

Sommigen reageren met zelfreflectie, en nieuwsgierigheid:
“Leer me. Vertel me.”
En ik raad alle vrouwen die nog op zoek zijn naar een man aan; ga hier achteraan.
Je zult zelden zo’n scherpe profielschets krijgen, als de twitter timelines van deze week. De “Leer me, vertel me.” man is het nieuwe goud.

Dit is de Moderne Man in optima forma, met genoeg zelfvertrouwen om er voor een vrouw te zijn, ook als ze het moeilijk heeft en misschien zelfs wel door iets dat hij gedaan heeft.

Andere mannen reageren ronduit slecht.
Ze willen dat de #metoo hashtag met onmiddellijke ingang alleen nog gebruikt mag worden voor zaken die zowel strafbaar als bewezen zijn, en ze ontkennen vervolgens enig verband tussen seksueel geweld en een bredere basis van machtsverschil waarin vrouwen tweederangsburgers, werknemers, vrienden zijn, en de mannen die hun aanwezigheid en dominantie te pas en te onpas laten gelden.

Dezelfde mannen zetten zich af tegen de verkrachters in de bosjes- zoiets zouden zij nooit doen- maar ze weigeren halsstarrig hun eigen toxische cultuur onder ogen te komen.
Uiteraard zijn er ook vrouwen die dit standpunt verdedigen, net zoals er mannen zijn die slachtoffer zijn.
Ik beperk me tot de grote lijn.

Wie is de baas

De conclusie die je steeds vaker op ziet duiken is de juiste;
#metoo gaat niet over seks. 
Dit gaat over macht. 

Vergelijk het met de film en het boek 50 Shades of Grey.
Dit is een min of meer romantisch verhaal waarin een billionaire the dominant is, en een maagdelijk meisje zich in zijn Red Room (een luxe boudoir annex SM kamer ongeveer zo groot als een klein appartement) laat overhalen tot BDSM.

De perversiteit van dit gegeven wordt direct duidelijk als je je voorstelt dat hij geen cent te makken zou hebben, en op t Amerikaanse platteland haar vastbindt in een schuurtje om haar te slaan met zijn broekriem.
Dit maakt wel duidelijk dat geld en macht iets doen met onze grenzen van wat we als normaal, of acceptabel ervaren. Het publiek van de film pikt t als de beloning voor t pak slaag een millionair is.
Maar zou “Boe!” roepen als het enige vooruitzicht was dat ze de rest van haar leven koeien voor hem moest melken.
Met blauwe billen.

De allerbeste manier om er als man zeker van te zijn dat je gedrag gewenst is, je flirtpoging in goede aarde valt, en het moment dat je je pik in haar stopt niet per ongeluk als ongewenst of zelfs strafbaar opgevat wordt is je af te vragen;
“Ben ik op dit moment de baas?”

Bijvoorbeeld omdat je letterlijk haar baas bent, of omdat ze anderszins (financieel) afhankelijk van je is.
Ben je de baas omdat jij met vrienden of collega’s bent, en zij is maar alleen? Ben je de baas omdat je een man bent, en je haar tegen zou kunnen houden als ze weg wil?

Zo ja?
Dan heb je werk aan de winkel knul. Heel. Veel. Werk.
Je moet haar dan namelijk laten zien dat je hier geen gebruik van zult maken, en dat je je naar behoren gedraagt. Je moet haar vertrouwen winnen.

Ik geef vaak advies aan vrouwen over dating in het algemeen, maar in het bijzonder aan vrouwen die graag een seksuele no-strings attached relatie met een man willen. Geen one-night stand, maar minimaal een aantal keren op date en seks.

Zo n relatie is voor een vrouw risicovol, niet in de laatste plaats omdat een man fysiek sterker is. Ik adviseer haar altijd; Wijs hem een keer af, terwijl je nog in t openbaar (lees; veilig) bent.

Dus niet zoenen, als hij dat al verwacht. Of zeg “nee” tegen seks/ mee naar huis gaan, ook als hij eigenlijk al rekent op ja. 
Uiteraard doe je dit op een vriendelijke manier, maar zijn reactie geeft direct aan hoe hij met “Nee” omgaat.

Hij laat zien of je hem kunt vertrouwen. Of niet.

#metoo gaat over macht, en het is de schone taak van de man om te laten zien dat hij geen misbruik maakt van zijn fysieke kracht, financiële macht, of van zijn positie.
In any way, shape or form.
Zodra een vrouw je opmerking, je aanraking, of wat dan ook, wel moet tolereren omdat jij in de machtigste positie bent, kun je nooit zeker zijn dat het gewenst is.

Mijn advies is dan ook direct al dit soort dingen out of the equation to halen.
Begin niets met je ondergeschikten, niet met je studentes, en spreek nooit een vrouw aan, of fluit geen vrouw na, die op geen enkele manier heeft aangegeven in je geïnteresseerd te zijn.
Ongeacht wie de eerste move zet begint flirten altijd met positieve bemoedigende blikken van beide kanten. Flirten begint nooit met dat jij je aanwezigheid luidruchtig kenbaar maakt. Onthoud dat.

Oké time to step up our game.
Wanneer begint dat grijze gebied waar ik het over had?
Dit begint wanneer “nee” geen “nee” is!
Om te beginnen, in de kroeg en bij vreemde vrouwen is Nee altijd Nee. Maar als je eenmaal gezellig op date bent geweest, en er komt dan een Nee?
Dan kan het ook iets anders betekenen.

En een nee in de slaapkamer… oh, ja, helaas! Die kan ook iets anders betekenen.

Jeroen Pauw zei gisteren in de uitzending dat een beetje versierder wel aanvoelt of zijn gedrag gewenst is.
“Zolang je dat niet weet, dan lijkt me enige behoudendheid ook wel gepast.”
Dat vind ik ook.
Wat hieronder staat gaat over ervaren mannen, die de hele #metoo discussie kunnen volgen zonder in de stress te schieten. Mannen als Jeroen Pauw weten feilloos wat de andere betekenis is van “nee”.
Voor de rest geldt;
Do NOT try this at home.

Nee betekent: JE MOET HARDER WERKEN

Toen ik mijn huidige minnaar leerde kennen, Mister Big, was ik bang om gekwetst te worden. Bang voor het aantal jaren dat hij al vrij rondzwierf en geen soa test had gehad. Bang voor zijn huwelijk waar veel ruzie en gedonder was maar dat erg belangrijk voor hem was. Bang voor de reeks vrouwen die me waarschijnlijk waren voorgegaan.
Gebruikt en uitgespuugd en klaar.
Dat kon ik helemaal niet aan.

En daarom zei ik tegen Big, dat hoewel we al een keer hadden gezoend, het daarbij zou blijven. Er zou geen seks komen.
“En we gaan nu ook niet iedere date zoenen ofzo.”
Mister Big zei: “Je moet wel beseffen dat ik nooit iets tegen je zin in zou doen he?”
Ik lachte en antwoordde;
“Natuurlijk niet. Dat is voor amateurs. Jij bewerkt me net zolang tot ik erom smeek en alles vergeet wat ik eigenlijk niet wilde.”
Die woorden bleken profetisch.

Twee maanden later, hadden we voor het eerst seks. En dat is al jaren geleden.
Maar dat was nooit gebeurd als Mister Big die allereerste “Nee” had geïnterpreteerd als harde grens. In plaats daarvan interpreteerde hij het als:
“Ik moet harder werken.”

Bij de eerste keer orale seks, waar ik door mijn angst voor soa’s nogal huiverig voor was, vroeg hij: “En als ik er een condoom omdoe dan?”
Ik klaarde op! “Ja! Leuk!”
Dan wilde ik wel.

Dat condoom is de enige keer dat Mister Big een praktische oplossing had.
Andere grieven en angsten hoorde hij aan zonder te proberen ze op te lossen en zonder ze te bagatelliseren. Hij liet t gewoon zoals t was, of hij gaf me een knuffel. En dat zorgde dat ik vertrouwen kreeg in hem, én in mezelf. En dat het verlangen naar hem kon groeien.

Want Mister Big, en alle Don Juan’s met hem, inclusief Jeroen Pauw daar ben ik zeker van, nemen absoluut geen genoegen met minder dan een vrouw die echt wil. Die smeekt. Die een volmondig “Ja!” zegt als hij in het heetst van de strijd fluistert;
“Zou je willen dat ik *insert willekeurige oneerbare handeling* met je deed?”
“Ja! Please!”
Dat willen ze dan horen. Alles onder “Ja, graag, nu!” is voor een echte Don Juan per definitie een “nee”.
Dat is voor amateurs.

Nee=Nee is, hoewel een duidelijke en bruikbare regel voor amateurs, ook een regel die verfijning kent.
Maar dat vereist dat je het gesprek aangaat wat er achter deze Nee zit. Een Nee in de kroeg betekent Nee. Maar een Nee van een vrouw waar je goed contact mee hebt, kan ook een uitnodiging zijn om haar beter te leren kennen.
Je hebt de kans om, of t nou seks wordt of niet, te laten zien dat je er voor haar bent.

Ready to step up again?
Top notch minnaars kunnen, indien dat gewenst is, een vrouw haar deepest darkest fantasy uitspelen.
Die van de tweede “nee” die geen nee is;

de playrape.

Nee betekent: IK WIL T

Playrape is waarschijnlijk het meest tricky terrein waarop de #metoo discussie zich maar kan begeven.
Maar ik wilde hier al langere tijd aandacht voor vragen, juist omdat het zo n ondergesneeuwd aandachtsgebied is, met weinig waardering voor de man.

En ook omdat de machtsverhoudingen bij playrape omgekeerd zijn dan bij echte rape;
het “slachtoffer” is namelijk de baas.

Playrape betekent dat je een verkrachting naspeelt, op uitdrukkelijk verzoek van je partner. Playrape zit in het cross-over vlak tussen rollenspel en BDSM. Het speelt met het idee van machtsverschil. In BDSM heet dit the dominant en the submissive.
Het genot zit hem in het Nee roepen en Ja willen.
Er wordt genotverhogend “Nee” geroepen.
Het is dan ook (vanuit BDSM) gebruikelijk om een safe-word af te spreken. Dit woord kan de submissive gebruiken in plaats van Nee of Stop, als ze écht nee of stop bedoelt.

Hoe prijzenswaardig ik dit idee ook vind, ik ervaar dat zelf als onnodig.
Misschien omdat playrape een stuk minder extreem is, dan BDSM. Zelfs als ik op mijn allerbest acteer met “Nee, niet doen stop!” dan nog zal een partner, het verschil kunnen zien tussen gemeend “Nee” en gespeeld “Nee”.
Maar goed.
Dit was even terzijde, misschien is t voor jullie wel fijn een safe-word af te spreken.

De playrape draait, net als iedere goede SM relatie, om het genot van de submissive. De submissive is de baas. Als je mij niet gelooft, denk maar aan prostituees. Er zijn vele malen meer dominatrixen dan subs, die hun diensten betaald aanbieden.
Omdat de dominatrix keihard moet werken, kan ze geld vragen.
Omdat de sub veel genot krijgt, betaalt hij.

Nu is het ook zo dat het werk voor een professionele sub veel gevaarlijker is, dan voor een professionele dominatrix, maar er lijkt ook oprecht minder markt voor.
Al die mannen met goedbetaalde banen, willen juist graag vernederd worden.
En de dominatrix werkt voor hen. Zij moet constant bezig zijn hem op de grens van genot en pijn te houden. Hij betaalt om dit genot te mogen ontvangen.
Zo werkt het bij playrape ook.

Een man die op deze manier zijn partner bevredigt – die dat dus op haar beurt heeft gevraagd, en waarschijnlijk kennen ze elkaar goed, en vrijen ze al maanden – die man werkt voor haar.

Dat is ook het verknipte aan 50 Shades: zij vraagt er niet om. Hij wil het. Dat is een interessante angle voor een boek of film, maar in de werkelijkheid mag zoiets (alleen hij wil t) nooit het uitgangspunt zijn bij playrape of bij BDSM.
Het spel moet een seksuele fantasie zijn van beide partijen.
Natuurlijk moet de man/ “dader” het ook willen.
Het is heftige shit, niet in de laatste plaats omdat je je mag voorbereiden op echte tranen bij haar, en een schok van hoe ver jullie zijn gegaan. Jullie hebben elkaar daarna echt nodig om het te verwerken, en daar moet je tegen kunnen.

Maar deze tweede toepassing van Nee is geen Nee, namelijk playrape, is voor mij een illustratie over waar het echt om gaat in deze discussie;
contact maken.
Ik zei het straks al dat oogcontact van beide kanten komt, nog voor er iemand op de ander afstapt. Contact is altijd de magic word.
Contact maken is de feilloze graadmeter van of iets gewenst is.
Zo voelt de “dader” partner in de playrape, net als de dominatrix, constant aan wat “het slachtoffer” wil. Hij staat de hele tijd in contact met haar. En zonder taal, want haar (en zijn) taal spreekt het tegenovergestelde.

Playrape is volledig afhankelijk van non-verbale communicatie, en van het vermogen van een man de verlangens van een vrouw te begrijpen. En van t vermogen van een vrouw non-verbaal haar verlangens kenbaar te maken.
Maar i.t.t. bij playrape, is het in alle andere situaties heel normaal en eenvoudig om als man met een vrouw contact te maken, en te vragen of iets gewenst is.
Of het nou in de kroeg is, en je je er ineens van bewust bent dat je wel erg breed staat, en zij al vijf minuten niks gezegd heeft. Of je nou tijdens t vrijen ineens ziet dat ze er niet meer met haar hoofd bij is.
Hou even stil en zeg;
“He, is alles ok?”

Alhoewel…
Een vrouwenversierder vertelde me ooit dat hij van zijn moeder had geleerd;
“If a woman says she’s okay, she never is.”
Dus stel ze zegt: “Ja, oké”
Glimlach dan en antwoord;
“En wat kan ik doen er geweldig van te maken?”

En do try dat met een gerust hart at home.

~Lauren

Big, erotica & diaries, over mijn affaire met Mister Big inclusief de playrape is te koop bij de uitgever,

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog over films. De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

De beste manier om deze uitgaves te volgen is via dit blog,
Facebook,
of Twitter:
@LSHarteveld