50 Shades of Hell bij Ladies Night

Laat ik voor ik van wal steek en het hele idee van een Ladies Night met de grond gelijk maak, eerst even stilstaan bij het feit dat ik deze blogpost niet mocht schrijven van mezelf.
Niet voordat het theater X te Y, wat ik dan uiteraard wel met naam en toenaam zou outen, negatief had gereageerd op mijn verzoek om restitutie.
Verzuimd had te reageren op mijn handgeschreven melding, of op de later verstuurde email.
Of als de bioscoop op enige andere wijze had nagelaten mij ruimhartig tegemoet te komen en de gore nasmaak die hun hell night zelfs na vijftien minuten al had achtergelaten, gul weg te spoelen met anything van het wijntje dat ik van ze tegoed had – en dan nu graag in een glas – tot een leuke fles champagne, om aan te geven dat ze heus wel wisten wat cachet was maar dat ze hun niveau van die avond op het wanstaltige cinematografische niveau van hun voorstelling hadden aangepast.
Op 50 Shades Freed.
En dat ze helaas, het slachtoffer waren van een DDoS aanval en dat er daarom geen uitleg op hun site stond over de Ladies Night.
Dat het ging om een voorstelling waar je om totaal onduidelijke redenen meer voor betaalde, om een tas vol onbruikbare zooi op je stoel te vinden, constant ongevraagd op foto’s te staan die door het personeel voor social media doeleinden werden gemaakt, en waar ruim de tijd voor werd genomen wat misschien verklaarde waarom er tien minuten na aanvang nog geen enkele aanstalten werd gemaakt te beginnen.
Normaal stond dat op de site.
Ladies Night; meer betalen, jezelf een weg banen door een halve huishoudbeurs aan stands waarvan de eerste I KID YOU NOT Tupperware is. Heel lang in de rij staan voor je wijn. Die in plastic krijgen. Ook bij navraag geen glas krijgen.
Ook als je wijst op alle mensen die met ECHTE glazen champagne lopen nog steeds geen glas krijgen, en op je stoel een berg met zooi vinden.
DAT, dames en heren, is Ladies Night!
Wat ontzettend vervelend voor u, dat u dat niet van tevoren had kunnen lezen en er daardoor abusievelijk van uit bent gegaan dat het hier een voorstelling betrof zoals de zeven keer dat u bij ons naar Star Wars 8 bent geweest in precies hetzelfde theater.
Waar u een vaste prijs betaalde, met een beetje extra voor 3D.
Maar niet eens voor uw 3D bril want die nam u altijd zelf mee.
Waar u de wijn altijd in een glas kreeg, onze voorstelling op tijd begon, u geen hindernisbaan aan stands en opdringerige verkopers hoefde te ontlopen en u op uw zitplaats geen grote tas aantrof met commerciële rommel. Wij zijn het helemaal met u eens dat het rommel was, want onze enige eis was dat een bedrijf ons moest betalen om het product erin te krijgen.
We hadden er nog hondenpoep ingedaan als dat wat had geschoven.
Ha ha ha, nou daar zult u toch wel blij om zijn!
Dat er geen hondenpoep in zat!
Ha ha ha, nou een gebbetje moet toch kunnen mevrouw, kom kom.
Maar u krijgt van ons dat kaartje terug hoor.
En sorry nog hè.
Houdt u daar trouwens van? Van zweepjes? Lekker *maakt obscene gebaren*
Nee joh, dat zijn mijn zaken ook niet joh.
Geintje.
(…)
(…)
Die laatste alinea dat was dichterlijke vrijheid, want ik heb geen enkele negatieve ervaring met het personeel van de bioscoop. Sterker nog, er werkt een hele attente frisse jongen. Voor hij me mijn zitplaats wees vroeg hij;
“Goedenavond! U gaat niet naar Star Wars dit keer?”
“Nee,” antwoordde ik. “En daar heb ik nu al spijt van.”
Tien minuten later vertrok ik in mijn walk of shame, weer langs hetzelfde gangpad, nog voor de voorstelling begonnen was. Ik liet mijn plastic wijn en mijn bioscoopkaartje met verzoek om restitutie achter bij de balie. En ik nam me voor om nooit meer naar Ladies Night te gaan.
Om mijn frustratie af te reageren Twitterde ik 90 minuten, waarbij ik me openlijk af vroeg of ik een sexist was omdat ik had getwitterd;
“Ladies Night is hell. I’m never setting foot there again. Not even if Adam Driver would give free head to every woman in there.”
Dit leidde tot verwarring.
Ik vond het seksistisch om zoiets over Adam Driver te zeggen, de hoofdrolspeler uit Star Wars. Maar mensen dachten dat ik t misschien seksistisch vond om zo denigrerend over Ladies Night te spreken.
No.
Ik meen ieder woord.
En na deze blogpost besef ik dat er voor Ladies Night echt een speciale plek in de hel is. Naast de Tupperware stand.