“Dark rises and light to meet it.” 
Supreme Leader Snoke

De legendarische Luke Skywalker is eindelijk getraceerd, op het eiland Ohch-to waar hij jaren geleden terecht kwam. Hij verdween omdat hij na zijn empathische overwinning op het kwaad zwaar had geblunderd en daardoor zeker wist dat hij, en de Jedi, de wereld meer kwaad dan goed deden.
“It is time for the Jedi to end.”
Hij ging op zoek naar zijn wortels, de eerste Jedi tempel; een religie die duizend generaties terug op Ohch-to haar oorsprong bleek te hebben. Het tempel complex bestaat uit drie delen; een mozaïek op de vloer, een gat onder de grond en een walk-in holle boom met de oude boeken van de eerste Jedi.

Aspirant Jedi Rey is degene die hem heeft gevonden en ze legt Luke Skywalker haarfijn uit dat alleen hij, de laatste Jedi Master, de wereld nog kan redden. De oorlog is de laatste fase ingegaan. Het zal niet lang meer duren voor The First Order alles in handen heeft.
Maar Luke wil er niks van weten.
Hij gooit het lichtzwaard dat Rey hem aanbiedt in de openingsscène achteloos over zijn schouder, en vertelt haar dat hij niet naar de andere kant van het Universum is gereisd om ooit nog terug te komen. Bovendien confronteert hij haar genadeloos met de onmogelijkheid van de opdracht.
Luke Skywalker tegen Rey;
“You think I’m gonna walk out with a laser sword and take down the whole First Order?”

Het is tijd voor de Jedi om uit te sterven.
“I came to this island to die,” zegt hij dan ook.

Ik zou kunnen zeggen “spoilers ahead voor The Last Jedi” maar als je nu nog niet geweest bent dan acht ik de kans klein dat je überhaupt nog gaat. Sterker nog, waarschijnlijk heb je net als ik juist spoilers nodig. Want het was na uren spoiler reviews op YouTube dat ik op stel en sprong, met de hoogste spoed, alleen, op een vrijdagavond dat ik doodmoe was, naar deze film ging.
Maar vooruit; spoilers ahead.
Dus.
Hoe denk je dat na het lezen van die eerste alinea’s, en given the laws of film making die Rian Johnson erg goed beheerst, de film afloopt? Kan dat überhaupt anders zijn dan dat Luke Skywalker in zijn eentje met zijn light saber (dat hij het kinderachtige laser sword gebruikte was ook een leuke touch) de hele First Order verslaat?
Nee.
Natuurlijk niet.
Een film heeft hoop en helden nodig. Mannen die er in de kracht van hun leven van overtuigd raken dat de wereld beter af is als ze in their little corner of the world blijven zitten, dienen alleen als inspiratie. Dat ongeacht hoe erg je aan jezelf twijfelt, en ondanks alles wat je fout hebt gedaan, het nooit te laat is om het goede te doen.

Star Wars heeft een Christelijke achtergrond. Het Hope en Redemption thema ligt er metersdik bovenop. Dit is de voornaamste reden dat ik denk dat er nog steeds een kans is dat “hot mess” slechterik Kylo Ren zijn onvermijdelijke verlossing wellicht toch met de dood moet bekopen. Ondanks het feit dat de Star Wars franchise inmiddels van Disney is en ook J.J.Abrams het sprookjesachtige van de nieuwe trilogie benadrukt.
Dus laten we hopen dat het Christendom het moet afleggen tegen Disney, en dat we het mierzoete einde krijgen;
het meisje van eenvoudige komaf Rey en de voormalige dark prince Kylo Ren – als personificatie van het goede en het kwade dat in iedereen zit – heersen samen in harmonie over het universum.
*pakt roze zakdoekje en veegt een traantje weg*

Ik heb me sinds die eerste viewing van The Last Jedi dan ook voornamelijk bezig gehouden met de Rey en Kylo Ren romance, kortweg “reylo” genoemd. Maar ik heb van de andere verhaallijnen ook wel iets meegekregen.
Dat gebeurt vanzelf na vijf keer kijken.
Dus toen ik ineens naar de boekpresentatie van “Onder de paramariboom” van Johan Fretz kon, zat ik daar met een hele andere blik.
Maar dit kwam niet alleen door The Last Jedi.
ik zit een hele andere levensfase.
Een week geleden heb ik namelijk afscheid genomen van mijn katje Max .
Ik ben geen alleenstaande kattenmoeder meer en kan de stad uit zonder dat ik een babysit hoef te regelen die Maxje tussendoor zijn acht uur gegaarde kip geeft.
De boekpresentatie van Johan Fretz was mijn eerste uitje in maanden, en ik zag het als iets dat ik op therapeutische basis deed. Ik wil niet zeggen dat ik mensenschuw ben, maar ik ben mensenschuw.
En helemaal in literair Amsterdam en al die mensen van Twitter die ik heus wel herkende but… just couldn’t bring myself to say hello.
Ik was er nog niet aan toe.
Want mijn eigen schrijverschap, of eigenlijk mijn hele identiteit, was de afgelopen jaren in een heel veilig hoekje geparkeerd. Ik zorgde voor Max dus ik ging toch nergens heen. Mijn boeken, mijn diertje en ik; we zaten op ons eigen eiland Ohch-to. En sinds zeven dagen hoorde ik daar niet meer.
Maar waar ik naartoe wilde wist ik niet.
En nu was ik om te beginnen maar eens naar “iets met Johan Fretz” gegaan want dat was wat ik deed voor ik me had opgesloten.

Al vijf jaar kijk ik naar Johan op een manier waarop niemand dit doet. Hijzelf al helemaal niet. En dit is ook iets waar hij niks van moet weten, dus meestal hou ik mijn mond erover.
The thing is; I know Johan.
En niet zoals alle anderen hem kennen. Niet als vriend, schrijver, columnist, theatermaker, opiniemaker. En dat laatste mogen we nooit meer zeggen. Ik ken hem als de fictieve politicus, uit zijn fictieve boek Fretz 2025 waarin hij in 2025 premier van Nederland wordt. Hij. Een theatermaker die in de toekomst zogenaamd bij De Wereld Draait Door zit als bijna veertiger, en wordt uitgedaagd de politiek in te gaan als hij het allemaal toch zo goed weet. Om eindelijk te doen waar hij al jaren tegenaan schurkt.
En hij doet het, en hij wordt premier van Nederland. Einde.
Behalve dan dat er iets onverwachts gebeurde.
Mensen vertrouwden Johan. Ze luisterden graag naar Johan. Oren en harten die jarenlang waren gegeseld door veel te harde politieke debatten smolten, en t volk pakte zijn roze zakdoekje, pinkte een traantje weg en dacht;
“Ja. Hij is het. Hij is onze verlosser.”
En Johan kwam in programma’s als er politiek was, hij schreef spitse columns, kwam in een identiteitscrisis, kreeg een hekel aan zichzelf, twijfelde, walgde van zijn eigen politieke aspiraties en hij riep:
“Stop! Zo ben ik niet! Ik ben een theatermaker en ik wil lieve verbindende columns schrijven. Ik ben geen politicus, het was fictie.”
En omdat we allemaal heel veel van Johan hielden en graag iets terug wilden doen, lieten we hem gaan.

Johan ging op zoek naar zijn roots, naar het land van zijn moeder. Daar ontdekte hij hoe hij begonnen is, en hij vond er de oude manuscripten van zijn opa.
The ancient Jedi texts.
Zijn moeder nam hem mee naar de grote boom, achterin de tuin van haar voormalige ouderlijk huis. Ze liet Johan een gat graven, diep in de grond, en daarin legde ze zijn navelstreng. Nu was hij geworteld in Suriname.

In een klein en vredig koninkrijk, hier niet zover vandaan, roert het kwaad zich. Een machtige prins is opgestaan;  Een rijzige gestalte met adellijke trekken. De Dark Prince twijfelt niet aan zijn recht op absolute macht en niet aan zijn morele gelijk. Sommigen zien in hem de antichrist, maar hele volksstammen zullen op hem stemmen.
Hij zal het land in volledige duisternis onderdompelen.
Rey vraagt Luke Skywalker te hulp te schieten. Opnieuw weigert hij.
“Dan ga ik wel naar hem,” zegt ze.
Ze denkt dat ze de Dark Prince kan redden, maar Luke wil dit absoluut niet hebben.
En dan biedt ze Luke nog één keer het lichtzwaard aan, dat nog van zijn opa is geweest.
Het is nacht, stromende regen, ze perst haar lippen samen, vurig hopend dat hij het nu wel aanneemt. Maar hij blijft stil.
Ze schudt haar hoofd.
“Then he is our last hope.”

Het nieuwe boek van Johan Fretz – “Onder de paramariboom” – ligt vanaf vandaag bij alle boekhandels en dit is de speellijst van zijn voorstelling De Zachtmoedige Radicaal.

wil je meer?
lees het vervolg op mijn yogablog
De 3 levenslessen van The Last Jedi

Volg LSHarteveld op Twitter en LS Harteveld op Facebook
of abonneer je op dit blog over boeken en films