Op mijn keukenkastje hangt al maanden een column van Arnon Grunberg, die volgens mij uit een tijdschrift van Amnesty International komt.
De column gaat over het verloren gaan van mythen en daarmee het verloren gaan van betekenis.
En dat het verlangen naar mythen is terug te voeren op een verlangen naar duisternis. 
Bij mijn eerste yogales hing een ingelijst citaat van Nelson Mandela.
Over dat onze grootste angst niet onze duisternis is, maar ons licht.
Niet de angst dat we nietig zijn, maar dat we oneindig groot zijn.
Het waren de jaren 90, en met internet in de kinderschoenen wisten we toen nog niet dat dit citaat helemaal niet van Nelson Mandela is, maar van Marianne Williamson.
Uit het boek Return to Love (1992).
Sommige sites beweren zelfs nu nog dat Nelson Mandela het in zijn inauguratiespeech gebruikte, maar daar heb ik geen enkel bewijs van kunnen vinden.
Maar dat wist ik toen allemaal nog niet.
Ik stond in de kleedkamer, een voorportaal naar een kelderlocatie zonder enige ramen, en staarde naar de muur en las het ingelijste citaat.

Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness
That most frightens us.

We ask ourselves
Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God.

Your playing small
Does not serve the world.
There’s nothing enlightened about shrinking
So that other people won’t feel insecure around you.

We are all meant to shine,
As children do.
We were born to make manifest
The glory of God that is within us.

It’s not just in some of us;
It’s in everyone.

And as we let our own light shine,
We unconsciously give other people permission to do the same.
As we’re liberated from our own fear,
Our presence automatically liberates others.

uit Return to Love, 
Marianne Williamson

Alleen stond er dan dus Nelson Mandela onder.

Hoewel de waarde van het licht me dus met de yogapaplepel werd ingegoten, werd de waarde van de duisternis me pas veel later duidelijk.
Het begon bij Tantra, waar ik me op magische wijze toe aangetrokken voelde aan het begin van de jaren 0.
Vooral de duistere Tantra, dat heette de Tantra van de linkerhand en was verbonden met de Saddhu’s in India die op de crematoriumvelden leven, en rituelen doen in de geesteswereld en met doden.
Het boek Aghora At Left Hand of God, beschrijft dit het beste. Maar ik had zelf een moderner Tantra boek dat ik tot op de dag van vandaag bewaard heb, en dat ook aangeeft dat donkere energie er ook bij hoort.
Mijn boek gaat niet zover dat het dark magic beoefent, op de manier dat de Aghori dat wel doen, maar het was desalniettemin een verademing in de schone yogawereld, met al zijn regels.
Ik heb het boek er even bijgepakt, willekeurig opengeslagen, en heb direct de toon te pakken.
Het boek heet: Tantra for the West van Marcus Allen
Ik zie tot mijn opperste verbazing dat het nog steeds in druk is! Met een totaal andere cover, maar Marcus Allen blijkt nog steeds actief. Hij heeft een eigen uitgeverij en je kunt recente interviews met hem zien op YouTube.
Zo kom je nog eens ergens achter.
Maar dit is dus wat ik lees op een willekeurig opengeslagen pagina van Tantra for the West:
Alinea kopje: “You are not what you eat”
En dan:
“By taking our eating so seriously, and by telling each other “you are what you eat,” we’re denying ourselves not only a lot of enjoyment, but we’re denying our body’s incredible strength and natural cleansing and healing functions.”
Misschien nu nog meer dan toen een bevrijdende gedachte!
De subtitel van het boek is dan ook:
A Guide to Personal Freedom
Tantra for the West staat vol met voorbeelden en inzichten dat we geen onderscheid moeten maken tussen wat goed is en wat slecht is. En dat negatieve emoties juist veel interessanter zijn dan positieve.
Onderaan deze blogpost staat een filmpje van Marcus Allen waarin hij uitlegt hoe het pad van de Tantra yogi verschilt van andere spirituele beoefenaars:
Een Tantra yogi duikt middenin de duisternis.
Na het nog enigszins traditionele begin van de studie van duisternis in de jaren 00, verplaatste mijn interesse voor The Dark Side, zich in mijn keuze voor mannen.
Ik hield van mannen die veel vrouwen hadden, en daar naar hartelust over logen.
Of nou ja, hartelust?
Ik was meestal een grotere fan van hun duistere kant, dan dat zijzelf waren. 
Maar zolang ze mijn aanbidding van hun interessante karakters tolereerden, waren ze fantastisch gezelschap.
Ik was die jaren nog niet heel strikt, en heb ook vriendjes gehad die wel aardig waren. Maar inmiddels weet ik dat dat gewoon niet bij me past:
Ik moet de bad boys hebben.
Hoewel het woord bad boys ook weer impliceert dat iedereen die een scooter steelt voor mij interessant is, wat ook niet klopt. Laten we ze charmeurs noemen. Nee, dat klopt ook niet want dat klinkt alsof ze veel te veel moeite doen om door mij aardig gevonden te worden, dat is ook de dood in de pot.
Foute mannen is toch het beste.
Meer dan tien jaar uitte mijn liefde voor de duisternis zich dus doordat ik verliefd werd op foute mannen. 
Maar de afgelopen 1,5 jaar werd mijn liefde voor de duisternis wel heel concreet, want het ging heel slecht met me. Het leek wel alsof ik alle geestelijke problemen die een normaal mensen een beetje uitspreidt over zijn leven, er in 16 maanden doorheen jaste.
Ik had nog nooit zelfmoordgedachtes gehad, maar vorig jaar wel.
En dit jaar nog meer.
En de intervallen werden steeds korter.
Tot opeens? Poef! Weg waren ze!
En wat ik nu zie is dat mijn zelfmoordgedachtes niet zozeer gekoppeld waren aan het niet meer willen leven. Ze werden hooguit op zulke momenten of door angst voor de toekomst getriggered. Nee, mijn zelfmoordgedachtes kwamen uit iets heel anders voort:
Een verlangen naar duisternis.
De dood in de ogen te kijken en niet wegrennen.
Net zoals ik er al jaren een kick van kreeg met mannen om te gaan waar andere vrouwen zich lelijk aan vertilden, voelde het nu heerlijk me bezig te houden met gedachtes die so called “gezonde” mensen ten alle tijden hopen te voorkomen.
Maar het was niet alleen de kick van het gaan waar niemand durft te gaan, en oog in oog te staan met mijn eigen sterfelijkheid.
Het ging ook om iets anders:
Ik wilde ergens naartoe.
Zowel mijn vader als mijn katjes Max en Willem waren aan de andere kant van de regenboog. Ik zou ze weer zien. Daarom heb ik ook zo snel mogelijk nieuwe katjes genomen toen dit jaar de verbouwing van de woningvereniging voorbij was:
Het was voor mij levensgevaarlijk zonder katjes.
Ik denk zelfs dat ik zonder de verbouwing van de woningbouwvereniging veel sneller nieuwe katjes had genomen, en dat het nooit zover was gekomen. Dan waren deze 16 maanden nooit zo gebeurd.
Mijn eerste zelfmoordgedachte, van mijn hele leven dus, kwam pas 6 maanden nadat Max was overleden. Ik heb t nooit serieus genomen omdat ze heel duidelijk door iets getriggerd werd en ik gewoon dacht:
“Nou, datgene moet ik dus niet doen.”
Helder signaal.
De andere gedachtes kwamen pas deze zomer, toen ik al nieuwe katjes had.
Dus ook toen maakte ik me geen zorgen omdat het steeds door hele aardse zaken getriggerd werd en ik daarbovenop ook nog eens wist dat voor mij de katjes genoeg reden waren om mijn leven op de rit te krijgen en er niet te lang in te blijven hangen.
Maar desondanks was het toch hardnekkig en t begon me de keel uit te hangen.
Je moet ook niet vergeten dat ik tot zomer 2018 nergens last van had gehad:
Ik was helemaal niet gewend met dit soort zware periodes om te gaan.
Dus ik ben blij dat het nu over is.
En helemaal zelf gedaan, dus zonder professionals.
Uiteindelijk was het een briljante vriendin die de gouden tip gaf. Dat ik een lichtheid die ik in mijn jeugd, mijn technische studie en bij mijn ex-partner had ervaren, niet had weten vast te houden. En dat mijn paniek alleen ontstond als iemand met iets kwam waar ik nog meer zwaarte ervaarde.
Ik moest het gewoon allemaal weer luchtiger maken.
En zo simpel is het dus ook echt, in mijn geval.
Geen zware gesprekken, maar lekker ouwehoeren en plezier maken.
“Het” is echt over, echt voorbij.
Het eerste inzicht dat ik daarna kreeg over wat er die 16 maanden was gebeurd, was dat mijn gedachten over de dood een uiting waren geweest van het gemis van mijn vader en mijn katjes.
Een gebroken hart, voor hen die over de regenboog waren gegaan.
Ik had naar hen toe gewild.
En het tweede inzicht dat ik kreeg was dat ik een verlangen had gehad naar duisternis. Dat het een voortzetting was van mijn fascinatie voor foute mannen.
Zoals ik er behoefte aan had met spannende mannen om te gaan, waren gedachten over zelfmoord spannend. Dat bijna niemand het durfde, en ik wel, dat gaf me een gevoel controle.
Ik rende niet weg.
Maar het was nog meer dan dat. Meer dan de macht en controle die ik voelde over mijn plaats in de wereld, door zo expliciet te overwegen hem op te geven.
Ik ben dit pad gegaan omdat het moest.
Dit was het enige dat me kon brengen wat ik nodig had:
Ik moest mijn eigen sterfelijkheid in de waagschaal durven te zetten, voor ik verder kon. 
Wat mij te doen staat in dit leven kan ik niet met een angst voor de dood.
Zoals je ook niet met die foute mannen om kunt gaan zolang je nog bang bent voor ze, zo kun je niet verder met je leven zolang je bang bent voor de dood.
Ik heb dit één keer eerder meegemaakt.
Ik was in mijn late-twenties. 
Al sinds mijn pubertijd werd mijn liefdesleven beheerst door een irreële angst voor aids, die ontstaan was door een onfortuinlijke combinatie van een jeugd in Afrika, bezorgde ouders, en jaren 80 seksuele voorlichting – een tijd waarin het volstrekt normaal werd geacht folders met bloedvegen te schrijven alsof het een videoband voor Hellraiser was. 
Iedere keer als ik iets deed dat niet helemaal veilig was, wat voor wie goed voorgelicht is zo n beetje alles is, werd ik zo angstig dat ik begon te trillen en ik t ijskoud kreeg.
Hoewel het door volstrekt risicoloos gedrag en een vaste relatie door mij was gestabiliseerd en niet meer voorkwam, kreeg ik toen ik eind twintig was een terugslag toen ik stopte met de pil. De paniekaanvallen kwamen terug, terwijl daar geen reden voor was. Ik was nog steeds met dezelfde man, en we gebruikten condooms.
Toch had ik er zo n last van dat ik niet meer alleen durfde te slapen.
Toen ik daarvan hersteld was, kreeg ik s nachts een zenuwontsteking in mijn tand. Dit triggerde de paniekaanval die ik al maanden had weten te ontlopen, en het leek alsof het er allemaal in alle hevigheid uit kwam.
Het trillen en de fysieke angst reactie stond in geen verhouding. Noch tot mijn risico om aids te hebben, noch tot mijn angst voor de tandarts of de pijn van de ontsteking.
Het was echt doodsangst.
Dat was het moment dat mijn leven veranderde.
In plaats van hulp te zoeken, of iemand te bellen, liet ik de angst me bewust helemaal opslokken. Ik gaf me er helemaal aan over.
Sindsdien was ik genezen.
Als ik een paniekaanval kreeg, wist ik dat ik me er alleen maar aan over hoefde te geven, en ik er sterker uit zou komen.
Ik heb dit als bijzonder empowering ervaren!!
Mijn tip aan mensen die paniekaanvallen hebben is dan ook, om er head first in te gaan, want het is de snelste weg naar verlichting ooit.
Mijn benadering was dus heel Tantrisch: dwars door je angsten, door de duisternis, daar ligt de weg naar het licht.
Dat was eind jaren 90 zo, toen ik mijn angst gebruikte door er recht doorheen te gaan. 
En dat is nu zo geweest, door 16 maanden zelfmoordgedachtes te hebben.
Deze twee episodes in mijn leven, zijn het meest bevrijdende wat ik ooit gedaan heb, en de belangrijkste spirituele lessen ooit.
Of zoals Luke Skywalker het zegt, in de Star Wars trailer van The Rise of Skywalker, die uitkomt op 18 december:
“Confronting fear is the destiny of a Jedi.
Your destiny.”
My destiny. 

~Lauren

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020
2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW
3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman
4. Blote Kont- (Nederlands)
5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page