Waarschuwing:
Deze post bevat spoilers voor de film Instinct.

De oorspronkelijke titel van deze post was:
Instinct (2019): Het einde verklaart.
Daarin zou ik illustreren dat Instinct zo eindigt omdat de hoofdpersonen niet weten hoe ze een foute relatie tot een succes kunnen maken. 
“Het einde verklaart” refereert aan het Engelstalige “The Ending explained”.
Op YouTube circuleren talloze video’s van eerst een filmtitel en dan “The Ending Explained”. Meestal gaat het om films waarbij tijdlijnen, dimensies of perspectieven door elkaar hebben gelopen, waardoor de kijker het spoor bijster is geraakt.
Of omdat de dubbelspion een drievoudige blijkt te zijn, die naast voor de Britten en de Russen ook nog voor de CIA werkt. 
Een film over het spel tussen man en vrouw die een the ending explained nodig heeft, is een zeldzaamheid. Waarschijnlijk omdat dit op het oog uiteindelijk eendimensionaal is. Krijgen ze elkaar wel of niet. Overleeft iedereen het. Kiezen ze voor de ware liefde, voor veiligheid, of toch voor avontuur.

Door deze ééndimensionale bril bekeken heeft Instinct dan ook een redelijk voorspelbaar einde. Afgerond loopt het voor beide partijen slecht af.
Terwijl dat totaal niet had gehoeven.
En de enige reden dat wij dit slechte einde geloofwaardiger zullen vinden, dan wat er in potentie mogelijk is als je slimmer speelt, is omdat er verrekte slecht wordt gespeeld.
Het spel tussen man en vrouw ligt na decennia verwaarlozing en shaming, zelf rillend in de foetushouding op de bank. Of wordt veilig opgeborgen in de long-stay afdeling van de TBS inrichting.
Want we houden er niet van, van dat spel.
Emancipatie, #MeToo, Vrouwen van Venus Mannen van Mars, een heel bataljon foute mannen dat zich tegen riante betaling opwerpt als coach om vrouwen te versieren:
Allemaal hebben ze hun sporen achtergelaten op het spel dat zich in het verborgene, in het ongezegde, in het niet-transparante, afspeelde.
Een spel dat maar moeizaam op gang komt anno 2019.

Als iets geen kaders kent, geen afspraken en geen duidelijk doel, dan voelt het voor ons onveilig.
En wat onveilig is, ontkennen we liever.
Ontkennen dat je een sterke behoefte hebt aan onveiligheid en spanning is de eerste en belangrijkste reden dat de film fout afloopt.
Deze behoefte is per definitie sterk, zodra deze waargenomen wordt, omdat een zwakke of matige behoefte aan onveiligheid of spanning wordt weggeduwd en niet naar buiten komt. Bij een hanteerbaar verlangen naar avontuur wordt netjes binnen de lijntjes gekleurd. Hier worden geen risico’s voor genomen.

Mannelijke hoofdpersoon Idris erkent zijn behoefte aan agressie tijdens de seks niet. Hij toont geen enkel inzicht waarom hij een vrouw met wie hij ook normale seks had kunnen hebben, omdat hij haar wekenlang had verleid, bruut verkracht heeft.

Ook psychiater Nicoline erkent niet dat ze alleen seksueel functioneert als ze overmeesterd wordt. Haar andere sekspartner in deze film, ook een stoere vent waar ongetwijfeld meer in had gezeten als zij explicieter had gecommuniceerd wat ze nodig had, doet meerdere pogingen om contact met haar te maken als ze tijdens de seks zo kronkelt en beweegt dat duidelijk is dat ze wil spelen dat ze tegen haar zin wordt genomen.
Maar zij haakt af als deze partner contact zoekt.
Terwijl het voor hem vermoedelijk alleen maar diende als een check-in om te kijken of hij haar goed had begrepen. Dat zij eerst voor haar verlangen moet uitkomen, voor hij het kan vervullen is al teveel voor haar.
Dat kan ze niet.

Les 1 voor het hebben van een foute relatie is dus:
Erken in jezelf je behoefte eraan.
En wees je bewust dat dit een sterk verlangen is, want zoals ik al zei als het niet sterk was, dan had je het gewoon genegeerd.
Dit kan ruwe seks zijn, maar ook een verlangen naar een bezette partner, een foute vrouw of man, of iemand anders die emotioneel of anderzins onbeschikbaar is. Allemaal zijn ze geworteld in een sterk verlangen naar avontuur én in een verlangen naar dat ene kenmerk waar hij of zij voor jou voor staat.
Overmeestering.
Het verbodene.
Gevaar.
Soms zelfs verlangen om de dood in de ogen te mogen kijken of het risico te lopen verminkt te worden.
Allemaal verlangens die je volledig in jezelf moet erkennen, om een succesvolle foute relatie aan te kunnen gaan.

Ik heb een visitekaartje waarop een schilderij staat van Roodkapje en de Wolf. Het is duidelijk dat Roodkapje geen kind is, en ze heeft een geinteresseerde houding naar de wolf. Alsof ze doelbewust haar mandje heeft ingepakt en het bos is ingelopen omdat ze gehoord had dat de wolf goed was met meisjes dingen laten doen die ze van huis uit niet mochten.
Roodkapje erkent haar verlangens.
De wolf erkent de zijne.
Dat heeft wel kans van slagen.

Dit brengt me bij het tweede element voor een geslaagde foute relatie: 
Vertrouwen in de ander.
Niet omdat die ander je vertrouwen verdient, er geen misbruik van zal maken, of een andere objectieve reden. Maar vertrouwen als strategie. 
Strategie om te krijgen wat je wilt, namelijk een geslaagde foute relatie.
En strategie om de spanning in de relatie te houden.
Want wat is er nou spannender dan het schenken van het vertrouwen zelf?
Juist als degene een schimmige reputatie heeft, en je niet zeker weet of hij of zij je vertrouwen zal schaden. Dat is de hele thrill ervan.
Je weet het niet.
Maar je voelt het wel.

Misschien kun je voelen dat je de ander kunt vertrouwen.
Maar zelfs als je dat niet kunt voelen, dan kun je iets anders voelen:
Dat je hem of haar wilt vertrouwen, omdat je een spannende relatie wilt en die kan pas beginnen als je hem of haar vertrouwt. 

In de film Instinct vertrouwen Idris en Nicoline elkaar niet.
Nicoline vertrouwt er niet op dat Idris haar niet bruut zal verkrachten, en blijft hangen in een behoefte aan bevestiging dat hij dat niet zal doen. Voordat zij uitkomt voor haar verlangen, voordat zij hem vertrouwt, moet hij bewijzen dat hij haar vertrouwen waard is.
Dat is het paard achter de wagen spannen.
Zij had sowieso uit moeten komen voor haar verlangen naar hem, en had moeten inzien dat zij geen andere keus had dan hem haar fysieke veiligheid toe te vertrouwen.

Aan de andere kant vertrouwt Idris er niet op dat Nicoline zijn hart niet zal breken. Voordat hij zijn gevoelens opbiecht heeft hij behoefte aan bevestiging dat zij hem echt wil. Voordat hij haar vertrouwt moet zij bewijzen dat zij zijn vertrouwen waard is.
Ook Idris spant daarmee het paard achter de wagen.
Hij had sowieso moeten uitkomen voor zijn verlangen naar haar, en moeten inzien dat hij geen andere keus had dan om haar zijn hart toe te vertrouwen.

Ik heb lange tijd gedacht dat een foute relatie risicovoller was dan een gewone relatie. Een gewone relatie wordt gekenmerkt door vorm, grenzen, en afspraken.
Een foute relatie wordt gekenmerkt door passie, risico’s, een honger om elkaar te ontdekken en daarin het Zelf te overstijgen. 
We hebben allemaal een bijna onbedwingbare behoefte om een foute relatie, in termen van een risicovolle relatie die niet door de buitenwereld wordt erkend, om te turnen in een “goede” relatie.
Omdat we denken dat fout een waardeoordeel is.
Nu zie ik dat anders.

Het woord “fout” in de term foute relatie is geen waarde oordeel, maar staat voor erkenning dat er fouten gemaakt gaan worden.
Dit gaat pijn doen, omdat je er beide voor hebt gekozen het spel te spelen dat op de grens zit van wat je aankan.
Maar onder die wetteloosheid, die absentie van bevestiging van de ander, en de afwezigheid van vorm, is een geslaagde foute relatie juist heel erg veilig.
Juist omdat er geen vorm is om je achter te verbergen.
De vorm wordt bepaald door het verlangen naar elkaar.

Een foute relatie vraagt van je, dat je je alleen richt op dat wat is, in het moment zelf.
Keer op keer.
En dat is uiteindelijk niet alleen heel veilig, het kan zelfs een zeer geslaagde relatie opleveren.
In de recensies van Instinct lees ik veel de vergelijking kat en muisspel, jager en prooi.
Maar een geslaagde “foute” relatie kent geen verliezers en geen winnaars.
Er vallen geen dooien en er raakt zelfs niemand gewond.

Het beste spel tussen man en vrouw kan eeuwig doorgaan.
Ze spelen beide met de regels, ze dagen elkaar uit.
Ze weten dat ze elkaar kunnen vertrouwen en niet uit zullen schakelen, want dan hebben ze niemand meer om dit leuke te spel te spelen.

Het is jammer dat Idris en Nicoline dat niet wisten.

~Lauren

Zeg maar Lauren is mijn Nederlandse blog, over mannen, macht, en films.
De subscribe button van dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

Ik werk Engelstalig op: Engelstalig blog

Dagboeken en erotica te koop via de BOOK SHOP

coming soon: new books

1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020
2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW
3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman
4. Blote Kont- (Nederlands)
5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020

The best way to receive updates on when these books are ready is to follow this blog. The subscription button to this blog is on this page, probably on the right.
.
Facebook page