Star Maker

Het begon allemaal met een paar groene schoenen op Facebook.
Nou staat groen, samen met bruin, op nummer 1 in mijn Top 175 van kleuren die ik nooit zou dragen, dus de kans dat dit verhaal goed afloopt voor de groene schoenen is redelijk klein.
Toch viel ik meteen voor deze brutale laarsjes die naar ik aannam Italiaans waren.
Ten eerste omdat ik mijn allerduurste schoenen, zwarte laklaarzen met naaldhakken, in dezelfde winkel had gekocht.
Het waren mijn LS Harteveld laarzen. Ik had ze gekocht voor het enige feestje dat ik ooit als LS Harteveld had gegeven. En dat was al 6 jaar geleden.
Ze hadden mij het gevoel gegeven dat mijn nieuwe leven als schrijver toen al zou beginnen. Maar het zou nog 5 jaar duren voor ik mijn tien boeken zou publiceren.
En dus nog 6 jaar voor ik, nu, kies voor het schrijverschap.
Maar die laarzen waren een voorbode. Ik voelde het al.
Nou en dié laarzen?
Die waren dus Italiaans.
De tweede reden dat ik dacht dat de groene schoenen Italiaans waren was omdat de kwaliteit ervan af straalde.
En de derde reden omdat ik ervan begon te kwijlen, wat meestal betekent dat iets of iemand een overdosis aan charme bezit, waardoor het zonder enige vorm van screening in het;
OMG YES DOE MIJ DIE deel van mijn hersenen terecht komt.
Daar zaten nu dus groene schoenen.
In my defense: Ze hadden wel hakken.
Anders was t ze ook niet gelukt.
De enige platte schoenen die ooit in mijn OMG Yes centrum terecht zijn gekomen, zijn Pantofola d’Oro sneakers, en die kwamen ook uit Italië realiseer ik me nu.
Maar over het algemeen word ik zwaar ongelukkig op platte schoenen.
Ik heb meerdere keren in mijn leven, in een willekeurige stad, straat of dorp, waar ik op dat moment was, halverwege de middag een paar hakken gekocht omdat ik dacht dat als ik nog vijf minuten langer rond moest lopen op platte schoenen, ik de wil om te leven zou verliezen.
Dankzij de groene schoenen was ik vanmiddag in één keer wél in de tweedehandswinkel waar ik al lange tijd bewust niet naartoe was gegaan. Want met een zwakke weerstand tegen designer merken moet je in het jaar dat je je yogastudio opdoekt, en nog in-between-jobs zit, daar uiteraard niet naar binnen gaan.
Maar ik had een week geleden definitief besloten onder de naam Lauren Harteveld verder te gaan. Dat kon als schrijver zijn, maar zelfs als ik ervoor koos een baan te accepteren om niet onder de Waalbrug te eindigen? Ook dan zou het Lauren zijn die ergens ging werken.
Die kon dat aan, keeping her eye on the prize.
Onder mijn eigen naam viel er geen land meer met me te bezeilen.
Daar tekende ik alleen nog maar verhalen over een keilief eendje, met verhaaltjes erbij in mijn kinderhandschrift. En een vrije interpretatie van de Nederlandse taal die nog het meest leek op Elmo van Sesamstraat.
Ik was dus niet in-between-jobs; Ik was Lauren Harteveld, full-time schrijver.
En vooral full-time personality.
Want Lauren was niet voor de poes!
Niet alleen kon zij zich vrij bewegen, omdat haar naam niet voorkwam bij mensen die uit hoofde van hun functie haar naw gegevens kenden;
Lauren hoefde ook geen rekening te houden met “haar” familie, “haar” ex-yogacursisten, en “haar” hele sociale omgeving.
Want die waren niet van haar.
Lauren Harteveld was een nieuwe identiteit voor een nieuw leven.
Een artiestennaam zodat ik los kon.
Achteraf denk ik dat de schoenen op Facebook een cue waren dat het hoog tijd was dat Lauren Harteveld een poweroutfit ging shoppen bij 2ndMas.
En zo geschiedde.
Ik paste de groene laarsjes en was direct verkocht.
Ik vond een roze jasje, dat net iets te klein was maar dat ik daarom “mijn dieetjasje” noemde.
“Of ik nou dit koop om mezelf te inspireren, of een dieetboek? Ik denk dat dit beter werkt.”
Mas zelf heeft de looks en de lengte van een mannequin. Met ranke polsen waar ik altijd gefascineerd naar kijk als ze mijn aankopen in vloeipapier vouwt voor ze de tas ingaan.
Sinds ik Lauren Harteveld ben, merk ik nog meer dan daarvoor dat één van mijn eerste levensbehoeftes inspiratie is.
Ik dacht eerst dat het sociale contacten waren.
En hoewel vriendschap en geborgenheid natuurlijk een groot goed zijn, merk ik dat mijn echte zucht, mijn begeerte, zit in het krijgen van inspiratie.
Interessante mensen ontmoeten.
Terwijl ik aan Mas vroeg of ze de pilotenbril voor mij uit de vitrine wilde halen (“Ik pas nooit aviators, maar ik hoop nog steeds op een wonder.”) vroeg ik of ze bij de ondernemersvereniging was.
Ik was haar weleens ergens tegengekomen, in een groep waarvan ik bijna zeker wist dat het een ondernemersborrel was.
De ondernemersvereniging was de enige groep waar ik inspiratie bij voelde, terwijl ik mezelf helemaal geen ondernemer vind.
Was t maar zo’n feest!
Ik had een innerlijke noodzaak tot schrijven, zoals andere mensen ademen. Als ik daarvoor betaald werd? Toppie!
Zo niet, dan werd het de Waalbrug of Lauren ging werken.
Wat Lauren in elk geval niet ging doen was schrijven in opdracht, want dan kreeg je dezelfde frustratie als de yogastudio. Dat je passie een verdienmodel wordt, en je dienst aan bepaalde verwachtingen moet voldoen.
Been there, done that, en nu nam ik een hele nieuwe identiteit aan om ervan los te komen. Die route was uitgesloten.
Maar echte ondernemers hebben een verdienmodel.
Ik had alleen een schrijfverslaving, die me tot nu toe alleen een onderneming had gekost.
Ondanks mijn falen als business owner, voelde ik me thuis bij wat we hier in Nijmegen (zo’n linkse stad dat het Havana aan de Waal wordt genoemd) “ballententen” noemen. Alles dat alternatief is, vind ik hoogst verdacht.
Dus van de ene kant zijn mijn opvattingen zo links dat een Jesse Klaver me vriendelijk zou verzoeken de partij te verlaten. Aan de andere kant doe je me geen groter plezier dan me tussen de VVDers te zetten.
Ondanks deze voorkeuren, dwong ik mezelf rond te vragen of iemand ook netwerken voor creatieven en kunstenaars kende.
Tot nu toe lagen alle creatieve clubjes waar ik van had gehoord er min of meer uit. Er was in geen maanden iets georganiseerd.
“Zit of zat jij bij de ondernemersvereniging?” vroeg ik nu ook aan Mas. “Als Lauren Harteveld ben ik op zoek naar nieuwe dingen om te doen. Mensen die bij me passen zoals ik ben.”
Mas was inderdaad bij de ondernemersvereniging geweest. Maar ze had al zo weinig tijd voor haar vriendinnen, haar sociale leven. Uiteindelijk had ze daarvoor gekozen.
Dat kon ik me voorstellen.
“Jij praat ook al met mensen, hier in de winkel. Ik zit als schrijver alleen. Ik moet echt flink aan de bak, om dat te compenseren.”
Mas vertelde ook dat de ondernemersvereniging echt een mannenclub was. Daar begon ik direct van te stralen.
“Als er nou één groep is, die Lauren Harteveld leuk vindt, dan zijn het wel mannen!”
We stonden op het punt om af te rekenen – de aviators hingen inderdaad op mijn wangen en lagen weer terug in de etalage – toen ik bekende:
“Ik durf het bijna niet te vragen. Maar die aqua tas in de etalage?”
Mas knikte als teken dat ze precies wist welke designerbag ik bedoelde.
“Die praat tegen me!” fluisterde ik samenzweerderig.
Het was een merk waarvan ik wist dat ik een hele goede smoes voor mezelf moest gaan bedenken om deze aankoop te verantwoorden. Maar somehow wist ik dat ik t moest doen.
Een vluchtige ontmoeting met de tas, zou me ogenblikkelijk laten weten of dit Mijn Tas was. Of niet.
Mas kroop opnieuw de etalage in, terwijl ze me inlichtte over de historie van de tas.
“Dit soort stukken komt hier normaal niet terecht. Het is een buitenkansje. Via een personal shopper uit Amsterdam, voor BNers.”
Zowel de prijs die hij nieuw had, als de prijs die hij nu had, gaven een aangename duizeling in mijn hoofd.
Mas liet me de echtheids certificaten zien, en vertelde dat personal shopper natuurlijk wel echt een droomberoep was.
“Waarom ben jij dat dan niet?” vroeg ik. “Of is daar geen markt voor in Nijmegen?”
“We hebben hier nauwelijks BNers.”
Ik lachte.
“Nou binnenkort in elk geval één! Ik neem hem!”
Mas was zichtbaar verbaasd. Ze had er duidelijk niet op gerekend hem zo snel te verkopen.
Het enige nadeel was dat ik de schoenen teruglegde, met spijt in mijn hart. Maar groen en aqua paste niet bij elkaar.
Terwijl Mas de aqua designertas met haar elegante handen liefdevol inpakte in vloeipapier, vertelde ik waarom ik hem had gekocht.
Dit was mijn nieuwe identiteit.
De tas die bevestigde dat Lauren Harteveld bestond en direct aangaf wie ze was.
“Weet je Mas,” concludeerde ik. “Misschien shoppen die mensen in Amsterdam wel voor die sterren. Maar jij biedt iets veel mooiers.
Bij jou kunnen mensen shoppen, om ster te worden.”

Ook een ster worden?
2ndMas is open van maandag t/m zaterdag en zit in de van Welderenstraat in Nijmegen

~Lauren

Nieuwe Nederlandse posts + boekaankondigingen verschijnen allemaal op dit blog. De subscribe of volg button zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechts.

LS Harteveld Facebook

LS Harteveld Twitter

en ik zit op Linkedin!

Engelstalig dagboek